เฉินเสียนยังคงมึนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นฝนที่เพิ่งตกมาหรือสิ่งที่เขาพูด และกล่าวว่า “ใครบอกว่าท่านเป็นคนที่รักชีวิตกลัวตาย?”

ฉินหรูเหลียงหันกลับอย่างเย็นชา ถอดเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว กางมันบนศีรษะของเฉินเสียนแล้วกล่าวว่า “เร็วเข้า ท่านอยากเปียกฝนหรือ?”

เฉินเสียนกลับมารู้สึกตัวและวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของฉินหรูเหลียงต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่ฝนตกชุก และเสื้อในมือของเขาได้ติดตามเฉินเสียนไปทุกย่างก้าว ปกป้องเธอจากฝนที่ตกหนัก

แม้ว่าฝนจะมาช้า แต่ก็มาแรงมากเช่นกัน

ฝนหนาและตกหนัก บังตาเหมือนม่านลูกปัดคริสตัล บดบังทัศนวิสัยให้กลายเป็นสีขาวกว้างใหญ่ไพศาล มีเพียงโครงร่างที่หยาบๆ เท่านั้นที่มองเห็นได้

ฉินหรูเหลียงหายใจเฮือกหนึ่งก็วิ่งกลับไปในเรือน กล่าวว่า “รีบเข้าไปในห้อง”

เฉินเสียนไม่ชักช้า วิ่งเข้าใต้ชายคาและยืนอยู่หน้าประตูของซูเจ๋อ

ประตูห้องยังคงปิดอยู่เหมือนเมื่อเธอจากไป เพียงต้องผลักมันให้เปิดออก

ก่อนที่เธอจะผลักประตูเข้าไป เธอก้มศีรษะและเขย่าหยาดฝนบนชุดของเธอ และพบว่ามีจุดที่เปียกบนร่างกายของเธอน้อยมาก มีเพียงความชื้นของฝนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เฉินเสียนยังคงมองย้อนกลับไปเล็กน้อย

ฉินหรูเหลียงหลังจากที่ส่งเธอไปอยู่ใต้ชายคา เขาไม่หยุดสักวินาที หันเดินกลับไปที่ประตูตรงข้ามแล้ว

แผ่นหลังร่างสูงของเขาเปียกชุ่มท่ามกลางสายฝน ร่างกายของเขาเปียกโชก มีน้ำหยดจากมุมเสื้อของเขา และทั้งตัวก็ถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำ

ฉินหรูเหลียงเอาเสื้อผ้ามากันฝนให้เธอ ไม่สนใจตัวเองเลยสักนิด

เฉินเสียนมองฉินหรูเหลียงเข้าประตู เธอคิดว่าเขาน่าจะไม่มีปัญหาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งแล้ว

ตอนนี้เพียงวิ่งไปข้างหน้า เฉินเสียนไม่คิดว่าฉินหรูเหลียงจะกางเสื้อให้เธอเท่านั้น ขณะที่ตัวเองกำลังเปียกอยู่ข้างนอก เพื่อที่เธอจะไม่เปียกเกินไป แต่ฉินหรูเหลียงกลับเปียกโชกไปแล้ว

เฉินเสียนยังไม่ชินกับฉินหรูเหลียงที่ทำสิ่งนี้กับเธอ จะดีกว่าถ้าเฉยเมยเหมือนเมื่อก่อนเพื่อทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

“อาเสียน ท่านกลับมาแล้วหรือ”

ซูเจ๋อได้ยินเสียงของฉินหรูเหลียง แต่เขาไม่เห็นเฉินเสียนเข้ามา ดังนั้นเขาจึงเอ่ยถาม

เฉินเสียนได้สติ หันกลับมาและผลักประตูเข้าไป

เมื่อซูเจ๋อเห็นท่าทางของเธอ กล่าวว่า “จู่ๆ ฝนก็ตก ข้าคิดว่าท่านจะกลับมาหลังจากฝนหยุดตก”

เฉินเสียนไม่ได้เข้าใกล้เตียงของเขา แต่เดินไปที่อ่างล้างมือก่อน ใช้สบู่ถ่านล้างให้สะอาดอย่างช้าๆ

เธอล้างไปพูดไปว่า “เดินมาครึ่งทางแล้วฝนถึงจะเพิ่งตกน่ะ”

สีหน้าของซูเจ๋อจมลึกเล็กน้อย ราวกับว่าเขารู้ว่าทำไมเธอต้องล้างมือ ดวงตาของเขาขยับจากมือไปยังตัวเธอ

เขาถามว่า “ฉินหรูเหลียงบังฝนให้ท่าน?”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านสามารถคาดเดาทุกอย่างได้แม่นขนาดนั้นเลยหรือ ใช่ เขาบังให้”

เธอหยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดน้ำบนมือของเธอก่อนจะเดินไปหาซู่เจ๋อ เมื่อเห็นซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ไม่ชี้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีขึ้น “ท่านคิดอะไรอยู่ในใจ?”

ซูเจ๋อเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธอ และกล่าวว่า “เขามีใจจริงๆ เขารู้จักที่จะปกป้องท่านจากสายฝน ข้าควรจะขอบคุณเขา ไม่อย่างนั้นที่เปียกปอนในตอนนี้ก็จะเป็นอาเสียน และอาจเป็นหวัดได้”

เฉินเสียนเหล่ตาของเธอและมองที่เขาด้วยรอยยิ้ม “ที่ท่านพูดจริงใจหรือไม่? ข้าไม่เชื่อ”

“แน่นอนว่าจริงใจ” ซูเจ๋อพูดขณะที่เขาต้องการจะลุกขึ้นเตียง

เฉินเสียนรีบร้อนเข้ามาช่วยพยุงเขา “ทำไมท่านถึงจะลุกจากเตียง?”

ซูเจ๋อกระชากมุมปากแล้วกล่าวว่า “นอนนานๆ ก็ไม่ดี เดินรอบห้องได้ ไม่มีปัญหา”

ในห้องนี้ยังมีเครื่องปรุงยาจีนเพิ่มเติมซึ่งเฉินเสียนใช้ก่อนหน้านี้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา หลีกเลี่ยงความวุ่นวาย จึงจัดเก็บเพิ่มเยอะๆ ในคราวเดียว

ซูเจ๋อยืนอยู่หน้าชั้น ชั่งน้ำหนักยารักษาด้วยนิ้วเรียวขาว ดวงตากรอกไปมา เพ่งความสนใจไปที่การเคลื่อนไหวของมือของเขา

เฉินเสียนกล่าวว่า “จะเตรียมยาให้ข้าทำก็ได้แล้ว”

ซูเจ๋อเตรียมยาไว้ แล้วยื่นให้เฉินเสียน กล่าวเบาๆ ว่า “นี่ยาแก้หวัด ข้าต้องรบกวนอาเสียน ส่งไปที่ประตูห้องตรงข้ามเพื่อให้เขาดื่มสักหน่อย”

เฉินเสียนรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ฟังเสียงของเขาที่อบอุ่น “ถ้าเขาเป็นหวัดจริงๆ ข้ารู้ว่าอาเสียนจะรู้สึกเสียใจกับมัน”

“ซูเจ๋อ ท่านไม่หึงหรือไง ทำไมท่านถึงใจดีนักนะ”

“ข้าหึงก็ขะหึงคนอื่น ข้าเข้าใจเจตจำนงอาเสียน ดังนั้น ความหึงหวงและความเข้าใจจึงดูเหมือนจะไม่ขัดแย้งกัน” ซูเจ๋อลูบผมที่ข้างหูของเฉินเสียนและกล่าวเสียงทุ้มต่ำ

“ถ้าให้ท่านกับข้ามีเรื่องในใจกัน ข้าก็คงจะรู้สึกเสียใจกับมัน”

เฉินเสียนลูบฝ่ามือของเขา ยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม รอยยิ้มของเธอดูเหมือนจะมีความอ่อนโยนเฉพาะตัวของเธอ

ในโลกนี้ กลัวว่ามีเพียงซูเจ๋อเท่านั้นที่รู้จักเธอเช่นนี้ เข้าใจเธอ และรู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ

เฉินเสียนกล่าวว่า “งั้นสักครู่ข้าจะต้มยาให้ท่าน ข้าก็ต้มเขาด้วย”

ยาแก้หวัดพร้อมแล้วฝนยังตกอยู่ ราวกับฝนที่โปรยปรายของหลายๆ เดือนรวมกันทั้งหมด

เมื่อเห็นว่าประตูฝั่งตรงข้ามปิดไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เฉินเสียนจึงต้องนำยาต้มที่เทลงในชาม จากนั้นจึงส่งยาของซูเจ๋อไปที่ห้องก่อนและเตือนให้เขาอย่าลืมดื่มมัน

จากนั้นเฉินเสียนก็รีบวิ่งฝ่าสายฝนไปฝั่งตรงข้าม ยืนอยู่หน้าประตูแล้วเคาะ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ และก็กล่าวว่า “ฉินหรูเหลียง ท่านอยู่ข้างในหรือเปล่า”

เคาะอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีการตอบสนองกลับ