ซูเจ๋อเงยหน้าขึ้นจากบ่าเฉินเสียน ฉายประกายความเย็นยะเยือกในแววตา ทำให้เฮ่อโยวสยดสยองยิ่งนัก เขานึกถึงภาพซูเจ๋อสังหารคนใต้แสงจันทราโดยไม่กะพริบตาสักครั้ง

เฮ่อโยวถอยหลังไปทางห้องนอนสองก้าว

ได้ยินซูเจ๋อเอ่ยด้วยมาดโอ่อ่าผสมปะปนกับเผด็จการอย่างเย่อหยิ่ง “ข้าจะกอดนาง เจ้าอยากคัดค้านหรือ?”

เฮ่อโยวเศร้ากับชีวิต เขาจะกล้าคัดค้านได้อย่างไร เอ่ยว่า “ใครอยากคัดค้านกัน ข้า ข้าแค่รู้สึกว่าแบบนี้ไม่งาม”

“ข้ากลับรู้สึกว่าดีมาก” ซูเจ๋อหรี่ตา “ปิดประตู”

เฮ่อโยวเปล่งเสียงครวญครางอย่างหงุดหงิด “ปิดก็ปิด ใครกลัวใคร” พูดจบพลันเกิดเสียงปิดประตู ปัง！

หลังเฮ่อโยวออกมาปั่นป่วน เฉินเสียนก็หัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ความรู้สึกท้อแท้หมดอาลัยตายอยากก็มลายหายไปกว่าครึ่ง

เธอกล่าว “ท่านปล่อยข้าเถอะ ข้าจะไปล้างกายเสียหน่อย”

น้ำเสียงซูเจ๋อไม่เหลือความเย็นเยียบแล้ว กล่าวกับเฉินเสียน “ยังเจ็บอยู่ไหม?”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ตอนแรกก็เจ็บอยู่ ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว ใช้การถูกตบหนึ่งฝ่ามือแลกกับชีวิตจ้าวเทียนฉี คุ้มมาก”

“อาเสียน วันหลังข้าไม่ให้ท่านทำเรื่องเลวทรามด้วยกันแล้ว”

เฉินเสียนกล่าว “ไม่ อย่างนี้แหละสะใจดี”

เฮ่อโยวบ่นอุบอิบอยู่ในห้อง “พวกท่านกอดหนำใจหรือยัง ข้าจะฉี่”

ซูเจ๋อคลายมือออกจากเฉินเสียน พลางพูดเสียงเบา “วันรุ่งมีศีรษะแขวนอยู่เหนือกำแพงเมืองจะยิ่งสะใจกว่า ท่านจะล้างกายมิใช่รึ เข้าไปเถอะ ข้าจะตักน้ำให้ท่าน”

เฉินเสียนผละจากอ้อนกอดเขา แล้วหันหลังเดินไปยังห้องนอนพร้อมกับเอ่ยว่า “เรื่องคืนนี้ ท่านลืมเสียเถอะ ไม่งั้นจะทำให้ท่านรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า”

“ได้ ข้าจะลืม”

เนื่องจากไม่มีฝนตกติดต่อกันหลายเดือน ดังนั้นน้ำที่สามารถกักเก็บในเมืองได้จึงมีกำจัด

ซูเจ๋อยกมาเพียงครึ่งถังเท่านั้น ซึ่งต้มให้อุ่นก่อนจะส่งเข้าห้องของเฉินเสียน

เธอถอดอาภรณ์ชำระล้างคร่าวๆ คราบต่างๆพลันจางหายจากเรือนร่าง

เพียงแต่เธอไม่คิดจะออกจากห้องอีก อยากนอนติดเตียงอยู่อย่างนั้น

ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เฉินเสียนขี้เกียจขานรับเหลือหลาย

ซูเจ๋อยืนตะโกนอยู่ด้านนอก “อาบเสร็จหรือยัง?”

เห็นเฉินเสียนไม่ตอบ เขาก็ยืนเร่งเฉินเสียนให้ตอบอยู่หน้าประตูอย่างไม่ลดละ “ยัง ท่านกลับไปนอนเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า”

ซูเจ๋อถาม “น้ำครึ่งถังจำเป็นต้องอาบนานเช่นนี้ไหม?”

เฉินเสียนเงียบก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว อาบเสร็จจะพักผ่อน”

“ประคบน้ำแข็งตรงแผลก่อนแล้วค่อยพักผ่อน ต้องลดอาการบวมแต่เนิ่นๆ” ซูเจ๋อกล่าว “หากไม่อยากออกมา ข้าเข้าไปก็ได้”

ซูเจ๋อยืนรออยู่ด้านนอกสักพัก เห็นเฉินเสียนไม่มีทีท่าใดๆจึงยกมือเตรียมผลักประตู สำหรับเขาแค่เพียงใช้แรงเล็กน้อยก็สามารถพังตัวล็อคประตูได้อย่างสบายๆ ไม่ได้หนักหนาสาหัสเลย

พึ่งเตรียมทำท่า เฉินเสียนก็รีบลงจากเตียงแล้วเปิดประตูโดยไว

ชั่วอึดใจเดียวก็ไร้สุ้มเสียง

มุมปากเฉินเสียนบวมบ้างแล้ว เธอรู้ว่าสภาพตัวเองในยามนี้ย่ำแย่เพียงใด จึงไม่มองสีหน้าซูเจ๋อเลย แค่เอื้อมมือกล่าวว่า “น้ำแข็งล่ะ ข้าจะประคบเอง”

ซูเจ๋อมองใบหน้าด้านข้างของเธอด้วยแววตายากจะหยั่งถึง เขาอยากไปจับดู แต่ข่มกลั้นความรู้สึกอย่างสุดพลัง พลางเอ่ยปากพูด “ข้านำน้ำแข็งมาเอง ท่านอยากประคบเองก็ไปหาน้ำแข็งเองสิ”

เฉินเสียนได้ยินก็หงุดหงิด “คนถูกตบคือข้า ท่านตามใจข้าหน่อยไม่ได้หรือ?”

ซูเจ๋อกล่าวด้วยความจริงจัง “ท่านโดนตบเพราะเชื่อคำข้า ข้าควรรับผิดชอบ”

“ข้าอยากอยู่คนเดียว”

“เช่นนั้นจะคิดฟุ้งซ่านง่าย ข้าไม่ให้ท่านมีโอกาสนั้น”

เฉินเสียนกล่าว “ท่านเอ่ยตรงขนาดนี้ ข้ายังมีทางเลือกอีกหรือ?”

ซูเจ๋อจึงกล่าวว่า “ท่านยังเลือกได้ว่าจะประคบในห้องหรือนอกห้อง”

เฉินเสียนยังไม่อยากอยู่กับซูเจ๋อในห้องตามลำพัง จึงเดินผ่านเขาไปยังด้านนอก

ทั้งสองนั่งตรงระเบียงด้านหน้าประตู

ซูเจ๋อขยับเข้าใกล้เล็กน้อย มือข้างหนึ่งจับคางเฉินเสียนขึ้น ส่วนอีกข้างก็ใช้น้ำแข็งที่มีผ้าหุ้มไว้ค่อยประคบบริเวณใบหน้าด้านข้างและมุมปากของเธอ

เฉินเสียนหลุบสายตามองมือเรียวยาวของเขาที่กำลังเคลื่อนไหวไปมา

ลมหายใจแผ่วเบาประหนึ่งขนปักษาของซูเจ๋อสัมผัสใบหน้าเธอ

เขาประคบน้ำแข็งอย่างอ่อนโยนและจดจ่อ

สุดท้ายเธอจำต้องช้อนตามองใบหน้าเขา

เฉินเสียนกล่าวเสียงเบา “ซูเจ๋อ ข้าไม่อยากให้ท่านโทษตัวเอง”

ซูเจ๋อหยุดการกระทำ

“ทุกชีวิตย่อมถูกการโดนทำร้ายเป็นพลังขับเคลื่อนให้ก้าวเดินสู่ความสำเร็จอย่างเข้มแข็งกันเล่า” เฉินเสียนกล่าว “ข้าไม่ได้ลั่นวาจาด้วยความโกรธ ข้าพูดจากความรู้สึกที่ได้เผชิญมา รู้สึกเห็นอกเห็นใจท่าน จากตอนนั้นถึงตอนนี้ ท่านคงต้องแบกรับหนักกว่าข้าใช่หรือไม่?”

เธอเอ่ย “ท่านมีเรื่องที่ท่านอยากทำ ส่วนข้ามีคนที่ข้าต้องการปกป้อง”

อย่าว่าแต่หนึ่งฝ่ามือเลย ถึงจะต้องรับมีดกริช หากสามารถช่วยเขาผ่อนแบ่งเบาความทุกข์ได้ เฉินเสียนก็ไม่อิดออดสักนิด

ไม่รู้ว่าเกิดความรู้สึกเช่นนี้เมื่อไหร่ อาจเริ่มจากนาทีที่เขาเร่งเดินทางมาหาเธอทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหนื่อย

หรืออาจเริ่มจากตอนที่เขาอุ้มปกป้องเธอ แล้วกระโดดลงจากเนินเขาอย่างไม่คิดชีวิต ซึ่งตัวเขาเองนั่นได้หมดสติเป็นที่เรียบร้อย

พอเธอรู้ตัว ความรู้สึกเช่นนี้ก็ได้ฝังลึกลงไปเสียแล้ว