“แต่ตอนนี้เขาเป็นนายทหารของเย่เหลียง เป็นนายทหารที่ไม่ธรรมดา ทำคุณประโยชน์ให้แก่เย่เหลียงของข้าไม่น้อย อยากให้ข้ามอบเขาให้กับเจ้า ข้ายังรู้สึกทำใจไม่ค่อยได้ ”

จักรพรรดิเย่เหลียงว่าหลิ่วเฉียนเฮ้อนั้นเป็นทหารที่มีความสามารถ แม้จะนำเขาไปขังคุกไว้ตลอด แต่ก็ไม่เคยมีรับสั่งที่จะลงโทษเขาเลย

เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก็ไม่เคยคิดจะส่งหลิ่วเฉียนเฮ้อให้กับต้าฉู่เพื่อที่จะลงโทษ

องค์จักรพรรดิรู้สึกเสียดาย คนที่ต้าฉู่ไม่ต้องการ เย่เหลียงของเขาก็ไม่สามารถทนอยู่ได้ ดังนั้นเดิมทีเขาตั้งใจรอให้ซูเจ๋อกับเฉินเสียนออกจากเย่เหลียงก่อน แล้วจึงค่อยปล่อยตัวหลิ่วเฉียนเฮ้อไป

ซูเจ๋อพูดอย่างนัยแฝงอย่างลึกซึ้ง“ฝ่าบาทบอกว่าเขาสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ รู้ถึงเคลื่อนไหวก้าวต่อไปของต้าฉู่ใช่หรือไม่?บนโลกนี้มีไม่กี่คนที่สามารถรู้ล่วงเรื่องล่วงได้”

องค์จักรพรรดิกระตุกคิ้ว แล้วพูดว่า “เจ้าพูดว่าเขามีใส้ศึกอยู่ในต้าฉู่？อย่างนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าก็เป็นที่มีความสามารถ ถ้าเกิดเขาไม่มีทางที่จะรู้ล่วงหน้าได้ แต่ในการเคลื่อนกองทัพทหาร นั้นได้วางกลยุทธ์ทิศทางการเดินได้อย่างมหัศจรรย์ นั่นมันก็คุ้มค่าที่ข้าจะชื่นชม ”

ซูเจ๋อขยับริมฝีปาก “กลยุทธ์ที่มหัศจรรย์ ในเมืองต้องมีคนที่เป็นหูเป็นตาให้กับเขาอย่างแน่นอน เท่าที่ข้ากระหม่อมรู้ กลยุทธ์ของเขานั้นเขาไม่ได้เป็นคนคิด แต่มีผู้เชี่ยวชาญเป็นคนชี้แนะให้เขา”

“แล้วผู้เชี่ยวชาญคนนั้นเป็นใคร？”

“ข้ากระหม่อมซูไม่สามารถรู้ได้”

องค์จักรพรรดิกึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ ยิ้มเย็นแล้วจึงพูดว่า “ในเมื่อเขาไม่ประโยชน์อะไร ทำไมเจ้าถึงอยากจะแลกเขากลับไป？หรือว่าเขาคือนักโทษของต้าฉู่？เจ้าเป็นคนจัดการเรื่องที่ยิ่งใหญ่ ยังต้องมาคิดเรื่องเล็กๆน้อยของนักโทษที่หลบหนีอีก”

ซูเจ๋อพูด “เรื่องบาดหมางนั้นรองลงมา สำคัญคือความสุขขององค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิประหลาดใจมากจึงพูดว่า “เจ้าขอร้องเพื่อความรักขององค์หญิงจิ้งเสียน？”

ซูเจ๋อพูดเพียง “ถ้าฝ่าบาทไม่ยินยอมแลก ข้ากระหม่อมซูก็พูดไปตามวิธีเท่านั้น ไม่ยินยอมก็ไม่เป็นไร ขอเพียงหลิ่วเฉียนเฮ้อจะคุ้มค่ากับการเกื้อหนุนในอีกสิบปีข้างหน้าของเย่เหลียงนะพ่ะย่ะค่ะ”

แค่คนคนเดียว เมื่อเทียบกับยุทธศาสตร์สำคัญของปะเทศชาติแล้วนั้น แน่นอนว่ามันไม่สำคัญ

เมื่อเห็นซูเจ๋อกำลังจะขอถอนตัว ถึงแม้ว่าจักรพรรดิเย่เหลียงจะรู้ว่าเขาถอนเพื่อที่จะเข้าใกล้ แต่ก็ไม่รู้สึกเสียดายก็ไม่ได้ จึงพูดว่า“เจ้าไม่พูดกับข้าก่อน ถ้ามันเป็นกลยุทธ์ที่ดี ข้ายกหลิ่วเฉียนเฮ้อให้กับเจ้าก็ไม่เป็นไร”

ซูเจ๋อยิ้มอย่างไม่เป็นพิษเป็นภัย แล้วพูดขึ้นว่า “เมื่อหลังจากต้าฉู่สงบลง ฝ่าบาทส่งพระราชบุตรเพื่อไปต้าฉู่เป็นพระสวามี”

องค์จักพรรดิเย่เหลียงแค่ฟังก็รู้โกรธ “นี่เจ้ากำลังหมิ่นประมาทข้าใช่รึไม่ ให้พระราชบุตรของข้าไปเป็นพระสวามี มันจะต่างจากผู้หญิงที่ไปเป็นนางสนมได้อย่างไร!”

ซูเจ๋อพูดเบาๆว่า “ในความเป็นจริง ต้าฉู่ไม่สามารถที่ให้ผู้หญิงคนเดียวตัดสินใจได้ตลอด หลังจากองค์หญิงจิ้งเสียน ในอนาคตใครจะเป็นคนที่ควบคุมดูแลอำนาจการเมืองของต้าฉู่ นั่นยังไม่แน่นอน”

จักรพรรดิเย่เหลียงใจเย็นขึ้นทันที“คำพูดเจ้าหมายความว่าอย่างไร？”

ซูเจ๋อพูด “ถ้าเกิดองค์หญิงจิ้งเสียนกับพระราชสวามีให้กำเนิดพระราชบุตรชาย ก็สามารถจะควบคุมดูแลต้าฉู่ได้ นั่นหมายถึงไม่ต้องมีการสูญเสียเลือดเนื้อกำลังพลทหารของเย่เหลียงเลยแม้แต่นิด ”

จักรพรรดิเย่เหลียงเหมือนได้ฟังความคิดเห็นที่เฉียบขาด แต่ปากยังคงพูดต่อว่า “วางแผนเหมือนเจ้า ฉลาดเหมือนองค์หญิงจิ้งเสียน พระราชบุตรที่เกิดจากพระสวามีของเย่เหลียงจะได้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากต้าฉู่？”

“คนที่สามารถสืบทอดราชบัลลังก์จากต้าฉู้ได้นั้น ต้องไม่ใช่พระราชบุตรที่เกิดจากพระราชสวามีจากประชาชนคนธรรมดา ไม่ใช่แค่ความสำคัญของสายเลือด แต่ยังต้องการการสนับสนุนและพึ่งพาอาศัยจากราชวงค์ของเสด็จพ่ออีกด้วย”

คำพูดของซูเจ๋อนั้นดูมีเหตุผล เป็นไปไม่ได้ที่จะชี้ให้เห็นได้โดยตรง ทุกอย่างมีทั้งข้อดีและข้อเสีย มันขึ้นอยู่กับการคัดเลือก

คัดเลือกดี ข้อเสียก็สามารถกลายเป็นประโยชน์ได้ คัดเลือกไม่ดี ข้อดีก็สามารถกลายเป็นภัยได้

ถ้าเกิดจักรพรรดิเย่เหลียงได้ตัดสินใจรับข้อเสนอนี้ นั่นก็เท่าว่าเขาต้องช่วยเหลือองค์หญิงจิ้งเสียน

เมื่อองค์หญิงจิ้งเสียนทำภาระกิจอันยิ่งใหญ่สำเร็จ เย่เหลียงค่อยส่งตัวพระราชบุตรไปต้าฉู่เพื่อเป็นพระสวามี เพียงแค่ตั้งใจทำหน้าที่ให้ดี ในอนาคตพระราชบุตรที่กำเนิดขึ้นมาก็คือพระราชนัดดาของเย่เหลียง！

ไม่ต้องสูญเสียเวลาในการวางแผน เพียงแค่ใช้สายเลือดก็สามารถทำได้แล้ว！

องค์หญิงจิ้งเสียนเป็นเพียงผู้หญิง นางก็ต้องให้กำเนิดบุตรชาย

แม้ว่าตำแหน่งพระสวามีจะไม่ค่อยมีเกียรติยศ เพียงแต่อดทนรอเวลา เมื่อได้ให้กำเนิดพระราชบุตรแล้ว ในอนาคตพระสวามีก็จะกลายเป็นพระบิดาของจักรพรรดิองค์ใหม่ของต้าฉู่

โลกหล้าก็ยังคงให้ความเคารพกับผู้ชาย!

ต้องบอกว่า ซูเจ๋อเสนอความคิดเห็นที่ดีมากให้กับองค์จักพรรดิเย่เหลียง

จักรพรรดิยอมรับความคิดเห็นของซูเจ๋อ แล้วพูดว่า “หลิ่วเฉียนเฮ้อให้เจ้าจัดการได้ตามสบาย”

อยากวางแผนก็ต้องวางแผนอนาคต แต่ไม่ใช่ถูกจำกัดผลประโยชน์ในทันที

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

เมื่อออกจากท้องพระโรงใหญ่ สายลมพัดเข้ามา พัดโคมไฟที่อยู่ระหว่างทางเดินแตกกระจายทำให้มองไม่ชัดเจน

สายลมยามค่ำคืนพัดเสื้อของซูเจ๋อแกว่งไปมา

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น มองเห็นเฉินเสียนที่กำลังยืนรออยู่ไม่ไกล จึงเดินลงบันไดไปทางเธอ

“ทำไมถึงไม่รีบไปพักผ่อน?”

“ข้ากลัวว่าองค์จักรพรรดิจะทำเจ้าอึดอัดใจ”

ซูเจ๋อก้มหน้าลงไปดึงมือเฉินเสียนขึ้นมา แล้วกุมมือเอาไว้อย่างช้าๆ “หนาวหรือไม่?”

เฉินเสียนหัวเราะ อยากจะดึงมือกลับแต่ก็ไม่ทำ แล้วพูดว่า “เดิมทีอากาศนั้นร้อนมาก ถามข้าว่าหนาวหรือไม่ มันมีอะไรแปลกๆนะ แต่ว่าข้างนอกนั้นลมแรงจริงๆ นี่มันต่อหน้าท้องพระโรงของจักรพรรดิ เจ้ารีบปล่อยมือข้าเร็ว”

ซูเจ๋อไม่ยอมปล่อยมือ ท่ามกลางสายลมเย็นและแสงสว่างของดวงจันทร์ยังคงจับมือของเธอเดินไปข้างหน้า แขนเสื้อลอยพริ้วไปมา นิ้วเรียวยาวของเขาจับเธอไว้อย่างแน่น แล้วพูดขึ้นเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ช่วงเวลานี้ ทุกคนนอนหลับกันหมดแล้ว”

แสงสีในยามราตรีข้างหน้านั้นราวกับภาพวาดทิวทัศน์ด้วยน้ำหมึก

เฉินเสียนถูกซูเจ๋อจูงมือ เพียงแค่เดินทางไปข้างหน้ากับเขา เธอไม่จำเป็นต้องมองทางเดินให้ชัด เพราะว่าซูเจ๋อนั้นเปรียบเสมือนเป็นที่พึงพิงของเธอ

มีคนให้ได้พิงพึงมันเป็นความรู้สึก…… ที่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ไม่กลัวที่จะล้มลง

เฉินเสียนงอนิ้วมือ รู้สึกเหนียมอายอยากจะพลิกมือไปกุมมือเขาเอาไว้ แล้วถามว่า“เจ้าอยู่ในนั้นตั้งนาน พวกเจ้าคุยอะไรกัน?”

ซูเจ๋อพูด“ข้าพูดอบรมสั่งสอนเขานิดหน่อย”

“เจ้าอบรมสั่งสอนเขา?”เฉินเสียนหรี่ตามองแล้วหัวเราะขึ้น“แล้วเจ้าสั่งสอนว่าอย่างไร？”