ฉินหรูเหลียงมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด ยังมีนิสัยที่ไม่ฟังอะไรในดวงตาของเธอที่ถูกกดไว้อย่างดุเดือด

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้น “ท่านเกลียดข้าเช่นนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าก็คือสามีของท่าน ท่านจะดิ้นอะไร ยังต้องการรักษาร่างกายเหมือนกับหยกเพื่อชายอื่นอย่างนั้นรึ?”

“ความกล้าหาญในตอนแรกที่ว่าท่านจะไม่ยอมแต่งงานหากผู้นั้นไม่ใช่ข้านั้นไปอยู่ที่ใดแล้ว? ท่านรักข้ามากไม่ใช่รึ เฉินเสียน”

“ในคืนแต่งงานข้าไม่ได้เตะต้องตัวท่าน แต่ชายอื่นได้นอนกับท่านแล้ว ข้ายอมให้ท่านเลี้ยงลูกคนอื่น นี้ยังใจกว้างไม่พอรึ? ท่านยังต้องการให้ข้าทำอย่างไร?”

“ถึงอย่างไรท่านก็เป็นผู้หญิงของข้า ไม่ว่าท่านจะออกไปจากจวนข้าทุกวัน แต่ท่านก็ยังเป็นของข้า เมื่อใดที่ข้าต้องการ ท่านก็ต้องดูข้าให้พอใจ แม้ว่าข้าจะอยู่ในสวนสระวสันตฤดูของท่านทั้งคืน นั่นก็สมเหตุสมผลแล้ว!

“ตอนนี้ข้าก็เสียใจ คืนแต่งงานคืนแรกไม่น่าทิ้งท่านแบบไม่สนใจ จึงทำให้ท่านถูกคนอื่นมีส่วนแบ่งส่วนได้”

“แต่ว่าไม่เป็นไร เคยให้กำเนิดลูกอย่างท่าน มันยิ่งน่าดึงดูดกว่า ต่อจากนี้ไป ข้าจะสลักเครื่องหมายไว้บนตัวท่านใหม่อีกครั้ง เครื่องหมายที่บ่งบอกว่าเป็นของข้าฉินหรูเหลียงเพียงผู้เดียว”

คงถูกยั่วยุด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเฉินเสียนแล้ว มือฉินหรูเหลียงบีบไปที่คางของเธอแล้วพูดว่า “ท่านมองให้ชัดๆ ชายที่อยู่บนตัวท่านในคืนนี้หาใช่คนอื่นไม่ แต่เป็นสามีของท่านเอง”

เฉินเสียนรับรู้ทุกอย่าง เป็นเพราะกลิ่นเหล้าที่อยู่บนใบหน้าเขาโชยมาทำให้เกิดอาการขยะแขยง เธอรู้สึกรังเกียจต่อผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก

ถูกวางยาแล้วอย่างไร ฉินหรูเหลียงเป็นเช่นนี้สามารถทำให้เธอมีสติมากขึ้น ถึงยาจะออกฤทธิ์ แต่ในเวลานี้ก็ไม่เท่าอาการขยะแขยงของเธอ

เฉินเสียนพูดขึ้น “ต่ำทราม ข้าไม่รู้ท่านเกิดมาเป็นคนได้เยี่ยงไร”

เธอกัดฟัน “อยากจะขืนใจข้า งั้นก็ดูว่าท่านจะมีฝีมือหรือไม่”

พูดจบ กริชที่อยู่ใต้หมอนได้อยู่ในมือเธอแล้ว เธอค่อยๆ ดึงออกจากปลอก แล้วกดทับไปที่อกของเขาอย่างมั่นคง

ตราบใดที่เขาไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากยังล่วงเกินเธออีกหน่อย กริชอันคมกริบจะแทงทะลุหัวใจของเขาอย่างไร้ความปรานี

ฉินหรูเหลียงค่อยๆ มีสติขึ้นมา แต่เฉินเสียนก็แข็งทื่อไม่ได้แทงลึกลงไป

ฉินหรูเหลียงถาม “ท่านต้องการจะฆ่าสามีของตัวเอง?”

เฉินเสียนพูดอย่างชัดเจน “ข้าไม่เพียงแต่จะฆ่าสามีตัวเอง พรุ่งนี้ข้ายังจะไปบอกฟ้าดิน หลิ่วเหมยอู่คือลูกสาวของหลิ่วเหวินเฮ่าที่เป็นขุนนางที่มีโทษเมื่อหลายปีก่อน ชื่อเดิมคือหลิ่วเชียนเสวี่ย ท่านไม่เพียงแค่ให้ที่พักพิง ยังมีความผิดฐานหลอกลวงองค์จักรพรรดิ ข้าจะทำให้ตระกูลฉินของท่านตายให้หมด! ฉินหรูเหลียง ท่านไม่เชื่อก็ลองดู”

“ทำไมท่านถึงโหดร้ายเช่นนี้?”นิ่งอยู่นาน ฉินหรูเหลียงถึงถามขึ้น

“คนอื่นทำข้าหนึ่งคืบ ข้าจะคืนไปหนึ่งศอก”

“หากข้าบอกว่า ข้าอาจจะหลงรักท่านแล้วล่ะ” ฉินหรูเหลียงพูด “ก่อนหน้านั้นท่านรักข้ามากไม่ใช่รึ ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว ท่านเข้าไปในสายตาและหัวใจของข้าแล้ว ทำไมเราไม่เริ่มต้นใหม่อีกครั้งล่ะ?”

“ข้าไม่สนใจเจ้าน่องน้อย อนาคตข้าสามารถเลี้ยงดูเขาให้เป็นเหมือนลูกชายของข้าเอง พวกเราเริ่มต้นกันใหม่ หากท่านชอบเด็กมาก เราก็ให้กำเนิดอีกคน ต้องการเท่าไหร่ก็กำเนิดเท่านั้น……..”

“ทำไมไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ท่านยอมดีต่อข้า ข้าก็ยอมดีต่อท่าน”ในดวงตาของเขามีความเศร้าเล็กน้อย

เฉินเสียนเอ่ยขึ้น “ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเมื่อก่อนนั้นคือตอนไหน แต่ไม่สนใจว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือต่อไป ข้าเคยดีกับท่าน ข้าถือว่าเป็นความอัปยศ! ท่านบอกท่านหลงรักข้าแล้ว นั่นก็ทำให้ข้ารู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง!

กริชที่อยู่ในมือเฉินเสียนได้แทงเข้าไปที่หน้าอกของฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้ว เขาไม่ขยับออกก็ไม่ได้

ฉินหรูเหลียงเจ็บหน้าอก เฉินเสียนก็เป็นอิสระในขณะนี้ และรู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาลง

เธอโซซัดโซเซลุกขึ้นยืน พูดว่า “ดังนั้นถึงได้บอกว่า ทางที่ดีอย่ามาตกหลุมรักข้า ตอนนี้ท่านก็เหมือนรองเท้าขาด ยังอยากจะให้ข้าใส่ท่าน? ถุย ข้ากลัวว่าเท้าข้าจะโกรธเข้า”

ฉินหรูเหลียงพูด “เฉินเสียน เรื่องดีไม่ดีข้าก็พูดออกมาหมดแล้ว ท่านอย่าทำเป็นไม่รู้เช่นนี้!”

ถ้าเขาลงมือ เฉินเสียนถูกวางยาไม่มีแรงมากนัก ต้องการที่จะแย่งกริชออกจากมือเธอก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

เฉินเสียนพูดอย่างยั่วยุ “สถานการณ์เช่นนี้ท่านเป็นแค่ของที่พิการ”

ในที่สุดจากความอับอายของฉินหรูเหลียงก็ได้กลายเป็นความโกรธ เขาลงมือโดยแย่งกริชมาจากมือของเฉินเสียน

ในขณะนั้น เฉินเสียนได้ใช้กริชมากรีดที่แขนอีกด้านของตัวเอง

ฉินหรูเหลียงตกตะลึง ที่เห็นแขนขาวๆ มีเลือดไหลออกมา

ความเจ็บปวดที่คมชัดได้ปลุกการรับรู้ทั้งหมดของเฉินเสียนในทันที จึงเอายาห้ามเลือดมาปิดไว้ อารมณ์ของเธอก็ค่อยๆ กลับคืน ความอ่อนไหวและความเกลียดชังก็กลับคืนสู่ร่างกายของเธออีกครั้ง

เธอเข้าใจการควบคุมร่างกายของตัวเองใหม่อีกครั้ง

เฉินเสียนต่อสู้กับเขาอยู่ในห้อง

ฉินหรูเหลียงแขนขาดแล้วข้างหนึ่ง แต่ฝีมือไม่ได้อ่อนแอลง ความเร็วของเฉินเสียนช่างละเอียดอ่อนและรวดเร็ว ขณะนั้นทั้งสองคนก็ไม่อาจจะดีกันได้

ต่อมาแม่นมซุยได้ยินเสียงของท่านชายร้องไห้ ในจิตสำนึกได้บังคับตัวเองตื่นขึ้นมา

เมื่อนางมีเหงื่อไหลหยดมากในที่สุดก็สู้กับฤทธิ์ยา ครั้งแรกที่พุ่งออกมาจากห้อง และได้เห็นว่าเฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงกำลังทะเลาะกัน

แม่นมซุยพุ่งเข้าไปทันที ได้ยืนอยู่ข้างเฉินเสียนทั้งรวดเร็วทั้งแม่นยำ และได้ต่อสู้กับฉินหรูเหลียงขึ้น

ฉินหรูเหลียงหนึ่งต่อศัตรูสองคน เพราะสู้ด้วยมือเดียว จึงค่อยๆ ถอยหลังไปทีละก้าว ท้ายที่สุดก็ถูกไล่ออกไปจากห้อง

ฉินหรูเหลียงคาดไม่ถึง แม่นมซุยแท้จริงแล้วยังเป็นผู้ที่ได้รับฝึกฝนการต่อสู้ด้วย

ตอนนี้แม่นมซุยได้ตื่นขึ้นมาแล้ว คืนนี้ยังจะกลัวอีกก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว สุดท้ายแล้วฉินหรูเหลียงก็ได้หยุดมือ ด้วยความโกรธเขาจึงสะบัดแขนเสื้อและเดินออกไป

“เฉินเสียน ข้าจะต้องทำให้ท่านเสียใจภายหลังแน่”