……

เฉินเสียนหลุบสายตาลง นิ้วมือจับขอบคันฉ่องอย่างแน่นชิด

เธอพยายามไม่มองตัวเองในกระจก กลัวว่าจะเห็นความเจ็บปวดและความอ่อนแอในแววตาตน

หากไม่ใช่เพราะเธออ่อนแอ ซูเจ๋อจะไปทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร

เธอคาดเดาความจริงได้ตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเปิดโปงเขา เธอกลัวความโหดร้ายที่อยู่ภายใต้ความจริง

ทว่ายามนี้ทำการเปิดโปงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สำหรับเธอความทรงจำเมื่อคืนอาจสับสนวุ่นวาย แต่ซูเจ๋อจำได้ฝังใจ

ซูเจ๋อคิดจะละทิ้งตนเพื่อช่วยให้เธอประสบผลสำเร็จ

มีสำนวนคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า หากไม่มีใจก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด

ซึ่งยามนี้เฉินเสียนทั้งมีใจทั้งเจ็บปวด

ก่อนออกจากห้องเฉินเสียนปรับอารมณ์ของตัวเองให้สงบลง เธอฉีกปลายกระโปรงเพื่อทำเป็นผ้าพันคออย่างเรียบง่าย แล้วมาบดบังบริเวณคอ

บรรดาแม่ศรีเรือนในหมู่บ้านเห็นก็รู้สึกแปลกใหม่สวยงาม จึงถามว่า “องค์หญิงจิ้งเสียนเจ้าคะ อันนี้เป็นวิธีแต่งกายแบบไหนหรือเจ้าคะ?”

เฉินเสียนกล่าว “ข้ารู้สึกหนาวบริเวณคอ จึงใช้ผ้าพันคอคลุมไว้”

“ที่แท้ก็เรียกว่าผ้าพันคอนี่เอง” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เลือกลายหลากหลายสีสันมาทำ ซึ่งต่อมาผ้าพันคอก็กลายเป็นเครื่องแต่งกายที่สตรีต้องมีในสารทฤดูกับเหมันตฤดู

เฉินเสียนกลับมานั่งหน้าเตาเพื่อก่อไฟต้มยาอีกครั้ง ซูเจ๋อมองเธอปราดหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “เช่นนี้สวยงามยิ่งนัก”

เฉินเสียนตอบเสียงเรียบเฉย “ใช่หรือ ข้าแค่ทำมั่วๆ”

จัดการเรื่องของชาวบ้านดื่มยากันหมดแล้ว แต่เครื่องยาสมุนไพรก็เหลือไม่เพียงพอต่อการใช้งานเสียแล้ว

คาดว่าถนนสายเล็กใต้ตีนภูเขาคงยังจัดการไม่แล้วเสร็จ ตลอดทั้งวันนี้ก็ไม่เห็นทหารติดตามกับขุนนางประจำเมืองเข้าหมู่บ้านเลยสักคน

เมื่อเครื่องยาสมุนไพรไม่เพียงพอก็ต้องออกไปหา ซึ่งตัวยาแต่ละชนิดในเทียบยาล้วนหายากกันทั้งนั้น

เฉินเสียนคิดทบทวน ทั้งๆที่คนผู้นี้ก็อยู่ตรงหน้าตน สามารถพูดคุยกับเขา ได้ยินเสียงของเขา สามารถสวมกอดเขาได้

ทว่าเธอกลับทำไม่ได้

เพราะโรคระบาดครั้งนี้ทำให้เธอไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกในใจที่ซ่อนเร้นกับซูเจ๋อ

ทว่าเธอรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองเสียซูเจ๋อไปไม่ได้

ชีวิตบั้นปลายที่เหลือเธออยากอยู่กับเขาคนเดียวเท่านั้น

คล้ายกับว่าหากไม่มีซูเจ๋อ ชีวิตก็ไร้ความหมาย

เฉินเสียนกับซูเจ๋ออาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้เป็นเวลาสองวัน พอถึงวันที่สาม คนจากเมืองจิงก็สามารถเดินทางมาถึงหมู่บ้านอย่างราบรื่น

ซึ่งเวลาเดียวกันโรคระบาดในหมู่บ้านก็ค่อยๆซาลง เฉินเสียนมอบเครื่องสมุนไพรเผื่อไว้ให้พวกเขา เน้นย้ำให้ชาวบ้านดื่มยาเป็นเวลา หากยังไม่หายก็ให้ไปหาขุนนางในเมือง

จะชะล่าใจต่อโรคระบาดครั้งนี้ไม่ได้ ขุนนางประจำเมืองก็รับปากว่าจะดูแลจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด

ยามที่เธอกับซูเจ๋อเดินทางออกจากหมู่บ้าน คนทั้งหมู่บ้านก็มาส่งพวกเขา ช่างรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก

ทางกลับไม่ได้เดินยากขนาดนั้นอีกแล้ว

ท้องฟ้าเริ่มปลอดภัย มีแสงอาทิตย์ส่องทะลุออกจากกลุ่มปุยเมฆ ก่อนจะมาสาดส่องบนแม่น้ำที่กำลังไหลไปตามทาง ผิวน้ำทอแสงประกายระยิบระยับ

ถนนสายเล็กระหว่างแปลงนาก็ถูกปรับปรุงใหม่โดยใช้ก้อนหินปูทาง ทำให้เท้าไม่ต้องติดดินโคลนอีกต่อไป

เมื่อกลับมาถึงเมืองจิง พสกนิกรในเมืองจิงก็หายจากโรคร้ายได้สำเร็จ เผยพลังแข็งแกร่งและภาพลักษณ์โฉมใหม่ขึ้นมา

ภัยพิบัติครั้งนี้ยาวนานนัก ต่อจากนี้พวกเขาต้องวางแผนรับมือกับครึ่งปีที่เหลือ เมืองที่หมดสภาพกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

อาการป่วยของฉินหรูเหลียงก็ใกล้จะหายขาดแล้ว ยามที่เฉินเสียนกลับมา เขากำลังรอเธออยู่หน้าประตู

เธอเงยหน้าก็เห็นฉินหรูเหลียง ใบหน้าเรียบเฉยก็ยิ้มออกมาในที่สุด กล่าวว่า “ร่างกายท่านหายแล้วหรือ?”

ฉินหรูเหลียงเม้มปากพร้อมกับพยักหน้า

“หากวันหลังไม่สบายตรงไหนก็รีบบอก ไม่ต้องฝืน”

หลังเข้าไปด้านในจวน เฮ่อโยวไม่เคยหยุดนิ่งเลยสักวินาที เขาเห็นผ้าพันคอในคอของเฉินเสียนก็เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ไยท่านจึงพันผ้าที่คอหนึ่งผืน?”

เฉินเสียนเงียบ รู้สึกว่าหลอกเขาก็ไร้ประโยชน์ จึงพูดเรื่อยเปื่อยว่า “อันนี้ผู้คนนิยมมากที่สุดในยามนี้ เจ้าไม่เข้าใจหรอก”