ผลสุดท้ายคือเธอทุบครั้งเดียวก็ทำให้ซูเจ๋อสลบไสลไปเลย เพื่อทุบให้เขาสลบในคราเดียว เฉินเสียนใช้กำลังแรงทั้งหมดในการลงมือ

ซูเจ๋อล้มอยู่บนกายเฉินเสียนอย่างไร้สุ้มเสียง

เฉินเสียนอุ้มเขาไว้ ทิ้งให้เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม่ได้

แม้นว่าหลายวันมานี้ ซูเจ๋อจะมัดเธอไว้ เธอก็รู้สึกเกลียดเขาจริงๆ แต่ก็ยังคงเป็นห่วงเขา

เฉินเสียนแก้เชือกริบบิ้นบนเท้าออก จากนั้นก็รีบลุกขึ้น วางซูเจ๋อไว้บนเก้าอี้ที่เธอนั่ง

เธอก้มหน้ามองเชือกริบบิ้นในมือของซูเจ๋อ ก่อนจะดึงออกมาใช้มัดซูเจ๋ออย่างที่เขาทำกับเธอบ้าง

เฉินเสียนเอ่ยเสียงต่ำ “ท่านกล้าทำเยี่ยงนี้ต่อข้า ข้าก็จะทำด้วยเช่นกัน”

เธอมัดเงื่อนตายที่แน่นสุดๆ คาดว่าถึงซูเจ๋อจะใช้พละกำลังมหาศาลก็ไม่อาจดิ้นหลุดจากพันธนาการได้

หลังจากมัดเสร็จสรรพ เฉินเสียนก็ยืนตัวตรง จากนั้นก็ยกมือปาดน้ำตาบริเวณใบหน้าและหางตา

ไม่เสียทีที่เธอวางแผนตั้งนาน ในที่สุดก็ทำให้ซูเจ๋อเกิดความรู้สึกได้

ซูเจ๋อที่เป็นคนช่างระวังตัว หากเฉินเสียนลงมือโดยตรง เขาต้องหลบทันเป็นแน่ อย่างนี้ก็เท่ากับว่าเปิดเผยความคิดของตัวเอง ทั้งยังพลาดโอกาสทองอีกด้วย

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ดังนั้นหลังจากที่ซูเจ๋อเข้ามา เฉินเสียนก็ยังคงแสร้งทำเป็นถูกมัดเช่นเดิม รอให้ซูเจ๋อเคลิ้มตามเธอก่อน ซึ่งเป็นเวลาที่ไม่ได้ระวังตัว เธอจึงถือโอกาสนี้ลงมือกะทันหัน

จึงประสบผลสำเร็จในคราวเดียว

ความจริงพิสูจน์ว่าเธอทำได้สวยงามและราบรื่นมาก

เวลานี้เฉินเสียนสงบและใจเย็นมาก ต่างจากสภาพที่ร้องไห้ฟูมฟายเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง

เธอกล่าวอีกว่า “ท่านฉวยโอกาสลงมือตอนข้าไม่ระวัง งั้นตอนนี้ก็ถือว่าหายกัน ข้าไปก่อน ข้าไม่มีทางลงใต้กับท่าน ข้าไปช่วยเจ้าน่องน้อยเอง”

โดยขณะนี้ซูเจ๋อกำลังก้มหน้าดึงเชือกริบบิ้นบนข้อเท้าออกอย่างเอื่อยเฉือย

เฮ่วโยวกะพริบตาปริบๆ พลางกล่าวว่า “ปล่อยให้นางไปอย่างนี้เลยหรือ?”

ซูเจ๋อลุกขึ้นยืนอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะกล่าวว่า “หัวใจนางไม่ได้อยู่ที่นี่ ครั้งนี้นางแสดงละครได้สมจริงมาก หากไม่ปล่อยนางไปแล้วจะทำอะไรได้”

ฉินหรูเหลียงกล่าว “นางกลับไปครั้งนี้คงยากที่จะออกจากเมืองหลวงอีก ท่านต้องคิดให้รอบคอบ หากไปรั้งนางตอนนี้ก็ยังไม่สาย”

“หัวใจแม่ลูกสื่อถึงกัน นางปล่อยวางเจ้าน่องน้อยไม่ลง” ซูเจ๋อกวาดสายตามองห้องที่ยุ่งเหยิงอย่างเรียบเฉยหนึ่งรอบ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ “หากสุดท้ายต้องสูญเสียเจ้าน่องน้อย งั้นก็ไร้ความหมาย ครั้งนี้นางเกือบเผาห้อง หากไม่ระวังไม่รู้ว่าครั้งหน้านางจะกระทำเยี่ยงใดอีก ช่างเถอะ ให้นางไปเถอะ”

ถึงจะรู้ว่าเฉินเสียนกำลังแสดงละครตั้งแต่ต้น ซูเจ๋อก็ไม่วายที่จะรู้สึกซาบซึ้งตาม

เขาทนเห็นเธอน้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บปวดไม่ได้ เขาไม่อยากให้ชีวิตวันข้างหน้า เฉินเสียนต้องค่อยกังวลเจ้าน่องน้อยอยู่ตลอดเวลา

เฉินเสียนพูดถูก การกลับเมืองหลวงครั้งนี้เต็มไปด้วยภยันตราย ทว่าทุกอย่างยังสามารถพยายามพลิกสถานการณ์ได้ หากหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า แม้แต่โอกาสพยายามก็ไม่มี

หากจักรพรรดิจับเจ้าน่องน้อยข่มขู่ต่อหน้าเฉินเสียน เธอจะเลือกอย่างไร?

ไม่สู้ให้เธอกลับไปเสียจะดีกว่า

เฉินเสียนมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงด้วยความเร็วสูงสุด เธอไม่ได้พักผ่อนแม้แต่นาทีเดียว ด้วยเกรงว่าซูเจ๋อตื่นมาแล้วไม่พบเธอ จะรีบไล่ตามมา

เพียงแต่เฉินเสียนเดินทางมาเป็นเวลาสองวัน แต่ก็ไร้วี่แววไล่ตาม

ทว่าซูเจ๋อวางใจให้เธอเดินทางคนเดียวเสียที่ไหน เขาแอบตามหลังเธออย่างเงียบๆโดยไม่ให้เธอรู้ตัว

เฉินเสียนเดินทางตะลอนเป็นเวลาหลายวันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ถนนทางหลวงใต้กีบม้ามีพื้นที่กว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เฉินเสียนก็ใกล้เมืองหลวงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน เมื่อเงยหน้ามองก็จะพบกำแพงเมืองที่โอ่อ่าตระการตาสูงตระหง่านในบริเวณที่ไม่ไกลออกไปมากนัก

เธอออกมาเจอดินแดนอันกว้างใหญ่ทางประตูเมือง บัดนี้เธอก็จะต้องกลับเข้าไปด้านในผ่านประตูเมืองนี้เช่นกัน ซึ่งด้านในเป็นสี่เหลี่ยมแคบๆราวกับเป็นกรงเหล็ก

ในที่สุดก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงเสียที