เฉินเสียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง เกือบจะร้องไห้ และกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า “ข้าควรทำอย่างไร ข้าไม่สามารถครางมันออกมาได้….”

ทหารยามข้างนอกคงได้ยินเสียงเอี๊ยดจากเตียงและคงจะรู้ว่าข้างในจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาไม่รีบเข้าไปเพราะกลัวว่าจะทำลายเรื่องดีๆ ของผู้พิทักษ์เมือง

แต่ทหารยามไม่แน่ใจนักและไม่ได้ออกไป แต่ถามอีกครั้งว่า “ใต้เท้าอยู่ข้างในหรือไม่?”

ตราบใดที่พวกเขาไม่พูดอะไร เพื่อความปลอดภัยของผู้พิทักษ์เมือง ทหารยามเหล่านี้จะรีบเข้าไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ถ้าท่านไม่คราง เราจะถูกเปิดเผยแล้วนะ”

เฉินเสียนเทหมดหน้าตัก เปิดปากของเธอและครางออกมา

ซูเจ๋อกล่าวว่า “เสียงเบาเกินไป”

เธอกรีดร้อง กรีดร้องดังขึ้น

มันเป็นเพียงว่าหลังจากนี่ค่อนข้างรีบและเธอก็กรีดร้องอย่างนุ่มนวลและบูดบึ้ง

หัวใจของซูเจ๋อเต้นแรง

“อาเสียน ท่าน…ต้องเป็นธรรมชาติมากขึ้น”

ทันทีที่เสียงของซูเจ๋อพูดออกมา เขาก็ดูดคอของเฉินเสียนทันที ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ก่อนที่เธอจะปิดปากและกัดฟัน เธอก็ได้ยินเสียงครางเบาๆ จากลำคอของเธอ

ทหารยามนอกบ้านยังคงไม่ขยับเขยื้อน ยังไม่ออกไป

ซูเจ๋อพูดกับเธอด้วยเสียงต่ำว่า “เสียงยังเบาเกินไป อาเสียน ท่านต้องการให้ข้าใช้ร่างกายหรือไม่”

จูบของซูเจ๋อที่คอและกระดูกไหปลาร้าของเธอนั้นอบอุ่นและลึกล้ำ

ตามมาด้วยเสียงสั่นของเตียง ความรู้สึกอับอายอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนและไม่อาจบรรยายได้กระทบใบหน้าของเฉินเสียน และแก้มของเธอก็แดง

เมื่อสุดท้ายห้องเงียบลง เหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่หายใจเข้าเล็กน้อย

เขาหลับตาลงและมองดูแก้มแดงระเรื่อของเฉินเสียนและแววตาเป็นประกายในดวงตาของเขา และเขาไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน

ชุดที่เขาเย็บด้วยตัวเองในตอนบ่ายถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ชุดผู้หญิงปักสีแดงและสีทองแผ่ออกจากไหล่ของเฉินเสียนเผยให้เห็นไหล่ข้างหนึ่งของเธอ

เสื้อท่อนบนสีแดงและงานปักสีทองทำให้ผิวหนังของเธอเหมือนน้ำแข็ง

มีเพียงรอยแดงจางๆ ที่ซูเจ๋อทิ้งไว้ที่คอและกระดูกไหปลาร้า

แบบนี้ดึงดูดใจจริงๆ

ในสายตาของเฉินเสียน มีคนที่มีเสน่ห์ที่เธอไม่รู้จัก เธอเอนหลังพิงกำแพง เอียงคางเล็กน้อย และจ้องไปที่ซูเจ๋อด้วยความตกตะลึง

ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือด และอ่อนล้าเล็กน้อย เป็นเวลานานที่ดึงสติกลับมาไม่ได้

ซูเจ๋อดึงเสื้อของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ดึงไหล่ของเธอ มองริมฝีปากสีแดงฉานของเธอ ไม่ได้ปล่อยเธอไป แต่สุดท้ายก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วดันขึ้นเล็กน้อย

เขาอยากจะจูบเธออย่างระมัดระวัง

เธออดไม่ได้ที่จะกอดเขา

แต่เมื่อริมฝีปากของซูเจ๋อกำลังจะประกบลงบนเฉินเสียน ลมหายใจของเขาก็แรงขึ้น และเฉินเสียนใช้กำลังเพียงเล็กน้อยเอื้อมไปที่หน้าอกของเขา และตัวเองก็หันหน้าหนี

ลิปสติกสีแดงบนริมฝีปากของเธอถูกเช็ดออกจากมุมริมฝีปากของเธอ และมันเปื้อนลงบนคางสีขาวของเธอด้วยความเขินอาย

เฉินเสียนก้มศีรษะลง และเมื่อเธอผลักซูเจ๋อออกไป เธอบังเอิญแตะลูกกระเดือกของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจและถดกลับอย่างรวดเร็ว

ขณะรวบชุดตัวเองไป เธอหายใจเข้าลึกๆ ไปและเปิดปาก ใช้เวลานานกว่าจะพบเสียงของเธอ กล่าวเสียงแหบ “พวกมันไปแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ”

ซูเจ๋อไม่ได้บังคับอีกต่อไป เพียงใช้มือที่เขาไม่ได้แตะต้องผู้พิทักษ์เมืองในตอนนี้ เขาแตะเบา ๆ ที่คอของเฉินเสียนและลูบกระดูกไหปลาร้าของเธอผ่านเสื้อผ้า กล่าวว่า “มือหนักไปหน่อย คิดว่าหลังจากกลับไปจะต้องทายาแล้วล่ะ”

เฉินเสียนเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

จนถึงตอนนี้ เธอยังคงรู้สึกว่าสถานที่ที่ซูเจ๋อเพิ่งสัมผัสนั้นเย้ายวน

ทั้งสองหันไปมองผู้พิทักษ์เมือง ผู้พิทักษ์เมืองนอนอย่างแข็งทื่ออยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาปกคลุมด้วยชั้นม่านอุ่นชื้น ปิดจมูกและปากของเขาไว้แน่น

ผู้พิทักษ์เมืองตายไปแล้ว

ซูเจ๋อมองผู้พิทักษ์เมืองด้วยความเศร้าโศกและความสุขอย่างเฉยเมย และถามเฉินเสียน “ในคืนนี้มีใครรู้ว่าท่านคือองค์หญิงจิ้งเสียนที่เข้ามาในห้องของเขาไหม?”