ตอนที่เฉินเสียนกำลังจะไปเธอลูบไล้ใบหน้ารูปไข่ของเจ้าน่องน้อย แล้วกล่าวว่า“เด็กดี เหนื่อยแล้วก็นอน ท่านแม่จะกลับมาดึกหน่อยแล้วจะอยู่โต้รุ่งคืนส่งท้ายปีด้วยนะ ตอนนี้ท่านแม่ต้องออกไปจัดการเรื่องใหญ่ที่งงงวยไม่เข้าใจ ที่มันติดอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน”

อวี้เยี่ยนไม่วางใจที่เฉินเสียนออกไปเพียงลำพัง แต่ได้ยินว่าเรือนเหลียนชิงโจวส่งเกี้ยวมารับ ถึงได้วางใจอยู่ที่สวนสระวสันตฤดู

สำหรับพ่อบ้านของจวนแม่ทัพ เป็นผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลม

ตอนที่ฉินหรูเหลียงจะไปออกศึกได้กำชับไว้ ไม่ต้องยุ่งเรื่องส่วนตัวของเฉินเสียน

เพราะว่าตอนที่เขาอยู่ที่จวนแม่ทัพยังยุ่งไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพ่อบ้านจิ๊บจ๊อยผู้หนึ่ง

เฉินเสียนจะไปที่แห่งใด ทำสิ่งใด พ่อบ้านก็ไม่ได้ถามมากมาย เพียงแค่จัดวางคนปิดประตูโดยไม่ลงกลอนให้กับเฉินเสียน จนถึงตอนที่เธอกลับจึงปิด

เวลานี้มีเกี้ยวนุ่มๆมารอคอยหน้าประตูแล้ว เหลียนชิงโจวยังเหมือนเมื่อก่อนเลย

เฉินเสียนเข้าไปในเกี้ยว ด้านในนุ่มและสบายเช่นเคย

อยู่บนถนน บนถนนเคลือบไปด้วยเงาของแสงไฟ แสงไฟริบหรี่พาดผ่านส่องเข้ามา ตามมาด้วยเสียงสนุกคึกครื้นของผู้คน

เฉินเสียนมองทะลุผ่านม่านหน้าต่างไปทางด้านนอก เห็นเด็กเล็กยืนอยู่บริเวณริมถนน ในมือถือดอกไม้ไฟสีเงินเล่นอย่างสนุกสนาน

บริเวณถนนหนทางกว้าง เหล่าประชาเอาไม้ฟืนก่อเป็นกำแพงสูงขึ้น จุดเป็นประกายไฟสว่างไสว สาดส่องสะท้อนที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเบิกบาน

ผู้คนเต้นระบำหมุนรอบกองไฟนั้น ร้องเพลงหัวเราะอย่างสนุกสนาน

เกี้ยวนุ่มๆเดินทางไปที่ริมแม่น้ำหยางชุน

เธอยังคงคุ้นเคยกับที่นี่มาก แต่ดาดว่าสาเหตุจากอากาศหนาวเย็น ทิวทัศน์ข้างแม่น้ำเทียบกับครั้งก่อนของสารทฤดูช่วงค่ำคืนเงียบอ้างว้างอย่างมาก

แต่ที่ไม่เหมือนกับในอดีตก็คือ เฉินเสียนยืนอยู่ริมแม่น้ำ หลุบตาขึ้นมองก็เห็น บนแม่น้ำหยางชุนตรงน้ำลึกนั้นมีเรือใหญ่จอดเทียบท่า

แสงไฟบนเรือสวยงาม สาดสะท้อนส่องสลัวที่แม่น้ำ ระลอกคลื่นมืดดำ ใหญ่กว่าที่เฉินเสียนจินตนาการไว้

เรือใหญ่ขับมาจากท่าเรือทางด้านนั้น เรือได้ไปขนถ่ายสินค้าที่ท่าเรือก่อน

มันหยุดจอดอยู่บนแม่น้ำไม่เคลื่อนไหว ดึงดูดความสนใจให้ผู้คนที่อยู่ริมฝั่งพากันมามุงชม

เมื่อก่อนตอนที่ฉลองเทศกาลมีเรือที่ประดับประดาอย่างสวยงามท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ แต่ไม่เคยเห็นเรือใหญ่ขับมาถึงที่นี่เลย

พอมองไป สองชั้นบนและล่างมีโคมไฟสีแดงส่องสว่างไสว สง่างามราวกับเป็นเรือท่องเที่ยวขนาดใหญ่มหึมา

เฉินเสียนเป่าลมหายใจออกมาทางปาก หรี่ตามองยิ้มออกมา

เธอจำได้ตอนที่เหลียนชิงโจวจะจากไปเคยพูดว่า ตอนกลับมา ให้ขึ้นเรือไปตามกระแสน้ำ

เวลานี้มีคนมาเชิญเฉินเสียนให้ขึ้นเรือ

บันไดไม้ไม่โคลงเคลงปลอดภัยเหยียดยื่นลงมาจากเรือใหญ่ เฉินเสียนยกชายกระโปรงเหยียบบันไดไม้แล้วก้าวเดินทีละก้าวๆ

หลังจากขึ้นเรือ ดวงตาเป็นประกายแวววาว ทัศนวิสัยที่มองเห็นสูงกว่าผู้อื่น ตรงหน้าเป็นบนดาดฟ้าของเรือ เหลียนชิงโจวยืนมือไขว้หลัง ใบหน้ามีรอยยิ้ม

โคมไฟสีแดงตรงระเบียงทางเดินขับให้ชุดสีสันสวยงามผมดำขลับเด่นขึ้น ร่างกายสูงหุ่นดี ชุดผ้าฝ้ายห้อยลงมาถึงเท้าโอนอ่อนผ่อนตาม หล่อรูปงาม สุกสกาวราวกับพระจันทร์

พอเห็นเฉินเสียนมา เหลียนชิงโจวประสานมือคารวะอย่างนุ่มนวล ระยะห่างค่อนข้างไกลมาก แล้วกล่าวขึ้นว่า“องค์หญิง ไม่เจอกันนานเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนรู้สึกว่าเขาไม่ร้อนไม่หนาว ไม่มีกิริยาท่าทางแปลกประหลาด รู้สึกสนิทสนมอบอุ่นเสียจริง

เฉินเสียนมีรอยยิ้มเช่นกัน เดินไปแล้วกล่าวว่า“ยังคิดว่าเจ้าเป็นห่วงการหาเงินอยู่ เลยลืมว่าต้องกลับมาฉลองเทศกาลตรุษจีนเสียแล้ว”

เหลียนชิงโจวกล่าวว่า“ยังดีที่กระหม่อมมาทันเวลาภายในคืนเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนเห็นเขาเดินทางอย่างยากลำบาก จึงเดินไปด้านหน้าเอื้อมมือปัดจีบเสื้อที่ไหล่ของเขา แล้วกล่าวขึ้นว่า“เดินทางกลับมาไกลพันลี้ ระหว่างการเดินทางน่าจะเหน็ดเหนื่อยมาก วันนี้ก็ไม่รีบร้อนหรอกนะ เหตุใดไม่พักผ่อนก่อนแล้วค่อยเชิญข้ามา”

ท่าทางการกระทำที่เป็นธรรมชาติของเธอทำให้เหลียนชิงโจวมึนงง

พูดตามหลักเหตุผล เมื่อก่อนตอนที่เฉินเสียนกระทำอย่างสนิทสนมชิดเชื้อเช่นนี้ น่าจะมีความคิดที่ไม่ดีอะไรแน่

เหลียนชิงโจวก้าวถอยหลัง เขินอับอายจนเหงื่อตกกล่าวว่า “กระหม่อมมีใจที่อยากจะพุ่งกลับเรือนพ่ะย่ะค่ะ ไม่เหนื่อยสักนิดหนึ่งเลย ถ้าหากไม่เชื้อเชิญองค์หญิงมาก่อน เกรงว่าค่ำคืนนี้ไม่มีวิธีที่จะหลับอย่างสงบพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนมองปฏิกิริยาของเขา ราวกับจะยิ้มก็ไม่ยิ้มกล่าวขึ้นว่า“เจ้าถอยทำไม กลัวว่าข้าจะกินเจ้าหรือ?”

“องค์หญิงล้อเล่นเก่งเสียจริงพ่ะย่ะค่ะ”เหลียนชิงโจวยกมือบอกให้ทราบว่า“ด้านนอกอากาศหนาวเย็น ขอเชิญองค์หญิงเข้าไปก่อนเถิดค่อยคุยนะพ่ะย่ะค่ะ”

เหลียนชิงโจวพาเธอเข้าไปในห้องที่ใหญ่โตโอ่อ่า ด้านในที่นั่งสีเขียวอมน้ำเงินวางแผ่อยู่ ด้านบนที่นั่งจัดวางด้วยหมอนอิงผ้าต่วน

โต๊ะไม้จันทร์สีเข้มเตี้ยและเล็กประดับอยู่ในนั้น บริเวณมุมวางเตาไฟอบอุ่น กลิ่นหอมของชาลอยตามลม สบายอกสบายใจอย่างมาก

สายตาเฉินเสียนมองเข้าไปทีละน้อย กล่าวเสียงเจื้อยแจ้วขึ้นว่า“เหลียนชิงโจว เจ้านี่เพลิดเพลิน……..”

แต่ทว่ายังไม่ทันพูดจบ สายตาของเฉินเสียนมองเห็นคนที่นั่งชิมรสชาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอยู่ภายในห้องนั้น ชะงักงันทั้งตัว ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว กล่าวด้วยความตื่นตระหนกว่า“ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

ซูเจ๋อวางถ้วยชาลงช้าๆ หลุบตาขึ้นมองเฉินเสียน แล้วกล่าวขึ้นว่า“เหตุใดข้าถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้”

เหลียมชิงโจวกระแอมไอ ทำให้ความเก้อเขินหมดสิ้นไปแล้วกล่าวขึ้นว่า“วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า คนเยอะสนุก คนเยอะสนุกคึกครื้น”

ซูเจ๋อหดรูม่านตาให้เล็กลง มองการก้าวเดินของเธอต่อไป ปากกล่าวพูดคำที่เธอกล่าวออกมาเมื่อครู่นี้อีกครั้งหนึ่งว่า“ถอยทำไม กลัวว่าข้าจะกินท่านหรือ?”

น้ำเสียงกับท่วงทำนองของคำพูดนี้ เหมือนกับน้ำเสียงเมื่อครู่นี้ของเฉินเสียนเลย

บนสีหน้าของเหลียนชิงโจวไม่แสดงออกท่าทาง แต่ทว่าในใจนั้นแอบหัวเราะ

นี่ใช่หรือไม่ว่าสรรพสิ่งต่างๆมักจะมีการสร้างการข่มกัน สิ่งหนึ่งมักจะมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถมากำราบได้?

เหลียนชิงโจวกล่าวกู้หน้าว่า“องค์หญิงมาแล้ว ก็เข้าไปนั่งโต๊ะเดียวกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ อีกสักครู่กินข้าวเสร็จ กระหม่อมจะพาองค์หญิงชื่นชมเรือนี้”