เมื่อมองเห็นด้านหลังของเฉินเสียนเดินไปไกล เหลียนชิงโจวค่อยๆ ถอนหายใจออกมา

ในเทศกาลโคมไฟวันนี้ ในเวลากลางคืนมีโคมไฟในงานแสดงต่างๆ อย่างคึกคักมีชีวิตชีวา

เฮ่อโยวขอให้เฉินเสียนออกมา และหลังจากพบเฉินเสียนก็ไม่รอช้า ได้ดึงนางไปที่โรงเหล้า

เฮ่อโยวตื่นเต้นเรียกให้เสี่ยวเอ้อร์เอาเหล้ามา

เฉินเสียนเล่นจอกเหล้า และมองดูผู้คนที่เดินไปมาบนถนน แสงไฟก็พลุกพล่าน แต่ก็ไม่มีอารมณ์สนใจ

เธอพูดว่า “ครั้งก่อนที่ออกมาดื่มเหล้า เจ้ายังไม่เข็ดรึ? ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกพ่อของเจ้าแขวนไว้แล้วค่อยเฆี่ยนตี”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เฮ่อโยวก็รู้สึกโมโห และพูดว่า “คราวที่แล้วโชคไม่ดี ได้เจอกับบัณฑิต ท่านก็ไม่สนใจข้าเลย ยังปล่อยให้ข้าผิวปากให้เขา! ท่านไม่เห็นหรือว่าคนผู้นั้นดูสุภาพอ่อนโยน แต่จริงๆ แล้วเป็นคนที่กินเนื้อไม่คายกระดูก!”

เฉินเสียนหัวเราะ “ข้าจะไม่ห้ามเจ้าได้อย่างไร คือข้าห้ามเจ้าไม่ได้ต่างหาก”

เฮ่อโยวตบโต๊ะหนึ่งที และกล่าวว่า “ความเกลียดชังนี้ ข้าคุณชายตกลงกับเขาแล้ว”

ถ้าเฉินเสียนจำไม่ผิด ซูเจ๋อได้พูดครั้งก่อนว่าเฮ่อโยวเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์และสามารถคบค้าสมาคมได้

กลับมาครั้งนี้เฮ่อโยวเกลียดเขา จนกัดฟันแน่นด้วยความเกลียดชังแล้ว

เฮ่อโยวพูดว่า “ฮึ ยังคิดว่าเขาซื่อตรงและตรงไปตรงมา และเป็นสุภาพบุรุษ แต่คาดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดเขาก็เป็นคนหน้าซื่อใจคด”

“จะเริ่มพูดจากตรงไหน?”

“ท่านคงไม่รู้แน่นอน ข้าได้ยินมาว่าในคืนวันส่งท้ายปีเก่า บัณฑิตซูได้บังคับจูบหญิงสาวที่ถนน และจากนั้นได้ยินไปถึงองค์จักรพรรดิ”

ในใจของเฉินเสียนตกตะลึง

ทำไมนางจะไม่รู้ คนอยู่ในเหตุการณ์ก็คือตัวนางเอง

“เรื่องเช่นนี้ต้องเป็นเรื่องที่อื้อฉาวแน่นอน จะเป็นไปได้อย่างไรว่าองค์จักรพรรดิจะไม่ลงโทษ แต่ได้เห็นแก่เขาที่ทำเพื่อราชสำนักมานาน ทำให้เขามีครอบครัวล่าช้า ในวันที่สองของปีใหม่ องค์จักรพรรดิตั้งใจเลือกนางสนมสองคนที่สวยงามราวกับดอกไม้ ส่งไปที่จวนของท่านบัณฑิต เขาไม่แม้แต่จะปฏิเสธ จึงรับไว้ด้วยรอยยิ้ม”

หลังจากที่เฮ่อโยวตวาดคำพูดอะไรเหล่านี้ เฉินเสียนก็ฟังไม่เข้าหู

เพียงแค่รู้สึกว่ารอบข้างนอกจะเสียงดังแล้วยังเสียงดัง

ลำคอของนางแห้งและเริ่มกระหาย ได้นำจอกที่วางอยู่บนโต๊ะดื่มเข้าไป

สุดท้ายคือเผ็ดร้อนในลำคอ

เฮ่อโยวยังพูดต่อ “กล้าได้กล้าเสียพอ! งั้นข้าก็หมด………เฮ้ ท่านจะไปแล้วรึ?”

เฉินเสียนวางจอกเหล้าลงอย่างแรง แล้ววางมือบนโต๊ะลุกขึ้นยืน เดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

เฮ่อโยวรีบพูดขึ้น “ท่านจะไปไหน เหล้ายังดื่มไม่หมดเลย!”

เฉินเสียนไม่หันกลับและพูดอย่างเมินเฉย “ข้ามีธุระ วันหลังจะดื่มเป็นเพื่อนเจ้า”เฮ่อโยวกำลังจะพูดไปด้วยกัน นางก็เดินก้าวยาวๆ ออกประตูไป และยังพูดขึ้นต่อว่า “อย่าตามข้ามา”

เหลียนชิงโจวคาดไม่ถึงว่า เฉินเสียนจะมาหาเขาในเวลานี้

หากไม่ใช่เรื่องการค้าขาย ช่วงเวลานี้เขาสามารถหลบซ่อนจากนางได้

เมื่อเฉินเสียนมีความคิดที่จะถามถึงซูเจ๋อแล้ว เหลียนชิงโจวก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นทันที

โชคดีที่เหลียนชิงโจวได้โล่งอกคือ จากคำถามที่นางถามบนเรือในวันนั้น นางไม่เคยถามถึงอีกเลย

เหลียนชิงโจวยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเป็นฝ่ายเชิญนางให้มาเล่นก่อน เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้กับตัวเอง

แต่เมื่อเห็นเฉินเสียนเดินตรงเข้ามาในบ้านของเขา เหลียนชิงโจวชิงก็รู้สึกว่านางรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

เฉินเสียนเข้ามาในห้องโถง และตรงเข้าถึงตรงหน้าเหลียนชิงโจว และพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่า ซูเจ๋อ รับอนุภรรยาเข้ามาแล้ว?”

เหลียนชิงโจวกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “องค์หญิงฟังใครพูดมาพ่ะย่ะค่ะ ข่าวลือเหล่านี้ท่านไม่เชื่อก็ได้”

เฉินเสียนเข้าหาเขา และจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของเขา พูดน้ำเสียงที่เย็นชา “เหลียนชิงโจว ถ้าเจ้ากล้าที่จะโกหกอีกแม้แต่คำเดียว ก็อย่าโทษข้า ที่ต่อไปจะไม่เป็นเพื่อนกับเจ้าอีก”

นานมาแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เหลียนชิงโจวเห็นนางมีท่าทางเช่นนี้

เขาอ้าปากถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ถึงอย่างไรองค์หญิงก็รู้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องถามกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

“ทำไมเจ้าไม่พูดแต่แรก เขาให้เจ้าปิดบังข้ารึ?”

เหลียนชิงโจวยอมรับโดยปริยาย

“ดี ดีมาก”เฉินเสียนได้ถอยหลังไปสองก้าว ความรู้สึกกดดันหายไปกะทันหัน และเธอโค้งริมฝีปากและยิ้ม “รับเข้าเรือนไปครึ่งเดือนแล้ว ส่วนข้าไม่รู้อะไรเลยจนกระทั่งวันนี้ พวกเจ้าทำได้ดีมาก”

หลังจากที่พูดจบ นางก็ได้เดินออกไป

ครึ่งเดือนมานี่ นางคิดถึงซูเจ๋อตลอดเวลา

คิดถึงกลิ่นหอมที่อยู่บนตัวเขา คิดถึงเสียงพูดและเสียงหัวเราะ อดที่จะคิดถึงเขาในวันส่งท้ายปีเก่าไม่ได้

เธอยังคงเต็มใจที่จะเชื่อ จูบนั้นของซูเจ๋อถือว่าอดใจไว้ไม่ได้

ช่วงเวลาความคิดของเธอในขณะนั้นไม่ใช่อดกลั้นไว้ไม่ได้

แต่เธอต้องเป็นบ้าแล้วแน่ๆ ในช่วงเวลานั้นอยากจะทิ้งความฟุ้งซ่านทุกอย่างไปชอบผู้ชายที่จูบนางคนนี้

เธอเป็นบ้าจนถึงขั้นถอนแนวป้องกันออก และปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปทีละขั้น

เธอคิดว่า ผู้ชายที่เหมือนกับซูเจ๋อ คงไม่มีใครที่จะไม่ชอบ งั้นเธอปล่อยให้ตัวเองชอบไปตามอำเภอใจแล้วจะทำไมล่ะ

ซูเจ๋อพูด อาจจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่จะไม่ได้มาเจอกับเธอ

เธออยู่ในช่วงเวลานี้ ได้คิดถึงเขาจริงๆ

เพียงแต่คาดไม่ถึงว่า ในวันที่สองของปีใหม่เขาต้อนรับอนุภรรยาเข้าเรือนแล้ว

จนถึงตอนนี้ ได้ปิดบังเธอมานานถึงครึ่งเดือน

เฉินเสียนไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไร นอกจากหัวใจที่ว่างเปล่า ความรู้สึกดีๆ นั้นได้ถูกความจริงซัดสาดเข้ามา ทำให้มันหายไปอย่างหมดสิ้น

เธอคิดละเอียดรอบคอบ รู้สึกว่าซูเจ๋อเอากระบองมาตีแสกกลางหน้าได้ดีมาก ถือว่าปลุกเธอทันเวลาและตัดความคิดที่หยิ่งผยองที่เธอไม่ควรมี

โชคดี ที่เธอก้าวไปข้างหน้าเพียงเท้าข้างเดียว และเธอยังสามารถเอากลับเข้ามาได้