ไม่ว่าจะภพก่อนหรือชาตินี้ ซูเจ๋อคือบุรุษคนเดียวที่เธอชื่นชอบ

การเข้าใกล้ของบุรุษผู้นี้มีเสน่ห์ยากเกินต้านทาน

ซูเจ๋อก้มหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที

แววตาเขาลึกล้ำประหนึ่งรัตติกาล

เฉินเสียนอ้าปากรู้สึกคอแห้ง บังคับให้ตัวเองรักษาสติและสงบนิ่งเข้าไว้ เธอยกมือบังไหล่ซูเจ๋อ

ด้านหลังเธอมีโต๊ะหนังสือขวางกั้น จึงได้แต่เอียงไปด้านหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้

ซูเจ๋อหยุดการเคลื่อนไหว ริมฝีปากทั้งสองเกือบประกบชิดเป็นหนึ่งเดียวแล้ว

เฉินเสียนเอ่ยเสียงอ่อน “ท่านไม่ใช่ควรพักผ่อนอยู่บนเตียงหรอกหรือ ลงจากเตียงมาทำไม?”

“ข้ามาสอนท่านเขียนจดหมายอย่างไรเล่า”

“เขียนเสร็จแล้ว งั้นท่านก็ควรกลับไปพักผ่อนเสียที?”

ซูเจ๋อทอดถอนหายใจอย่างเสียดาย

เฉินเสียนจ้องเขม็งเขาแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “ตกลงกันแล้วว่าหลังจากแผลท่านหายดี หากไม่ระวังทำแผลฉีกอีกจะทำเยี่ยงไร?”

ซูเจ๋อไม่ขยับ เพียงแค่ยืนจ้องมองเฉินเสียนอยู่อย่างนั้น

เขาแทบอยากใช้แววตาดูดดึงเฉินเสียนเข้าไปภายในร่างกายเสียเลย

ต่อมาซูเจ๋อยิ้มให้เธอ แสงเปล่งประกายอย่างผุดผ่องฉายขึ้นไปทั่วทั้งห้องทันที

ซูเจ๋อกล่าว “ไม่เป็นไร รอวันหลังก็ได้ ความคืบหน้าระหว่างเราเร็วเกินคาดหมายของข้าแล้ว”

เฉินเสียนเคลิบเคลิ้มกับความภูมิฐานของเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกหนักถึงปานนี้เลย เวลาซูเจ๋อสะกดหัวใจขึ้นมาไม่ได้ต่างจากปีศาจเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เวลานี้เกิดเสียงเคาะประตูดังขึ้น จึงดึงสติเฉินเสียนกลับมาได้

คนด้านนอกกล่าวว่า “องค์หญิงจิ้งเสียนกับท่านทูตอยู่ในห้องหรือไม่?”

เป็นเสียงของจักรพรรดิเย่เหลียง

สีหน้าเฉินเสียนลุกลนอย่างแปลกประหลาด แววตาประกายวาววับ หลบสายตาซูเจ๋อ ก่อนจะผลักเขาแล้วกระซิบว่า “รีบไปนอนบนเตียงประเดี๋ยวนี้”

ให้ตายเถอะ ไม่ได้ทำอะไรเสียๆหายๆแท้ๆ ไยเธอจึงรู้สึกเหมือนโดนจับชู้

ซูเจ๋อรู้จักแยกแยะสถานการณ์ ไม่คิดจะหยอกล้อ รีบกลับไปนอนอยู่บนเตียง

จากนั้นเฉินเสียนก็ไปเปิดประตู

นางกำนัลที่ติดตามมาด้วยรออยู่ด้านนอก จักรพรรดิเย่เหลียงเดินเข้าไปเห็นซูเจ๋อกับเฉินเสียนมีสีหน้าเป็นการเป็นงาน จึงกล่าวอย่างมีเลศนัยว่า “ข้ามายามนี้ รบกวนองค์หญิงกับท่านทูตหรือไม่?”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างหน้าชา “ฝ่าบาทมีธุระอันใดเพคะ?”

“คืออย่างนี้ ข้ามาดูว่าอาการท่านทูตดีขึ้นหรือยัง”

เดิมทีซูเจ๋ออยากลงจากเตียง ทว่าถูกจักรพรรดิเย่เหลียงห้ามปราม จึงได้แต่ตอบอย่างมีมารยาทอยู่บนเตียง “ขอบพระคุณในความเป็นห่วงของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ข้ากระหม่อมซูหายขึ้นมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเย่เหลียงนั่งลง กล่าวว่า “ดีขึ้นก็ดี ไม่เสียแรงที่องค์หญิงจิ้งเสียนเฝ้าดูแลท่านทูตอย่างพิถีพิถัน การรอดชีวิตขององค์หญิงจิ้งเสียนกับท่านทูตนับว่าเป็นเรื่องโชคดีของประชาและแคว้นบ้านเมือง”

หยุดสักพัก เขาก็กล่าวต่อว่า “เหตุลอบสังหารเกิดในเขตชายแดนของแคว้นเย่เหลียง เป็นเพราะข้าละเลย ข้ารับปากจะให้คำอธิบายแด่ราษฎร ทหารในเขตชายแดนของแคว้นต้าฉู่ โชคดีที่ถึงแม้มือสังหารจะเสียชีวิตอยู่ใต้ก้อนหินมหึมา ทว่ายังมีผู้รอดชีวิตที่คิดหลบหนีแล้วถูกแม่ทัพใหญ่จับเป็นได้”

เฉินเเสียนกล่าว “เหตุใดฝ่าบาทพึ่งรับสั่งตอนนี้เพคะ?”

จักรพรรดิเย่เหลียงมองเฉินเสียนกับซูเจ๋อแล้วกล่าวว่า “ยามแรกท่านทูตบาดเจ็บสาหัสจนนอนสลบไสล องค์หญิงจิ้งเสียนอยู่ในอาการกังวลใจ เกรงว่าข้าแจ้งบอกว่าองค์หญิงก็คงไม่ใส่ใจ แม่ทัพใหญ่รับบัญชาไปไต่สวนมือสังหารแล้ว ซึ่งมือสังหารปากแข็ง คิดกัดฟันฆ่าตัวตายหลายหน ถึงเพลานี้ยังไม่สารภาพอันใดเลย แต่สามารถมั่นใจว่ามือสังหารไม่ใช่คนของเย่เหลียง แต่เป็นคนของต้าฉู่”

ซึ่งจุดนี้ซูเจ๋อเคยพูดอย่างชัดเจนไว้แล้ว ฉะนั้นเขากับเฉินเสียนจึงไม่ประหลาดใจเลยสักนิด

มีเพียงคนของต้าฉู่สังหารทูตและองค์หญิงของต้าฉู่สำเร็จ จะทำให้มีผลดีอย่างยิ่ง

เฉินเสียนเม้มปาก กล่าวว่า “ข้าขอไปดูมือสังหารในคุกได้หรือไม่เพคะ?”

จักรพรรดิกล่าวด้วยความยินดี “ได้แน่นอน หากองค์หญิงทำให้เขาสารภาพได้ก็ถือเป็นเรื่องดีงาม อันที่จริงที่ข้ามาในยามนี้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”

“เชิญฝ่าบาทรับสั่งเพคะ”

“ครั้งนี้องค์หญิงจิ้งเสียนกับท่านทูตแปลงเหตุร้ายกลายเป็นดีได้ แต่ข้าจำเป็นต้องชี้แจงแก่ต้าฉู่ เพื่อเลี่ยงผู้ประสงค์ร้ายเอาเรื่องนี้กระทำการชั่วช้า ทำลายสันติภาพของทั้งสองแคว้น ดังนั้นข้าอยากให้องค์หญิงหรือไม่ก็ท่านทูตส่งจดหมายกลับไปยังต้าฉู่ เพื่อทหารและราษฎรทั้งสองแคว้นจะได้สบายใจ”

ซูเจ๋อผงกศีรษะกล่าวว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเย่เหลียงยังกล่าวต่อว่า “หากสะดวก ข้าหวังว่าท่านทั้งสองจะส่งจดหมายไปยังเป่ยเซี่ยด้วย แจ้งบอกจักรพรรดิเป่ยเซี่ยว่าองค์หญิงจิ้งเสียนปลอดภัยทุกประการ ต้าฉู่จะได้ไม่ใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการปลุกลม สร้างคลื่น ยุแยงเป่ยเซี่ย”

เฉินเสียนมองซูเจ๋อในใจกำลังคิดว่าเขาเตรียมการได้รัดกุมมาก เธอเพิ่งเขียนจดหมายเสร็จ จักรพรรดิเย่เหลียงก็มาเอาจดหมายเสียแล้ว

ซูเจ๋อกล่ายกับเฉินเสียนว่า “องค์หญิง น้ำหมึกคงแห้งแล้ว องค์หญิงใส่เข้าซองเถอะ”

จักรพรรดิเย่เหลียงชะงัก เห็นเฉินเสียนย้ายเท้าไปยังข้างโต๊ะ ก่อนจะนำจดหมายใส่เข้าซอง ปิดซอง ต่อด้วยเขียนนามผู้รับ

จักรพรรดิเย่เหลียงรับสั่งว่า “ที่แท้องค์หญิงกับท่านทูตเขียนจดหมายเสร็จแล้ว ข้ารู้สึกปลาบปลื้มยิ่งนัก”

เฉินเสียนยื่นจดหมายให้เขา กล่าวว่า “รบกวนฝ่าบาทช่วยส่งจดหมายด้วยเพคะ”

จักรพรรดิเย่เหลียงรับสั่งว่า “องค์หญิงจิ้งเสียนวางใจเถอะ จดหมายถึงเป่ยเซี่ยฉบับนี้ข้าจะส่งอย่างเร่งด่วนเลย” พระองค์มองซูเจ๋อปราดหนึ่ง กล่าวด้วยความจริงใจและซาบซึ้ง “ท่านทูตคิดการรอบคอบ ยึดประชาราษฎร์เป็นที่ตั้ง ช่างเป็นโชคอันประเสริฐแด่คนทั่วหล้า”

เสียดายก็แต่เขาไม่ใช่ขุนนางเย่เหลียง หากเป็นขุนนางเย่เหลียงก็คงจะเป็นลาภใหญ่ของเย่เหลียงเลยทีเดียว

สายตาที่จักรพรรดิเย่เหลียงมองซูเจ๋อ จากที่ดูแคลน ต่อมาก็รู้สึกเลื่อมใสศรัทธา และวันนี้บังเกิดความคิดถนอมผู้มากความสามารถเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง