เมื่อเจ้าของเรือนในสวนหลังเรือนได้ยินเสียงดัง และออกมาอย่างช้าๆ พร้อมกับเชิงเทียน เขาเห็นซูเจ๋อยืนอยู่ในร้านของเขา กลัวมากจนเชิงเทียนสั่นแทบจะตกลงกับพื้น

เถ้าแก่ชายถามด้วยความวิตก “เจ้า เจ้าเข้ามาได้ยังไง?”

ซูเจ๋อพูด “ข้าเคาะประตูตั้งนาน ไม่มีคนมาเปิด ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเข้ามาด้วยตัวเอง”

คนคนนี้สามารถไขสลักประตูทั้งสองบานได้อย่างง่ายดาย โดยใบหน้าไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลง และเขาก็ยังมีท่าทางที่เฉยเมย ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นบุคคลที่เก่งกาจมาก

แต่เมื่อเก่งกาจแบบนี้ ไม่ไปปล้นร้านฝากเงิน แล้วมาที่ร้านขายผ้าของเขาเพื่ออะไร!

เถ้าแก่ชายพูดด้วยความหวาดกลัว “แม้ แม้ว่าตอนนี้กิจการไม่ดี ตะ แต่แต่ข้าขอบอกเจ้า ถึงเรือนจะส่วนตัวแต่ทางราชการก็ยังควบคุมอยู่! เจ้า เจ้า เจ้ารีบออกไป ข้าจะถือว่าแล้วกันไป หากเจ้ายังจะเข้ามา ข้าก็จะรายงานให้เจ้าหน้าที่ทราบ! ”

หลังจากนั้นเถ้าแก่ชายพูดจบก็รีบไปคว้าท่อนไม้และกอดไว้ในมือ ราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูและตะโกนว่า “เจ้ารีบออกไปได้ยินหรือไม่!”

ซูเจ๋อดูการกระทำของเขาอย่างนิ่งเงียบสักครู่ แล้วพูดว่า “ข้ามาที่นี่เพื่อซื้อเสื้อผ้า” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! “มาซื้อเสื้อผ้า เจ้ายังทำลายประตูร้านของข้า!”

“ข้าไม่เห็นมีใครออกมา ไม่แน่อาจจะมีคนอยู่ข้างใน”

เถ้าแก่ชายยังไม่เชื่อ “แต่ตอนนี้เป็นเวลากี่ยาม ฟ้ายังไม่สาง เจ้าก็มาซื้อผ้าแล้ว?!”

ซูเจ๋อตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ใช่”

เถ้าแก่ชายกระอึกกระอักและมองดูเขาขึ้นๆ ลงๆ และเห็นว่าเขาไม่ได้ดุร้ายและร้ายกาจขนาดนั้น เมื่อมองย้อนกลับไป ในร้านเสื้อผ้าแห่งนี้นอกจากเสื้อผ้าที่ไม่มีใครสนแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่น่าสนใจให้ปล้นอีก

ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างอดทน ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! แขนเสื้อของซูเจ๋อได้วางไว้บนโต๊ะ และแท่งเงินได้ตกลงบนโต๊ะ

เมื่อซูเจ๋อออกจากร้าน ท้องฟ้าสีเทาขาวทำให้ถนนค่อยๆ สว่างขึ้นทีละน้อย

วันนี้ข่าวการตายของผู้พิทักษ์เมืองเผยแพร่ออกมา ทำให้ในเมืองมีความโกลาหลเกิดขึ้นมากมาย

เฉินเสียนไม่กล้านอนนานๆ รุ่งสางได้ตื่นขึ้น และลูบศีรษะที่ยังหนักอึ้งอยู่ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ก็ลุกจากเตียงทันที แล้วหยิบกระจกทองแดง แล้วยืดคอออกไปส่องดูตัวเอง

คราวนี้รอยจูบลึกกว่าครั้งก่อนๆ ทายาตอนกลางดึกก็ไม่หายขาดหรือลบไปเลย เพียงแค่คนที่มีสายตาเฉียบแหลมแค่มองเห็น ก็รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

เช้าตรู่การเต้นของหัวใจของเฉินเสียนมีความผิดปกติเล็กน้อย และก็สูดหายใจเข้ายาวๆ และได้มีความรู้สึกที่หดหู่เล็กน้อยจากปฏิกิริยาแบบนี้

ตอนนี้เธอควรจะหน้าม่อยคอตก รอยจูบยังไม่ได้ลบหายไปถ้าออกไปข้างนอกจะทำให้คนเห็นเรื่องตลก เช้าตรู่เช่นนี้ก็อดที่จะคิดถึงซูเจ๋อไม่ได้

เฉินเสียนวางกระจกลงแล้วหันกลับมามองที่เสื้อเกาะอกกระโปรงยาวสีแดงที่เธอถอดเมื่อคืนนี้ได้กระจัดกระจายอยู่ข้างหน้าฉากกั้น ถ้าเสื้อผ้าจวนนี้มีลักษณะเหมือนเสื้อเกาะอกทั้งหมด และไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่สามารถปกปิดมันได้

เฉินเสียนนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูแป้งสีแดงทาแก้มที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง เครื่องแต่งหน้าแบบโบราณนี้ไม่ได้ดีไปกว่าเครื่องแต่งหน้าในตอนนี้ และเหมือนกันที่ไม่มีอะไรที่จะปกปิดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เวลานี้ซูเจ๋อได้เคาะประตูสองครั้งแล้วถามว่า “อาเซียน ท่านตื่นหรือยัง?”

เฉินเสียนพูดอย่างไม่ระวัง “ยังไม่ตื่น”

“อาจจะตื่นแล้ว ข้าได้ยินเสียงจากด้านในของห้องของท่าน”

เฉินเสียนได้ผลักแป้งสีแดงทาแก้มออกไป แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู

เธอยืนอยู่ที่กรอบประตูในชุดนอนบางๆ ของเธอ มองดูซูเจ๋อที่นอกประตู พลางเม้มปากแล้วพูดว่า “ท่านรู้ว่าข้าตื่นแล้วยังจะถาม มันไม่ฟุ่มเฟือยเหรอ?”

ซูเจ๋อหลับตาลงและจ้องมองไปที่คอของเธอ

เฉินเสียนพูดอีกครั้ง “ท่านคิดอย่างไร ทั้งที่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เป็นการแสดง ท่านก็ไม่รู้จักทำให้เบาๆ หน่อย?”

สมองร้อนขึ้นครู่หนึ่ง และคำพูดก็โพล่งออกมา ก่อนที่ซูเจ๋อจะมีปฏิกิริยา แต่ตัวเธอมีปฏิกิริยาขึ้นมาเอง ใบหูก็เริ่มแดงขึ้น

ดวงตาของซูเจ๋อแน่นและเขาพูดว่า “ตอนนั้นข้าเข้าถึงกับการแสดงลึกเกินไป เมื่อคืนข้ากลับมาก็ดึกมากแล้ว ยาก็ทาช้าเกินไป คิดไปคิดมาเช้าวันนี้คงไม่สามารถหายไปทั้งหมดได้”

เขาถือกระโปรงยาวสีแอปริคอทตรงหน้าของเฉินเสียน และประดับด้วยการปักเย็บไว้บนปกคอสูงได้ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย ทำให้เฉินเสียนเห็นแล้วตกตะลึง