“ข้ารู้ว่ากรรมต้องสนองข้าไม่ช้าก็เร็ว” ซูเจ๋อยิ้มด้วยความเปล่าเปลี่ยว “ถึงยามนี้ข้าก็ไม่รู้ว่ามีคนตายในเงื้อมมือข้ากี่คน ข้านับไม่ถ้วน อาเสียน ข้าฆ่าคนเป็น แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าชอบฆ่าคน”

เสียงของเขาพัดผ่านศีรษะเธอ ยังคงให้ความรู้สึกเย็นสบายเช่นเคย “เพียงแต่ข้ากลับไปไม่ได้แล้ว ข้าต้องบรรลุเป้าหมายเท่านั้น ขอเพียงสามารถเอาของที่ท่านสูญเสียกลับคืนมา แม้เลือดนองปฐพีอีกครั้ง ข้าก็ยินดี เมื่อเทียบกับการสู้รบของสองแคว้น การนองเลือดในครั้งนี้ก็นับว่าเป็นความเสียหายอันน้อยนิด”

เฉินเสียนเงยหน้ามองใบหน้าอันเลือนรางที่ถูกเปลวไฟสาดส่อง เอ่ยว่า “แต่ข้าไม่อยากให้ท่านทำเช่นนี้ ข้าไม่อยากให้ท่านใช้วิธีโหดเหี้ยมเยี่ยงนี้

เดิมทีข้าคิดว่า สิ่งที่ท่านเอ่ยว่าจะช่วยข้าช่วงชิงของสกปรกพวกนั้นกลับคืนมา ข้าคิดว่าเป็นเพียงอำนาจที่ต้องวางเล่ห์กลอุบาย แต่หารู้ไม่ว่า ไม่เพียงแต่อำนาจเท่านั้น ยังต้องโหดเหี้ยมถึงขั้นเห็นชีวิตไพร่ฟ้าเป็นปลวกมด”

นิ้วมืออันอบอุ่นของซูเจ๋อเช็ดน้ำตาเธอง พลางพูดเสียงอ่อนนุ่ม “อาเสียน มวลประชาต้องเก็บอยู่ในใจท่าน ไม่ใช่ข้า ท่านกับข้าต่างกัน ในอีกไม่ช้า ชื่อเสียงของท่านต้องประจักษ์แก่ผู้คน ส่วนข้าก็ได้แต่เดินเหินอยู่ในความมืดมน”

คำพูดของซูเจ๋อบีบหัวใจเฉินเสียนให้ปวดร้าวยิ่งนัก

ผู้ที่เดินอยู่ในความืดมิดคนเดียวมานาน เฉินเสียนคิดว่าเธอรู้จักความตื้นลึกหนาบางของเขาดี แต่เสียดาย ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เธอไม่รู้ว่ายามที่ซูเจ๋อเดินอยู่ในความมืดมนโดยลำพังจะรู้สึกโดดเดี่ยวเท่าใด

“ท่านลงมือได้ แต่ข้าทำไม่ได้……ให้ผู้บริสุทธิ์ต้องสังเวยชีวิตเพื่อข้า เพราะท่าน”

ซูเจ๋อขยิบมุมปากกล่าวว่า “ท่านไม่มีคุณสมบัติเป็นคนเลว แต่ข้ามี ไม่ตกอยู่ในเหตุการณ์เฉกเช่นอยู่ในขุนนรก ไฉนเลยจะได้ลิ้มรสการถูกปลดปล่อยจากความสิ้นหวัง ข้าคือผู้ที่ลากทุกคนลงไปในแดนนรก ส่วนท่านคือผู้ที่ช่วยปลดปล่อยพวกเขา”

เพื่อการใหญ่ของเธอ เขาสามารถปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นคนโหดร้ายที่ไร้สามานย์สำนึกอย่างไม่เสียใจ

ซูเจ๋อกล่าวว่า “อันที่จริงท่านอยู่กับข้าไม่ต้องทำเรื่องเลวร้ายใดๆ ข้าจะเป็นฝ่ายทำเอง ท่านทำแต่เรื่องดีงามก็เพียงพอ”

ซูเจ๋อรู้สึกร้อนรน อยากไปกอดเธอเพื่อปลอบใจเธอ แต่ก็กลับเธอปฏิเสธ

ซูเจ๋อกล่าวว่า “อาเสียน ไม่ต้องร้อง”

เฉินเสียนมองหน้าเขาแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าสุดท้ายข้าควรโทษท่านหรือตัวเอง เหมือนข้าจะเป็นคนเลวที่สุดคนนั้น”

ซูเจ๋อเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ท่านไม่ได้ทำอันใดเลย ท่านจะเลวได้อย่างไร”

“แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะข้า”

เธอเอ่ยเสียงสะอื้นว่า “ข้าคิดเสมอว่าสักวันหนึ่ง ท่านจะกลับไปเป็นบัณฑิตบริสุทธิ์ผู้นั้น ยืนหันหน้ามามองข้าอยู่ใต้ต้นหวู่ถง ท่าทางที่ท่านยืนอยู่ริมหน้าต่างในสำนักศึกษา”

ซูเจ๋อส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างเจือจาง “ที่แท้ท่านลืมรูปลักษณ์เช่นนั้นของข้าไม่ได้ อานาคตข้างหน้าอาจจะ……” แววตาลุ่มลึกของเขามีความดิ้นรนแวบผ่าน “ข้าไม่มีทางกลับไปเป็นเช่นนั้นแล้ว พื้นเย็น ข้าอุ้มท่านไปยังเตียงดีหรือไม่?”

ตอนที่เฉินเสียนหลบเขา เขาก็มีความรู้สึกหวาดระแวงบางครั้ง มองสองมือที่ว่างเปล่า เขาก็หวาดหวั่นว่าสักวันหนึ่งสตรีตรงหน้าจะกลายเป็นของผู้อื่น

เฉินเสียนไม่ได้ตอบ

ซูเจ๋อค่อยๆโน้มตัวเข้ามาจนเธอติดอยู่ใต้โต๊ะ เธอถูกซูเจ๋ออุ้มอยู่ในอ้อมแขนอย่างหนีไม่ได้และไม่คิดหนี จากนั้นก็อุ้มเธอไปยังเตียง

ซูเจ๋อกล่าวว่า “อาเสียน นอนเถอะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็จะดีเอง ท่านลืมสิ่งที่ไม่มีความสุขและเลวร้ายพวกนั้นได้” ผ่านไปสักพัก เขาพูดเสียงแหบพร่าอีกประโยคว่า “และสามารถลืมข้าที่ทำให้ท่านเสียใจได้ ขอแค่ท่านมีความสุขก็พอ”

เฉินเสียนนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง

เขากล่าวว่า “การอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันนั้นเป็นหมือนดังสายน้ำที่ค่อยๆไหลทีละนิด แต่ไหลยาวนาน ซึ่งข้าคงไม่มีวาสนาเช่นนั้น หากอนาคตข้าต้องเดินเพียงลำพัง ก็ยังคงเป็นดังที่ผ่านมา วันที่ไม่มีท่าน มากสุดก็ไม่พบแสงสว่าง มีความมืดมนเพิ่มขึ้นอีกนิดเท่านั้น”