แม่ทัพหนุ่มพูดกับผู้นำทัพ：“ท่านแม่ทัพใหญ่ลองถามดู ท่านทูตที่มาเจรจาสงบศึกใช่ซูเจ๋อหรือไม่”

แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงถามมาแล้ว ได้รับคำตอบที่แน่ชัดจากแม่ทัพโฮ้ว

ในตอนนั้นเฉินเสียนรู้สึกแปลกใจมาก พูดกับซูเจ๋อ：“ท่านมีชื่อเสียงขนาดนี้เลยหรือ พวกเขาต่างก็รู้จักท่าน?”

ซูเจ๋อสายตาอึมครึม มองไปยังทิศทางข้างหน้า พูดเสียงเบา：“บางทีอาจจะเป็นแค่คู่แค้นเก่า”

รองแม่ทัพที่ติดตามแม่ทัพใหญ่เย่เหลียงอยู่ข้างๆมิใช่ใครอื่น แต่เป็นหลิ่วเฉียนเฮ้อที่หนีมาจากเมืองหลวงเมื่อปีที่ผ่านมา

ในสนามรบนี้ หลิ่วเฉียนเฮ้อมากกลยุทธ์ มักจะทำนายการเคลื่อนไหวต่อไปของต้าฉู่ได้อย่างแม่นยำ ด้วยเหตุนี้หลายครั้งที่ภารกิจมิอาจสำเร็จก็สำเร็จได้ เขาถึงสามารถปีนป่ายจนถึงตำแหน่งปัจจุบันในเย่เหลียง

เวลานี้ หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดกับแม่ทัพใหญ่เย่เหลียง：“ต้าฉู่ถึงกับส่งองค์หญิงราชวงศ์ก่อนมา เห็นได้ชัดว่ามายั่วยุ！ถึงแม้ว่าจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มาในฐานะขององค์หญิง มิสู้ฆ่านางเพื่อสร้างขวัญให้ทหารสามเหล่าทัพ！”

หลิ่วเฉียนเฮ้อแทบอยากจะรีบเปิดสงคราม เอาไฟสงครามเผาไปยังพื้นที่ของต้าฉู่ ให้ผืนแผ่นดินต้าฉู่กลายเป็นแผ่นดินที่แห้งแล้ง เพื่อประกอบพิธีเซ่นไหว้ให้แก่ความแค้นที่มีต่อพวกเขา

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดต่อ：“ซูเจ๋อที่อยู่ข้างกายองค์หญิงจิ้งเสียน เป็นบุคคลที่มีเล่ห์เหลี่ยมมาก ไม่แน่ว่าการซุ่มโจมตีเมื่อคืนเป็นความคิดของเขา อยากจะอาศัยจังหวะก่อนจะเจรจาสงบศึก พุ่งเป้ามาที่จักรพรรดิ เช่นนี้ไม่ต้องทำสงครามก็ได้รับชัยชนะแล้ว！คนผู้นี้สมควรฆ่า！”

แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงได้ยินแล้วโมโหมาก

เขายื่นมือออกมาด้านข้าง หลิ่วเฉียนเฮ้อส่งคันธนูและลูกธนูไปให้เขาอย่างรู้งาน

เขาค่อยๆง้างธนูสุดกำลัง ลูกธนูที่แหลมคมกำลังรอที่จะยิงออกไป

เมื่อลูกธนูถูกยิงออกไป ก็เท่ากับว่าเป็นสัญลักษณ์การประกาศเปิดสงคราม

หลิ่วเฉียนเฮ้อมองสถานการณ์ แล้วง้างธนูเช่นกัน เขากับแม่ทัพใหญ่เย่เหลียงทั้งสอง คนหนึ่งเล็งธนูไปที่ซูเจ๋อ คนหนึ่งเล็งไปที่เฉินเสียน

การที่สามารถกำจัดศัตรูทั้งสองที่ชายแดนได้ สำหรับหลิ่วเฉียนเฮ้อแล้วเป็นผลประโยชน์ที่ได้มานอกเหนือความคาดหมาย

ซูเจ๋อหรี่ตา ในอากาศก็เต็มไปด้วยไอแห่งการสังหาร

ในขณะที่ฝั่งเย่เหลียงกำลังจะยิงธนูมา จู่ๆซูเจ๋อก็พูดออกมา เสียงของเขาใสและหนักแน่น ฟังแล้วเหมือนน้ำที่สามารถจุได้ทุกสรรพสิ่ง แต่ก็เหมือนทหารบนสนามรบที่มีพลังทำลายล้างอันแข็งแกร่ง：

“จิ้งเสียนเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของจักรพรรดิและจักรพรรดินีที่สิ้นพระชนม์ไปแล้วของต้าฉู่ และจักรพรรดินีของต้าฉู่ที่สิ้นพระชนม์ไปแล้วนั้นเป็นธิดาบุญธรรมของจักรพรรดิเป่ยเซี่ย ดังนั้น ในปีนั้นได้อภิเษกสมรสในนามพระธิดาบุญธรรมแห่งเป่ยเซี่ยเพื่อสัมพันธภาพของทั้งสองอาณาจักร”

คำพูดของซูเจ๋อที่ขว้างออกไปนั้นแพรวพราวดั่งหยก

เฉินเสียนหันหน้าไปด้านข้าง มองเขาด้วยความตกใจ

เธอไม่เคยรู้มาก่อน องค์หญิงตกอับในราชวงศ์ก่อนอย่างเธอมีตำแหน่งสำคัญเช่นนี้ด้วย

วันนี้ถ้าหากมิใช่ซูเจ๋อพูดขึ้นมา เกรงว่าน้อยคนนักที่จำได้ เช่นนั้นจักรพรรดินีที่สิ้นพระชนม์ไปแล้วหลายปีก็คือพระธิดาบุญธรรมที่อภิเษกไปอยู่ในพื้นที่ไกลโพ้น

เสียงของเขาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่นิด：“เช่นนั้น ผู้ใดจะกล่าวอีกว่าจิ้งเสียนเป็นองค์หญิงที่ไร้ซึ่งประโยชน์”

คำพูดของซูเจ๋อเหมือนหินหนึ่งก้อนที่ซัดคลื่นลูกใหญ่ใส่

ถ้าหากนี่เป็นบุญคุณและความแค้นของต้าฉู่กับเย่เหลียง เช่นนั้นก็เข้าใจได้ อย่างมากก็บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย

ในมือแม่ทัพใหญ่เย่เหลียงหยุดลง ไตร่ตรอง แล้ววางคันธนูลงจากมือ

สถานการณ์แบบนี้เขาไม่สามารถตัดสินใจได้ จำเป็นต้องได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิเย่เหลียง

แต่หลิ่วเฉียนเฮ้อจะปล่อยไปเช่นนี้ได้อย่างไร ลูกธนูอยู่ที่สายแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้สู้รบ ไม่สามารถหยุดไว้แค่นี้ได้จริงๆ

ฆ่าเฉินเสียนไม่ได้ เช่นนั้นเขาก็ฆ่าซูเจ๋อก่อนแล้วกัน！

เขาไม่รอให้แม่ทัพเย่เหลียงออกคำสั่งวางมือ เขาเล็งซูเจ๋อแล้วปล่อยมือ ยิงลูกธนูออกไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้อยากจะขวางไว้ก็ไม่ทันการแล้ว แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงตะโกนเสียงดัง：“ในสนามรบจะตามใจเจ้าได้อย่างไรกัน บังอาจ！”

หลิ่วเฉียนเฮ้อก้มหน้ารับโทษ：“ข้ามือลื่นชั่วขณะ ท่านแม่ทัพโปรดลงโทษ！”

ลูกธนูนั้นพุ่งผ่านอากาศมา ออกมาจากฉากที่มีผู้คนแน่นขนัดด้วยความเร็วแสง ชั่วพริบตาก็มาถึงตรงหน้า

ใจของเฉินเสียนเป็นกังวลขึ้นมาทันที เธอผลักซูเจ๋อไปด้านข้างตามสัญชาตญาณ：“ระวัง！”

ซูเจ๋อดูเหมือนว่าจะจดจ่ออยู่กับสถานการณ์สงคราม แต่ในความเป็นจริงเขาจะไม่มีการเตรียมป้องกันได้อย่างไร

เฉินเสียนอยู่ในสนามรบด้วยกันกับเขา เขาต้องทำสมาธิสูงมาก ไม่เคยหละหลวม

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าปกติลูกธนูทำอะไรเขาไม่ได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้

แค่ปฏิกิริยาของเฉินเสียนเร็วว่าที่คิดไว้ เขากระเด็นไปด้านข้างตามแรงผลักของเธอ แล้วย้ายที่ด้วยความคล่องแคล่ว

ลูกธนูนั้นพุ่งตรงมาจากด้านหลัง

เฉินเสียนมองไปทางซูเจ๋อแล้วถามด้วยความรีบร้อน：“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูเจ๋อส่ายหน้า ปัดเสื้อผ้าแล้วพูด：“อาเสียนท่านวางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร แผนที่เลวร้ายที่สุดก็คงมีแค่เปิดสงครามแล้ว อย่างมากก็รอสงครามจบแล้วค่อยกลับเมืองหลวง”

เขาพูดอย่างสบายๆ ราวกับว่ากำลังเดินทางในแผนการท่องเที่ยว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดออกมาโดยไม่มีอารมณ์ร่วมแต่อย่างใด：“ข้าไม่สนว่าจะต้องให้เย่เหลียงขุดหลุมไปอีกกี่หมื่นคน”

นี่สิ ถึงจะเป็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

เฉินเสียนมีเหตุผลที่จะเชื่อ ความสามารถของเขาเหนือกว่าฉินหรูเหลียงแน่นอน ไม่เช่นนั้นฉินหรูเหลียงคงไม่แพ้ให้กับแผนการที่เขาเตรียมไว้

การเจรจาสงบศึกของทั้งสองอาณาจักรเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนเล็กน้อย ในเมื่อทำให้สำเร็จมิได้ ถ้าต้องเปิดสงคราม สนแค่พ่ายแพ้หรือได้รับชัยชนะ จะไปสนซากกระดูกที่กองเป็นภูเขาหรือเลือดไหลเป็นสายน้ำทำไมกันเล่า！