ใบหน้าของเฉินเสียนไม่แสดงอารมณ์ และไม่ได้แสดงออกอะไร

เพราะพวกเขาได้ยินมาว่าหลิ่วเหมยอู่เริ่มที่จะพูดกับฉินหรูเหลียง

หลิ่วเหมยอู่สามารถทำอะไรดีๆ ด้วยหรือ?

ตอนนี้ความหวังสูงสุดของอวี้เยี่ยนและแม่นมซุยก็คือเจ้าน่องน้อยของพวกเขาจะเติบโตอย่างสงบสุข และไม่มีเรื่องแทรกเข้ามาอีกต่อไป

เฉินเสียนครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะหรี่ตาลงและกล่าวว่า “เจ้าน่องน้อยของเราโตขึ้น เข้าสู่ช่วงวัยใหม่แล้ว คงจะดีถ้าได้จัดเลี้ยงฉลองร้อยวัน”

“องค์หญิง นางหลิ่วริเริ่มที่จะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา ต้องมีแผนร้ายแน่ๆ…” อวี้เยี่ยนกล่าวอย่างกังวล

ปฏิกิริยาของแม่นมซุยก็สงบมาก กล่าวว่า “ทุกคนก็รู้ องค์หญิงจะไม่รู้ได้อย่างไร?”

นับตั้งแต่เหตุการณ์การวางยาครั้งที่แล้ว นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของฉินหรูเหลียงกับเฉินเสียน

ทั้งสองพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดเฉพาะของงานเลี้ยงเจ้าน่องน้อยอายุครบหนึ่งร้อยวัน และพวกเขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องครั้งที่แล้ว

คำขอของเฉินเสียนนั้นเรียบง่ายมาก มันต้องมีคึกคักและยิ่งใหญ่สมเกียรติ

เมื่อฉินหรูเหลียงกำลังจะออกไป เฉินเสียนก็ถามทันที “ข้าได้ยินมาว่า เหมยอู่เริ่มที่จะยกเรื่องนี้ขึ้นมา”

ฉินหรูเหลียงหยุดเท้าลง

เธอยิ้มและกล่าวว่า “แปลกนะที่นางมีใจเช่นนี้ ข้าจะต้องกลับไปขอบคุณนางอย่างแน่นอน ข้าคิดไม่ถึงว่าท่านจะเห็นด้วยจริงๆ”

ฉินหรูเหลียงหันกลับไปที่เธอ

เธอเกลี้ยกล่อมเจ้าน่องน้อยในอ้อมแขนของเธออย่างไม่รู้ไม่ชี้ เธอกล่าวว่า “อย่างไรซะนี่คือการเลี้ยงลูกให้ผู้อื่น และท่านก็เลี้ยงได้อย่างดีมาก ไม่เพียงแต่ทำเสื้อผ้าใหม่สำหรับเจ้าน่องน้อย แต่ตอนนี้กำลังจัดงานเลี้ยงอายุครบหนึ่งร้อยวันให้เขา ข้ายังได้ยินมาว่า เมื่อเซียงซั่นถูกออกจากจวนแม่ทัพก่อนหน้านี้ เด็กที่นางอุ้มอยู่ในครรภ์ไม่ใช่ลูกของท่าน ดูเหมือนว่าเขาที่ถูกสวมอยู่จะมั่นคงและน่าคุ้นเคยเสียจริง มีประสบการณ์เลี้ยงลูกคนอื่นเยอะเลยสิ”

ฉินหรูเหลียงกำลังโมโหสุดขีด และสิ่งที่เธอกำลังบีบเค้นนี้ล้วนเป็นแผลของเขา

ฉินหรูเหลียงระงับความโกรธของเขาและกล่าวว่า “ท่านคิดว่าถ้าท่านกล่าวเช่นนั้น ข้าจะไม่จัดงานเลี้ยงฉลองอายุครบหนึ่งร้อยวันหรือ ข้าจะทำตามที่ท่านปรารถนา จัดแบบยิ่งใหญ่ยิ่งดี แม้ว่าจะไม่ใช่ลูกชายของข้า แล้วยังไงล่ะ อยู่ในสายตาคนทั้งโลกเขาใช่ และเขาจะต้องใช้แซ่ฉินของข้าต่อจากนี้ ตราบใดที่ใช้แซ่ของข้า ข้าคิดว่าท่านจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจสินะ”

เฉินเสียนไม่โกรธและกล่าวว่า “ตามใจท่าน”

ฉินหรูเหลียงหันหลังกลับจากไป

เขาพบว่าตัวเองกำลังแข่งขันกับเฉินเสียน ถ้าเฉินเสียนไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดี เขาไม่อยากให้เฉินเสียนรู้สึกดี

แต่ในใจของเขา เขาไม่ต้องการให้เด็กใช้นามสกุลฉินของเขา

แม่ของเด็ก เขาก็ยังต้องการให้นางกลับมาหาเขา

หลังจากที่ฉินหรูเหลียงออกไป อวี้เยี่ยนก็มองไปที่เฉินเสียนอย่างมึนงง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินอย่างชัดเจนว่าเจ้าน่องน้อยไม่ใช่ลูกชายของฉินหรูเหลียง

และเห็นฉินหรูเหลียงยอมรับอย่างชัดเจน

อวี้เยี่ยนถามอย่างระมัดระวัง “องค์หญิง เจ้าน่องน้อย…ไม่ใช่ลูกของท่านแม่ทัพฉินจริงๆ หรอกหรือเพคะ?”

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมองนาง “เจ้าเพิ่งรู้รึ? เอ๊ะ ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเหรอ?”

อวี้เยี่ยนกังวลจนอยู่ไม่เป็นสุข “บ่าวสงสัยมานานแล้ว แต่เรื่องที่ไม่มีที่มาก็ไม่กล้าเอ่ยออกมามั่วๆ เพคะ องค์หญิง ใครเป็นพ่อของเจ้าน่องน้อยเพคะ?”

เฉินเสียนกล่าว “เจ้าต้องถามอดีตองค์หญิงโง่เขลาของเจ้า ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นใคร”

ในเวลานั้นอวี้เยี่ยนถูกส่งออกจากจวนแม่ทัพ และไม่มีโอกาสกลับมา

อวี้เยี่ยนประสานมือและกล่าว “ตราบใดที่รู้ว่าไม่ใช่ลูกของท่านแม่ทัพฉิน บ่าวก็ดีใจเพคะ!” หลังจากนั้นก็กลุ้มใจขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ไม่ได้เพคะ ไม่ว่าพ่อเจ้าน่องน้อยจะเป็นใครก็ตาม ตอนนี้เขาต้องเป็นลูกของท่านแม่ทัพฉิน มิฉะนั้นถ้าจักรพรรดิรู้เรื่องนี้ หายนะก็จะมาเยือนนะเพคะ”

แม่นมซุยกล่าวว่า “หลังจากนี้จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แม้แต่คำเดียวพวกเราก็จะไม่เปิดเผย”

อวี้เยี่ยนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

จวนแม่ทัพเริ่มเตรียมโคมไฟรื่นเริง เพื่อรอการมาถึงของงานเลี้ยงอายุหนึ่งร้อยวัน

สวนดอกพุดตานค่อนข้างเงียบ หลิ่วเหมยอู่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เซียงหลิงจับตาดู ยกซุปมาจากข้างนอก และคอยปรนนิบัติให้หลิ่วเหมยอู่ทานซุปและกล่าวว่า “ตอนที่บ่าวเดินผ่านสวน เห็นทุกคนในจวนสดใส เปลี่ยนเรือนใหม่ แม้กระทั่งบ่าวรับใช้ในครัว ทุกคนกล่าวถึงเรื่องนี้ด้วยความยินดี บ่าวได้ยินมาว่าพ่อบ้านส่งคำเชิญไปแล้ว เชิญแขกผู้มีเกียรติทุกคนในเมืองนี้”

เซียงหลิงเอ่ยถามว่า “นายหญิงเต็มใจที่จะเฝ้าดูแม่ทัพจริงกับองค์หญิงมีครอบครัวที่มีความสุขสามจริงคนหรือไม่เจ้าคะ?”

หลิ่วเหมยอู่ไม่ระวังแสดงท่าทางชั่วร้ายและกล่าวว่า “ข้าต้องการให้ครอบครัวสามคนนั่นมีความสุขและสามัคคี? ฝันไปชาติหน้าเถอะ!”

“งั้นนายหญิงวางแผน…”

“เชิญเถอะ ทางที่ดีที่สุดที่จะเชิญผู้คนจากทั่วเมืองหลวง ข้าต้องการแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเฉินเสียนนั้นเน่าอย่างไร!”

หลิ่วเหมยอู่ทานซุปและพูดอย่างใจเย็น “ช่วงนี้จวนแม่ทัพมีงานยุ่ง สักพักเจ้าพาข้าไปข้างนอกหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

ทุกคนในบ้านล้วนมีงานยุ่ง และของที่ควรเพิ่มและควรจัดวางก็ไม่ตกหล่น มีคนจำนวนมากที่หน้าเรือนวุ่นวาย ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วจะไม่ให้ความสนใจมากนักกับหลิ่วเหมยอู่ที่พาเซียงหลิงออกจากจวนในเวลานี้

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ากำลังจะออกไปข้างนอก พวกเขาก็ไม่ใส่ใจถามไถ่อะไรมาก

มีรับจ้างแรงงานมากมายในเมืองหลวง

หากต้องการจ้างใครสักคนทำบางสิ่ง จะต้องจ่ายค่ามัดจำให้กับร้าน และร้านสามารถหาคนที่เหมาะมาช่วยเหลือนายจ้างได้

เพราะคนที่เชิญมาจัดการเรื่องนี้ไม่ตายตัว ทั้งทำดีและไม่ดี ส่วนมากเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเหนือการควบคุม การมีร้านคนกลาง สามารถช่วยนายจ้างจัดการความยุ่งยากได้เยอะ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายจ้างก็สามารถละทิ้งความสัมพันธ์ได้เลย

หลิ่วเหมยอู่ไปที่ร้านรับจ้างแรงงานคนที่ไม่ดังนักและจองคนหนึ่งคน

ณ วันจัดเลี้ยงเจ้าน่องน้อยอายุครบร้อยวัน เข้าทางประตูหลังจวนแม่ทัพตามเวลาที่ตกลงกันไว้