ดึกมากแล้ว

ในที่สุดคืนนี้ฝนก็หยุดตกจนได้ ไฟตะเกียงทั้งเมืองของเมืองอวิ๋น ค่อยๆ ดับลงช้าๆ

จะว่าไปแล้ว ตอนที่ซูเจ๋อและเฮ่อโยวออกจากเมืองหลวงไป ติดตามการเดินทางของกองเกียรติยศ ถึงแม้มักจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังเสมอ แต่ในท้ายที่สุดก็สามารถกลับมาถึงที่อาณาเขตโดยสวัสดิภาพ

กองเกียรติยศคือกองทหารที่องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งให้มาประกบเฝ้าระวังโดยเฉพาะ แม่ทัพโฮ้วไม่กล้าชักช้า ดังนั้นเขาจึงดูแลและคอยเฝ้าระวังเป็นพิเศษ

พวกเขารีบเดินทางจากเมืองเสวียนไปยังเมืองอวิ๋น ถือเป็นการพบปะกับกองเกียรติยศ กองเกียรติยศได้จัดเตรียมที่พักในจวนให้พวกเขา

ในกองเกียรติยศนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีสายขององค์จักรพรรดิ ที่แม่ทัพโฮ้วพาพวกเขาเข้าไปในจวน ก็เพื่อที่จะสอดส่องได้สะดวกขึ้น

ข้างนอกนั่น ราษฎรตื่นตระหนกทหารวุ่นวาย เพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างปัญหาเพิ่ม แม่ทัพโฮ้วออกคำสั่งให้ทหารในกองเกียรติยศทุกคนเฝ้าจวนให้ดี ห้ามทิ้งจวนไว้ตามอำเภอใจ

พอดีกับวันนี้ที่ฝนหยุดตก หัวหน้าของกองเกียรติยศก็ได้แอบออกมาจากลาน ไปยังข้างกำแพงของลานที่ที่ไม่มีคนพบเห็น

ที่ข้างกำแพงมีนกพิราบอยู่ตัวหนึ่ง กำลังร้องเสียง “กูรู กูรู” อยู่พอดี

หัวหน้าผู้นั้นโบกมือเบาๆ นกพิราบก็บินมาเกาะอยู่ที่ข้อมือของเขา ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เตรียมจะสอดจดหมายเข้าไปไว้ในกระบอกจดหมาย

เวลานั้นเอง จู่ๆ ข้างๆ ก็มีเสียงพูดน้ำเสียงเรียบเฉยดังขึ้น : “เจ้ากำลังจะทำอะไร?”

หัวหน้าผู้นั้นสะดุ้งตกใจ หันหน้าไปดูทันที เห็นซูเจ๋อที่กำลังเดินมาที่ด้านหลังของเขาเงียบๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาว่า : “ที่ ที่แท้แล้วเป็นใต้เท้าซูนี่เอง”

เขาได้ระวังตัวอย่างดีแล้ว แต่ซูเจ๋อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเองไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

ซูเจ๋อที่สวมชุดดำทั้งชุด บนชุดที่เขาสวมใส่ไม่มีคราบดินโคลนเลยสักนิด ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! แววตาของเขาเรียบเฉยและไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลย พลอยทำให้หัวหน้าผู้นั้นรู้สึกกลัวจนตัวเย็นชืด

ซูเจ๋อมองดูนกพิราบสื่อสารในมือของเขาและจดหมายที่ยังไม่ทันได้ใส่ลงไปในกระบอกอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “เจ้าจะส่งจดหมาย ทำไมถึงต้องหลบๆ ซ่อนๆ อย่างนี้ พรุ่งนี้ให้ผู้ส่งสารช่วยเจ้าส่งไปยังจุดพักม้า แล้วค่อยส่งกลับเมืองหลวงไปก็ได้”

หัวหน้าไม่ทันได้ร้องอุทานออกมาด้วยซ้ำ พอซูเจ๋อปล่อยมือ เขาก็ล้มตัวนอนลงบนพื้นทันที

นกพิราบสื่อสารที่ตกใจกำลังจะบินหนี ซูเจ๋อเอื้อมมือไปจับขาของมันไว้ มันพยายามดิ้นรนบินหนีสุดแรงเกิด แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถบินหลุดไปได้

ซูเจ๋อดึงจดหมายออกจากมือของหัวหน้าคนนั้น แล้วคลี่ออกมาดูอยู่ครู่หนึ่ง

คนที่ดูเหมือนอ่อนโยนและไม่เป็นอันตรายตรงหน้านี้ แค่เพียงพริบตาเดียว ก็ได้จัดการปลิดชีวิตของคนคนหนึ่งไปอย่างง่ายดายต่อหน้าต่อตาเขา

เฮ่อโยวรู้ดีว่าซูเจ๋อเป็นคนแบบไหน ก่อนหน้านี้ก็เคยเห็นเขาฆ่าคนโดยไม่กะพริบตามาแล้ว วันนี้พอได้เห็นกับตาอีกรอบ ก็ยังรู้สึกขนพองสยองเกล้าอยู่ดี

เฮ่อโยวยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่ขยับอยู่พักใหญ่

ซูเจ๋อกวาดตาอ่านจดหมายผ่านๆ พลางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า : “ดึกขนาดนี้ เจ้าออกมาทำไม?”

เฮ่อโยวรู้สึกเสียวต้นคอตัวเองขึ้นมาทันที กลัวว่าซูเจ๋อจะอารมณ์ไม่ดี แล้วจับเขาฆ่าปิดปากด้วย

เฮ่อโยวจึงรีบตอบกลับไปว่า : “ข้าหิว เลยออกมาหาอะไรกิน เมื่อครู่นี้ข้าไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น”

“อืม” ซูเจ๋อตอบกลับผ่านๆ

เฮ่อโยวเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงถามขึ้นว่า : “ในจดหมายเขียนว่าอะไรหรือ?”

ซูเจ๋อม้วนจดหมายเก็บ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “จะเป็นอะไรได้อีก นอกเสียจากเรื่องอาเสียนออกไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยในวันนี้ ได้เป็นที่รักของราษฎรและทหารที่ประจำการอยู่ที่อาณาเขตชายแดน

เฮ่อโยวพูดขึ้นว่า : “หากว่าฝ่าบาททรงเห็นจดหมายนี้แล้ว ก็คงจะไม่ปล่อยเฉินเสียนไว้แน่”

“จะว่าไปเจ้าไม่ได้ส่งจดหมายเข้าเมืองหลวงนานแล้วไม่ใช่หรือ” ซูเจ๋อพูดขึ้น : “พรุ่งนี้เจ้าเขียนจดหมายแล้วนำไปให้ผู้ส่งสาร ให้พวกเขาส่งจดหมายเข้าเมืองหลวงไป”

เฮ่อโยวจับจมูกอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ตั้งแต่พวกท่านไปยังอาณาจักรเย่เหลียง เมืองเสวียนก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรอีกเลย ก็เลยไม่ได้เขียนจดหมายมานานมากแล้ว แล้วตอนนี้จะให้ข้าไปเขียนอะไรล่ะ?”

“เกิดอะไรขึ้นบ้างก็เขียนลงไปให้หมด ฝ่าบาทสนใจเรื่องการเจรจาสันติภาพของทั้งสองอาณาจักรเป็นพิเศษ”

เฮ่อโยวตอบกลับไปว่า : “ได้ พรุ่งนี้ข้าจะเขียนทันที” จากนั้นเขาก็หันไปมองคนที่นอนอยู่บนพื้น แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “แล้วเขาล่ะ จะทำยังไง?”

“ไปเรียกอาจารย์ของเจ้ามา เขารู้ว่าจะต้องจัดการยังไง”