ซูเจ๋อยิ้ม “ยังสามารถอธิษฐานได้อีกหรือ?”

“แน่นอนว่าได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่มันจะกลายเป็นจริงนะ”

ด้วยเหตุนี้ซูเจ๋อกล่าวยิ้มๆ “งั้นข้าอธิษฐานเลยแล้วกัน หวังว่าหลังจากทานเสร็จ อาเสียนจะไม่รีบหนีไป อยู่กับข้านานๆ”

มุมปากของเฉินเสียนยกขึ้น “ท่านพูดออกมาแล้ว มันจะไม่เป็นจริงแล้วล่ะ”

หลังจากนั้นทั้งสองก็กินบะหมี่ของตัวเอง เฉินเสียนนั้นหิวมาตั้งนานแล้ว จึงกินอย่างขะมักเขม้น

เทียบกันแล้ว ซูเจ๋อนั้นกินอย่างค่อนข้างสุขุม

เขากินไปสองสามคำ ก็กล่าวออกมาว่า “อาเสียน ทำบะหมี่อร่อยมาก”

เฉินเสียนไม่ทันตั้งตัว สำลักบะหมี่ในคอ เธอหันศีรษะไปไออย่างรุนแรง กลั้นเอาไว้จนใบหน้าสีแดงก่ำ

ซูเจ๋อมาลูบหลังให้เธออย่างใจดี กล่าวว่า “ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ ทาน ถ้าไม่พอในถ้วยข้ายังมีอีก”

เฉินเสียนหายใจทั่วท้อง ถลึงตาใส่เขา กล่าวอย่างเหวี่ยงๆ “พูดภาษาที่มนุษย์เขาพูดกันดีๆได้หรือไม่? ท่านจะต้องไม่ได้เรียนภาษามาให้ดีแน่ๆ ทำบะหมี่เป็นการกระทำ จะอร่อยได้อย่างไร ที่อร่อยน่ะบะหมี่ ไม่ใช่ทำบะหมี่!”

ซูเจ๋อกล่าว “ข้าพูดไม่ถูกต้อง ท่านก็ช่วยแก้ไขให้ข้าถูกต้องอย่างใจเย็นหน่อยสิ ทำไมจะต้องมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้?”

“ข้าชิ…..” เฉินเสียนหมดคำพูด ถอนหายใจยาว “ช่างมันเถอะ ท่านเป็นคนสมัยโบราณ พูดไปท่านก็ไม่เข้าใจ”

ซูเจ๋อขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง กระแอมแล้วกลั้นยิ้มกล่าวว่า “ท่านคิดลึกหรือไง?”

เฉินเสียนรีบเปลี่ยนสีหน้า “คนเลว ก็รู้ว่าท่านจงใจพูดจาไร้สาระ!”

เฉินเสียนแปลกใจ ซูเจ๋อเอาบ่าวรับใช้ไปไว้ไหนหมด เธอไม่เห็นเงาแม้แต่คนเดียว

เมื่อทานบะหมี่เสร็จ ซูเจ๋อก็ทานเค้กไปอีกครึ่งหนึ่ง ถึงจะเห็นพ่อบ้านที่เคยเจอกันสองสามครั้งเดินเข้ามาจากข้างนอก กล่าวว่า “ใต้เท้ามีจดหมายขอรับ”

จดหมายมีผู้ส่งสารมาส่ง นั่นแปลว่าค่อนข้างเร่งด่วน มิฉะนั้นก็จะไม่มารีบมาส่งในเวลาเข้าพลบค่ำ

ซูเจ๋อสำรวมดูสบายๆ เอื้อมมือออกไปรับจดหมาย และขอให้พ่อบ้านส่งผู้ส่งสารกลับอย่างปลอดภัย

ถ้าต้องการตอบกลับจดหมาย รอจนกว่าเขาจะอ่านมันแล้วจึงตอบกลับ ก็ยังจะต้องให้ผู้ส่งสารที่ส่งจดหมายกลับ

ซูเจ๋อหยิบจดหมายในมือออกจากห้องอาหาร เขาหยุดที่ประตูและมองย้อนกลับไปที่เฉินเสียน “ท่านจะตามไปด้วยหรือจะกลับตามลำพัง?”

ไม่ใช่ว่าเฉินเสียนไม่เคยกลับตามลำพัง อีกทั้งในตอนกลางคืนก็มีอะไรดีๆ

เฉินเสียนถาม “ถ้าข้าไม่กลับเอง ไม่รบกวนท่านอ่านจดหมายตอบจดหมายหรอกหรือ?”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “เกรงว่าจะไม่”

ดังนั้นเฉินเสียนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปห้องตำรากับซูเจ๋อ

ซูเจ๋อจุดตะเกียงและม้วนม่านไม้ไผ่ ซึ่งยังมีไม้กฤษณาอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในกระถางธูป

โต๊ะและสิ่งของต่างๆ ในห้องตำรานี้สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย

ซูเจ๋อคลี่กระดาษจดหมายและอ่านจดหมาย โดยไม่ห้ามไม่ให้เฉินเสียนเดินเล่นไปรอบๆ ในห้องตำราของเขา

หนังสือบนชั้นวางจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ดูก็รู้ว่าซูเจ๋อมักจะพลิกดูตำราเหล่านี้ หนังสือสะอาดและปราศจากฝุ่น

เฉินเสียนมองดูอย่างเบื่อหน่ายชั่วครู่หนึ่ง และดูเหมือนจะพบสิ่งที่น่าสนใจในมุมที่ซ่อนอยู่

เธอเอื้อมมือไปล้วงมัน

ล้วงอยู่ครู่หนึ่งก็หยิบของออกมา มองอย่างตั้งใจ แต่ก็ต้องตกตะลึง

นั่นคือหุ่นกระบอกคู่หนึ่ง

ผู้ชายที่เธอดูออก ครั้งที่แล้วที่เธอออกไปนอกเมือง เธอเรียนแกะสลักตามแบบของซูเจ๋อ โครงร่างนั้นคลุมเครือและไม่มีเค้าโครงความหล่อเหลาของซูเจ๋อ

เฉินเสียนคิดว่านี่เป็นความล้มเหลว

คิดไม่ถึงว่าซูเจ๋อเก็บมันไว้ตลอดเวลา

เฉินเสียนมองไปที่อีกอันหนึ่ง

นี่คือหุ่นกระบอกที่ดูเหมือนผู้หญิง สีเข้มมาก มองแวบแรกก็ดูเก่าแก่มาก

เปรียบเทียบแล้ว ภาพนี้ละเอียดอ่อนกว่าที่เธอแกะสลักไว้มาก อาจเป็นเพราะมันเก่าเกินไป และรูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนดั้งเดิมนั้นมีจุดด่างพร้อยมาก

เฉินเสียนใช้นิ้วลูบใบหน้าของหุ่นกระบอก และความรู้สึกแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นมา

ทันใดนั้นภาพที่เหลืออยู่ในหัวก็พุ่งออกมา แต่ก็หายวับไป

เธอรู้สึกเลือนราง หุ่นกระบอกนี้ถูกแกะสลักตามผู้หญิงคนหนึ่งด้วย เหมือนกับที่เธอใช้ซูเจ๋อเป็นแบบ

ซูเจ๋อจ้องไปที่กระดาษจดหมาย ทันใดนั้นเฉินเสียนก็โผล่หัวออกมาจากด้านหลังเขาและถามว่า “ใครส่งจดหมายมาหรือ?”

“เหลียนชิงโจว” ซูเจ๋อพับจดหมายอย่างใจเย็น

เมื่อเฉินเสียนได้ยินว่านั่นคือเหลียนชิงโจว เธอพูดด้วยความสงสัยในทันทีว่า “ท่านนำมาให้ข้าดูหน่อย”

เมื่อพูดเช่นนี้ ซูเจ๋อก็ยื่นกระดาษจดหมายไปที่แสงเทียนแล้ว จุดไฟเผาทันทีที่มัน

เมื่อเห็นแบบนี้เฉินเสียนก็พูดว่า “ทำไมต้องรีบร้อนเช่นนี้? มันต้องมีอะไรที่ให้คนอื่นเห็นไม่ได้แน่ๆ”

ซูเจ๋อพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ดังนั้น ท่านรู้น้อยๆ นั่นแหละดีแล้ว”

ซูเจ๋อเริ่มคลายปากกาและกระดาษ เขาหันหลังกลับอย่างไม่สนใจนัก เขาเห็นหุ่นกระบอกสองตัวที่ถืออยู่ในมือของเฉินเสียน สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “ท่านหามันเจอ”

ตอนซูเจ๋อตอบกลับจดหมาย เฉินเสียนก็วางตุ๊กตาสองตัวไว้บนโต๊ะแล้วถามว่า “ท่านแกะสลักตุ๊กตาผู้หญิงตัวนี้หรือไม่?”

“เมื่อก่อนตอนเพิ่งเริ่มเรียนข้าแกะสลักมันน่ะ”

“แกะสลักใครหรือ? เป็นเด็กกำพร้าที่เป็นลูกผู้มีบุญคุณที่ช่วยท่านใช่หรือไม่?”

ซูเจ๋อหลับตาลงและกล่าวเบา ๆ ว่า “คืนนี้ท่านถามมากเป็นพิเศษเลยนะ ทำให้ข้าคิดว่าท่านสนใจข้า”

เฉินเสียนโค้งริมฝีปาก “ชิ ข้าแค่เสียดายแทนท่านนิดหน่อย จนกระทั่งนางแต่งงานท่านก็ไม่สามารถส่งสิ่งนี้ไปให้ได้”

“ข้าหน้าบางจะตาย”

เฉินเสียนยกริมฝีปากยิ้มและกล่าวว่า “ท่านหน้าบางที่ไหนกันล่ะ ทำไมข้าดูไม่ออกเลย”

###你下面味道很好吃 ประโยคนี้มีความหมายสองแบบคือ บะหมี่ของคุณอร่อยมาก และ ด้านล่างของคุณอร่อยมาก จึงทำให้เฉินเสียนสำลัก####