เฉินเสียนกัดฟันแน่น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้าเปล่าเสียหน่อย ท่านจะต้องไม่เป็นอะไรนะ”

ซูเจ๋อสัมผัสน้ำที่เปียกชื้นบนใบหน้านั่น ค่อยๆ เอามาชิม แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “หิมะนี่รสชาติค่อนข้างเค็ม”

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “ต่อมรับรสของท่านมีปัญหาอย่างแน่นอน ซูเจ๋อ กลางคืนอย่าหลับลึกจนเกินไป เวลาที่ข้าเรียกท่านจะต้องตื่น รับปากข้าได้หรือเปล่า?”

เฉินเสียนถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกมา เพื่อจะนำไปห่มให้กับซูเจ๋อ

แต่กลับถูกซูเจ๋อปฏิเสธเสียก่อน : “ท่านใส่ไว้เถอะ ข้าไม่หนาว”

เฉินเสียนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยๆ สวมกอดซูเจ๋อ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “งั้นข้าจะกอดท่านไว้ อุ่นขึ้นมาบ้างหรือเปล่า”

“อืม”

เธอเองไม่รู้ว่าสรุปแล้วซูเจ๋อได้หลับหรือเปล่า ราตรีนี้ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาวเย็น ถึงแม้ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าค่อนข้างหนา แต่ก็ยังรู้สึกหนาวอยู่ดี

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน

เฉินเสียนขยับร่างกายที่หนาวจนแข็งทื่อของเธอ ลองสัมผัสร่างกายของซูเจ๋อ ปรากฏว่าตัวของเขานั้นเย็นชืดไปทั้งตัว ราวกับน้ำแข็งแกะสลักก็ไม่ปาน

เฉินเสียนเริ่มกังวลใจ เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของซูเจ๋อ แต่เขาไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ ขนตาของเขาราวกับว่าถูกน้ำแข็งเคลือบไว้ ไม่ไหวติงแม้แต่นิดเดียว

ใบหน้าของเขาเย็นสนิท ลมหายใจจากจมูกของเขาแทบจะไร้ซึ่งความอุ่น

“ซูเจ๋อ……ซูเจ๋อ ท่านตื่นเร็วเข้า……”

เฉินเสียนเงี่ยหูแนบแผ่นอกฟังเสียงเต้นหัวใจของเขา มันเต้นอย่างแผ่วเบาเช่นกันราวกับว่าจะหยุดเต้นได้ทุกขณะ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ห้ามหลับลึกจนเกินไป เวลาข้าเรียกท่านก็จะต้องตื่น……”

เฉินเสียนรู้ดีว่าร่างกายของเขาไม่ได้ทำขึ้นมาจากเหล็กกล้า เขาเองก็เหนื่อยเป็น และรู้สึกหมดทั้งแรงกายและแรงใจได้ เธอไม่ได้เพิกเฉยต่อรูปร่างหน้าตาของเขาที่ผ่ายผอมกว่าเมื่อก่อนมาก และยิ่งไม่ได้ละเลยว่าเขานั้นไม่ได้ตื่นตัวเหมือนเมื่อก่อน

เฉินเสียนถามขึ้นว่า : “แล้วตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้าง?”

ซูเจ๋อหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ดีขึ้นมากแล้ว ข้าแค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอก”

“หนาวหรือเปล่า?”

“ไม่รู้สึกอะไร”

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าลึก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ว่า : “มันเป็นเพราะว่าท่านหนาวจนร่างกายแข็งทื่อไปหมด จึงไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง เพราะไม่มีความอบอุ่น จึงไม่รับรู้ถึงความหนาวเย็น”

เธอยกมือของซูเจ๋อขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของเธอ แล้วค่อยๆ ขยับลงไปที่ต้นคอ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า : “แล้วตอนนี้ล่ะ รู้สึกหรือยัง?”

เธอรับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นของฝ่ามือซูเจ๋อ ซูเจ๋อเองก็คงจะรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของเธอ

ซูเจ๋อพยายามดึงมือของเขากลับ ราวกับว่าเขากำลังอดทนที่จะไม่สัมผัสเธอ

แต่เฉินเสียนกลับจับแน่นไม่ยอมปล่อย

ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : “อาเสียน ปล่อยเถอะ ทำแบบนี้ท่านจะหนาวเอาได้”

เฉินเสียนกัดฟันแน่นพูดขึ้นเสียงเบาว่า : “ท่านเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมาเป็นห่วงว่าข้าจะหนาวหรือไม่หนาวอีกเหรอ ทั้งตัวของท่าน มีตรงไหนบ้างที่อบอุ่น?”

พูดจบเธอก็ปล่อยมือของซูเจ๋อ คุกเข่าลงต่อหน้าเขา ถอดชุดคลุมชั้นนอกของตัวเองออก แล้วปูลงที่พื้น

เฉินเสียนก้มหน้าลงเล็กน้อย วางมือลงบนคอเสื้อ ใช้ปลายนิ้วปลดเบาๆ กระดุมก็คลายออกจากกัน

จากนั้นเธอก็เปิดคอเสื้อออก

ด้านนอกถ้ำเงียบสนิท

ซูเจ๋อพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ : “อาเสียน ท่านจะทำอะไรน่ะ?”

เฉินเสียนพูดขึ้นเสียงเบาว่า : “ท่านมองไม่เห็นหรือ ก็ถอดเสื้อไง”

ชุดกระโปรงดั่งกลีบบุปผา ที่ถูกปลดออกมาทีละชั้น

ซูเจ๋อรีบเอื้อมไปหยุดมือที่กำลังถอดชุดนั่น ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงค่อยพูดขึ้นเสียงเบาว่า: “อาเสียน ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”

“ไม่จำเป็นอะไร” เฉินเสียนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ข้าเองก็หนาวเหมือนกัน ได้ยินมาว่าวิธีกำจัดความหนาวเย็นที่ได้ผลที่สุดสำหรับคนสองคนก็คือเนื้อแนบเนื้อ ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า”