แม่ทัพโฮ้วเป็นแม่ทัพที่ผ่านศึกมามากมายในกลุ่มกองกำลังทหาร ไม่เพียงแต่มากประสบการณ์ อีกทั้งชื่อเสียงอำนาจยังมีมากอีกด้วย

ในเวลานี้มีเขาออกมาปลอบขวัญกำลังใจของทหาร รวมพลังกันขึ้นมาใหม่ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดและจะไม่มีการปัดความรับผิดชอบให้ผู้อื่น

เฮ่อโยวที่ชอบฟังเรื่องแบบนี้พูดขึ้นมา：“ถึงแม้ว่าในเวลานี้การดีใจกับสงครามที่เกิดจะไม่ดีงามนัก แต่ในตอนที่ได้ยินว่าท่านแม่ทัพจ้าวไปไม่กลับนั้น ในใจข้าก็สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย”

เฮ่อโยวค้ำคางไว้แล้วพูด：“ข้านึกว่าเขาต้องการกวาดล้างเย่เหลียงเสียอีก ไม่เจียมตัวเสียเลย ไม่ว่าใครต่างก็ดูถูก ที่แท้ก็เป็นได้แค่นั้น”

พูดแล้วก็หันหน้าไปมองทางเฉินเสียนและซูเจ๋อ “นี่ไม่ใช่ว่าต้องเปิดสงครามอีกงั้นหรือ การมาเจรจาสงบศึกของพวกเรานี่ยังจำเป็นอยู่หรือไม่?”

เฉินเสียนหรี่ตามองท้องฟ้า บนท้องฟ้ามืดครึ้ม วันนี้ไม่มีดวงอาทิตย์ น่าอึดอัดซะจนทำให้ผู้คนรู้สึกแย่

ไม่รู้ว่าหยาดฝนพอจะตกลงมาได้หรือไม่

เธอพูดกับซูเจ๋อ：“ท่านเคยคิดไหมว่าจ้าวเทียนฉีไปครั้งนี้จะยั่วโมโหเย่เหลียง ส่งผลให้การเจรจาสงบศึกที่ไม่ทันได้เริ่มก็ล้มเหลวเสียแล้ว”

ซูเจ๋อ：“ยั่วโมโหเย่เหลียงได้ก็จริง ส่วนการเจรจาสงบศึกจะล้มเหลวหรือไม่นั้น ยังไม่ถึงช่วงเวลาสุดท้าย ก็ไม่สามารถตัดสินได้”

เฉินเสียนงุ้มปากแล้วพูด：“ดูแล้วท่านคิดมาแล้วว่าขั้นต่อไปควรจะทำอย่างไร ลองพูดดูหน่อยจะเป็นไรไป”

ซูเจ๋อหันข้างไปมองเธอ เหมือนจะหัวเราะแล้วพูด：“มีแค่ช่วงที่ทั้งสองทัพทำสงครามกัน ท่านกับข้าจะไปที่แนวหน้าเพื่อโจมตีทัพหน้า ท่านกลัวหรือไม่?”

เฉินเสียนทำเสียงเหมือนจะไม่เห็นด้วย：“เป็นความคิดที่โง่เขลาเสียจริง”

เฉินเสียนถามต่อ：“ถ้าหากยังมีโอกาสเจรจาสงบศึก ท่านวางแผนว่าจะเจรจากับเย่เหลียงอย่างไร ตอนนี้ก็น่าจะบอกข้าได้แล้วนะ?”

ซูเจ๋อเลิกคิ้วตอบ ：“ราชสำนักยินดีให้แค่สามคูเมืองเท่านั้น เช่นนั้นข้าคงได้แค่ใช้เงื่อนไขของสามคูเมืองนี้ไปเจรจา”

“เย่เหลียงเป็นอาณาจักรที่รบชนะ ท่านไปพูดคุยเงื่อนไขกับพวกเขา มันจะเป็นไปได้หรือ?”

“ข้าจะพยายามให้เต็มที่”

ซูเจ๋อพูดเข้าใจง่าย ถึงกับทำให้เฉินเสียนเชื่ออยู่ชั่วขณะ ถ้าหากเป็นคนอื่น ไม่มีทางทำได้แน่；แต่ถ้าเป็นเขา ซูเจ๋อ เช่นนั้นไม่ว่าอะไรก็ตามคงมีความเป็นไปได้

เฮ่อโยวฟังอยู่ข้างๆอย่างงุนงง：“เช่นนั้นสรุปว่าจะเจรจาหรือว่าไม่เจรจา?”

เฉินเสียน：“เจรจา แน่นอนว่าต้องเจรจา แต่แค่ต้องเสี่ยงไปที่สนามรบ เฮ่อโยวเจ้าจะไปด้วยกันหรือไม่?”

สีหน้าของเฮ่อโยวจริงจังขึ้นมา เลือกใช้เหตุผลพูด：“ช่วงเวลาวุ่นวายแบบนี้ ข้าในฐานะรองท่านทูตที่เคยเจรจามาก่อน ได้เจอกับเหตุการณ์สงครามแบบนี้ แน่นอนว่าข้า……ไม่ไปดีกว่า”

เฉินเสียนหัวเราะ：“ได้ เช่นนั้นพอถึงเวลาเจ้าก็อยู่ในเมือง ถ้าเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีก็ให้รีบถอยทัพ”

ในคืนวันนั้น แม่ทัพโฮ้วนำกองกำลังทหารมาหนึ่งกอง เพื่อส่งและป้องกันเฉินเสียน ซูเจ๋อและเฮ่อโยวให้ทั้งสามออกจากเมืองเสวียน

ในกรณีที่สงครามเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แม่ทัพโฮ้วจะเป็นคนแรกที่ลงสนามรบ พอถึงเวลาอาจจะไม่ได้คำนึงถึงอันตรายหรือความปลอดภัยของพวกเขา

ผลสุดท้ายได้ยินว่าเฉินเสียนและซูเจ๋อจะไปด้วยกัน แม่ทัพโฮ้วก็ยืนหยัดไม่เห็นด้วย

ในสถานการณ์ตอนนี้ มีแค่ต้องให้ทูตไปที่สนามรบ แล้วแสดงความจริงใจ อาจจะยังสามารถกอบกู้สถานการณ์ได้

เชื่อว่าเย่เหลียงคงไม่อยากจะยืดเยื้อสงครามกับต้าฉู่ กองกำลังของอาณาจักรพวกเขาพึ่งจะฟื้นฟูได้ไม่นาน ยิ่งยืดเวลานานก็ยิ่งไม่ดีต่อพวกเขา

ท้ายที่สุดแล้วมีแต่ได้รับความเสียหายทั้งสองฝ่าย

อีกอย่างการกวาดล้างทหารม้าของจ้าวเทียนฉีครั้งนี้ เย่เหลียงได้รับข่าวสารมาก่อนถึงได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า เป็นผลให้ไม่ได้รับความเสียหายที่ใหญ่มากนัก

ถ้าหากความจริงใจของต้าฉู่มีพอ ทั้งสองฝ่ายก็ยังมีความเป็นไปได้ว่าจะได้นั่งเจรจาสงบศึกกัน

แม่ทัพโฮ้ว：“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ใต้เท้าซูท่านไปพร้อมข้า ข้าจะปกป้องท่านใต้เท้าซูอย่างเต็มความสามารถเอง องค์หญิงกับท่านชายเฮ่ออยู่รักษาการณ์ในเมืองนะพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนกำลังจะพูด ซูเจ๋อพูดขึ้นมาพอดี：“เกรงว่าจะมิได้ อาเสียนต้องไปกับข้า”

แม่ทัพโฮ้วเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา ก็เลยไม่ได้ขัดขวางต่อ ถอนหายใจแล้วพูด：“เช่นนั้นก็ย่อมได้ ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะพ่ะย่ะค่ะ”

วันที่สองกลองรบดังขึ้น

กองกำลังทหารเย่เหลียงใกล้จะมาถึงเมือง

ซูเจ๋อสวมเกราะให้เฉินเสียนอย่างไม่รีบร้อน ผูกให้เธออย่างระมัดระวัง

และตัวเขาเอง ทั้งตัวใส่เพียงชุดดำ เป็นชุดในกลียุค แขนเสื้อทั้งสองยังคงเบาสบาย เคลื่อนที่ได้คล่องแคล่วว่องไว

เส้นผมของเขาดำเหมือนหมึก ม้วนเป็นมวยไว้หลังศีรษะอย่างสง่า ในดวงตาเรียวยาวนั้น แบ่งแยกขาวดำอย่างชัดเจน

ท้องฟ้าวันนี้ครึ้มฝนกว่าเมื่อวาน

ท่าทางของเขาสุขุม ไม่รู้สึกถึงความตึงเครียดเรื่องสงครามที่จะเกิดขึ้นจากเขาเลยสักนิด

ซูเจ๋อกำชับเสียงเบา：“พอไปถึงสนามรบ ตามติดข้าไว้ แม้แต่ครึ่งก้าวก็ห้ามแยกจาก”

เฉินเสียนถามขึ้นมา：“ถ้าข้าแยกจากขึ้นมา จะเป็นอย่างไร”

ซูเจ๋อ：“เช่นนั้นข้าก็ต้องลงมือกับศัตรูก่อนแล้วล่ะ”

เฉินเสียนก้มหน้าแล้วหัวเราะออกมา แล้วเปลี่ยนมาถามอย่างจริงจัง：“ทำไมท่านไม่สวมเกราะ?”

ซูเจ๋อ：“ท่านสวมไว้ดีแล้ว”

เกราะนี้เป็นแค่เสื้อนอกเท่านั้น ปกป้องส่วนหน้าและหลังของเฉินเสียน นอกจากนี้ เธอยังสวมชุดกระโปรงแขนกว้าง ยังคงแต่งองค์ทรงเครื่องเป็นผู้หญิงเหมือนเดิม

ซูเจ๋อเห็นปิ่นหยกที่วิจิตรตรงกลางผมของเธอ ยิ้มแล้วพูด：“ปิ่นหยกนี้เหมาะกับท่านมาก”

เฉินเสียน：“อย่างไรก็ตามข้าหยิบมันมาโดยเปล่าประโยชน์ จะไม่สวมก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี”

ผ้าไหมสีเขียวที่พันอยู่รอบเอวห้อยลงมา ผืนเล็กๆเหมือนกลุ่มเมฆ ซูเจ๋อยกมือขึ้น ค่อยๆรวบผมที่ตกลงมาไปไว้ที่หลังหูของเธอ

วันนี้เธอไปในฐานะองค์หญิงจิ้งเสียน จำเป็นต้องแต่งหญิง

เพื่อหลีกเลี่ยงคนที่มีเจตนาจะยุยงทั้งสองอาณาจักรให้เกิดความวุ่นวายในเย่เหลียงและส่งผลไม่ดีต่อเธอ เพราะฉะนั้นซูเจ๋อต้องให้เธอสวมเกราะ ที่สำคัญต้องป้องกันอันตรายและดูแลความปลอดภัยของเธอ

ทั้งสองยังไม่ออกมาจากในเรือน เวลานี้ด้านหลังก็มีเสียงประตูเปิด

เฉินเสียนหันไปมอง เห็นว่าเฮ่อโยวก็สวมเกราะอยู่เช่นกัน แล้วเดินออกมาจากในห้อง

เฉินเสียนเหมือนจะขำแต่ก็ไม่ขำ：“ไหนเจ้าบอกจะไม่ไป?”

เฮ่อโยว：“ภายหลังข้ามาคิดดูแล้ว เหมือนว่าตำแหน่งรองท่านทูตของข้า ถ้าไม่ไปคงไม่ค่อยดี”

แม่ทัพโฮ้วนำทางทั้งสามคน ด้านหลังเป็นกองกำลังทหารฉู่ ออกจากเมืองไปรับหน้าศัตรูพร้อมกัน