ในเวลานี้ซูเจ๋อยังไม่หลับ ดังนั้นเขาจึงยังไม่ได้ลงกลอนประตู

ซูเจ๋อกำลังเปลี่ยนยาทำแผลแขนข้างที่บาดเจ็บของตัวเอง การเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างช้าเพราะไม่ค่อยถนัดเมื่อต้องใช้แขนเพียงข้างเดียว

เมื่อเฉินเสียนเข้ามา เขาซึ่งสวมชุดซับในสีขาวจึงค่อยๆ ลดแขนเสื้อลง เมื่อเงยหน้ามองและเห็นพระราชโองการที่ถูกเผาจนกลายเป็นสีดำในมือของเฉินเสียน สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอสาวเท้าเข้าไปยืนอยู่ข้างโต๊ะและหันไปเผชิญหน้ากับซูเจ๋อ

เธอเอ่ยว่า “ซูเจ๋อ ท่านไม่คิดจะพูดอะไรกับข้าเลยหรือ”

ซูเจ๋อตอบว่า “ท่านเห็นหมดแล้ว ข้ายังต้องพูดอะไรอีก อาเสียน ท่านฟังก่อนได้หรือไม่”

เฉินเสียนเม้มริมฝีปากด้วยความโกรธ เธอกระแทกพระราชโองการลงบนโต๊ะและถามว่า “พระราชโองการฉบับนี้มีมาตั้งแต่เมื่อใด”

“นี่เป็นพระราชโองการลับจากเมืองหลวง มันถูกสกัดไว้เมื่อสองวันก่อน และเพิ่งมาถึงมือข้าวันนี้”

“แล้วท่านอ่านเนื้อหาข้างในหรือยัง”

มือของซูเจ๋อที่วางอยู่บนโต๊ะชะงักไปนิดหนึ่ง จากนั้นเขาจึงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ข้าอ่านแล้ว”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ในเมื่อท่านอ่านแล้ว เหตุใดจึงไม่บอกข้า ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ทำไมท่านต้องหลอกข้าด้วยว่าเจ้าน่องน้อยจะไม่เป็นอะไร และท่านจะหาวิธีไปช่วยเขา!”

เธอขยับเข้าไปใกล้ซูเจ๋อและเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ในพระราชโองการบอกว่าเจ้าน่องน้อยถูกพาเข้าไปในวัง ตอนนี้เขาป่วยหนัก ท่านบอกข้าสิ บอกมาว่าท่านคิดจะช่วยเขาอย่างไร! ท่านพยายามปิดบังข้ามาตลอด จะให้ข้าทิ้งลูกชาย ไม่สนว่าเขาจะเป็นจะตายอย่างไรนะหรือ!”

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความตึงเครียดและแรงกดดัน เมื่ออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อ เธอดูเหมือนแม่วัวที่พยายามจะปกป้องลูก ถ้าเกิดมีใครคิดจะมาทำร้ายลูกของเธอ เธอพร้อมจะกระโจนเข้าใส่อย่างห้าวหาญโดยไม่คิดจะถอยหนี

เฉินเสียนหันกลับมามองเขาด้วยท่าทีที่แน่วแน่ “เช่นนั้นข้ายิ่งต้องกลับไป!”

ซูเจ๋อเอ่ยด้วยสีหน้าที่สงบว่า “เจ้าน่องน้อยจะอยู่ในวังชั่วคราวและจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเขาป่วย องค์จักรพรรดิจะพยายามรักษาเขาอย่างดีที่สุด ตราบใดที่ท่านยังมีชีวิตอยู่นอกเมืองหลวง เจ้าน่องน้อยจะอยู่ในวังอย่างปลอดภัย ณ เวลานี้คนที่ท่านควรปกป้องที่สุดก็คือตัวท่านเอง”

“ท่านจะไม่สนใจไยดีชีวิตของเจ้าน่องน้อยอย่างไรก็ได้ แต่เขาเป็นลูกชายของข้า ข้าไม่รู้ว่าเขาจะเอาตัวรอดอยู่ในวังเพียงลำพังได้อย่างไร ถ้าวิธีที่ท่านว่าคือการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่ขอรบกวนท่าน ท่านไม่จำเป็นต้องไปกับข้า ข้าจะกลับไปคนเดียว”

ราวกับว่าซูเจ๋อกำลังคิดอะไรอยู่เพื่อรั้งเฉินเสียนที่ยังไม่ทันก้าวออกไปจากห้องให้หยุดอยู่ตรงหน้าประตู

เขาเอ่ยอย่างรอบคอบว่า “ถ้าท่านยืนกรานที่จะกลับไป เช่นนั้นข้าก็ไม่มีทางเลือก”

เขาพูดพลางก้าวไปยืนอยู่ที่ด้านหลังของเฉินเสียน

เฉินเสียนคิดว่าเขาเปลี่ยนใจ

แม้ว่าเธอจะโกรธมากตอนที่เห็นพระราชโองการเมื่อครู่นี้ ทว่าตอนนี้คนที่ดื้อรั้นอย่างเธอดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับซูเจ๋อมากขึ้นแล้ว

ตอนนี้จุดยืนของพวกเขาแตกต่างกัน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีเหตุผลในการตัดสินใจแตกต่างกันเช่นนี้

โชคดีที่พระราชโองการลับนี้เพิ่งมาถึงไม่เกินสองวัน ยังไม่สายเกินไป ทุกอย่างยังพอมีเวลา

สำหรับเรื่องนี้ เฉินเสียนไม่ได้บังคับให้ซูเจ๋อร่วมเดินทางเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับเธอ แต่ถ้าเขาเต็มใจจะไปช่วยเจ้าน่องน้อยด้วยกัน เธอก็คงจะมีความสุขและซาบซึ้งใจมาก

เธออาจจะโกรธน้อยลงและลดความกังวลลงได้ นอกจากนี้เธอจะพยายามสงบสติอารมณ์และวางแผนระยะยาวกับซูเจ๋อ

ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนจึงหันไปถามเขาว่า “เป็นอันว่าท่านยอมประนีประนอมแล้วใช่….” ทว่ายังไม่ทันพูดจบ ซูเจ๋อก็ฟาดสันมือลงไปที่หลังคอของเฉินเสียนอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว ทันใดนั้นเฉินเสียนก็รู้สึกชาที่คอ นัยน์ตาพร่ามัว พึมพำคำสุดท้ายที่ติดอยู่ที่ปากออกมา “ไหม…”

ทันทีที่สิ้นเสียง เฉินเสียนก็ยืนทรงตัวไม่อยู่และล้มลงไปในอ้อมกอดของซูเจ๋อ

ซูเจ๋อถือโอกาสกอดเธอไว้ เสียงที่เลือนรางดูเหมือนจะดังขึ้นที่ข้างหู ตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและแผ่วเบา “อันที่จริง ไม่ใช่เลย”