“อย่างไรซะนี่ก็เป็นเรือนใต้เท้า ข้าคือแขก จะไม่เกรงใจได้เยี่ยงไร” เฉินเสียนเหลือบมองขุนนางที่ฝั่งตรงข้ามและกล่าวว่า “เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าข้างนอกเงียบเชียบจนได้ยินเสียงนกเสียงกาตามลม คือทุนคนในเรือนจับกลุ่มกันร้องเล่นเต้นรำ คึกคักมากทีเดียวเชียว”

ผู้พิทักษ์เมืองกล่าวว่า “น้ำท่วมไม่ใช่เป็นเรื่องจริง แต่วันเวลายังต้องดำเนินต่อไป ตราบเท่าที่ผู้คนในเมืองของข้าปลอดภัยและสมบูรณ์ ก็เพียงพอแล้ว มาเถิดพ่ะย่ะค่ะ นำเหล้ามาให้องค์หญิงและใต้เท้าซู”

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ดื่มในหมู่บ้านจนไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว เฉินเสียนจึงเลี่ยงเหล้านั่น ยิ่งไปกว่านั้นเธอจะไม่แตะเหล้าในโอกาสดังกล่าวเด็ดขาด

ผู้พิทักษ์เมืองเก็บท่าทางวาจาที่ไม่ค่อยให้เกียรติของเฉินเสียนไว้ในใจเท่านั้น สีหน้ายังคงเก็บอารมณ์ ไม่ยิ่งยโสโอหังเหมือนจ้าวเทียนฉีเมื่ออยู่เมืองเสวียน

ดังนั้นเฉินเสียนและซูเจ๋อจึงไม่ดื่ม เขาก็ไม่ได้บังคับ

งานเลี้ยงนั้นราบรื่นและดูเหมือนว่าบรรยากาศจะกลมกลืนกัน

ขุนนางเหล่านี้โดยผู้พิทักษ์เมืองเป็นผู้นำ ล้วนดื่มเหล้ากัน และค่อย ๆ เปิดเผยด้านที่แท้จริงของพวกเขา

เฉินเสียนนั่งหลังตรงจริงจัง และรู้สึกได้ว่ามีสายตาจ้องมาที่ตัวเธอเป็นครั้งคราว

หลังจากดื่มกันไปสามรอบ ผู้พิทักษ์เมืองยิ่งมองไปที่เฉินเสียนในที่นั่งยิ่งรู้สึกสบายขึ้น เธอนั่งอย่างเงียบสงบ น่าสนใจกว่านางบำเรอที่กำลังร้องเล่นเต้นรำอยู่ในห้องโถงเสียอีก

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ทั้งร่างของผู้พิทักษ์เมืองเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าหึ่ง เข้ามาพร้อมกับจอกเหล้า ยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของเฉินเสียน หัวเราะหึหึกล่าวว่า “องค์หญิงจิ้งเสียน ข้าเชิญท่านดื่มเหล้าสักแก้วพ่ะย่ะค่ะ?”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านใต้เท้าเชิญตามสบาย ข้าไม่สามารถดื่มได้”

ผู้พิทักษ์เมืองไม่เคือง และค่อยๆ วางจอกเหล้าลงบนโต๊ะของเฉินเสียน ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้น คุกเข่ารับพระราชโองการของจักรพรรดิองค์หญิงจิ้งเสียนสามารถทำได้ใช่ไหม?”

หลังจากนั้นเขายื่นมือเข้าไปในแขนเสื้อและหยิบพระราชโองการสีเหลืองสดออกมา

ผู้พิทักษ์เมืองท่องพระราชกฤษฎีกาเสร็จ กล่าวว่า “องค์หญิงจิ้งเสียนควรจะฟังเนื้อหาข้างต้นได้ชัดเจนแล้ว จักรพรรดิมีพระประสงค์ให้องค์หญิงจิ้งเสียนกลับเมืองหลวงทันที อย่ารีรอ ส่วนผู้ประสบภัยระหว่างการเดินทางครั้งนี้ จะไม่รบกวนองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

เขามอบพระราชโองการแก่เฉินเสียนและกล่าวว่า “องค์หญิงรับพระราชโองการเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนยื่นมือออกมารับ

ผู้พิทักษ์เมืองเห็นว่ามือขาวเนียนของเธอ จึงไม่อยากที่จะปล่อยมือนี้เล็กน้อย ด้วยเหตุนี้จึงออกกลอุบาย เมื่อวางพระราชกฤษฎีกาไว้บนมือของเฉินเสียน มืออ้วนก็ถือโอกาสสัมผัสมือเฉินเสียน

หลังจากได้รับพระราชโองการ เฉินเสียนหมุนข้อมือได้อย่างชำนาญ และปัดป้องมือผู้พิทักษ์เมืองด้วยพระราชกฤษฎีกา

ผู้พิทักษ์เมืองไม่ทันมองได้ชัด ก็รู้สึกว่ามือของเขาว่างเปล่า ไม่เพียงแต่จะไม่ได้สัมผัสมือของสาวงาม แต่พระราชโองการของจักรพรรดิก็ถูกเธอเอาไปแล้วด้วย

ทันใดนั้นผู้พิทักษ์เมืองก็รู้สึกเหมือนมีไฟก่อในใจ

แม้ว่าจะเป็นองค์หญิงแล้วเยี่ยงไร ในเจียงหนาน ยังไม่มีใครกล้าปฏิเสธเขาแบบนี้ นอกจากนี้เธอยังคงเป็นองค์หญิงเจ้าปัญหา

ผู้พิทักษ์เมืองยิ้มข้างนอกแต่ข้างในไม่ได้ยิ้มด้วย กล่าวว่า “องค์หญิงฝีมือดีจริงๆ ทำให้ข้าตาพร่าเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนยืนขึ้นอย่างเฉยเมยและกล่าวว่า “ท่านใต้เท้าตาพร่ามัวอยู่แล้วเถิด”

สีหน้าผู้พิทักษ์เมืองไม่ดีนัก กล่าวว่า “พอองค์หญิงจิ้งเสียนมา ก็ไม่สนใจแม่ทัพฉินและรองท่านทูตนอกเมืองหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นและกล่าวว่า “แน่นอนว่าต้องสนใจ ข้ายังคงรอให้ใต้เท้าเปิดประตูเมืองและพาพวกเขาเข้ามาในเมืองน่ะ”

“ในเมื่อองค์หญิงรู้ชัด” ผู้พิทักษ์เมืองกล่าว “ควรระวังสถานการณ์ปัจจุบัน มิฉะนั้นข้าจะปิดพวกเขาไว้นอกเมือง ดูแลกันเองกับพวกผู้ลี้ภัยพวกนั้น”

เฉินเสียนหรี่ตาและมองไปที่ผู้พิทักษ์เมืองและกล่าวว่า “นอกเมืองคือแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ของต้าฉู่ รองท่านทูตเฮ่อ เขายังเป็นลูกชายของอัครเสนาบดี ท่านกล้าปล่อยให้พวกเขาดูแลตัวเองหรือไม่?”

ผู้พิทักษ์เมืองหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า “แม่ทัพไม่ได้นำทหารมา ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นแม่ทัพและรองทูตเฮ่อนั่น เขียนว่าเป็นลูกชายของอัครเสนาบดีบนร่างของเขาหรือไม่? เมื่อเข้าไปในกลุ่มผู้ลี้ภัยแล้ว ข้าต้องปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะผู้ลี้ภัย”

ดังคำกล่าวที่ว่าเสือสู้งูประจำถิ่นไม่ได้ เป็นเช่นนี้นี่เอง