นานมากแล้วที่ฉินหรูเหลียงไม่ได้กล่าวขึ้น เธอยังเป็นภรรยาของเขาอยู่

การเดินทางอิสรเสรีของเธอช่วงนั้น มันได้จบสิ้นแล้ว

พวกเขากลับมาถึงเมืองหลวง ยังต้องได้รับการถูกควบคุมความสัมพันธ์นี้ด้วย

ฉินหรูเหลียงเห็นเธอไม่พูดจา เลยกล่าวอีกว่า“ท่านไปที่ห้องอาหารก่อนเลย ข้าจะกลับเรือนล้างหน้าบ้วนปากสักครู่จะกลับมากินอาหารเย็นด้วยกัน”

พูดจบ ฉินหรูเหลียงก็เดินผ่านเฉินเสียนไป

เฉินเสียนเอี้ยวตัวหันกลับ มองร่างสูงใหญ่ของเขาแล้วกล่าวขึ้นว่า“ไม่คิดจะไปหาหลิ่วเหมยอู่หน่อยหรือ?”

ฉินหรูเหลียงชะงักฝีเท้า กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า“เวลานี้ยังไม่อยากพบเจอ”

หลังจากรอฉินหรูเหลียงไปแล้ว อวี้เยี่ยนตกใจจนพูดไม่ออก ครู่ใหญ่ๆเลยได้สติกลับมา กล่าวขึ้นว่า“องค์หญิง บ่าวรู้สึกว่าท่านแม่ทัพ……..คล้ายดั่งเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยเพคะ”

เฉินเสียนพาอวี้เยี่ยนเดินไปทางห้องอาหาร กล่าวออกมาทันทีว่า“เจ้าพูดมาสิ เขาเปลี่ยนไปตรงไหน?”

“ปฏิบัติกับองค์หญิงเปลี่ยนไปเพคะ ปฏิบัติกับนายหญิงหลิ่วยิ่งเปลี่ยนไป หากท่านแม่ทัพในอดีต กลับมาต้องไปหานายหญิงหลิ่วโดยทันทีอย่างแน่นอน นั่นเป็นคนที่ท่านแม่ทัพชอบ ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นเข้าอกเข้าใจองค์หญิง บ่าวรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินเลยเพคะ”

เฉินเสียนกล่าวว่า ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

อวี้เยี่ยนกล่าวว่า “ถึงอย่างไรองค์หญิงก็ได้เดินทางไกลแสนไกลพันลี้ไปช่วยท่านแม่ทัพกลับมา ท่านแม่ทัพซาบซึ้งในบุญคุณขององค์หญิงก็สมควรแล้วเพคะ อย่างไรท่านแม่ทัพในตอนนี้เทียบกับเมื่อก่อนก็ดีกว่านะเพคะ”

เฉินเสียนถามสถานการณ์ช่วงครึ่งปีในเมืองหลวง อวี้เยี่ยนจึงได้บอกกล่าวเรื่องที่นางรู้ทั้งหมดอย่างละเอียดให้เฉินเสียนฟัง

เรื่องชายแดนของทั้งสองเมือง เนื่องจากข่าวคราวไม่สามารถเข้าถึงได้ เลยบอกต่ออย่างไม่ชัดเจน

แต่เฉินเสียนพาซูเจ๋อที่เป็นทูตไปเจรจาสันติภาพที่เย่เหลียง นำสามคูเมืองเป็นข้อแลกเปลี่ยนในการเจรจาสันติภาพของทั้งสองเมือง นั่นเป็นเรื่องจริงไม่จำเป็นต้องโต้เถียงเลย

ช่วงเวลานั้นในเมืองหลวงบอกต่อกันอย่างอึกทึกครึกโครม ได้ยินว่าองค์หญิงเผชิญหน้ากับฝ่ายศัตรูกองกำลังทหารนับหมื่นพันไม่ลุกลี้ลุกลนตื่นตระหนกเลย ทูตไปที่เย่เหลียงด้านนั้นยิ่งถกเถียงอย่างดุเดือด ท้าทายเย่เหลียงช่วยขุนนางเพียงลำพัง ไม่เสียเปรียบเลยแม้แต่น้อย ถกเถียงจนตอนสุดท้ายเหล่าขุนนางเย่เหลียงใบ้นิ่งไม่มีคำจะกล่าวเลย

อวี้เยี่ยนมองอยู่ด้านข้างหลายครั้งอยากเข้ามาช่วย ล้วนชักมือออกมาช่วยไม่ได้เลย

เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านไม่ต้องคีบให้แต่ข้า ท่านกินเองด้วยสิ”

เหล่าคนใช้ในห้องอาหารเห็นรอยบาดแผลของฉินหรูเหลียง ล้วนมีความรู้สึกเศร้าโศก

เขาเร่ร่อนตกเป็นเชลยศึกของเย่เหลียง เป็นตัวประกัน ไม่รู้ว่าได้รับความลำบากทุกข์ยากเท่าไหร่ถึงได้ทนความทุกข์กลับมา ท่านแม่ทัพที่เคยมีอำนาจและชื่อเสียง พอถึงวันนี้ขนาดหยิบตะเกียบยังหยิบได้ไม่มั่นคงเลย ทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บแปลบหัวใจเสียจริง

ฉินหรูเหลียงกล่าวอย่างสุภาพและเยือกเย็นว่า “ตอนนี้สิ่งที่ข้าสามารถทำได้มีน้อยมาก คีบอาหารให้ท่านก็นับว่าข้าได้ออกกำลังกายข้อมือด้วย”

เฉินเสียนได้ยิน เลยไม่ได้กีดกันที่ฉินหรูเหลียงคีบอาหารให้อีก

แต่นี้ต่อไปอยู่ที่จวนแม่ทัพ ฉินหรูเหลียงมักจะกินข้าวพร้อมกับเธอเสมอ และล้วนเป็นฉินหรูเหลียงคีบอาหารแทนเธอ

บรรยากาศในห้องอาหารนับว่าหลอมละลายรวมกัน

เพียงกินได้ถึงครึ่งทาง ด้านนอกมีเสียงแหลมร้องไห้คร่ำครวญของหญิงสาวดังจากด้านนอกเข้ามา

คนด้านนอกขัดขวางไว้ไม่ได้เลยให้นางวิ่งโซซัดโซเซเข้ามา

พอเฉินเสียนมองดู แวบเดียวก็ดูออกว่าคือผู้ใด

สามารถร้องไห้คร่ำครวญที่จวนแม่ทัพจนกลายเป็นเช่นนี้ได้ นอกจากหลิ่วเหมยอู่แล้ว เฉินเสียนก็คิดหาคนที่สองไม่ออกแล้ว

แยกจากลาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว

เฉินเสียนท่าทีสงบนิ่ง ถึงอย่างไรก็ต้องได้พบเจอกัน

หลิ่วเหมยอู่ซูบผอมเป็นอย่างมาก ราวกับเหลือเพียงโครงกระดูก ลมโบกพัดก็ลอยแล้ว

พอนางเข้ามามองเห็นฉินหรูเหลียงกับเฉินเสียนกินข้าวด้วยกันอยู่ ฉินหรูเหลียงกำลังคีบอาหารให้เฉินเสียน เดิมทีร้องไห้อย่างมีความสุขเกิดตะลึงงันอยู่สักพักหนึ่ง สีหน้าผิดหวังและโศกเศร้า ตัดสลับกันอยู่บนใบหน้าของนาง บิดเบี้ยวเล็กน้อยและสลับซับซ้อน

น้ำเสียงของหลิ่วเหมยอู่ราวกับเล่าเรื่องราวทั้งน้ำตา อ่อนหวานเศร้าสร้อยชวนให้คล้อยตาม “ท่านแม่ทัพ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว…..เหมยอู่รอท่าน รอจนทรมาน…..”

ถึงแม้ท่าทางของหลิ่วเหมยอู่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย แต่หน้าเล็กของนางนั้นยังคงปิดบังใบหน้าที่เคยละเอียดงดงามของเหมยอู่ไม่ได้ บวกกับร้องไห้ราวกับฝนตกอย่างนี้ คล้ายกับข้าน่าสงสารเห็นใจอย่างแท้จริงนั้น

เฉินเสียนเอียงศีรษะมองฉินหรูเหลียง