ชิงซิ่งเมื่อเห็นเหตุการณ์จึงพูดว่า “รองท่านฑูตปกติชอบทำตัวเอาใจยากก็พอแล้ว แต่เวลานี้อย่าเรียนรู้ที่ทำตัวเป็นผู้มักมากในกาม องค์หญิงกำลังล้างเท้า รองท่านฑูตควรที่จะหลบไปถึงจะถูก！”

ขณะที่พูดนั้น เฮ่อโยวก็ได้นั่งอยู่ที่ริมม้านั่งยาวอีกข้างแล้ว พูดว่า “ข้าไม่ไปเจ้าจะทำอะไรข้ารึ” ด้วยท่าทางที่กวนๆ

เฉินเสียนนั่งอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะชอบดูการหยอกล้อของเฮ่อโยวกับนางกำนัลน้อย

ซูเจ๋ออยู่ข้างบนมองเห็นว่าเฮ่อโยวออกไปจากข้างในเรือน จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วจึงปิดหน้าต่างลง

หลังจากนั้น เขาก็เดินเข้าไปในเรือน

ครั้งนี้ชิงซิ่งยิ่งหวาดกลัว เฮ่อโยวไม่มีกฎระเบียบเธออาจจะตำหนิได้ แต่ถ้าเป็นซูเจ๋อเธอไม่อาจจะตำหนิได้

ชิงซิ่งเพียงแค่หน้าแดงแล้วพูดว่า “ใต้เท้า องค์หญิงกำลังล้างเท้าอยู่”

ความหมายคือพยายามเชิญให้เขากลับไป

ซูเจ๋อพูดอย่างนุ่มนวลว่า “เมื่อวานมาถึงอย่างรีบร้อน อีกอย่างร่างกายก็ไม่แข็งแรง เพื่อที่จะมาเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เย่เหลียง ข้ามาที่นี่เพื่อคุยกับองค์หญิง”

ซูเจ๋อมาอย่างมีเรื่องเป็นทางการ เฉินเสียนก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเขาได้

เฉินเสียนทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า “ชิงซิ่ง เชิญใต้เท้าซูเข้ามา”

ชิงซิ่งถาม “องค์หญิงต้องการเช็ดเท้าแล้วใส่รองเท้าก่อนหรือไม่?”

เฉินเสียนยังแช่เท้าไม่พอ จึงพูดว่า “ออกมาข้างนอก ไม่ต้องมีกฎระเบียบและมารยาทอะไรมาก ข้าคิดว่าใต้เท้าซูนั่นเป็นสุภาพบุรุษที่มีคุณธรรมน่านับถือ ไม่เห็นเหตุผลที่ว่าไม่ดี”

“เพคะ” ดังนั้นชิงซิ่งจึงเชิญซูเจ๋อเข้ามา

เวลานั้นเฉินเสียนที่นั่งอยู่บนม้านั่งยาว ชำเลืองมองไปที่ซูเจ๋อที่อยู่ด้านหน้าเธอ

ซูเจ๋อปฏิบัติตามพีธีของราชวัง ก้มโค้งคำนับเคารพ ได้อย่างไม่มีที่ติ

เฉินเสียนยากที่จะเห็นอีกด้านของขุนนางบัณฑิตที่ปฏิบิติตัวอย่างเป็นทางการ ครั้งที่แล้วได้เห็นเมื่อตอนที่อยู่ในจวนของเฮ่อเซียง เพียงแต่เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชม

ตอนนี้เธอพยายามเพลิดเพลินกับตัวเอง

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ซูเจ๋อไม่เคยพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในราชสำนักเลย

เขาก้มลงมองโดยตลอด ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

เฉินเสียนเม้มปากแล้วยิ้ม เอาเท้าตบละอองน้ำที่เท้า สายตาที่ก้มลงมองต่ำตามเท้าของเธอที่กำลังเล่นน้ำอยู่อย่างเงียบๆ

เฉินเสียนพูด “ใต้เท้าซูมีเรื่องอันใดเชิญพูด”

ซูเจ๋อเริ่มเปิดปากพูด “องค์จักรพรรดิมีรับสั่งให้ข้าน้อยไปเจรจาสันติภาพที่เมืองเย่เหลียง เมืองเย่เหลียงต้องการให้เอาคูเมืองต้าฉู่มาแลกกับชีวิตของท่านแม่ทัพฉิน เพราะความเป็นจริงแล้ว ท่านแม่ทัพฉินยังไม่ได้ตายในสงคราม”

เฉินเสียนชะงัก ทำให้ลืมเล่นเท้าที่จุ่มอยู่ในน้ำ แล้วพูดว่า “ท่านว่าเขายังไม่ตายรึ?”

“ใช่ เพียงแค่ทางเมืองเย่เหลียงต้องการที่จะจับเขาไปเป็นเชลยศึก องค์หญิงไม่ต้องกังวล ก่อนที่พวกเราจะไปถึงชายแดน ท่านแม่ทัพฉินคงจะไม่เป็นอะไร ”

เฉินเสียนเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร พูดว่า “องค์จักรพรรดิยินยอมให้เอาเมืองต้าฉู่เพื่อไปแลกกับชีวิตแม่ทัพฉินอย่างงั้นรึ?”

ซูเจ๋อพูดเสียงอบอุ่นว่า “ท่านแม่ทัพฉินเป็นแม่ทัพฝีมือดี ขุนนางที่สร้างคุณประโยชน์ขององค์จักรพรรดิ องค์จักรพรรดิคงทนไม่ได้ที่จะสูญเสียบุคคลสำคัญของอาณาจักรไป ดังนั้นจึงมีรับสั่งให้ข้าน้อยไปเจรจาสันติภาพ”

ดังนั้นตอนนี้ที่เธอเดินทางมาไกลขนาดนี้ก็สูญเปล่าแล้วสิ?

เดินทางกันมาถึงครึ่งทางแล้ว ไม่สามารถที่จะหันหลังกลับได้ ดูแล้วเธอทำได้เพียงเดินหน้าไปพร้อมกับซูเจ๋อต่อไป

เพียงแต่ไม่ใช่การไปดูเถ้ากระดูกของฉินหรูเหลียง แต่เป็นการไปพาเขากลับมา

การคาดเดาในตอนแรกของเขาก็เป็นจริง

เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จริงจังอย่างมาก แต่ระหว่างนั้นก็มีเสียงกัดสาลี่ดังเล็ดลอดออกมา บรรยากาศจึงรู้สึกแปลกๆ

สามคนต่างพากันเงียบ ฟังเฮ่อโยวค่อยๆเคี้ยวสาลี่

เขายังพูดว่า “ทำไมพวกท่านถึงไม่พูดอะไรกันเลยล่ะ พูดต่อสิ บัณฑิต ท่านยังพูดไม่จบไม่ใช่รึ?”

ซูเจ๋อพูดเบาๆว่า “เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้ามาข้าเห็นหัวหน้าองครักษ์หารองท่านฑูตอยู่”

เฮ่อโยวสงสัย “หาข้าทำไมกัน?”

“พวกเขาอยู่ในเรือนรับรองสถานีจุดพักม้าแล้วเจอกล่องลูกเต๋า แต่ไม่รู้วิธีเล่น คิดว่ารองท่านฑูตน่าจะรู้ เลยอยากจะให้ไปช่วยชี้แนะ”

เฮ่อโยวแค่ฟังก็รู้สึกมีชีวิตชีวาแล้วพูดว่า “อั้ยหย๋า ไม่รีบพูดล่ะ ข้านี่แหละเก่งที่สุด!”

เขาจึงรีบวิ่งออกไปจากในเรือน

เฉินเสียนเอามือกุมหน้าผาก

เฮ่อโยวยังเด็กอยู่มาก จึงโดนซูเจ๋อหลอกได้อย่างง่ายโดยที่เขาไม่ได้แสดงสีหน้าเปลี่ยนแปลงอะไร

เพียงแค่เจอลูกเต๋า ขุนนางที่อยู่ในระหว่างทำงานราชการ ไม่สามารถที่จะเล่นการพนันอย่างเปิดเผยได้ พวกเขาต้องปิดประตูแอบเล่นกัน ยิ่งกว่านั้นไม่กลัวตายแถมยังเรียกให้เจ้านายมาช่วยสอนอีก

เฉินเสียนมองไปที่ซูเจ๋อ ที่ยังก้มหัวยืนอยู่ด้วยท่าทางที่นิ่ง จึงพูดว่า “เมื่อครู่นี้เขาบอกว่าใต้เท้าซูยังพูดไม่จบ ใต้เท้าซูยังมีเรื่องอะไรจะพูดหรือไม่?”

ซูเจ๋ฮพูด “เรื่องที่ข้าน้อยจะพูดนั้นพูดจบแล้ว ข้าน้อยทูลลา”

เฉินเสียนใช้เท้าถูกับหินรูปไข่ห่านไปมา ทำให้เกิดเสียงน้ำใสๆ。

ซูเจ๋อหันตัวกลับ ลังเลเล็กน้อยแล้วหันกลับมาพูดว่า “ข้าน้อยบังอาจ ขอองค์หญิงย้ายไปล้างเท้าที่ห้อง ถึงอย่างไรข้างนอกก็มีสายตาคนอื่นมากมาย”

ชิงซิ่งรีบพูดขึ้นอย่างไวว่า “ใต้เท้าซูพูดได้ถูกต้อง”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว ได้ยินซูเจ๋อพูดกับชิงซิ่งว่า “เช็ดเท้าให้องค์หญิงแล้วใส่รองเท้าเถอะ”

เขาเหมือนเป็นสุภาพบุรุษมีมารยาท แต่ที่จริงในคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคอย่างไม่รีบร้อนนั้นก็ได้ทำให้เธอตัดสินได้？

ชิงซิ่งทำตามที่ซูเจ๋อชี้แนะ เช็ดเท้าให้กับองค์หญิงก่อน

เฮ่อโยวรีบวิ่งไปหาหัวหน้าองครักษ์แล้วถามถึงเรื่องลูกเต๋าอย่างดีใจ หัวหน้าองครักษ์ตอบว่า “ข้าน้อยไม่กล้าที่จะมาเล่นการพนันอย่างเปิดเผย ขอรองท่านฑูตโปรดมองอย่างชัดเจน”

เฮ่อโยวเพิ่งรู้ว่าตัวเองนั้นโดนหลอก เมื่อเขารีบกลับมาในเรือนอย่างรีบร้อน แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของใคร