พูดไปก็ชำเลืองมองไปที่ซูเจ๋อ “วาทศิลป์เจ้านั้นก็ดี เกลียดที่จะมีความสุข ไม่รู้วิธีที่จะต่อรอง?”

“เพียงแค่มาทันพูดถึงเงื่อนไข ไม่ใช่ไม่มีโอกาสที่จะเจรจาก็ถูกจับเสียก่อน” ซูเจ๋อพูด “เพียงแต่คนที่แค้นเคืองข้ายังดำเนินการอยู่”

เฉินเสียนเหลือบตามองบน “เจ้าหมายความว่าถ้าเจ้าทำให้พวกเขาทั้งหมดหลั่งน้ำตา ก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนสถานณ์ตอนนี้ของพวกเราได้”

เธอถามกลับซูเจ๋อ “แล้วตอนนี้พวกเราต้องทำอย่างไร?”

“รอ”

ภายนอกท้องฟ้าค่อยๆมืดสนิท ภายในคุกก็ยิ่งหนาว

เฉินเสียนนั้นสวมเสื้อของซูเจ๋อไว้อีกชั้นหนึ่ง ก็ยังไม่สามารถต้านทานความหนาวเหน็บนั้นได้

สภาพแวดล้อมเช่นนี้ฉินหรูเหลียงนั้นรู้สึกคุ้นเคยตั้งทีแรกแล้ว ซูเจ๋อเป็นคนมีวรยุทธ์ที่มั่นคงสามารถต้านทานกับความหนาวเหน็บได้ มีเพียงเฉินเสียนที่แม้แต่สวมเสื้ออย่างรัดแน่นแล้วยังไม่สามารถต้านทานความหนาวยะเยือกได้

แต่ก่อนเฉินเสียนก็ไม่ใช่คนที่กลัวหนาว เพียงแค่ลุกเดินลุกวิ่งเธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นแล้ว

อย่างไรก็ตามคืนนี้ไม่มีข้าวกิน เธอเดินไปเดินมาก็คงจะเสียแรง วิ่งก็คงจะวิ่งไม่ไหว

ในคุกที่มืดครึ้มและหนาวเย็นนั้นไม่ให้ข้าวกิน นี่มันเป็นการทรมานร่างกายคนกันชัดๆ！

ซูเจ๋อถามเฉินเสียนอย่างรอบคอบว่า “ขยับเข้ามาใกล้ๆ อยู่ใกล้ๆข้าอาจจะทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง”

เฉินเสียนขยับเข้าไปใกล้ ค่อยๆเอาหัวเอียงซบไปที่ไหล่ของซูเจ๋อ

ซูเจ๋อจึงยืนมือไปโอบเอวด้านหลัง โอบกอดเฉินเสียนไว้แน่น คิดที่จะใช้ตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นแก่นาง

เฉินเสียนหลับตาลง ประหนึ่งคล้ายกับอยู่บนตัวของซูเจ๋อ ทำให้ไม่ได้หนาวมากมายก็เพียงพอแล้ว

ฉินหรูเหลียงพูด “เจ้าไม่ควรเข้าใกล้เธอ”

ซูเจ๋อเพียงแค่ยกตัวขึ้นเบาๆแล้วพูดว่า “หรือว่าจะให้เธอหนาวตายกัน”

เฉินเสียนหลับตา รอสักครู่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับของฉินหรูเหลียง

เธอหนาวจริงๆ นอกจากที่จะพึ่งพิงความอบอุ่นของซูเจ๋อนั้น ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ถ้าในเวลาเมื่อก่อน ซูเจ๋อไม่สามารถบอกให้ฉินหรูเหลียงรู้ว่าพวกเขานั้นคบหากันได้ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว

จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรกัน เฉินเสียนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันมากมาย จากนั้นจึงค่อยๆเข้าสู่ห้วงความฝัน

ตอนที่เธอเข้ามาในคุกนั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปทางฉินหรูเหลียง มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาได้

ทั้งสงสารเวทนา ทั้งโกรธเกลียด

เธอไม่รู้ว่าในความสงสารเวทนากับความโกรธเกลียดนั้น มีเท่ากับเมื่อก่อนตอนที่เฉินเสียนผู้โง่เขลารักฉินหรูเหลียงนั้นอยู่เท่าไหร

แต่สำหรับตัวเธอนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความสัมพันธ์แบบคู่สามีภรรยากับฉินหรูเหลียง อีกอย่างเธอไม่อยากจะเห็นเขาล้มลงโดยไม่มีพลังในการต่อสู้ต่อไป

เธอยังพอมีภาพความทรงจำได้เลือนรางว่า เมื่อตอนที่ผลแอพริคอตสีเหลือง แสงอาทิตย์ส่องแสงทอดผ่านใบไม้ลงมา ใบหน้าคิ้วเข้มตาโตของเด็กชายที่ได้ปีนขึ้นไปกิ่งที่สูงที่สุดของต้นนั้นอย่างมีความสุข เพื่อเด็ดผลแอพริคอตที่หวานที่สุดให้แก่เธอ

แสงอาทิตย์ส่องบนใบหน้าของเด็กชาย เทียบไม่ได้กับราศีในตาของเขาที่เปล่งประกาย

เขากระโดลงมาจากต้นไม้ ปัดเสื้อที่เต็มไปด้วยใบไม้ออก แล้วยื่นผลแอพริคอตให้เธอ แล้วพูดว่า “เสี่ยวเสียน ข้าให้เจ้า”

จิตใต้สำนึกของเฉินเสียนปฏิเสธอย่างฉลับพลัน นั้นไม่ใช่ความทรงจำของเธอ แต่มันคือความทรงจำเดิมของเฉินเสียน

ดังนั้นแม้ว่าเธอหลับ แต่คิ้วของเธอค่อยๆขมวดเข้าหากัน ยิ่งหนักขึ้น

ซูเจ๋อก้มมองเห็น จึงนำนิ้วค่อยๆไปคลายคิ้วของเฉินเสียนพูดอย่างอบอุ่นว่า “ฝันร้ายใช่หรือไม่”

เฉินเสียนกำลังตกอยู่ในห้วงความฝันไม่สามารถถอนตัวออกมาได้

ฉินหรูเหลียงพูดด้วยเสียงต่ำแหบแห้งว่า “เจ้าห้ามแตะต้องนาง”

ซูเจ๋อจึงหยุดขยับนิ้วไปพักหนึ่ง แล้วจึงลูบคิ้วที่ขมวดของเธอให้คลายต่อเหมือนอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉินหรูเหลียงยังคงพูดต่อ “นางเป็นภรรยาของข้า”

ซูเจ๋อตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “เมื่อก่อนท่านไม่เคยยกย่องนางให้เป็นภรรยาของท่าน ต่อจากนี้จะไม่มีความโชคดีอีกแล้ว ถ้าหากเธอเคยได้รับการปฏิบัติที่ดีจากท่าน จะเป็นแบบตอนนี้ได้อย่างไรกัน ”

ซูเจ๋อพูด “เมื่อก่อนเป็นข้าที่มอบนางให้ไปอยู่ข้างกายท่าน ข้าก็ควรพานางเดินออกไป บนโลกนี้ คนที่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสามีของนางได้ นั่นคือเจ้า”

ฉินหรูเหลียงรู้สึกกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก

ถ้ารู้ว่าเขาจะติดอยู่ในนั้น ยังจะทำร้ายเธอแบบตอนแรกหรือไม่？

เวลาที่เขาได้ครอบครองนั้นไม่เคยได้ทะนุถนอมและเห็นคุณค่าของนางเลย รอจนกระทั่งเวลาที่เขาค้นพบว่ามีผู้หญิงแบบนี้อยู่ในครอบครอง เขากลับเสียเธอไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวทมนตร์ภายใต้นิ้วของซูเจ๋อเป็นเหตุ ทำให้คิ้วของเฉินเสียนไม่ขมวดเข้าหากันแล้ว

พริบตาเดียว เธอพบว่าตัวเองได้เข้าไปอยู่ในห้องเรียน กำลังนั่งอ่านออกเสียงกับทุกคนอยู่

จากนั้น มีเด็กหญิงคนหนึ่งดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายเดินเข้ามาตรงหน้าเธออย่างประหม่า ทำความเคารพเธอด้วยมารยาทที่นุ่มนวล ใช้เสียงเด็กที่อ่อนนุ่มพูดกับเธอว่า “องค์หญิง ข้าชื่อหลิ่วเชียนเสวี่ย”

เฉินเสียนกึ่งหลับกึ่งตื่น

เฉินเสียนเกือบจะรู้สึกตัว ความฝันก็เกิดขึ้นกลับมาใหม่

เธอกับเด็กชายมองหน้ากันด้วยสายตาที่เย็นชา ทะเลาะกันอย่างเสียงดัง

เธอที่ดื้นรั้นจึงหันตัวกลับก่อน เพื่อไม่ให้เขาได้เห็นอีกด้านที่อ่อนแอของตัวเองอย่างเด็ดขาด

แต่ว่าเธอหยุดเดินแล้วอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง เด็กชายคนที่ติดตามข้างกายเธอมาโดยตลอดไม่ได้หยุดเพื่อเธอ เธอมองเห็นภาพด้านหลังเขาไกลๆ ข้างกายของเขานั้นคือหลิ่วเชียนเสวี่ยเด็กหญิงตาโตใสเป็นประกายที่ยืนร้องไห้อยู่

เด็กชายบอกว่าเธอคือองค์หญิง เธอมักมีคนรายล้อมอยู่รอบกาย แต่หลิ่วเชียนเสวี่ยนั้นอยู่เพียงคนเดียว

เด็กชายบอกว่าเธอเลือดเย็น รังแกผู้อื่น เจ้าเล่ห์ขี้โกงไม่มีเหตุผล ชอบสั่งการหยิ่งยะโสถือตัว

อื่นๆอีกมากมายที่เมื่อก่อนเขาเคยชิน

ถ้าเธอเลือดเย็นจริง แล้วทำไมถึงได้ยืนอยู่ที่เดิมมองภาพด้านหลังของเด็กชายน้อยคนนั้น แล้วดึงแขนเสื้อขึ้นมาร้องไห้สะอึกสะอื้นเช็ดน้ำตาหล่ะ

จริงๆแล้วเธอไม่ได้เลว เธอเพียงแค่ดื้อรั้นถือทิฐิก็เท่านั้น