เขากล่าวอย่างเอ้อระเหย “หากข้ารังแกท่านจริงๆจะปล่อยให้ท่านตะโกนเสียงดังหรือ?” เขามองเฉินเสียนแวบหนึ่ง “ข้าต้องยัดปากท่านเป็นอันดับแรก”

ฉินหรูเหลียงมองไปยังเฉินเสียนพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านไม่เต็มใจอยู่ในห้องกับเขาตามลำพังหรือ?”

เฉินเสียนผงกศีรษะเต็มแรง “ไม่เต็มใจที่สุด”

“งั้นท่านไปห้องข้าเถอะ” ฉินหรูเหลียงกล่าว

“……” เฉินเสียนเงียบชั่วครู่ “ช่วยข้าแก้มัดก่อน แล้วให้ข้าเดินไปเองได้หรือไม่?”

ฉินหรูเหลียงกล่าว “เกรงว่าคงไม่ได้ หากท่านคิดจะหนีกลางดึก ตอนนี้ข้าสู้ท่านไม่ได้”

เฉินเสียนรู้สึกฉุนเฉียว “งั้นท่านก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”

ฉินหรูเหลียงจ้องซูเจ๋ออย่างลุ่มลึกแล้วกล่าวว่า “หากเขารังแกท่านจริงๆ ท่านก็รีบตะโกนเรียกข้าได้เลย”

กล่าวจบเขาก็ไปจริงๆ

เฉินเสียนจ้องเขม็งซูเจ๋อ “เขาถูกท่านซื้อตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ข้าซื้อตัวแม่ทัพฉินได้อย่างไรกัน เขาคงรู้แจ้งเห็นจริง ไม่ใช่ดีต่อท่านที่สุดหรอกหรือ”

ทุกความอดทนของเฉินเสียนมลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! “คืนนี้ท่านไม่ปล่อยข้า ท่านก็อย่าหวังว่าจะได้นอนเลย”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างลอยหน้าลอยตา “ข้าไม่นอน หากท่านอยากโวยวาย ข้าจะเล่นเป็นเพื่อนท่าน”

ไม่นานผ้าปูก็ยับยู่ยี่ อาภรณ์ของเฉินเสียนกับซูเจ๋อก็ยุ่งเหยิงด้วยเช่นกัน

เฉินเสียนกล่าว “ไม่ใช่จะเป็นราชาขุนนางกับข้าหรือ ข้าคือราชา ท่านคือขุนนาง ตอนนี้ข้าสั่งให้ท่านปล่อยข้า”

ซูเจ๋อไม่สะทกสะท้าน

เฮ่อโยวกล่าว “เฉินเสียน อย่าโทษท่านบัณฑิตเลย ทำเช่นนี้ก็เพื่อท่านนะ”

เฉินเสียนไม่พูดเป็นเวลาเนิ่นนาน จากนั้นก็เอ่ยปากพูดกะทันหัน “เฮ่อโยว ท่านก็ไม่คิดกลับเข้าเมืองแล้วเหรอ?”

“รอสะสางเรื่องพวกนี้ให้จบก่อนแล้วข้าค่อยกลับไป” เฮ่อโยวตอบ

“แล้วท่านพ่อท่านล่ะ?”

“เขาเหรอ” กล่าวถึงตาเฒ่าที่ชอบด่าเขาว่า เจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ ความน้อยเนื้อต่ำใจและความโกรธก็จางหายไปตามกาลเวลา เขากล่าวว่า “เขารู้สึกแต่ว่าข้าไม่เอาไหน สร้างปัญหาให้เขาอยู่ร่ำไป ครั้งนี้ ข้าจะสร้างผลงานในแง่ที่ข้าคิดว่าถูกต้องให้เขาดู”

เฉินเสียนกล่าว “พ่อท่านเป็นอัครเสนาบดี ข้าเป็นศัตรูกับจักรพรรดิ ภายภาคหน้าท่านต้องเป็นศัตรูกับพ่อท่าน ท่านเคยคิดบ้างไหม? ท่านไม่กลัวจักรพรรดิต้าฉู่เอาชีวิตพ่อท่าน ชีวิตครอบครัวของท่านมาข่มขู่ท่านหรือ?”

เฮ่อโยวชะงัก ไม่ได้พูดอะไร

เขายังไม่เคยคิดถึงจุดนี้มาก่อน

เป็นเรื่องที่เลือกยากเสียจริง หากวันนั้นมาถึง เขาควรเลือกเช่นไรดี?”

อย่างไรเสียเขาก็ละทิ้งครอบครัวไม่ได้ แต่เขาก็ไม่อยากทรยศเฉินเสียน

เฉินเสียนเอ่ยเสียงเบา “เชื่อข้า หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ท่านต่อเผชิญหน้าเช่นนั้นแน่ๆ”

เฉินเสียนเงยหน้ามองฉินหรูเหลียงปราดหนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “ท่านด้วย ท่านไม่คิดกลับเมืองแล้วหรือ? ชีวิตในจวนแม่ทัพมากมายจะทำเยี่ยงไร? ยังมีเหมยอู่ที่ท่านรักใคร่ทะนุถนอมที่สุด ควรทำเช่นไร?

เดิมทีท่านเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งต้าฉู่ ถึงสองมือท่านจะโดนทำร้าย แต่พอกลับราชสำนัก แม้จะไม่ได้ดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่เช่นเดิม หากแต่องค์จักรพรรดิก็คงไม่ทำให้ท่านลำบาก เพื่อเลี่ยงการถูกไพร่ฟ้าประณาม

แต่ยามนี้ท่านปฏิเสธที่จะกลับราชสำนัก ผู้ช่วยคนสำคัญขององค์จักรพรรดิ แต่กลับกลายมาเป็นปรปักษ์ต่อพระองค์ ไม่เกรงว่าจะถูกตราหน้าว่าเป็นขุนนางกบฏหรอกหรือ? ท่านไม่ระแวงว่าจวนแม่ทัพจะถูกประหารเจ็ดชั่วโครตหรือ? ท่านไม่กลัวเหมยอู่จะถูกจับเป็นทาสเป็นนางบำเรออีกรอบหรือ?”

ไฉนฉินหรูเหลียงจะไม่ได้ใคร่ครวญจุดนี้

แต่เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากใจแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากปรารถนาสิ่งใด ย่อมต้องสละบางสิ่งบางอย่างทิ้ง

เขาหวังว่าจะสามารถหาวิธีที่ครอบคลุม ทั้งเลี่ยงการถูกประหารทั้งจวนแม่ทัพได้และยังสามารถปกป้องเฉินเสียนได้ในเวลาเดียวกัน

เมื่อถ้อยคำของเฉินเสียนเปล่งออกมา บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความอัดอึด

ซูเจ๋อกล่าวอย่างเรียบเฉย “อาเสียนช่างรู้จักจี้จุด เพียงไม่กี่คำก็สามารถพูดแทงใจดำได้แล้ว”