หลังจากที่รอให้ฉินหรูเหลียงดื่มยาเข้าไป เสียงของเฉินเสียนแหบเล็กน้อย：”ซูเจ๋อ ท่านออกมาหน่อย ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน“

”ได้“

เฉินเสียนยืนอยู่ตรงทางเดินสักพัก หันกลับมาก็เห็นว่าซูเจ๋อเดินออกมาจากห้องแล้ว

เธอมองออกว่าเขาเองก็เหนื่อย เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะรักษาชีวิตของฉินหรูเหลียงไว้ ไม่ให้อาการเขาทรุดในช่วงเวลานี้ ไม่เช่นนั้นต่อให้มียา ก็อาจจะไม่สามารถช่วยกลับมาได้

เฉินเสียนกระแอมเล็กน้อย มีบางคำพูดที่ไม่สามารถพูดออกไปได้ในตอนนี้ เลยพูดแค่：”ข้าหาสาเหตุเจอแล้ว ในแม่น้ำนอกเมืองมีหนูจมน้ำตายลอยอยู่เป็นจำนวนมาก โรคระบาดที่แพร่กระจายในเมือง คืออหิวาตกโรค“

เธอมองหน้าซูเจ๋ออย่างแน่วแน่ จับตาดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปบนใบหน้าเขา

เธอคิดว่าอาจจะเจออะไรบ้าง แต่กลับกลัวสิ่งที่จะเจอ

แค่ปฏิกิริยาของซูเจ๋อเหมือนกับที่เธอคาดการณ์ไว้ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปมาก

เดาว่าบนโลกนี้อย่างน้อยก็มีสักเรื่องที่สามารถทำให้ในใจเขาเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ถาโถมหรือทำให้เขากลัวขึ้นมาได้

นี่แหละ ซูเจ๋อ

เขาหรี่ตา แล้วไตร่ตรองสักพัก：”ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงเพราะฝนตกหนักจนถล่มรังของหนูที่ไหนสักที่ ในเมื่อรู้สาเหตุแล้ว ก็ปรุงยารักษาง่ายแล้วล่ะ“ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

จากคำพูดของเขา ฟังไม่ออกเลยว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แน่นอนว่าเฉินเสียนคาดหวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับเขา ในเมื่อตอนนี้ซูเจ๋อพูดเช่นนี้แล้ว เธอก็จะบังคับให้ตัวเองไม่ไปคิดอะไรมาก

แต่แค่ไม่รู้ว่าเธอควบคุมให้ตัวเองไม่ไปคิดมากเช่นนี้แล้วจะยังสามารถควบคุมไปได้นานเท่าไร

เฉินเสียนพยักหน้า แล้วพูด：“ดังนั้นข้าก็เลยคิดว่าอยากจะคุยเรื่องใบสั่งยากับท่านสักหน่อย”

ซูเจ๋อถาม：“หายารักษาเจอแล้ว?”

เฉินเสียนเลยเล่าเรื่องยาที่เธอกับหมอในเมืองปรุงผสมให้ฟังหนึ่งรอบ เพราะไม่สามารถกำจัดโรคระบาดให้หายขาดได้ แน่นอนว่ายังมีส่วนที่ต้องแก้ไขให้ดี

เวลาส่วนมากของฉินหรูเหลียงคือได้สติแล้ว ซูเจ๋อก็ไม่จำเป็นต้องดูแลแล้ว

เขายังอ่อนเพลียเล็กน้อย เฉินเสียนยกยาเข้ามาให้เขาดื่ม ชำเลืองมองสีหน้าที่ซีดเซียวของเขาที่พิงเตียงอยู่：“ตัวท่านเองถูกแพร่เชื้อแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ท่านควรจะรู้ว่าตัวท่านมีไข้ จำเป็นต้องไปหาหมอ”

ฉินหรูเหลียง：“ตอนนั้นไม่ทันได้ระวัง” เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกัน เขาไม่ได้เรื่องมากกว่าที่ตัวเขาเองคิดเสียอีก

พอดื่มยาหมดแล้ว เฉินเสียนก็เก็บถ้วยยาแล้วเดินออกไป ฉินหรูเหลียงก็ถามขึ้นมา：“สถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฉินเสียนกดสีหน้าเอาไว้ เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น：“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ควบคุมโรคระบาดไว้ได้แล้ว ส่วนคนที่ป่วยนั้นก็เหมือนกับท่าน ร่างกายกำลังค่อยๆฟื้นฟู”

“เช่นนั้นก็ดี” ฉินหรูเหลียงพูด “ตอนที่ท่านออกไป ช่วยข้าเรียกเขาเข้ามาได้หรือไม่?”

เฉินเสียนรู้ได้ในทันทีว่าเขาหมายถึงใคร：“ได้”

ตอนออกมาเจอกับซูเจ๋อ ซูเจ๋อเพียงแค่มองเธออย่างลึกซึ้ง นัยน์ตาอ้างว้างอย่างไม่มีสาเหตุ เฉินเสียนไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่า：“ฉินหรูเหลียงต้องการเจอท่าน”

ซูเจ๋อพยักหน้า

ทั้งสองต่างก็เป็นคนที่อ่อนไหวง่าย ต่างคนต่างซ่อนความในใจไว้

มองเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับรู้ดีกันทั้งสองฝ่าย

ครั้งนี้เฉินเสียนหาวิธีกำจัดโรคระบาดเจอ เธอช่วยเหลือราษฎร ดูแลคนไข้ด้วยตัวเอง ได้รับคำชื่นชมและเคารพรักจากราษฎรทั้งเมือง

ส่วนราษฎรที่ช่วยชีวิตกลับมานั้น พร้อมใจกันคุกเข่าก้มศีรษะขอบคุณเธอหน้าประตูที่ทำการปกครองเมือง

ไม่ว่าเฉินเสียนจะเรียกพวกเขาอย่างไร พวกเขาก็ไม่ลุกขึ้นมา

ในใจเธอไม่ใช่คนดีอะไรเลย มันซับซ้อนมาก ถึงขนาดรู้สึกเยาะเย้ยเล็กน้อย

จิตใจของราษฎรนั้นล้ำค่า เธอเข้าใจมาตลอด เธอก็หวังเช่นกันว่าจะได้รับการสนับสนุนจากราษฎรโดยพึ่งความพยายามของตัวเอง

แต่ถ้าหากความทุกข์ยากลำบากและคำชื่นชมทุกอย่างนี้ เป็นเพราะมีคนตั้งใจวางแผนให้เป็นเช่นนี้ พวกเขายังจะชื่นชมเธอ ขอบคุณเธอเหมือนดั่งขอบคุณพระโพธิสัตว์อยู่หรือไม่?

คงจะรีบพากันเกลียดชังเธอ

ในขณะที่ทุกคนต่างก็กำลังซาบซึ้งใจนั้น มีราษฎรคนหนึ่งที่ทหารคุ้มกันเมืองพามา เขารีบมาตรงนี้ด้วยความรีบร้อน

ยังไม่ทันถึงข้างหน้าเธอ ราษฎรคนนั้นก็คุกเข่าลงที่พื้น ร้องไห้สะอื้น：“องค์หญิงโพธิสัตว์โปรดช่วยหมู่บ้านของพวกเราด้วยพ่ะย่ะค่ะ！คนในหมู่บ้านของพวกเราใกล้จะตายกันแล้วพ่ะย่ะค่ะ！”