บางครั้ง… การอยากอยู่กับใครสักคนหนึ่งก็เป็นเรื่องที่ฟุ้งเฟ้อ

ใจหนึ่งเขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้ชิดเธอ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวที่จะฉีกหน้ากากทั้งหมดและแสดงตัวตนให้เธอเห็น

ซูเจ๋อถามว่า “ชิงโจว การถูกใครสักคนเก็บเรื่องของเราไปคิดใส่ใจ ความรู้สึกมันเป็นเช่นไรหรือ”

เหลียนชิงโจวส่ายศีรษะ “ศิษย์ไม่รู้ขอรับ ศิษย์ยังไม่มีคนเช่นนี้อยู่ในใจ”

ซูเจ๋อยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “ข้าเองก็ไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่ามันรู้สึกเช่นไรเมื่อเราเก็บเรื่องของใครสักคนมาคิดใส่ใจ”

หากตั้งแต่นี้ไปเฉินเสียนคิดถึงเขาแม้เพียงเล็กน้อย แม้ว่าจะมีความขมขื่นที่พูดออกไปไม่ได้ ทว่าก็ยังแฝงไปด้วยความหวานละมุน

เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนออกไปนานแล้ว เหลียนชิงโจวจึงกล่าวว่า “อาจารย์น่าจะออกไปดูพระองค์สักหน่อยนะขอรับ”

เหลียนชิงโจวพอจะเข้าใจบรรยากาศที่ลึกซึ้งระหว่างเฉินเสียนกับซูเจ๋อที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ และเขายังมองออกอย่างชัดเจนว่าเฉินเสียนไม่ได้ชอบเขา ทว่าเธอชอบ… ซูเจ๋อ

บางครั้งสายตาและการกระทำเพียงเล็กน้อยก็บ่งบอกถึงเบาะแสบางอย่างได้

เฉินเสียนไม่รู้ว่าสายตาที่เธอมองเหลียนชิงโจวกับสายตาที่เธอมองซูเจ๋อนั้นแตกต่างกัน

เวลาที่เธอมองเหลียนชิงโจว เธอไม่มีอะไรต้องปิดบัง สบายใจและผ่อนคลาย แม้แต่ตอนที่เธอเสนอให้เหลียนชิงโจวมาคบหากันเช่นคนรัก ก็ยังดูปกติธรรมดาไม่ต่างอะไรจากการเชิญเขามาทำอาหารด้วยกัน

แต่เมื่อเธอมองซูเจ๋อ สายตาของเธอสะกดกั้นความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

เวลาต่อมาดอกไม้ไฟเริ่มผลิบานบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

เฉินเสียนเงยหน้ามองท้องฟ้า ยากนักที่จะได้เห็นแสงดาวในคืนหนาวเปล่งประกายเคียงคู่กับพระจันทร์ ตามมาด้วยแสงของดอกไม้ไฟที่สว่างวาบขึ้นมา ส่งเสริมและเติมเต็มซึ่งกันและกัน

เธอคิดว่าในเมื่อคนทั้งเมืองกำลังเฉลิมฉลองปีใหม่ แล้วทำไมเธอต้องหาเรื่องทุกข์ใจให้ตัวเองด้วย

ด้วยเหตุนี้จิตใจของเฉินเสียนจึงเปิดกว้างขึ้น และความคิดที่ว้าวุ่นเหล่านั้นก็ถูกโยนทิ้งไป

ด้วยเหล้าที่ดื่มเข้าไป เธอรู้สึกว่าวิวทิวทัศน์ในวันมงคลเช่นนี้ช่างงดงาม นอกจากนี้ยังอบอุ่นจนไม่รู้สึกถึงความหนาว เธอถอดเสื้อคลุมออกและหมุนตัวเป็นวงกลมอยู่บนดาดฟ้าเรือ

เธอเห็นชายกระโปรงลอยขึ้นมาขณะที่ก้มลงมอง เฉินเสียนฉีกยิ้มน้อยๆ เธอหรี่ตาไปตามจังหวะในหัวใจ จากนั้นจึงขยับฝีเท้าเต้นรำ

เนื่องจากไม่ได้เต้นรำมานาน ฝีเท้าจึงตกไปเล็กน้อย ทว่าเธอก็ยังจดจำการเคลื่อนไหวเหล่านั้นได้ดี

เธอค่อยๆ กระโดดไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนในที่สุดก็คุ้นเคย

ซูเจ๋อเดินออกมาและเห็นเธอหันหลังเต้นรำอย่างคล่องแคล่วอยู่ภายใต้แสงจันทร์และดอกไม้ไฟที่สวยงาม

เธอเต้นรำในแบบพื้นบ้านซึ่งหาดูได้ยากในต้าฉู่ เรือนร่างอันอรชรของสตรี ท่วงท่าที่งดงาม เส้นผมยาวสยายจรดเอวดั่งน้ำตก ลีลาร่ายรำซึ่งสะท้อนความงามของโลกมนุษย์ สวยงามและกินใจเป็นอย่างยิ่ง

แววตาของซูเจ๋อเป็นประกายลึกซึ้ง เขายืนพิงระเบียงและมองดูอยู่นาน

จากนั้นจึงหันกลับเข้าไปในห้องและหยิบกู่เจิงออกมา

ชุดสีดำของเขาสัมผัสกับพื้นเมื่อนั่งลงขัดสมาธิ เขาวางกู่เจิงพาดไว้กับเข่าทั้งสองข้างและใช้นิ้วดีดสายของกู่เจิงเบาๆ เพื่อทดสอบเสียง ซึ่งนั่นทำให้เฉินเสียนตกใจ

เมื่อเฉินเสียนหันกลับมาจึงเห็นว่าเขากำลังก้มศีรษะลงนิดหนึ่ง ในขณะเดียวกันนิ้วเรียวยาวก็กำลังดีดกู่เจิง หลังจากนั้นเสียงโน้ตดนตรีอันไพเราะกินใจก็ถูกส่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา

เฉินเสียนหายใจหอบเล็กน้อย เธอรู้สึกหลงใหลกับเสียงกู่เจิงที่ได้ยิน จากนั้นจึงกล่าวว่า “ไม่เคยได้ยินท่านดีดกู่เจิงมาก่อน ไม่คิดว่าจะเล่นได้ไพเราะขนาดนี้”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าเองก็ไม่เคยเห็นท่านเต้นรำ หากท่านยังสนใจ ท่านจะเต้นรำอีกก็ได้ และข้าจะมีความสุขไปกับท่าน”

เฉินเสียนค่อยๆ คลี่ยิ้ม “ท่านอยากให้ข้าเต้นรำให้ท่านดูรึ”

เสียงกู่เจิงของซูเจ๋อราวกับมีจิตวิญญาณและเต็มไปด้วยแรงกระตุ้น เขากล่าวว่า “เมื่อครู่นี้ข้าได้เห็นแล้ว แต่ถ้าท่านอยากจะเต้นรำให้ข้าดู ข้าก็ไม่รังเกียจ”

เฉินเสียนตอบว่า “ข้าจะเต้นรำให้ตัวเองดู”

ภายในใจของเธอเคลื่อนไหวอย่างเป็นอิสระ ประหนึ่งว่าเธอมีปีกและกำลังโบยบินไปตามจังหวะการร่ายรำ บินขึ้นไปบนท้องฟ้า คว้าพระจันทร์ เด็ดดวงดาว และกอบดอกไม้ไฟมาไว้ในมือ

เสียงกู่เจิงของซูเจ๋อมีจังหวะที่เนิบช้าและซาบซึ้ง และเธอก็เต้นรำอย่างอ่อนหวานและเศร้าสร้อย

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงสีของดอกไม้ไฟในยามนั้นยังไม่งามเท่าภาพของบุคคลที่สวยที่สุดในโลกในสายตาของเขา

ทันใดนั้นก็มีขนนกลอยลงมาจากฟากฟ้าและตกลงมาบนฝ่ามือของเฉินเสียน

เธอตาพร่าเล็กน้อยในตอนแรก จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า “ซูเจ๋อ หิมะตก”

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอมองเห็นรางๆ ว่ามีเกล็ดหิมะตกลงมาพร้อมกับดอกไม้ไฟเย็นๆ เหล่านั้น

มันตกลงมาที่หว่างคิ้ว เส้นผม และแขนเสื้อของเธอ

เธอเอ่ยอย่างชื่นชมว่า “นี่เป็นหิมะแรกของปีนี้ สวยจังเลย… ข้านึกว่าปีนี้จะไม่มีหิมะตกเสียแล้ว”

ซูเจ๋อมองเธอและกล่าวว่า “ใช่ สวยมาก”

โดยไม่ทันรู้ตัว เธอก็อยู่ที่ต้าฉู่แห่งนี้มาหนึ่งปีแล้ว

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในปีนี้ แต่เธอก็ได้รับไมตรีจิตจากคนที่รักและจริงใจกับเธอจากใจจริง

หิมะยังคงตกอย่างต่อเนื่อง เฉินเสียนหันกลับไปมองและเห็นว่ามีหิมะสีขาวตกลงมาบนเสื้อผ้าสีดำของซูเจ๋อ แม้จะอยู่ภายใต้แสงสีแดง ทว่ามันก็ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง

เฉินเสียนปล่อยให้ตัวเองหมุนตัวอย่างอิสระ เธอสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่าน ทว่ากลับยังไม่รู้สึกหนาว

ปลายนิ้วบนสายกู่เจิงของซูเจ๋อเคลื่อนไหวไป ครู่ต่อมาเสียงกู่เจิงก็เริ่มปั่นป่วน จังหวะของเพลงเร็วขึ้นและสะท้อนขึ้นลงราวกับลูกคลื่น

เฉินเสียนอ่อนไหวต่อเสียงของเพลง เมื่อจังหวะการเต้นรำผสานเข้ากับเสียงของดนตรีแล้ว เธอก็ต้องเต้นรำตามจังหวะ ดังนั้นเธอจึงออกจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ เส้นผมของเธอปลิวสยาย คิ้วนั้นก็งามดั่งภาพวาด

ไม่นานหลังจากนั้นหิมะก็โปรยปรายลงมาจนพื้นของดาดฟ้าเรือถูกปกคลุมไปด้วยสีขาว

ในชั่วพริบตานั้น ปลายเท้าของเฉินเสียนลื่นไถลไปกับพื้นและเซถลาไปทางซูเจ๋อ

ขณะที่เฉินเสียนตกลงไปในอ้อมแขนของเขา เขาก็วางนิ้วลงบนสายกู่เจิงอีกแถวหนึ่ง มันแฝงไปด้วยพลังงานที่สมบูรณ์ โน้ตนั้นกระชั้นและเต็มไปด้วยพลัง หลังจากนั้นเสียงเพลงก็หยุดลงอย่างกะทันหัน โลกทั้งใบตกอยู่ในความเงียบและนำฉากจบที่สมบูรณ์แบบมาสู่บทเพลง

เพลงจบลงแล้ว

กู่เจิงกระจัดกระจายอยู่บนพื้น