ขณะที่เธอกำลังพูด มือข้างหนึ่งก็ค่อยๆ เอื้อมลงไปสำรวจบริเวณใต้หน้าท้องของซูเจ๋อ แต่ซูเจ๋อหยุดเอาไว้ทัน

ซูเจ๋อพ่นลมหายใจและเอ่ยว่า “อย่าแตะมัน อีกสักพักก็จะสงบแล้ว”

เฉินเสียนฝังศีรษะไว้ในเส้นผมของเขา ไม่ต้องการให้เขาเห็นความอับอายของตนเอง เธอกล่าวว่า “ข้าเห็นว่านานแล้วมันยังไม่ยอมรอมชอม เช่นนั้นข้าจึงจะช่วยใช้มือจัดการให้ท่าน…”

ซูเจ๋อ “…..”

“ข้าได้ยินมาว่าการอดกลั้นนานเกินไปมันไม่ดี”

“ท่านไปฟังใครมา”

“ฟังจากในหนังสือ” เฉินเสียนตอบ “ข้าไม่อยากให้ท่านมีปัญหา”

ซูเจ๋อเอ่ยล้อๆ อย่างอดไม่ได้ว่า “กลัวว่าคนที่ทุกข์ทรมานในอนาคตจะเป็นท่านหรือ”

มือของเฉินเสียนยังคงดั้นด้นลงไปใต้ท้องของเขา เขาหยุดชะงักและเอ่ยด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “อย่าแตะ อีกเดี๋ยวมันจะทำให้มือท่านสกปรก”

“ไม่สกปรก” เฉินเสียนมองเขาด้วยสายตาที่เลือนราง เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหลว่า “ซูเจ๋อ ท่านสัมผัสข้าแล้ว ถึงเวลาแล้วที่ข้าควรจะสัมผัสท่านบ้าง”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เธอก็จะไม่ละความพยายามที่จะช่วยจัดการให้เขา

แม้ว่าเฉินเสียนจะไม่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับสรีระของชายหญิง แต่เธอก็พอจะรู้อยู่บ้าง

เมื่อเฉินเสียนสัมผัสตัวตนของซูเจ๋อ ร่างกายของเธอก็ร้อนผ่าว ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่ยุ่งเหยิงอย่างสุดกลั้นของเขา ทว่าเขาก็ยังสงบ

เธอเคลื่อนไหวอย่างเงอะงะตามประสาคนไร้ประสบการณ์

เฉินเสียนเฝ้ามองสีหน้าที่ถลำลึกของเขา และนั่นทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้หัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้นซูเจ๋อก็ใช้มือปิดตาของเธอไว้ เขาซบลงที่ข้างหูของเธอและหายใจหอบเล็กน้อย จากนั้นจึงจูบเธออย่างคลั่งไคล้ ลูบไล้เธออย่างครอบงำและอ่อนโยน

“ทำไมไม่ให้ข้ามอง…” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ชอบใบหน้าของท่านที่แสดงออกว่าอยากให้ข้าครอบครอง”

ผ่านซอกนิ้ว เฉินเสียนเห็นซูเจ๋อขมวดคิ้วที่เรียวยาวของเขา สีหน้าที่ดูเหมือนจะเจ็บปวดแต่ไม่เจ็บปวดนั้นซึมลึกลงไปในหัวใจของเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาอันร้อนแรงบ้าคลั่ง ปรารถนาที่จะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ และกลืนกินเธอให้หมดทั้งตัว เฉินเสียนรู้ว่านั่นเป็นเพราะเขาทำอะไรเธอไม่ได้

“ไม่ยากเลยจนนิดเดียว” ซูเจ๋อออกความเห็นอย่างเกียจคร้าน “อืม คำนี้ก็บ่งบอกได้แจ่มชัดดี”

เฉินเสียนเหลือบมองเขาอย่างขาดความมั่นใจและกล่าวว่า “ข้าถามท่านถึงร่างกายของท่านอย่างจริงจัง แต่ท่านกลับมาล้อข้าเล่น”

“ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะตอบท่านอย่างจริงจังเช่นกัน” ซูเจ๋อลูบไล้เฉินเสียนที่อยู่ในอ้อมแขนและหายใจรดอยู่ที่ข้างหูของเธอ

“ข้ารู้สึกมีความสุขทั้งกายและใจ อยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยม… อาเสียน แค่ท่านยอมใกล้ชิดข้าด้วยความสมัครใจ ข้าก็พอใจมากแล้ว”

หัวใจของเฉินเสียนค่อยๆ เต็มไปด้วยความหวิวไหวอย่างที่จะเกิดขึ้นได้เมื่ออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อเท่านั้น

ตอนนี้สายแล้ว ทั้งสองคนรู้สึกอุ่นมากและลุกขึ้นมาจัดการความเรียบร้อย

เฉินเสียนขัดขึ้นขณะที่ซูเจ๋อกำลังจะลุกขึ้นบ้าง “หลับตา อย่ามองนะ”

ซูเจ๋อยิ้มนิดหนึ่งและหลับตาลงจริงๆ เฉินเสียนหันหลังให้และสวมชุดกระโปรงที่หลุดลุ่ยทีละชิ้น

เมื่อก้มลงมองและเห็นรอยจ้ำซึ่งเป็นหลักฐานที่ซูเจ๋อทิ้งเอาไว้ทุกหนทุกแห่งบนผิวกายของเธอ เฉินเสียนก็หูแดงขึ้นมา เธอรีบร้อนสวมชุดอย่างคนมือไม้อ่อน

เพียงแต่เธอติดกระดุมส่วนบนและผูกสายคาดเอวด้วยมือเพียงข้างเดียวไม่ได้

ขณะที่กำลังทำทุกอย่างด้วยตนเอง แสงตรงหน้าก็มืดลง เมื่อเงยหน้ามองจึงเห็นว่าซูเจ๋อสวมชุดเรียบร้อยแล้วและยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“ข้าช่วย” ซูเจ๋อจับบริเวณปกเสื้อและใช้นิ้วกลัดกระดุมที่คอเสื้อของเธออย่างคล่องแคล่วเป็นระเบียบสวยงาม จากนั้นจึงเคลื่อนไปผูกสายคาดเอวให้อย่างไม่เร่งร้อน

ซูเจ๋อมองเธออย่างพินิจตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “เท่านี้ก็มองไม่เห็นแล้ว”

ภายใต้ร่มผ้าของเธอล้วนมีรอยจูบที่ซูเจ๋อฝากเอาไว้

เฉินเสียนยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมือข้างที่เหนียวเหนอะ ดังนั้นเธอจึงจะตั้งใจจะออกไปจากถ้ำและกอบหิมะให้ละลายเป็นน้ำเพื่อทำความสะอาด

ซูเจ๋อสาวเท้าตามมา เมื่อเห็นดังนั้นเฉินเสียนจึงเอ่ยอย่างอึดอัดใจว่า “ท่าน… อย่าตามมานะ ข้ารู้ว่าต้องทำความสะอาดยังไง”

“หิมะเย็นนะ ข้าจะกอบมันให้ละลายแล้วเทใส่มือของท่าน ท่านมีระดู ไม่เหมาะที่จะมาสัมผัสกับความเย็นเช่นนี้”

“ไม่เป็นไรจริงๆ!” เฉินเสียนดึงมือมาซ่อนไว้ที่แขนเสื้อ “ข้าจัดการทำความสะอาดเองได้”

ซูเจ๋อมองที่แขนเสื้อของเธอและเอ่ยราวกับจมอยู่ในความคิด “แต่มันเป็นเพราะข้า ดูเหมือนข้าจะต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุดจึงจะถูก”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างเดือดดาลว่า “ข้าไม่ต้องการให้ท่านมารับผิดชอบ”

ซูเจ๋อมองสีท้องฟ้าที่นอกถ้ำและกล่าวว่า “หากยังล่าช้าอยู่อีก อีกสักพักพวกเขาคงจะหาเราพบ ท่านอยากทิ้งหลักฐานไว้หรือ”