เฮ่อโยวจึงพูดขึ้นว่า : “สายตาของท่านดีจริงๆ นกพิราบตัวนี้ข้าเจอมันเมื่อคืน ไม่รู้ว่ามันบินมาจากไหน มาเกาะอยู่ที่บนกำแพง แล้วจึงถูกข้าจับมา คงเป็นเพราะหลายวันมานี้ฝนตกหนักไม่หยุด ตกหนักจนหัวมันมีปัญหา แม้แต่ทิศทางมันก็แยกแยะไม่ถูกมั้ง”

ถอนขนอยู่พักหนึ่ง เฮ่อโยวที่รู้สึกว่ามันค่อนข้างกินแรง เขาพูดต่อว่า : “ท่านบัณฑิตก็เลยบอกว่าพอดีเลย นกพิราบตัวนี้สามารถนำมาตุ๋นซุปให้เฉินเสียนดื่มได้ แม่เจ้า ถอนขนนกทำไมถึงได้ลำบากขนาดนี้กันนะ!”

ฉินหรูเหลียงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “เจ้าไม่รู้หรือ ว่าต้องใช้น้ำร้อนลวกก่อนแล้วจึงค่อยถอนขน?”

“มีขั้นตอนนี้ด้วยหรือ?”

“เวลาที่บ้านของเจ้าฆ่าไก่ ก็จับมันถอนขนทั้งเป็นแบบนี้น่ะหรือ?”

“ข้าเคยกินแต่ไก่ ไม่เคยเห็นไก่ถูกฆ่า”

ฉินหรูเหลียงจึงเดินเข้ามาเอานกพิราบ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เอามาให้ข้าทำเถอะ”

จากนั้นเขาก็ต้มน้ำหม้อหนึ่ง แล้วจึงวางนกพิราบลงไปในน้ำร้อนจัดลวกหนึ่งรอบ เฮ่อโยวพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา : “นึกไม่ถึงเลยว่าท่านแม่ทัพใหญ่จะทำเรื่องพวกนี้เป็นด้วย” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เมืองอวิ๋นเงื่อนไขค่อนข้างดีกว่าหน่อย ยังพอมีอาหารบ้าง ฉินหรูเหลียงที่ไม่สามารถช่วยเหลือด้านอื่นๆ และเขาเองเคยได้เห็นพ่อครัวทำอาหารอยู่บ้าง

ถึงแม้ว่าแขนของเขาจะไม่สามารถใช้งานได้เต็มที่ แต่แค่การทำอาหารก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร

ตกบ่าย เฉินเสียนก็ได้ดื่มซุปรสชาติดี

ฉินหรูเหลียงเป็นคนมอบซุปให้กับเฮ่อโยวด้วยตัวเขาเอง ให้เฮ่อโยวยกมาให้เฉินเสียนดื่ม

เฮ่อโยวจึงพูดพึมพำว่า : “ท่านเหนื่อยมาครึ่งค่อนวัน จึงค่อยตุ๋นซุปออกมาได้ ทำไมท่านไม่ไปส่งด้วยตัวเองล่ะ?”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! “จะไปส่งหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า ข้ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ”

พูดจบฉินหรูเหลียงก็เดินจากไป

เฮ่อโยวรีบวิ่งตามหลังเขาไป พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านยังมีเรื่องอะไรให้ต้องทำอีก บรรดาผู้คนทั้งหมด ท่านเป็นคนที่ว่างที่สุดแล้ว”

ฉินหรูเหลียงหยุดชะงักไปทันที เฮ่อโยวจึงรู้สึกว่าตัวเองพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา แต่ฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาจึงสาวเท้าก้าวออกไป

เขาหยิบดาบออกมาเล่มหนึ่ง แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงแค่ไหน ก็ไม่สามารถจับดาบให้แน่นได้

ฉินหรูเหลียงใช้แรงทั้งหมดที่มี ยกดาบขึ้นมาฟันไปยังเสาไม้ที่อยู่ข้างๆ ที่เสาไม้เกิดรอยดาบฟัน แต่มือทั้งคู่ของเขาบังคับไม่ไหว ดาบจึงหล่นลงสู่พื้น

หากเป็นเมื่อก่อน เขาไม่จำเป็นต้องพยายามอะไรมากมาย ก็สามารถฟันเสาไม้ให้หักเป็นสองท่อนได้อย่างง่ายดาย

ฉินหรูเหลียงรู้สึกไม่แล้วใจ จึงก้มลงเก็บดาบขึ้นมา ฟันลงไปอีกครั้ง

ซูเจ๋อกำลังเดินผ่านมาพอดี จึงพูดขึ้นว่า : “ท่านใช้แรงฟาดฟันแบบนี้ มีแต่จะทำให้อาการบาดเจ็บของท่านรุนแรงยิ่งขึ้น”

ฉินหรูเหลียงเหลือบมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับท่าน”

จากนั้นทางฝั่งของเฉินเสียนก็เริ่มทำงานอีกครั้ง ตรงไปยังบริเวณรอบๆ ของเมืองอวิ๋นเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย

เมื่อใดก็ตามที่มีคนติดฝนและน้ำท่วม เฉินเสียนมักเป็นคนแรกที่เข้าไปปฏิบัติหน้าที่ให้ความช่วยเหลือโดยไม่เคยปฏิเสธมาก่อน

เธอไม่อยากเห็นเหตุการณ์เหมือนวันนั้นอีก ที่ต้องขุดศพจากกองโคลนทีละศพ ขอเพียงแค่มันไม่เกินความสามารถของเธอ เธอจะเข้าช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ

ในขณะที่เฉินเสียนพาเฮ่อโยวและกองกำลังทหารออกไปช่วยเหลือผู้คนด้วยตัวเองนั้น ซูเจ๋อก็ได้ประจำการอยู่ที่ต้นแม่น้ำเพื่อแก้ไขปัญหา

ฝนหยุดตกแล้ว เมืองอวิ๋นต้องรีบขยายและขุดลอกแม่น้ำโดยทันที เพื่อระบายน้ำออก มิฉะนั้นจะเกิดภัยพิบัติและอุบัติเหตุมากขึ้น

แต่เมื่อเชื่อมเมืองอวิ๋นและเมืองจิงทางตอนเหนือเข้าด้วยกันแล้ว ก็จะมีแม่น้ำเซียงหนึ่งสาย ต้นแม่น้ำเซียงเริ่มไหลจากเมืองอวิ๋น แล้วจึงไหลผ่านเมืองจิง และในลุ่มน้ำส่วนนี้เมืองอวิ๋นอยู่ทางต้นน้ำ

หากแม่น้ำต้นน้ำถูกขุดลอก น้ำในแม่น้ำจะถูกระบายไปยังเมืองจิงที่อยู่ปลายน้ำทั้งหมด เกรงว่าสถานการณ์ของเมืองจิงจะรุนแรงเพิ่มขึ้นมากกว่าเก่า

ซูเจ๋อยืนอยู่หน้ากระบะทราย บนกระบะทรายได้วาดลักษณะของแม่น้ำไว้

เขาที่กำลังใช้ความคิดอยู่ พูดขึ้นว่า : “แยกแม่น้ำเซียงออกเป็นหลายสาย ให้น้ำไปท่วมพื้นที่บริเวณใกล้เคียงที่ไม่มีผู้คนแทน”

แม่ทัพโฮ้วรีบนำกำลังคนออกไปจัดการทันที

ทหารและผู้ประสบภัยพิบัติในเมืองอวิ๋นต่างได้รับโรคระบาดจากลมหนาว เฉินเสียนไม่เพียงแต่จะต้องรักษาความสงบเรียบร้อยในเมือง แต่ยังต้องควบคุมและดูแลโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ อีกด้วย

หากโรคแพร่กระจายออกไป สุดท้ายก็จะพัฒนากลายเป็นโรคระบาด จึงจะเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

บางครั้งเฉินเสียนที่ไม่ทันได้กินข้าว พอตกค่ำ ฉินหรูเหลียงก็มาส่งอาหารให้เธอ

อาหารยังร้อนอยู่

เฉินเสียนอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ท่านไปเรียนทำอาหารตอนไหนกัน?”