เธอค่อยๆ ลูบไล้ลวดลายแกะสลักบนขลุ่ยไม้ไผ่เบาๆ เหตุการณ์ในอดีตบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มักจะเข้ามาในหัวของเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว

มันเกี่ยวข้องกับขลุ่ยไม้ไผ่เลานี้ และเกี่ยวข้องกับซูเจ๋อด้วย

ค่ำคืนนี้อาจจะมืดมิดเกินไปกระมัง เพราะฉะนั้นตอนอยู่ที่ตรอกนั่น ตอนที่ซูเจ๋อกอดเธออย่างแนบแน่น เธอถึงได้รู้สึกจิตใจว้าวุ่นขนาดนั้น

ตอนนี้พอนึกย้อนดูแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นเบาบางลงไปไม่น้อย

แต่การหายใจของเฉินเสียนยังคงติดขัดไม่โล่ง

นิ้วมือของเธอกำขลุ่ยไม้ไผ่แน่นอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่เธอหลับตาลงนั้น ก็พยายามทิ้งภาพวุ่นวายทั้งหมดออกไปจากสมอง

“ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ อย่าได้คิดบุ่มบ่ามเชียว”

บางทีหากรู้จักกันนานมากขึ้น อาจจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความคุ้นชินก็เป็นได้

ที่เธอมีความรู้สึกกับอ้อมกอดนั้น เป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่ต้องการพึ่งพาอย่างหนึ่งก็เท่านั้นเอง

เพราะว่าในทุกๆ ครั้ง เขามักจะปรากฏตัวอยู่ข้างกายเธอเสมอ

และถึงแม้ว่าจะเสพติดแล้วจริงๆ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับความรู้สึกระหว่างชายหญิงอย่างแน่นอน

เฉินเสียนไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และยิ่งไม่อยากรู้เข้าไปใหญ่ว่าซูเจ๋อนั้นต้องการอะไรกันแน่

สำหรับเธอแล้ว มันเป็นเพียงแค่เขตที่มีโครงข่ายสายไฟ และถูกติดป้ายว่า “อันตราย ไฟฟ้าแรงสูง” หากว่าเธอฉลาดพอ ก็ควรรีบถอยหลังไป ห้ามเดินหน้าไปแม้แต่ก้าวเดียว

แม้แต่ก้าวเดียวก็ไม่ได้

เธอพูดกับตัวเองว่า : “เฉินเสียนเอ๋ย เฉินเสียน เป็นเพื่อนกันได้ แต่ห้ามจริงจังโดยเด็ดขาด ผู้ชายอย่างเขาน่ะ เตรียมพร้อมจะทำให้เธอสับสนได้ทุกเมื่อ เมื่อใดก็ตามที่การป้องกันตนเองของเธอล่ะหลวมละก็ คงจะถูกกลอุบายของเขาหลอกเข้าอย่างแน่นอน”

เวลาสองวัน เพียงพอที่จะทำให้จิตใจของเฉินเสียนสงบลงได้

เธอไม่ใช่คนที่จะมานั่งคิดฟุ้งซ่าน เมื่อตั้งสติได้แล้ว ก็รีบกำจัดความคิดที่ฟุ้งซ่านและความยุ่งเหยิงออกจากหัวไปให้หมด

เมื่อมีเวลาว่าง เธอก็จะอ่านตำราเขียนหนังสือ และเขียนภาพวาด

เห็นแม่นมซุยและอวี้เยี่ยนทำงานบ้านอยู่ในเรือน ที่บางครั้งก็แอบสงสัยแล้วจึงพากันมาดูเป็นพักๆ

หลังจากผ่านไปสองวัน ซูเจ๋อก็ได้ที่เรียบร้อยแล้ว จึงให้แม่นมซุยช่วยส่งจดหมายให้เธอ

สถานที่คือหอสุราแห่งหนึ่งในเมืองหลวง เป็นการทานมื้อค่ำ

พอใกล้ถึงเวลาที่จะออกเดินทาง ก็เห็นอวี้เยี่ยนจะตามไปด้วย แม่นมซุยจึงพูดเกลี้ยกล่อมด้วยเจตนาดีว่า : “องค์หญิงจะเชิญใต้เท้าซูทานมื้อค่ำ เจ้าจะตามไปด้วยทำไม?”

อวี้เยี่ยนพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า : “ข้าต้องตามไปดูแลองค์หญิง ไม่อย่างงั้นใต้เท้าซูอาจจะทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมาก็ได้”

แม่นมซุยจึงพูดขึ้นว่า : “รอบก่อนเจ้าบอกกับข้าว่าใต้เท้าซูขู่จะตีขาเจ้าให้หักไม่ใช่รึ นี่เจ้าคิดจะเอาขาคู่นั้นส่งไปให้เขาตีถึงที่จริงๆ นะหรือ?”

อวี้เยี่ยนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นอย่างดื้อรั้น : “แต่ข้าก็ไม่ควรให้องค์หญิงอยู่กับเขาตามลำพังนี่นา”

“ใต้เท้าซูไปทำอะไรแผลงๆ เมื่อไหร่กัน” แม่นมซุยพูดขึ้น : “พอเจ้าไปถึงโน่น ใต้เท้าซูยังต้องไปจัดเตรียมให้เจ้าต่างหากอีก หอสุราที่แบบนั้น หูตาเต็มไปหมด หากมีคนจำเจ้าได้ขึ้นมา ไม่สร้างความเดือดร้อนให้องค์หญิงหรอกหรือ?”

อวี้เยี่ยนเม้มปากมองแม่นมซุยอย่างลำบากใจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เอ้อเหนียง ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนของเขา และเขาก็เป็นคนส่งตัวท่านมา แต่ท่านดูสิ เขาและองค์หญิงเป็นแบบนี้ต่อไป มันเหมาะมันควรหรือ? เขาไม่ควรจะฉวยโอกาสตอนที่องค์หญิงยังจำอดีตไม่ได้แล้วมาข้ามเส้นแบบนี้ เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

แม่นมซุยจึงตอบกลับไปว่า : “เราเป็นแค่คนเบื้องล่าง ควรทำตามคำสั่งของคนเบื้องบนเท่านั้น”

อวี้เยี่ยนจึงพูดขึ้นว่า : “สิ่งที่ข้ากลัวที่สุดก็คือ……องค์หญิงจะมีใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว จะเป็นใครก็ได้ ยกเว้นเขาคนเดียวเท่านั้น เขาจะทำร้ายองค์หญิงเอาได้ องค์หญิงไม่อาจรับคำประณามเหล่านั้นได้”

เวลาเดียวกัน เฉินเสียนที่เดินออกมาจากหอนอนด้วยความเบื่อหน่าย เห็นสีหน้าของอวี้เยี่ยนที่เต็มไปด้วยความเศร้า เธอเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วจึงถามขึ้นว่า : “เจ้าว่าใครไปประณามใครกัน?”

อวี้เยี่ยนเม้มปากปิดสนิท แล้วจึงพูดขึ้นด้วยความลำบากใจ : “ใต้เท้าซูไม่ให้หม่อมฉันไปกับองค์หญิงด้วย หม่อมฉันรู้สึกว่าใต้เท้าซูและองค์หญิงเป็นชายโสดและหญิงหม้าย จะถูกประณามเอาได้ เพราะฉะนั้นหม่อมฉันจะต้องติดตามองค์หญิงไปด้วยเพคะ”

เฉินเสียนรู้สึกตลกมาก จึงพูดขึ้นว่า : “ก็แค่ทานข้าวด้วยกัน ประเดี๋ยวข้าก็กลับมา เจ้าไม่ไปน่ะดีแล้ว ไปแล้วก็ต้องยืนดูข้าทานข้าว กระเพาะของเจ้าไม่หิวแย่หรือ?”

แม่นมซุยจึงรีบพูดขึ้นว่า : “นั่นน่ะสิ อวี้เยี่ยน เจ้าอยู่ที่นี่ช่วยข้าดูแลเจ้าน่องน้อย ข้าคนเดียวจัดการไม่ค่อยไหว”

อวี้เยี่ยนดื้อดึงพูดต่อไปว่า : “หม่อมฉันทนได้เพคะ”

“งั้นเจ้านั่งลงกินกับข้า?” เฉินเสียนหยิบยกเหตุผลขึ้นมาพูด เธอและซูเจ๋อไปทานข้าวด้วยกัน แต่กลับให้อวี้เยี่ยนยืนดูอยู่อย่างงั้น ออกจะไม่ค่อยยุติธรรม

อวี้เยี่ยนจึงรีบตอบกลับว่า : “หม่อมฉันมิบังอาจ”

“งั้นเจ้าก็อยู่ที่บ้านเถอะ เดี๋ยวพอถึงเวลาอาหาร ยังจะได้ทานมื้อค่ำพร้อมเอ้อร์เหนียงด้วย ไม่ต้องไปยืนหิวอยู่”

เฉินเสียนค่อยๆ เดินลงขั้นบันไดไป อวี้เยี่ยนที่ดูเหมือนมีอะไรจะพูด เธอเลิกคิ้วขึ้นสูง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “จะเป็นงานเลี้ยงขอบคุณหรืองานเลี้ยงแอบแฝงก็ชั่งปะไร ก็แค่ข้าวมื้อเดียว”

เธอยืนอยู่ข้างๆ อวี้เยี่ยน แล้วยกมือขึ้นหยิกแก้มของนาง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “อวี้เยี่ยน ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร เจ้าวางใจเถอะ ข้ายังชัดเจนดี อะไรที่ควรหวั่นไหว และอะไรที่ไม่ควรหวั่นไหว”

อวี้เยี่ยนที่ยังเป็นกังวล จึงพูดขึ้นอย่างจริงใจว่า : “องค์หญิง ตรงหัวใจนี้ ห้ามหวั่นไหวนะเพคะ”

เฉินเสียนจึงหัวเราะขึ้น เธอหรี่ตาลงแล้วมองออกไปนอกเรือน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “แม้แต่เจ้ายังรู้ดี แล้วข้าองค์หญิงทั้งคนจะสับสนได้อย่างไรกัน เจ้าวางใจอยู่บ้านเถิด ข้าทานมื้อค่ำเสร็จแล้วก็จะกลับมาทันที”

แม่นมซุยมองตามหลังเฉินเสียนที่เดินออกจากสวนสระวสันตฤดูด้วยท่วงท่าอิริยาบถที่สงบและสง่างาม นางจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “บางครั้งการมีสติชัดเจนเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี”

อวี้เยี่ยนจึงตอบกลับไปว่า : “แต่ต้องไม่เป็นเรื่องที่ไม่ดีเจ้าค่ะ”

เฉินเสียนมีความคุ้นเคยกับเมืองหลวงนี้มากขึ้น รู้ว่าหอสุราที่ซูเจ๋อนัดนั้นอยู่ที่ไหน

แต่ยังไม่ทันที่นางจะเดินเข้าสู่ถนนใหญ่ ก็มีรถม้ามาจอดขวางทางอยู่

เฉินเสียนจำคนบังคับรถม้าคนนั้นได้ เป็นคนเดียวกันที่พาเธอและซูเจ๋อไปท่องเที่ยวชมสารทฤดู

คนบังคับรถม้าเห็นเฉินเสียนมาแล้ว จึงรีบโค้งตัวทำความเคารพ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ใต้เท้าสั่งให้ผู้น้อยมารับองค์หญิงโดยเฉพาะ เชิญองค์หญิงขึ้นรถม้าเถอะขอรับ”