ผู้ติดตามพ่อบ้านจวนแม่ทัพมาต้อนรับเธอในครั้งนี้ ยังมีแม่นมหนึ่ง สาวใช้หนึ่งและบุรุษรับใช้หลายนาย

เฉินเสียนยืนตัวตรงก็เห็นเด็กสาววิ่งเข้าหาเธออย่างไม่สนใจสิ่งอื่น จากนั้นก็โอบกอดเธอแล้วร้องไห้เสียยกใหญ่

เฉินเสียนมอง ผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็คือซุยเอ้อร์เหนียงที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำด้วยความปลื้มปิติ ส่วนสาวใช้ผู้กำลังโอบกอดเธอก็คืออวี้เยี่ยนที่ไม่ได้เจอกันมาเนิ่นนาน

อวี้เยี่ยนร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็กสาวข้างเรือนไม่มีผิด นางเอ่ยไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง “องค์หญิงกลับมาเสียทีนะเพคะ บ่าวรอจนดอกไม้ร่วงโรยแล้วเพคะ……คิดว่าองค์หญิงจะไม่กลับมาอีกแล้วเพคะ”

เฉินเสียนรู้สึกอบอุ่นในใจ เธอเช็ดน้ำตาให้อวี้เยี่ยน มองใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงของนาง

เธอหัวเราะอย่างอ่อนโยน พร้อมกับกล่าวว่า “มีพวกเจ้าอยู่ในเมืองหลวง อย่างไรเสียข้าก็ต้องกลับแน่นอน”

“ไม่เจอกันนาน องค์หญิงผอมลงนะเพคะ” อวี้เยี่ยนกล่าวด้วยน้ำตา “บ่าวคิดถึงใจจะขาด……”

แม่นมซุยยืนกล่าวด้านข้างว่า “องค์หญิงกลับมาก็ดีแล้ว อวี้เยี่ยนอย่าเพิ่งรีบกอดองค์หญิงเลย ให้ท่านหายใจสะดวกบ้าง”

พ่อบ้านเดินเข้าไปกล่าว “บ่าวมารับองค์หญิงกลับจวนขอรับ เอ้อร์เหนียงพูดถูก กลับมาก็ดีแล้ว”

วันนี้อวี้เยี่ยนกับเอ้อร์เหนียงต่างมารับเธอกันหมด ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนเพิ่งเดินทางมาถึงก็อยากพุ่งเข้าไปพบหน้าเจ้าน่องน้อยในราชวังแทบแย่ ทว่าเธอต้องเตรียมการให้ดีเสียก่อน ต้องถามหาต้นสายปลายเหตุให้เข้าใจเสียก่อน

ดังนั้นเฉินเสียนจึงขึ้นเกี้ยวกลับจวน

หลังจากเข้าจวนแม่ทัพแล้ว ไม่ว่าจะภายในจวนหรือนอกจวนล้วนมีคนจับตามองด้วยกันทั้งสิ้น คิดจะหนีออกไปคงเป็นการยาก

สวนสระวสันตฤดูยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

เพียงแต่ย่างเข้าฤดูเหมันต์อากาศจึงรู้สึกหนาวเหน็บเป็นพิเศษ

เมื่อเฉินเสียนผลักประตูเข้าไป พบว่าภายในเรือนเต็มไปด้วยของใช้และของเล่นเด็ก หัวใจเธอก็อดรู้สึกขมฝาดที่ยากจะสาธยาย

เฉินเสียนถาม “เจ้าน่องน้อย……เดินเป็นหรือยัง?” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! กล่าวว่า “เป็นแล้วเพคะ ยามที่องค์หญิงไม่อยู่ เจ้าน่องน้อยตั้งใจฝึกมากเพคะ เพียงแต่ร่างกายยังบอบบาง ตัวเล็ก เวลาเดินจึงโซเซ ต้องจับสิ่งของเดินเจ้าคะ”

คิ้วเฉินเสียนกระตุก ถามพ่อบ้านว่า “พวกเจ้ารู้เรื่องข้ากลับเมืองหลวงวันนี้ได้เยี่ยงไร?”

พ่อบ้านตอบอย่างไม่รอช้า “บ่าวได้รับจดหมายขอรับ”

“ใคร?”

“อันนี้บ่าวไม่ทราบขอรับ จดหมายเขียนเพียงว่าองค์หญิงถึงเมืองวันนี้ ให้บ่าวไปรับที่ประตูเมืองขอรับ”

“แล้วราษฎรในเมืองรู้ได้อย่างไร?”

พ่อบ้านส่ายหัวอย่างไม่รู้

เฉินเสียนคิดถึงซูเจ๋อเป็นคนแรก แต่ซูเจ๋อถูกเธอทิ้งอยู่ข้างหลัง เขาส่งข่าวมาถึงเมืองหลวงล่วงหน้าได้อย่างไร?

ซูเจ๋อกลัวเธอกลับมาคนเดียวแล้วจะเจออันตรายหรือ?

หากไม่มีใครจำได้ว่าเธอคือองค์หญิงจิ้งเสียน ตอนที่เข้าประตูเมืองคงถูกทหารหาข้ออ้างจับตัวเธอแน่นอน

ดังนั้นส่งข่าวมาถึงเมืองหลวงก่อน เธอจะได้แคล้วคลาดปลอดภัย

ในเมื่อเฉินเสียนกลับมาแล้ว หากอยากเข้าวังไปหาเจ้าน่องน้อยก็ต้องแสดงตนอยู่ดี

เมื่อทุกคนรู้ว่าองค์หญิงจิ้งเสียนกลับเมืองหลวงแล้ว จักรพรรดิคิดจะทำอันใดก็คงต้องไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนเสียก่อน

เฉินเสียนรู้สึกซาบซึ้งใจ ถึงซูเจ๋อจะรู้ว่าเธอจะกลับเมืองหลวง แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางเธอ

ยามนี้ฉินหรูเหลียงก็กลับเมืองหลวงแล้ว มีเขาพาเข้าราชวังก็จะทำให้เหมาะสมยิ่งขึ้น จักรพรรดิคงไม่ทำอะไรเธอส่งเดชอย่างเปิดเผย

มาถึงขั้นนี้แล้ว เฉินเสียนร้อนใจก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงรอฉินหรูเหลียงที่สวนสระวสันตฤดูอย่างอดทน

อย่างไรเสียถ้าไม่ได้เข้าเฝ้าวันนี้ก็ได้เข้าเฝ้าพรุ่งนี้อยู่ดี

เหมันตฤดูฟ้ามืดเร็วกว่าปกติ

เมื่อเข้าสู่ยามราตรี ตะเกียงในจวนแม่ทัพก็ถูกจุดขึ้นจนสว่างไปทั่วบริเวณ

นอกประตูจวนมีเสียงกีบม้าจากไกลมาใกล้ พ่อบ้านนำคนไปเปิดประตู และแล้วก็ต้องกล่าวด้วยความเบิกบานใจ “ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว”