หลังจากเฮ่อโยวกลับมา เฉินเสียนก็ไม่ได้คิดจะไปเคาะประตูห้องซูเจ๋ออีก

ถึงอย่างไรเสีย หากท่าทีที่เธอมีต่อซูเจ๋อเปลี่ยนไปจากเดิมมากเกินไป อาจทำให้เฮ่อโยวกับฉินหรูเหลียงสงสัยขึ้นมาว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาตอนที่อยู่ภายในถ้ำ

เอาน่ะ แค่มีบางอย่างเกิดขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ครอบคลุมทุกอย่างเสียทีเดียว

เฉินเสียนส่ายศีรษะไปมาและเคาะหน้าผากของตัวเองอย่างขัดเคือง แล้วพูดกับตัวเองว่า “นี่เธอกำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่น่ะ”

เพียงแต่ไม่คิดว่าในคืนนั้น เฉินเสียนจะบังเอิญพบกับเฮ่อโยวที่กำลังถือเสื้อผ้าตัวที่สกปรกของซูเจ๋อมาพอดี

เฉินเสียนชะงัก เฮ่อโยวที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอก็ชะงักไปเช่นกัน

เฮ่อโยวถามว่า “ดึกขนาดนี้ท่านยังไม่นอนอีกหรือ”

“เจ้าทำอะไรน่ะ” เฉินเสียนถามพลางหรี่ตามอง

เฮ่อโยวตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “ท่านบัณฑิตขอให้ข้านำเสื้อผ้าชุดเก่าของเขาไปเผาน่ะ”

ซูเจ๋อไม่ยอมให้ส่งให้เธอ แต่กลับส่งให้เฮ่อโยวรึ?

เฉินเสียนยังไม่ค่อยเชื่อและถามไปว่า “ซูเจ๋อให้เจ้ามาหรือ”

เฮ่อโยวบอกว่า “ข้าบังเอิญเดินผ่านหน้าห้องของเขา เห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดี ในเมื่อเขาขอร้องข้า ข้าก็เลยยอมช่วยเขาสักหน่อย” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! “ซูเจ๋อเป็นฝ่ายขอร้องเจ้าเอง และเจ้าก็ช่วยเขางั้นรึ”

ซูเจ๋อน่ะหรือจะขอให้เฮ่อโยวทำเรื่องจุกจิกเช่นนี้ให้ แถมเฮ่อโยวยังเดินผ่านหน้าห้องของเขาอีก

เฮ่อโยวเหลือบมองเธอและตอบว่า “ใช่ มีปัญหาอะไรหรือ? ที่แขนของท่านบัณฑิตมีเลือดซึมออกมา เมื่อข้าไปเห็นเลือดที่แขนของเขาเช่นนั้น ข้าก็เลยพอจะอภัยให้ได้และยอมช่วยเขาเสียหน่อย ท่านจะลองไปดูก็ได้”

ได้ยินดังนั้นเฉินเสียนก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของซูเจ๋อ ดังนั้นเธอจึงเลี่ยงจากเฮ่อโยวและรีบตรงไปที่ห้องของเขา

เธอพูดพลางเอียงคอมองเตาไฟที่อยู่ข้างหลังเฮ่อโยว จากนั้นจึงเอ่ยเรียบๆ ว่า “เผาชุดของซูเจ๋อเหรอ เขาบอกว่าเจ้าต้องเผามันงั้นหรือ”

เฮ่อโยวตอบอย่างตะกุกตะกักว่า “ถึง… ถึงอย่างไรเสื้อผ้านั่นก็มีเลือดติดอยู่ ถ้าทิ้งไปส่งๆ แล้วคนอื่นกลัวขึ้นมาจะทำอย่างไร เฉินเสียน ทะ ท่านหลบไปก่อนเถอะ กลิ่นเลือดเหม็นไหม้มันไม่น่าดมหรอก… เฮ้ ท่านบัณฑิตนั่นมีแผลเลือดออกไม่ใช่เหรอ ทำไมท่านไม่ไปดูหน่อยล่ะ”

ขณะที่กำลังพูดถ่วงเวลาอยู่นั่น เปลวไฟในเตาก็เริ่มลุกไหม้และค่อยๆ ลามไปที่ชุดสีดำ

เฮ่อโยวมองเห็นเปลวไฟวูบไหวอยู่ในดวงตาของเฉินเสียน เขาหันกลับไปมองและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

พับผ่าสิแม่เจ้า! อุตส่าห์ทุ่มสุดตัว ในที่สุดก็ไหม้เสียที

ด้วยเหตุนี้เฮ่อโยวจึงวางใจและหันไปพูดกับเฉินเสียน “มันไหม้ไปแล้ว ท่านควรจะไปดูอาการบาดเจ็บของท่านบัณฑิตหน่อยนะ”

ความโล่งใจที่แสดงออกมาอย่างเด่นชัดบนใบหน้าของเฮ่อโยวเป็นอะไรที่ค่อนข้างแยงตาเฉินเสียน

เมื่อเห็นว่าเปลวไฟยิ่งลุกโหมหนักขึ้น เฉินเสียนที่ยืนนิ่งอยู่ก็อาศัยช่วงที่เฮ่อโยวเผลอขยับตัวอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือไปหวังจะฉวยเสื้อผ้าของซูเจ๋อออกมาจากกองไฟ

เฮ่อโยวเห็นดังนั้นก็ตกใจ เขารีบขวางไว้และเอ่ยเสียงดังว่า “ท่านทำอะไรน่ะเฉินเสียน! ไฟจะไหม้ ท่านจะทำอะไร!”

เฉินเสียนผลักเฮ่อโยวออกไปและตอบอย่างเย็นชาว่า “หลีกไป! ฝีมือการแสดงของเจ้าห่วยมาก”

เธอมั่นใจมากว่าชุดนี้จะต้องมีอะไรแปลกๆ

ดังนั้นเฉินเสียนจึงเดินเข้าไปใกล้เตา เธอไม่เกรงใจอีกต่อไปและเอื้อมมือเข้าไปในกองไฟ

หลังจากถูกลวกอยู่สองสามครั้งเธอก็ชักมือออก จากนั้นจึงพยายามดึงชุดของซูเจ๋อออกมาอีกครั้งทีละน้อยๆ

ชายเสื้อถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่านและถูกลมพัดจนปลิวไปทั่ว

กลุ่มควันสีเขียวลอยเข้ามากระทบจมูก ทันใดนั้นม้วนอะไรบางอย่างซึ่งเป็นสีเหลืองสดก็บังเอิญหล่นลงมาจากชุดและตกลงไปในเตาไฟ

สีหน้าของเฉินเสียนเคร่งขรึมลงทันตา เธอรีบนำของสิ่งนั้นออกมาก่อนที่จะถูกไฟเผาไหม้จนหมด ไม่สนใจว่าตนเองจะบาดเจ็บจากความร้อนหรือไม่ และในที่สุดก็นำมันออกมาจนได้

เพียงแต่ของสีเหลืองสดนั้นถูกรมควันจนกลายเป็นสีดำ

เฉินเสียนเงยหน้ามองเฮ่อโยวที่ยืนอยู่เงียบๆ และถามว่า “นี่คืออะไร”

เฮ่อโยวตอบว่า “ท่านถามข้าแต่ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน คราวนี้ข้าไม่ได้โกหกจริงๆ นะ”