ตอนกลับมา อวี้เยี่ยนมีสีหน้าเศร้าหมอง

นางนำเรื่องเกี่ยวกับผลการลงโทษเซียงซั่นมาเล่าให้เฉินเสียนฟังอย่างละเอียดยิบ

อวี้เยี่ยนทอดถอนหายใจออกมากล่าวขึ้นว่า“ถึงแม้บ่าวจะเคียดแค้นกับสิ่งที่เซียงซั่นทำทั้งหมด แต่เทียบกับความอำมหิตของนายหญิงหลิ่ว ยังคงเป็นนายหญิงหลิ่วที่โหดเหี้ยมอำมหิตกว่า เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าเลี้ยงดูเซียงซั่นมาตั้งนาน พอเกิดเรื่องขึ้น ท่านแม่ทัพไม่มองนึกถึงมิตรภาพเก่าเลยแม้แต่น้อยเพคะ นำนางขายไปอยู่ที่หอนางโลมอย่างคาดไม่ถึงเลยเพคะ นี่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับความรู้สึกเท่าไหร่เลยนะ ต่อให้ไม่มีความรู้สึกอย่างสามีภรรยาก็มีบุญคุณกันแล้ว เช่นนี้ยังไม่ดีเท่ากับมอบความตายในเซียงซั่นนั่นยังจะทำให้คนยอมแพ้ด้วยความจริงใจอยู่บ้าง บ่าวยังได้ยินมาว่า เซียงซั่นเพิ่งจะถูกลากไป ท่านแม่ทัพก็จูงมือนายหญิงหลิ่วเข้าไปในสวนดอกพุดตานนะเพคะ นี่เป็นชายที่บ่าวเคยพบเห็นว่าไร้ยางอายไร้ความรู้สึกที่สุดเลยเพคะ”

เฉินเสียนไม่มีความอยากอาหาร วางตะเกียบลง แล้วกล่าวขึ้นว่า “ฉินหรูเหลียง เป็นเช่นนี้มาโดยตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

อวี้เยี่ยนเห็นเช่นนี้แล้ว เริ่มสำนึกได้กล่าวขึ้นว่า“เหตุใดองค์หญิงไม่กินเล่าเพคะ บ่าวพูดมากไปหรือเพคะ บ่าวไม่พูดเรื่องเหล่านี้แล้วเพคะ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “เรื่องวันนี้ไม่เหมาะกับการกินอาหารเลย”

สำหรับเซียงซั่น ยังมีจุดจบอะไรที่ย่ำแย่กว่านี้หรือ?

เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ควรที่จะกล่าวมากความขึ้นมาอีก

เฉินเสียนได้ยินว่าเด็กน้อยครอบครัวอื่น สองสามเดือนก็ยิ่งชอบยิ้มหัวเราะแล้ว คนประจบเอาใจก็หัวเราะไม่หยุด

แต่พอดูลูกชายเรือนตัวเอง ทั้งวันไม่กินก็นอน ตอนที่กินอิ่มนอนตื่นก็ลืมตาใจลอย ไม่ว่าเฉินเสียนจะเปลืองแรงใช้พลังอย่างสุดความสามารถ ก็ไม่สามารถหยอกล้อให้เขาหัวเราะได้เลย

เฉินเสียนหย่อนก้นลงนั่งบนพื้นพรม ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มใจ แล้วกล่าวขึ้นว่า“นี่ลูกชาย หัวเราะยิ้มให้แม่ดูหน่อย มันยากเช่นนั้นเชียวหรือ?”

ก่อนหน้ากังวลว่าเจ้าน่องน้อยจะเป็นใบ้ ตอนนี้เฉินเสียนยิ่งกังวลใจอย่างไม่สามารถมีอะไรมาเทียบได้ว่าเจ้าน่องน้อยจะเป็นคนที่ทึ่มรึเปล่า

ตอนที่กำลังหดหู่ใจ คาดไม่ถึงว่าเจ้าน่องน้อยจะแบะปากยิ้มอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

แม่นมซุยกับอวี้เยี่ยนเห็น รีบกล่าวขึ้นทันควันว่า“องค์หญิง！องค์หญิงรีบดูสิเพคะ！ท่านชายยิ้มแล้วเพคะ!”

แต่เจ้าน่องน้อยแบะปากยิ้มแวบหนึ่งก็ผ่านไป รอจนเฉินเสียนหันมาดู เขาก็ไม่ยิ้มแล้ว

เฉินเสียนพยายามปักหลักสู้ไม่ถอยหยอกล้อเขาอีกครั้งทันที เขาก็ยังคงไม่ยิ้ม

เฉินเสียนกล่าวอย่างอ่อนเพลียว่า“เห้อ สรุปว่าข้าหยอกล้อเขาหรือว่าเขาหยอกล้อข้ากันนะ”

หลังจากนั้นไม่กี่วัน เฉินเสียนปรากฏตัวที่หน้าหอนางโลม

เข้าสู่เหมันตฤดูท้องฟ้ามืดเร็วกว่าปกติ

ยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน แหล่งซ่องนางโลมแห่งนี้ถึงได้เริ่มโคมแสงไฟสีสันงดงาม บรรยากาศกลิ่นหอมของสตรีลอยตลบอบอวล เสียงดังอยู่ข้างหูไม่หยุดพัก

แขกหลากหลายรูปแบบอ้อยอิ่งไม่อาจหักใจจากไปเช่นนี้ เหล่าสาวงามที่เชิญชวนแขกอยู่ด้านหน้าใช้รอยยิ้มกินใจหลอกล่อให้ผู้คนหลงใหล

ถ้าหากมีแหล่งพักพิงที่ดี ใครจะยินยอมร่อนเร่เดินทางมาลำบากกันเล่า?

รอยยิ้มนั่น เป็นรอยยิ้มที่ฝืนใจว่ามีความสุข

อวี้เยี่ยนหวาดกลัวมาก ดึงบีบมือของเฉินเสียนแน่น แล้วกล่าวว่า “คุณชาย สถานที่นี้……พวกเราเข้าไปไม่ได้จริงๆนะ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “สาวงามด้านในจะจับเจ้ากินหรือ?”

“พวกนางอยากกิน ก็กินไม่ลงหรอก บ่าวรู้สึกว่าเข้าออกสถานที่เช่นนี้ ทำลายศีลธรรมอันดีนะ”

“ขนาดบ่อนการพนันเจ้าก็เข้าแล้ว ที่นี่ยังไม่กล้าเข้าหรือ?”

อวี้เยี่ยนแสดงสีหน้ายุ่งมู่ทู่

แน่นอนว่านางรู้ว่าเหตุใดเฉินเสียนถึงมาที่นี่ เพราะว่าเซียงซั่นอยู่ในหอหมิงเยว์

แต่ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกผู้ชายมาเสาะแสวงหาเสพสุขในกาม

เวลานี้เฉินเสียนได้เรียกสาวงามสองคนที่อยู่หน้าประตูมา สั่งให้พวกนางลากอวี้เยี่ยนเข้าไปให้เธอ

ด้วยเหตุนี้สาวงามทั้งสองคนจึงได้ลากอวี้เยี่ยนข้างซ้ายข้างขวาเข้าไปในหอหมิงเยว์ และยังกล่าวหยอกล้อว่า“น้องชายเพิ่งจะมาครั้งแรกสินะ น้องชายวางใจ ด้านในสนุกมาก~”

อวี้เยี่ยนส่งเสียงตะโกนวี้ดร้อง

ผู้คนบริเวณโดยรอบใช้สายตาที่ไม่เข้าใจมองมาทางอวี้เยี่ยน เลยถือโอกาสกล่าวปลอบใจว่า“เด็กผู้ชายจำเป็นต้องมีประสบการณ์เรื่องนี้ถึงจะนับว่าเป็นชาย เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัว มันจะมีความสุขมาก”

เฉินเสียนหัวเราะอย่างมีน้ำใจไมตรีอยู่ด้านข้าง นี่ถึงทำให้สาวงามปล่อยอวี้เยี่ยน อวี้เยี่ยนหวาดกลัวอยู่ข้างกายเฉินเสียน ร้องไห้สะอึกสะอื้น

เฉินเสียนยืนอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ เห็นเสียงหัวเราะสาวงามกับเสียงเพลงบรรเลง เสียงดนตรีเสื่อมทราม ผู้บรรเลงนั้นบรรเลงโครงกลอนได้สละสลวยเร้าใจมาก

อวี้เยี่ยนอยู่ด้านข้างมองสาวงามที่คลอเคลียซ้ายขวานั่น คนที่หยอกล้อเอาเปรียบเล็กๆน้อยๆ อดไม่ได้ที่จะด่าว่า“ไม่รู้จักละอายใจ！ เสื่อมเสียต่อประเพณีและศีลธรรม！น่าอับอาย! เสเพลต่ำช้า!”

เฉินเสียนกระตุกริมฝีปาก เห็นอวี้เยี่ยนพูดถูกต้องวาทะเต็มไปด้วยสัจธรรม มีท่าทางระมัดระวัง เธอขำขันแล้วกล่าวว่า“ด่า ด่าต่อ ข้าก็อยากฟัง สรุปว่าเจ้าจะพูดด่าความจริงที่ไม่ได้หลอกลวงนี้ได้เท่าไหร่กัน”

อวี้เยี่ยนอดกลั้นอยู่สักพักก็อดไม่ได้ กล่าวเสียงพึมพำว่า“บ่าวไม่ได้เรียนลึกซึ้ง ไม่มีจะด่าแล้ว”

เฉินเสียนหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้านกล่าวว่า“ในเมื่อมาแล้ว อีกทั้งพอใจในสิ่งที่ตนมี ถ้าหากเจ้าไม่ชอบสาวงามที่นี่ ครั้งหน้าพวกเราก็หาอีกที่หนึ่ง แบบด้านในมีชายหนุ่มที่โฉมหน้างดงามไม่ไร้รสนิยม”

พออวี้เยี่ยนฟังอีกนิดหนึ่งก็คุกเข่าลง กล่าวขึ้นว่า“ไม่ ไม่แล้ว บ่าวชอบ ชอบ……ชอบที่นี่มาก”

ถ้าต้องไปสถานที่ที่มีหนุ่มน้อยจริงๆ ใต้เท้าซูหรือว่าท่านแม่ทัพรู้เรื่องล่ะก็ ต้องฉีกหนังนางออกเป็นชั้นๆแล้วแน่แท้

สถานที่เช่นนั้นเมืองหลวงไม่ใช่ว่าไม่มี

ถึงอย่างไรปกติคนที่มีเงินทองชอบเล่นสนุกเป็นคนที่วิปริตรสนิยมจัดจ้าน ผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่จำนวนไม่น้อยชอบเล่นโปรดปรานชายหนุ่มที่ฐานะต่ำต้อย ชอบทั้งหญิงและชาย

เวลานี้ผู้ดูแลห้องโถงใหญ่ขึ้นมาสอบถามว่า“คุณชายทั้งสองเพิ่งมาหอหมิงเยว์หรือ มีสาวงามที่อยากจะเลือกหรือไม่?ถ้าหากไม่มี ท่านชายต้องการแนวไหนหรือ ผู้น้อยจะสั่งให้เหล่าสาวงามขึ้นมาให้คุณชายเลือก”

เฉินเสียนสีหน้าสุขุมกล่าวว่า“ข้าชอบสนุกกับของสดใหม่ ที่นี่มีสาวงามที่เพิ่งจะเข้ามาได้ไม่นานหรือไม่?”

ผู้ดูแลกล่าวว่าตอบว่า“มีอยู่แล้ว”

“เช่นนั้นก็ส่งมาให้ข้าเลือกดู”

มองท่าทางชำนาญเหมือนง่ายอย่างปลอกกล้วยเข้าปากของเฉินเสียน อวี้เยี่ยนก็ตื่นตระหนก เห็นชัดว่าเพิ่งจะมาครั้งแรก เธอกลับเหมือนผู้เชี่ยวชาญเลย

ไม่นานก็มีสาวงามไม่กี่คนถูกนำไปด้านหน้า

เฉินเสียนเหลือบมองเห็นอวี้เยี่ยนที่ยืนอยู่เป็นคนสุดท้ายยังไม่ถูกเลือก ครั้นแล้วก็ชี้นาง แล้วกล่าวขึ้นว่า “เอานาง”

ผู้ดูแลมองไปทางเซียงซั่นด้วยสายตาเย็นชา กล่าวขึ้นว่า“ซั่นเอ๋อร์ คุณชายชอบเจ้าแล้ว เจ้ามาปรนนิบัติเถิด”