เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้าเกรงว่าข้าจะเสียท่านมานานเกินไป และเวลาที่สูญเสียไปก็ไม่มีวันหวนคืน”

“นอกจากนี้ข้ายังกลัวว่าข้าจะเสียท่านไปอีก และกลายเป็นข้าในแบบที่แม้แต่ตัวข้าเองยังเกลียด”

“ข้าในตอนนี้กับเฉินเสียนในอดีตแตกต่างกันอย่างไร? แต่ข้าไม่ใช่นาง ข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อท่านในฐานะอาจารย์ ซูเจ๋อ ตอนนี้ข้ารักท่านมากๆ รักมากๆ”

เธอกระตุกยิ้มยิ้มเยาะตัวเอง “ข้าพบว่าหัวใจของข้าเล็กมาก เล็กเกินกว่าจะทนต่อเรื่องในอดีตและอดีตเฉินเสียน”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “คนอื่นเขามีแต่หึงหวงคนอื่น คงมีแค่ท่านคนเดียวที่หึงอดีต หึงตัวเองในอดีต”

“ข้าไม่ใช่เฉินเสียน”

แววตาของซูเจ๋อลุ่มลึกดั่งท้องนภา “ท่านคือเฉินเสียน ข้าบอกว่าใช่ ท่านก็ต้องใช่”

ทันใดนั้นหัวใจของเฉินเสียนก็หวิวไหวราวกับมีกระแสน้ำสูบฉีดไปทั่วสรรพางค์กาย

เขาค่อยๆ โน้มศีรษะลงมาและประทับริมฝีปากบนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงเคลื่อนไปที่ข้างหูของเธอและกระซิบว่า “และข้าก็พบว่า ท่านทำให้ข้าใจเต้นแรงได้มากกว่าที่ข้าคิด”

เฉินเสียนมองเขาอย่างว่างเปล่า ภาพสะท้อนในแววตาของเธอยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาจุมพิตลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าที่ริมฝีปากของเธอ

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ทั้งหมดที่เธอตอบสนองได้คือลมหายใจที่ขึ้นลงอย่างยุ่งเหยิง กระแสคลื่นสีแดงค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเธอ

ซูเจ๋อทำให้ฟันของเฉินเสียนเผยอออกและสำรวจเข้าไปในปากของเธอ

ลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดอยู่กับลิ้นของเธอ เฉินเสียนอยากจะเปิดกั้นกล่องเสียงของตนเอง แต่เธอกลับส่งเสียงครางกระเส่าออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้

มันแตกต่างจากการแสดงตอนที่อยู่ที่จวนผู้พิทักษ์เมืองคราวที่แล้ว ครั้งนั้นครึ่งจริงครึ่งหลอก แต่คราวนี้ทั้งหมดเป็นเสียงร้องที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

นานแล้วที่ไม่ได้จูบกันเช่นนี้ ลมหายใจของเขายังคงทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนหัวใจแหลกละเอียด

เส้นผมดำยาวของเธอแผ่สยายอยู่บนพื้น จูบของซูเจ๋อค่อยๆ ดูดดื่มยิ่งขึ้นและเธอทำได้เพียงเงยหน้ารับจูบของเขาอย่างสุดความสามารถ

ในเวลานั้นเฉินเสียนมองเขาได้อย่างชัดเจน แววตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก และขอบตาของเขาก็แดงเล็กน้อย

ดวงตาที่ลุ่มลึกราวกับหมึกไม่ได้สงบเหมือนในอดีตอีกต่อไป แต่กลายเป็นคลื่นใต้น้ำที่พร้อมจะกลืนกินเธอทันที

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอดทน

เฉินเสียนจะใจแข็งพอได้อย่างไร เธอกระซิบอย่างแหบพร่าด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหวว่า “ข้ามีลูกแล้ว ท่านยังต้องการอีกหรือ”

ซูเจ๋อตอบว่า “ข้าต้องการสิ เจ้าน่องน้อยใช้แซ่ซูของข้าแล้ว ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องเป็นบุตรของข้าอยู่ดี”

เฉินเสียนยิ้มหวานและเงยหน้าขึ้นจูบลงไปที่ลูกกระเดือกของซูเจ๋อ เธอเอ่ยอย่างเย้ายวนว่า “ถ้าเช่นนั้นที่ท่านอดกลั้นมาตลอด ไม่ช้าก็เร็วจะเกิดปัญหาได้ ถึงตอนนั้นข้าเองก็จะเป็นคนที่ต้องทุกข์ทรมาน”

การเคลื่อนไหวที่เย้ายวนนี้ทำให้คนที่นิ่งสงบอย่างซูเจ๋อทนสงบไม่ได้อีกต่อไป

เขาหรี่ตาลงและโน้มศีรษะลงมาอีกครั้ง คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ และเอ่ยอย่างคลุมเครือว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”

แล้วมือของซูเจ๋อก็ค่อยๆ เคลื่อนขึ้นไปทีละน้อย เขาจับมือข้างหนึ่งของเธอไว้อย่างอ่อนโยน

เฉินเสียนคิดว่าตนเองพร้อมแล้ว แต่เมื่อมือของเขาสัมผัสเข้ามาเธอก็จำต้องยอมจำนนอย่างหมดรูป

เธอใช้มือทั้งสองข้างโอบรัดเอวของซูเจ๋อและยึดแผ่นหลังของเขาไว้แน่น ปลายนิ้วนิ้วลูบไล้รอยแผลเป็นบนบ่าด้านหลังของเขาอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ ทีละรอยๆ

ซูเจ๋อแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็อ่อนโยนมากเช่นกัน

เฉินเสียนครางออกมาเบาๆ และคล้อยตามการเคลื่อนไหวของเขา เธอกดนิ้วลงไปบนแผ่นหลังกว้างและลูบผ่านข้อต่อกระดูกสันหลังของเขาทีละข้อๆ

ในเวลานั้นเธออยู่ในภวังค์และรู้สึกว่าการดำรงอยู่ของซูเจ๋อคือผลงานชิ้นเอกที่สมบูรณ์ที่สุดของสวรรค์

ขอบตาของเฉินเสียนร้อนผ่าว เธอพึมพำชื่อของเขาออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ได้หยุด

ซูเจ๋อเอ่ยอย่างคนกำลังคลั่งเล็กน้อย “อาเสียน เสียงเรียกของท่านทำให้ข้าแทบคลั่ง”

พวกเขาต่างดึงดูดเข้ากันและกัน แค่มีประกายไฟเพียงเล็กน้อย ความเร่าร้อนก็แผดเผาทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลองได้

น้ำเสียงของเฉินเสียนอ่อนร่วนและมีเสน่ห์ เธอเอ่ยอย่างแหบพร่าว่า “ข้าก็อยาก… จะไม่ส่งเสียงอะไรทั้งนั้น…”

“ข้าชอบ” เขาลูบคลำเธอพลางเอ่ยว่า “ชอบฟังเสียงเช่นนี้ของท่าน”

ที่ใจกลางหว่างขา ซูเจ๋อมาจ่ออยู่ที่กำแพงเมืองแล้ว