เธอถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “เจ้าไปที่เย่เหลียง ทุกอย่างราบรื่นดีไหม”

เดิมทีนี่คือความลับระหว่างเหลียนชิงโจวกับซูเจ๋อ

เมื่อเหลียนชิงโจวเห็นว่าซูเจ๋อไม่พูดอะไร เขาจึงกล่าวว่า “ลำบากองค์หญิงทรงเป็นห่วง ทุกอย่างราบรื่นดีพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนกล่าวอีกว่า “ฉินหรูเหลียงเพิ่งออกไปทำศึกเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งหมดเป็นคุณงามความดีของเจ้า”

เหลียนชิงโจวเอ่ยอย่างคล้อยตามว่า “องค์หญิงทรงยกย่องกระหม่อมเกินไป กระหม่อมเป็นแต่เพียงพ่อค้าธรรมดา จะมีอิทธิพลต่อศึกสงครามระหว่างสองอาณาจักรได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนเหลือบมองเขา “เจ้าทำไม่ได้ แต่ใครบางคนทำได้”

ซูเจ๋อถือตะเกียบไม้ไผ่ธรรมดาๆ ไว้คู่หนึ่ง นิ้วขาวสะอาดที่โค้งงอเล็กน้อยดูประหนึ่งงานศิลปะชั้นดี

การมองเขากิน เรียกได้ว่าเป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งก็ว่าได้

ซูเจ๋อวางตะเกียบลงและกล่าวว่า “คืนนั้นท่านวิ่งหนีอะไร”

เฉินเสียนแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “คืนไหน”

“คืนที่คุณชายรองแห่งตระกูลเฮ่อถูกจับได้และถูกทุบตี”

เฉินเสียนกระตุกมุมปากและกล่าวว่า “คนที่ผิวปากให้ท่านคือเฮ่อโยว ไม่ใช่ข้าเสียหน่อย ถ้าไม่วิ่งข้าจะมาอยู่กินอาหารมื้อดึกที่นี่ได้หรือ เขาเมามากแต่ท่านยังลดตัวไปเถียงกับเขา”

“โชคดีที่ท่านวิ่งเร็ว” ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและชำเลืองมองเธอ “ท่านร้อนตัวหรือ”

เฉินเสียนตอบทันทีว่า “ข้าแค่ไม่อยากเห็นหน้าท่าน”

เหล้าบนเตากำลังเดือด ชั่วขณะนั้นในห้องเกิดความเงียบจนเหลือเพียงแค่เสียงน้ำเดือดปุดๆ ตามมาด้วยกลิ่นหอมหวานกลมกล่อมของสุรา

เหลียนชิงโจวเดินไปหยิบกาต้มน้ำและกล่าวว่า “นี่คือเหล้าหมักสับปะรดสูตรพิเศษของเย่เหลียง องค์หญิงอยากลองชิมไหมพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนยกจอกเหล้าบนโต๊ะ “เต็มจอก”

เหลียนชิงโจวรินเหล้าให้เธอและเตรียมจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

เฉินเสียนกล่าวขึ้นมาว่า “ทำไมไม่รินให้เขาด้วยล่ะ”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าไม่ดื่มสุรา”

เฉินเสียนเพิ่งรู้ว่าว่าซูเจ๋อไม่เคยดื่มสุรา

เธอกล่าวว่า “คนที่ไม่ว่าเวลาไหนก็ยังรักษาสติไว้มั่นคงอย่างท่าน คงจะพลาดเรื่องสนุกๆ ไปเยอะ”

แต่เดิมเฉินเสียนก็ไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้ ตอนที่ดื่มสุรากับเฮ่อโยวเธอมีสติอยู่เสมอ แต่เฮ่อโยวควบคุมตัวเองไม่ได้ จึงเมาเละอยู่คนเดียว

เหล้าหมักสับปะรดที่เหลียนชิงโจวนำมาวันนี้หอมหวานและอร่อยถูกปาก รสชาติของมันไม่เข้มจนเกินไป ไปๆ มาๆ เฉินเสียนก็ดื่มไปแล้วสองจอกโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่เธอกับเหลียนชิงโจวชนจอกกัน ซูเจ๋อกลับดื่มเพียงแค่ชาเท่านั้น

ชาของซูเจ๋อถูกตั้งต้มไว้บนเตาด้านซ้ายมือ เมื่อชาเดือดเขาจึงหยิบขึ้นมาและรินน้ำชาสีเขียวใสลงในถ้วย และวางถ้วยนั้นลงบนโต๊ะตรงหน้าเฉินเสียนโดยไม่สนว่าเธอจะดื่มหรือไม่

ซูเจ๋อกล่าวว่า “เหล้าสับปะรดแม้จะไม่ทำให้มึนเมา แต่ก็ยังเป็นเหล้า”

ขณะนั้นเฉินเสียนกำลังโยกศีรษะไปมา เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาเคาะถ้วยและฟังเสียงใสที่ดังมาจากปลายตะเกียบอย่างเพลิดเพลิน

เธอหรี่ตาและยกมุมปากเล็กน้อย เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ท่าทางเหมือนคนเมา เธอโน้มตัวไปพูดเบาๆ ที่ข้างหูของซูเจ๋อว่า “ท่านกลัวว่าข้าจะเมาเหรอ วางใจได้ ถึงข้าจะเมา แต่ข้าก็ไม่ผิวปากลวนลามท่านที่ข้างถนนอย่างเฮ่อโยวหรอกน่ะ”

ซูเจ๋อจิบชาโดยที่ออกความเห็นใดๆ

ซูเจ๋อกล่าวขนาดนั้นแล้ว เหลียนชิงโจวจึงช่วยเกลี้ยกล่อมว่า “องค์หญิงดื่มไม่ได้แล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ดื่มอีกจะยิ่งเมา”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ปกติข้าไม่ดื่ม แต่ถ้าอยู่กับเจ้า เหลียนชิงโจว ถึงเมาก็ไม่เป็นไร”

เหลียนชิงโจวเนื้อตัวสั่น ตั้งแต่ตอนที่เฉินเสียนขึ้นมาบนเรือและลูบชุดเขาให้เรียบร้อย เขาก็รู้สึกมาตลอดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น

เหลียนชิงโจวกล่าวว่า “องค์หญิงกล่าวเกินไปแล้ว”

เฉินเสียนรู้สึกว่าคืนนี้คือโอกาสที่เหมาะสม ทั้งถูกที่และถูกเวลา

อือ… แต่ถ้าซูเจ๋อไม่อยู่ที่นี่ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์แบบ เธอคงจะจัดการปัญหาส่วนตัวกับเหลียนชิงโจวได้สะดวก

ถ้ายังไม่ดื่มเหล้าและมีซูเจ๋ออยู่ที่นี่ด้วย เธอคงจะพูดสิ่งเหล่านี้กับเหลียนชิงโจวไม่ได้แน่

แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เธอดื่มเหล้าแล้วและมีความกล้าหาญเต็มเปี่ยม

เหลียนชิงโจวเองก็ไม่ได้ดื่มมากไป หลังจากดื่มเหล้าเขาก็เปลี่ยนไปดื่มชาต่อ

ขณะที่เขากำลังจิบชาอยู่นั้น จู่ๆ เฉินเสียนก็วางตะเกียบลงและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เหลียนชิงโจว เรามาคบหาดูใจกันไหม”

พรืด… เขาสำลักชาออกมา

เหลียนชิงโจวทำหน้าตกอกตกใจ “คบ… คบหาดูใจ?” เขาหันไปมองซูเจ๋อโดยอัตโนมัติ “แบบนี้คงไม่เหมาะกระมัง องค์หญิงคงดื่มมากเกินไปแล้ว”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว “ไม่เหมาะยังไง เจ้าแต่งงานแล้วรึ”

“กระหม่อมยังพ่ะย่ะค่ะ แต่องค์หญิงทรงอภิเษกแล้ว”

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ไม่ช้าก็เร็วข้าก็ต้องหย่า” เฉินเสียนเอ่ยอย่างไม่ค่อยมีสติ “เจ้าวางใจได้ ตลอดเวลาหนึ่งปีกว่าที่ข้าแต่งงานกับฉินหรูเหลียง ข้าไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเขาเลยสักครั้ง เจ้าเองก็ดูไม่เลว ถ้าต่อไปเจ้าน่องน้อยได้เจ้ามาเป็นพ่อก็คงจะดีไม่น้อย”

เหลียนชิงโจวเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “องค์หญิงนั้นสูงส่ง กระหม่อมเป็นเพียงพ่อค้า ไหนเลยจะคู่ควรกับพระองค์ องค์หญิงอย่าทรงล้อเล่นเช่นนี้สิพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมตกใจแทบแย่”

เฉินเสียนหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่น เหลียนชิงโจว เจ้ากล้าปฏิเสธข้างั้นหรือ หรือว่าเจ้าไม่ชอบข้า”

ซูเจ๋อหรี่ตา

เหลียนชิงโจวพูดทั้งๆ เหงื่อตก “กระหม่อมเพียงแต่รู้สึกกับเจ้าหญิงดั่งเช่นสหาย ถ้าหากทำสิ่งใดให้องค์หญิงเข้าใจผิด กระหม่อมขอองค์หญิงทรงอภัย!”

เฉินเสียนไม่ได้ขัดเคืองและถามเรื่อยๆ ว่า “แล้วเจ้าน่องน้อยล่ะ เจ้าชอบเขาไหม”

“ท่านชายน้อยน่ารักน่าเอ็นดู ในภายภาคหน้าเขาจะกลายเป็นมังกรและหงส์ในหมู่ผู้คน กระหม่อมจะพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อรับใช้เขาพ่ะย่ะค่ะ!”

เฉินเสียนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายและกล่าวว่า “แต่พ่อของเจ้าน่องน้อยเป็นใครก็ไม่รู้ ข้าดูๆ แล้วไม่เห็นใครสักคนที่พอจะใช้ได้ ถึงอย่างไรข้าก็รู้จักคนไม่มากนัก เหลียนชิงโจว รูปร่างหน้าตาเจ้าก็ดูดีใช้ได้”

เหลียนชิงโจวรีบกล่าวว่า “ที่นี่ยังมีอีกคนที่ดูดีกว่ากระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ!”

เฉินเสียนหันไปมองซูเจ๋อ ซูเจ๋อก็กำลังมองเธอเช่นกัน