ข้าคือหงส์พันปี – บทที่ 341 วัยเด็กหนุ่มของเขา
ไม่รู้ว่าที่นี่คือเทือกเขาอะไร มีบ้านไม้หลังเล็กปลูกอยู่ตีนเขา ค่อนข้างลึกลับ ดูจากสภาพแล้วคงจะมีอายุหลายสิบปี
ซูเจ๋อมีความคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เขาผูกม้าไว้กับต้นไม้ในป่าหลังบ้าน จากนั้นก็เปิดบานประตูที่ค่อนข้างเก่าแก่ แล้วจึงเดินเข้าไปข้างใน
เขาพูดขึ้นว่า : “เจ้าของบ้านคงจะย้ายบ้านไปแล้ว คืนนี้ค้างแรมที่นี่ก็แล้วกัน”
เฉินเสียนมองดูเขาจุดไฟด้วยความคุ้นชิน แสงจากเปลวไฟส่องกระทบลงบนใบหน้าของเขาเป็นประกายสั่นไหว เธอจึงถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า : “เมื่อก่อนท่านเคยมาที่นี่หรือ?”
แสงที่เคลื่อนไหวไปมาของเปลวไฟปรากฏอยู่ในดวงตาที่ลุ่มลึกของซูเจ๋อ เขาพูดขึ้นว่า : “เหมือนกับบ้านอาจารย์นายช่างไม้ เมื่อก่อนข้าเคยรักษาตัวอยู่ที่นี่ คนที่คอยดูแลข้าคือนายพรานของที่นี่”
“สรุปแล้วสาเหตุของการบาดเจ็บคืออะไร? ทำไมถึงหลบหนีจากทางตอนใต้เข้ามายังเมืองหลวง?” เฉินเสียนเคยถามไปครั้งหนึ่งแล้วตอนอยู่ที่บ้านอาจารย์นายช่างไม้ แต่ซูเจ๋อไม่เคยตอบอย่างละเอียดเลยสักครั้ง
ซูเจ๋อเพิ่มฟืนลงไปในกองไฟ และไม่ได้ตอบอะไรออกมา
ฉินหรูเหลียงเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า : “กษัตริย์ไหวหนานถูกคนทรยศฆ่าในระหว่างการพิชิตและทรงเสียชีวิตในสนามรบ หลังจากนั้นผู้สืบทอดของกษัตริย์ไหวหนานจึงถูกเปลี่ยนใหม่ ก็ได้มีนักฆ่าลักลอบเข้าไปในค่ายทหารเพื่อลอบสังหารองค์รัชทายาท จากนั้นบังเอิญถูกพบเห็นเสียก่อนจึงได้หลบหนีไป”
หยุดไปครู่หนึ่ง ฉินหรูเหลียงก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึมว่า : องค์รัชทายาทในตอนนั้นก็คือองค์จักรพรรดิในปัจจุบัน และท่านก็คือนักฆ่าที่พยายามจะลอบสังหารคนนั้นหรือ?”
นิ้วมือที่เรียวยาวของซูเจ๋อจับกิ่งไม้อยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉินหรูเหลียง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เรื่องราวเก่าแก่ในอดีต ท่านแม่ทัพฉินก็ยังคงจำได้”
“เป็นท่านจริงๆ ด้วย” ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่พลุกพล่านว่า : “ตอนนั้นฝ่าบาททรงได้รับบาดเจ็บไม่น้อย หากไม่ใช่เพราะบาดแผลคลาดเคลื่อนจากหัวใจที่เฉียดฉิวเพียงครึ่งนิ้ว เกรงว่าคงจะไม่สามารถผ่านพ้นมาได้”
ซูเจ๋อพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า : “นี่คงจะเป็นมติสวรรค์”
ในครั้งนั้นเขาได้ทำมันพลาดไป ราชวงศ์ต้าฉู่จึงถูกโค่นล้มและถูกแทนที่โดยจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน หากว่าตอนนั้นเขาไม่ได้ทำมันพลาดไปละก็ เรื่องราวก็คงจะไม่เป็นแบบนี้
ฉินหรูเหลียงเหลือบตามองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ท่านบัณฑิตซ่อนตัวตนเก่งเสียจริง ความอดทนก็สูงมาก ในตอนนั้นคนขององค์รัชทายาทตามมาฆ่าติดๆ แต่ท่านกลับยังรอดชีวิตมาได้”
ซูเจ๋อฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างมีเงื่อนงำ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ก็คงจะเป็นมติสวรรค์กระมัง”
เฉินเสียนฟังแล้วรู้สึกอึ้งไปหมด ถึงแม้ว่ามือเธอจะกำลังผิงไฟ แต่กลับไม่รู้สึกถึงความอุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว
ตอนนั้นซูเจ๋อหนีออกจากวงล้อเก้าตายหนึ่งรอดได้อย่างไรกัน? เขาคงได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสแน่ๆ ไม่รู้ว่าในตอนนั้นเขาใช้เจตจำนงอะไรในการกลั้นใจรอดพ้นจากความตายนั้นมาได้
ตอนนั้นอาณาจักรต้าฉู่โกลาหลวุ่นวาย เขาหลบหนีในขณะที่บ้านเมืองโกลาหลวุ่นวายที่สุด เขาที่โดดเดี่ยวเดียวดายและไร้ที่พึ่งพิง เฉินเสียนไม่กล้าที่จะนึกเลย
จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา
เมื่อเฉินเสียนได้สติ ก็รีบดึงมือกลับอย่างไม่รู้ตัว แต่ซูเจ๋อกลับเร็วกว่าเธอหนึ่งเก้า เขารีบดึงมือของเธอให้ออกห่างจากกองไฟอย่างรวดเร็ว เขาจับมือของเธอแน่น
ซูเจ๋อลูบคลึงนิ้วมือของเธอพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ลวกโดนหรือเปล่า”
เฉินเสียนรีบส่ายหน้าทันควัน
“ตอนผิงไฟไม่ควรเหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้” ซูเจ๋อเตือนเธอด้วยความอ่อนโยน
ที่แท้แล้วเฉินเสียนที่เหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นิ้วมือจึงโดนเปลวไฟเข้า
ในตอนนั้นฉินหรูเหลียงเองก็ได้ยื่นมือออกไปดึงมือของเฉินเสียนด้วยเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขาที่นั่งอยู่อีกข้างของเฉินเสียน ไม่ได้โชคดีเหมือนซูเจ๋อ เพราะเขาเองช้าไปหนึ่งเก้า
ฉินหรูเหลียงก้มมองดูฝ่ามือที่ว่างเปล่าของตัวเอง จากนั้นก็เก็บมือกลับอย่างเงียบงัน
สายตาของเฮ่อโยวและฉินหรูเหลียงพากันจ้องมองซูเจ๋อที่กำลังจับมือของเฉินเสียนอยู่
เฉินเสียนจึงดึงมือกลับ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้าไม่เป็นไร”
ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!
ฉินหรูเหลียงกลั้นลมหายใจไว้ในอก
เมื่อความจริงในอดีตถูกเปิดเผยออกมา เขาและซูเจ๋อต้องเผชิญหน้ากัน ย้อนกลับไปยังเรื่องราวในอดีตที่เคยเกิดขึ้นและบุคคลที่จากโลกนี้ไปในราชวงศ์ก่อนหน้าอย่างละเอียด
เฮ่อโยวที่ฟังด้วยความตะลึงงุนงง แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้แล้วว่าซูเจ๋อเป็นคนแบบไหน แต่ก็จินตนาการภาพไม่ออก ว่าท่านบัณฑิตที่สูงส่งไร้ซึ่งความขัดแย้งใดๆ กับผู้คนนี้ จะสามารถทำเรื่องพวกนี้ออกมาได้
เฉินเสียนกอดเข่าแน่น และฟังอย่างตั้งใจ
ผมที่กระจัดกระจายประบ่านั่น บดบังใบหน้าและสีหน้าของเธอจนหมด
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต้องการให้เธอได้เห็นเขาอย่างทะลุปรุโปร่งและชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า ฉินหรูเหลียงจึงถามคำถามซูเจ๋ออย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ หากว่าเขายอมรับในสิ่งที่เคยได้ทำในอดีตอย่างสนิทใจ โดยที่ไม่มีการโต้แย้งและความซับซ้อนซ่อนเงื่อนใดๆ
เขาได้เปิดเผยตัวตนที่ร้ายกาจที่สุดของตัวเองออกมา
ฉินหรูเหลียงที่โกรธจนตัวสั่น ความโกรธที่เผยให้เห็นร่องรอยแผลเป็นของความไม่สบายใจ เขาพูดขึ้นกับเฉินเสียนว่า : “ท่านรู้ทั้งหมดแล้วหรือ ใบหน้าที่แท้จริงของเขา”
ผ่านไปเนิ่นนาน เฉินเสียนจึงพึ่งตอบกลับไปว่า : “หา แล้วยังไงหรือ?”
ฉินหรูเหลียงสำลักเล็กน้อย จู่ๆ ก็นึกคำพูดไม่ออกว่าจะตอบยังไง
รู้แล้วยังไงล่ะ ยังไงเสียเธอก็คงจะดื้อดึงไม่ยอมรับฟังอยู่ดี
ไม่ว่าซูเจ๋อจะทำอะไร เธอก็ไม่อาจจะควบคุมได้ เธอยังคงยอมรับเขาในทุกๆ วันอย่างเช่นเคย ยอมรับในสิ่งดีๆ ของเขา และยอมรับในสิ่งที่ไม่ดีของเขา
และในวันหนึ่ง ถึงแม้เขาจะทำเรื่องเลวร้ายสักเพียงใด เธอก็ยังคงรักเขาอย่างไม่อาจถอนตัวได้อีกเลย
ดึกมากแล้ว หลังจากนั้น ทุกคนก็ต่างพากันเข้านอนในบ้านไม้หลังนั้น
ซูเจ๋อเลือกมุมที่บริเวณพื้นค่อนข้างสะอาด แล้วจึงใช้เสื้อคลุมปูลงไปให้เฉินเสียนนอน
ส่วนพวกเขาผู้ชายทั้งสามคน ก็แค่นั่งอิงหลังกับผนังห้องนอนกันง่ายๆ
เฉินเสียนนอนตะแคงหันข้าง วันนี้ขี่ม้ามาทั้งวัน จึงรู้สึกเหนื่อยมาก ปิดตาลงเพียงครู่เดียวเธอก็หลับไปเลย
แสงเปลวไฟส่องกระทบลงบนใบหน้าของเธอเป็นสีทองเปล่งประกาย ราวกับหยกเนื้อดีที่อ่อนโยนและละเอียดอ่อน
เธอเหมือนจะได้ยินเสียงเกล็ดหิมะร่วงหล่นลงบนหลังคาบ้านที่ผุพัง นอกจากนี้แล้ว ด้านนอกนั่นก็เงียบสงัดจับใจ
จากนั้นก็เหมือนว่าเธอกำลังฝัน
ในฝันนั้น มีประตูวังที่ตั้งสูงตระหง่าน ไม่ว่าจะปิดลงหรือเปิดออก ก็เกิดเสียงที่น่าหดหู่อยู่เสมอ
ชายหนุ่มในชุดสีดำสนิทภายใต้แสงแดดที่เจิดจ้า คิ้วและดวงตางดงามดุจภาพวาด นัยน์ตาที่มีเสน่ห์ราวกับน้ำหมึกที่ไม่สามารถลบออกได้
เวลาที่เขายิ้มมันช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน
จิตใต้สำนึกของเฉินเสียนจำเขาได้ในทันที เขาคือซูเจ๋อในวัยเด็กหนุ่ม อายุคงจะประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีได้
เขาในเวลานั้น ทั้งฉลาดล้ำและรูปงามยิ่งนัก ดวงอาทิตย์ยามแรกแย้มของวัน ได้ย้อมสีคิ้วของเขาจนดูเหมือนแสงรุ่งอรุณ ยืนอยู่ต่อหน้าเฉินเสียน ไร้ซึ่งความลุ่มลึกและความคิดที่ซับซ้อนใดๆ
เฉินเสียนในวัยเด็กสาว ที่ไม่สังเกตเห็นว่าเขากลับมาด้วยสีหน้าที่ขาวซีด ดวงตาของนางเห็นเพียงรอยยิ้มที่ริมฝีปากและหว่างคิ้วที่ละมุนอ่อนโยนของเขา ที่มองแล้วก็พลอยทำให้สายตาพร่ามัว
นางพูดขึ้นว่า : “ท่านอาจารย์ซู ในที่สุดท่านก็กลับมา ข้าดีใจจริงๆ”
รอยยิ้มของซูเจ๋อถูกลมพัดให้เจือจางลงไปเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปลูบผมของเฉินเสียนเบาๆ แล้วหยิบไม้แกะสลักชิ้นหนึ่งออกจากเสื้อ เป็นไม้แกะสลักที่งานฝีมือไม่ธรรมดา ซึ่งแกะด้วยความประณีตและความตั้งใจอย่างที่สุด
เมื่อเด็กสาวได้ไม้แกะสลักก็ยิ่งดีใจไปใหญ่ นางตั้งใจดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง จนลืมซูเจ๋อไปชั่วขณะ
สุดท้ายแล้วเธอจึงค่อยเงยหน้าขึ้น แล้วพูดกับซูเจ๋อว่า : “ท่านอาจารย์ หากท่านมีของเล่นใหม่ๆ กลับมาให้ข้าทุกครั้งที่ท่านออกไปข้างนอก ก็คงจะดีไม่น้อย”
ซูเจ๋อพยายามเก็บซ่อนความเศร้าหมองและความยากลำบากในระหว่างการเดินทางไว้ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายว่า : “น่าเสียดายที่อาจารย์ออกไปข้างนอกค่อนข้างน้อยครั้ง”
บางทีเด็กสาวเฉินเสียนคงจะไม่เคยรับรู้ ว่าในขณะที่ซูเจ๋อแกะสลักไม้ชิ้นนี้ด้วยความคิดถึงคะนึงหานั้น เขาเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน
เฉินเสียนสะลึมสะลือ
เธอค่อนข้างรู้สึกแย่
เธอเองเคยได้ยินเขาเล่าว่า ช่วงเวลาที่เขาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านของอาจารย์ช่างไม้ที่นอกเมือง
งั้นก็คงเป็นช่วงที่เขากำลังหลบหนีกลับมาจากเขตชายแดนทางตอนใต้พอดี เขาน่าจะพึ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บสาหัส และเพิ่งเดินกลับมาจากประตูแห่งความตาย
เฉินเสียนหลับตาพริ้ม พอจะจินตนาการได้ ซูเจ๋อที่สวมเสื้อคลุมอยู่ ผมที่ดำสนิทปกคลุมไปทั่วทั้งไหล่ ฟื้นขึ้นจากอาการบาดเจ็บสาหัส ฝึกฝนแกะสลักกับอาจารย์ช่างไม้ เขาที่จ้องมองไม้แกะสลักในมืออย่างใจจดใจจ่อ แกะสลักทีละลายด้วยความตั้งใจ
เค้าโครงใบหน้าของไม้แกะสลักที่เขาบรรจงแกะลงไปนั้น ก็คือใบหน้าของคนที่เขาคิดถึงคะนึงหามากที่สุดในความทรงจำ
คอมเม้นต์