เฉินเสียนพูด “ดังนั้น คนเราไม่ใช่เป็นห่วงแค่ปัจจุบัน แต่ต้องวางแผนในระยะยาวด้วย แล้วข้าก็ยังไม่อยากให้เจ้าต้องมาทำงานหนักที่นี่ ต่อไปถ้าเขาให้เจ้าทำอะไร เจ้าก็ต้องทำตามเขา ไม่เช่นนั้นเมื่อกลับไปที่เมืองหลวง เจ้าจะใช้ชีวิตได้ยากลำบาก ”

“ขอบพระทัยองค์หญิงที่ชี้แนะ บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

ไม่นาน องครักษ์ก็ล่ากวางมากลับมาได้ ต่างก็ได้รับรางวัลจากเฉินเสียนกันไป

พวกเขานำเนื้อกวางไปล้างทำความสะอาดที่ลำธาร แล้วนำกลับมาย่างบนไฟ

เฉินเสียนหรี่ตาแล้วเหลือบมองไปยังเนื้อกวางที่ส่งกลิ่นหอมและชุ่มไปด้วยน้ำมัน คิดว่าคืนนี้คงเป็นมื้ออาหารที่ดี

เฮ่อโยวตื่นมาได้เวลาพอดี ตอนที่เนื้อกวางย่างกำลังจะสุกแล้ว เขายืดช่วงเอว ในขณะตาก็ยังคงปิดอยู่ ปากก็พูดขึ้นว่า “ย่างอะไรกันทำไมถึงหอมขนาดนี้”

องครักษ์ตอบว่า “รองท่านฑูตตื่นมาได้เวลาพอดี พวกเราพี่น้องล่าไก่ฟ้าและล่ากระต่ายมาได้นิดหน่อย เพื่อเป็นมื้ออาหารพิเศษสำหรับองค์หญิงและรองท่านฑูต ”

เพราะว่ามีเนื้อกวางมากเกินพอ แค่เฉินเสียนและเฮ่อโยวสองคนก็คงกินไม่หมด จึงเอาไว้แค่สองชิ้น ที่เหลือให้ทุกคนได้แบ่งกันกิน

ยังมีองครักษ์ที่ดูแลชิงซิ่งเป็นพิเศษ เก็บเอาไว้ให้เธอกินด้วย

แต่เธอยังต้องดูแลเฉินเสียนกินให้อิ่มก่อน แล้วเธอจึงค่อยกินของตัวเอง

เดิมทีเฉินเสียนไม่ต้องการให้เธอมารับใช้ แต่เป็นเฮ่อโยว เพิ่งตื่นหรี่ตามองไปที่กองไฟ จึงกวักมือเรียกชิงซิ่งแล้วพูดว่า “มามามา มานี่ เอาเนื้อไก่ฟ้าอันเล็กมาให้คุณชายน้อยชิมหน่อย ”

ชิงซิ่งมองไปเฉินเสียน เฉินเสียนพูด “ข้าอยู่ที่นี่จัดการเองได้ เจ้าไปหาเขาไปเถอะ”

ชิงซิ่งนำเนื้อกวางที่เพิ่งย่างสุกแล้วไปข้างๆเฮ่อโยว แล้วส่งให้เขา

เฮ่อโยวชำเลืองมา แล้วพูดว่า “คุณชายน้อยกลัวมือเลอะ เจ้าป้อนหน่อย”

ชำเลืองมองไปที่ใบหน้าอันดูมีความสุขอย่างกวนๆของเขา ทำให้ชิงซิ่งอยากจะเอาไม้ไปตีเขาให้ตาย

แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ต้องปฏิบัติตาม ทำได้เพียงแค่นั่งยองๆลงไป แล้วใช้มือฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆป้อนให้เฮ่อโยว

เมื่อเฮ่อโยวอยากจะดื่มน้ำ ชิงซิ่งก็ต้องเอาน้ำไปส่งถึงปากเขา เมื่ออยากจะกินขนม ชิงซิ่งก็ต้องป้อนขนม

เฉินเสียนเหลือบมองเฮ่อโยวที่เหมือนจะบีบเค้นให้ชิงซิ่งจะตายเอาให้ได้ ยิ่งกว่านั้นเขาดูเพลิดเพลินกับตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะนึกขำ

นางกำนัลน้อยคนนี้ ไหนเลยจะมาเป็นคู่ปรับกับคุณชายเจ้าสำอางค์

เฮ่อโยวพูดถูก มอบชิงซิ่งให้กับเขาถึงจะเหมาะสม

ครั้งก่อนเป็นชิงซิ่งถูกใช้อำนาจบังคับ ครั้งนี้เฉินเสียนเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง

เมื่อถึงกลางดึก องครักษ์ผลัดกันเปลี่ยนเข้าเวรเฝ้ายาม เพื่อรักษาความปลอดภัย คนที่ไม่ได้ทำหน้าที่เฝ้ายามก็รวมกลุ่มกันนอนลงบนพื้น

เดิมทีเฉินเสียนต้องกลับไปนอนที่รถม้า เพียงแต่ซูเจ๋ออยู่ในรถม้าของเธอ ถ้าคืนนี้เธอกลับไปนอนบนรถม้าก็คงไม่สะดวก

แล้วก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ซูเจ๋อตื่นหรือยัง ถ้าตื่นแล้ว ก็น่าจะได้กินอะไรสักหน่อย

เฉินเสียนนำโถน้ำ รวมทั้งขากระต่ายและอาหารแห้ง แล้วลุกเดินไปที่รถม้า

ถึงจะอยู่รอบกายเฮ่อโยวแต่ชิงซิ่งเห็นเหตุการณ์นั้น จึงรีบลุกมาแล้วพูดว่า “องค์หญิงอยากพักผ่อนแล้วใช่หรือไม่เพคะ？ให้ปลุกใต้เท้าซูให้ตื่นก่อนดีหรือไม่เพคะ？”

เฉินเสียนพูด “ไม่ต้อง ใต้เท้าซูยังไม่ค่อยสบาย ให้เขาได้นอนพักสักครู่ ข้านำของกินไปให้ แล้วจะได้เอาพรมออกมาปูนอนด้วย”

ชิงซิ่งพูด “อย่างนั้นให้บ่าวไปแทนดีกว่าเพคะ ”

เฉินเสียนไม่ได้คิดว่าจะเอาของที่อยู่ในมือให้กับนาง เพื่อที่จะให้นางเอาไปให้ซูเจ๋อกิน

เธอแค่คิดว่า เรื่องอย่างนี้ให้…… ผู้หญิงคงจะไม่เหมาะ

เฉินเสียนจึงหันไปเฮ่อโยวส่งสายตาหยอดอย่างธรรมดา ตอนนั้นเฮ่อโยวก็เข้าใจทันทีแล้วจึงเริ่มตะโกนออกมาว่า“เฮ้ย นางกำนัลน้อย คุณชายน้อยจะเข้านอนแล้ว！”

ชิงซิ่งรู้สึกน่ารำคาญจริงๆ ตอบกลับเสียงแข็งว่า “ง่วงแล้วก็นอนเองได้ บ่าวจะไม่ไปกวนรองท่านฑูต”

เฮ่อโยวเอามือขึ้นมาตบไปที่หลังมืออีกข้าง แล้วพูดว่า “คิมหันตฤดูแล้วยุงเยอะมาก เจ้ามาพัดยุงให้คุณชายน้อยหน่อย！”

เพียงถ้าชิงซิ่งไม่ไป เฮ่อโยวจะต้องก่อกวนไม่หยุดเป็นแน่

ชิงซิ่งไม่มีทางเลือก ฟังเฉินเสียนพูด “ไปพัดยุงให้เขาไป ไม่อย่างนั้นคืนนี้ก็คงไม่ได้นอนกันแน่”

“แต่ว่าองค์หญิง……”

เฉินเสียนพูด “ไม่เป็นไร ข้าเข้าไปดูอาการของใต้เท้าซู แล้วเดี๋ยวออกมานอนข้างนอก”

ชิงซิ่งได้แต่เพียงเดินไปหาเฮ่อโยวอย่างไม่ยินดี

เมื่อเฉินเสียนมาถึงรถม้า ก็ยังได้ยินเสียงเฮ่อโยวพูดบ่นอยู่เลือนรางว่า “ให้เจ้าพัดเพิ่งจะมีลมออกมานิดเดียว เจ้าไม่ได้กินข้าวหรือไง？เมื่อครู่ก็เห็นว่าเจ้ากินข้าวแล้วไม่ใช่รึ กินเยอะกว่าใครด้วย！”

“ท่าน！” ชิงซิ่งอดทนไม่ได้ แต่ก็ต้องอดทน “บ่าวก็มีแรงแค่นี้ ถ้ารองท่านฑูตไม่พอใจ ก็ไปเรียกองครักษ์มาพัดให้สิ！”

เฮ่อโยวพูดด้วยความโกรธ “ไม่ ข้าจะให้เจ้าพัดให้”

เฉินเสียนเข้าไปในรถม้า ในรถนั้นมืดสนิท เธอค่อยๆคลำเข้าไป แล้วถามว่า “ซูเจ๋อ ท่านตื่นหรือยัง？”

เสียงแหบของซูเจ๋ออย่างสะลึมสะลือ ทำให้คนฟังรู้สึกลุ่มหลง “อืม เจ้ากำลังคลำอะไรอยู่？”

เฉินเสียนรีบยกมืออกทันที เมื่อครู่นี้จับไปโดนช่วงเอวของซูเจ๋อ จึงรีบพูดทันทีว่า “ข้าขอโทษ มันมืดข้ามองไม่เห็น”

ซูเจ๋อพูด “ท่านไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้โทษท่าน”

เฉินเสียนรู้สึกว่าเขากำลังนั่งพิงอยู่ในที่มืดอย่างเฉื่อยชา

“อาเสียน เข้ามานั่งข้างใน”