จากนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า พูดอย่างโกรธแค้นว่า “ทั้งหมดมันเป็นเพราะเจ้า เฉินเสียน เจ้าทำร้ายเขาจนกลายเป็นเช่นนี้！”

“ก็เท่านั้น คำพูดของเจ้าก็เท่ากับสีซอให้ควายฟัง” เฉินเสียนพูด “จริงๆแล้วข้าไม่ต้องการจะทำให้เจ้าลำบากใจ แต่เหมือนว่าระหว่างเจ้ากับข้านั้นถ้าไม่มีใครล้มลงก่อน ก็จะไม่มีใครเลิกลาอย่างแน่นอน”

พูดจบ เฉินเสียนก็ปล่อยมือ แล้วผลักหลิ่วเหมยอู่ออกไป

หลิ่วเหมยอู่ที่อ่อนแอจึงล้มลงไปอยู่ที่พื้น เธอเห็นเลือดออกจากแผลที่มือของตัวเอง จึงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

เฉินเสียนได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอกจวน จึงพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉยว่า “ท่านแม่ทัพน่าจะกลับมาได้เวลาพอดี เจ้าโดนทำร้ายอะไรก็สำแดงออกมาเลย”

หลิ่วเหมยอู่น้ำตาคลอเบ้า สูดหายใจเข้าอย่างแรง เป้าหมายที่เธอมาวันนี้ก็คือทำให้ฉินหรูเหลียงเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเฉินเสียน！

ดังนั้นเธอยังยอมแพ้ไม่ได้ เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน！

หลิ่วเหมยอู่กัดริมฝีปากตัวเองจนเป็นแผล อดทนกับความเจ็บปวดดึงกรรไกรในมือออกมา

อวี้เยี่ยนไม่สามารถทนดูได้

จากนั้นหลิ่วเหมยอู่ก็ใช่กรรไกรนั้นตัดไปที่เสื้อและกระโปรงของตัวเอง เช็ดคราบเลือดที่ติดบนแขนนุ่มของเธอเอง

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนพูดห้ามไว้ “ตามใจนางเถิด ใครก็ไม่ใช่นักแสดงแล้ว”

วิธีเดียวกันนี้ เป็นครั้งที่สองที่หลิ่วเหมยอู่ใช้

ครั้งแรกเมื่อตอนที่เห็นเสื้อผ้าของนางขาดหลุดลุ่ย ฉินหรูเหลียงไม่ได้มีการซักถามอะไร รีบตรงไปที่สวนสระวสันตฤดูแล้วลงมือทำร้ายเฉินเสียน

นางคลานอยู่บนพื้น แม้แต่จะลุกก็ลุกไม่ขึ้น บนพื้นมีเศษเสื้อของนางกระจายอยู่ แล้วยังมีกรรไกรอยู่หนึ่งด้าม บนนั้นมีรอยเลือดสีแดงสดติดอยู่

ฉินหรูเหลียงสูดหายใจเข้าออก ทรวงอกขยับขึ้นลง สีหน้าเปลี่ยนแปรปรวนอยู่หลายครั้ง

ถึงอย่างไรเขาก็รักและเอ็นดูหลิ่วเหมยอู่มานานหลายปี ทำให้ฉินหรูเหลียงมีความรู้สึกที่อยากจะเข้าปกป้องเธอโดยที่ไม่รู้ตัว

เมื่อตอนที่เห็นเธอเป็นเช่นนี้ เขาแทบควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ อยากจะวิ่งไปกอดหลิ่วเหมยอู่เอาไว้ในอ้อมกอด แล้วตามไล่ล่าหาคนที่ทำร้ายเธออย่างโหดร้าย

แต่ว่า ฉินหรูเหลียงก้าวเท้าวิ่งได้สองก้าว แล้วก็หยุดก้าวเท้าลงทันที

ในที่สุดเขาก็อดกลั้นไว้ได้ และเขากลับมีสติชัดเจนมากยิ่งขึ้น ต่อจากวันนี้ไปเขาจะไม่ยอมให้ด้านที่อ่อนโยนของหลิ่วเหมยอู่มาทำลายเหตุผลได้

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

หลิ่วเหมยอู่มองเห็นฉินหรูเหลียงไม่ได้รีบวิ่งเข้ามาหา แต่ยังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่สับสน เวลานั้นนางก็ร้องไห้เหมือนเสียงฝนตก “ท่านแม่ทัพช่วยข้าด้วย……ได้โปรดช่วยเหมยอู่ด้วย……”

นางชี้ไปที่เฉินเสียน ฟ้องร้องทั้งน้ำตาและสายเลือด“นาง นางจะฆ่าเหมยอู่……นางทำให้เหมยอู่เป็นเช่นนี้！นางยังพูดอีกว่า……จะกีดหน้าของเหมยอู่……”

ใครก็ตามที่ได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ก็จะเข้าใจว่าหลิ่วเหมยอู่เป็นผู้ถูกทำร้าย ส่วนคนที่ยืนดูอยู่ใต้ชายคาข้างๆอย่างเฉินเสียน สาวใช้ และแม่บ้านนั้นจะกลายเป็นผู้ที่กระทำ

เพียงแต่ไม่ต้องรอให้เฉินเสียนพูดข้อเท็จจริงออกมา อวี้เยี่ยนที่โกรธจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาว แล้วพูดเสียงแหลมขึ้นมาว่า “นางสารเลวพูดใส่ร้ายคนอื่น！เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นเจ้าเอง！ร้องตะโกนว่าองค์หญิงจะกีดหน้าก็คือเจ้า！เจ้าทำร้ายตัวเองให้เป็นแบบนี้แล้วตอนนี้จะมาใส่ร้ายป้ายสีให้กับองค์หญิง！ทำไมเจ้าไม่ออกไปแล้วโดนฟ้าผ่าตายนะ！”

หลิ่วเหมยอู่น้ำตาคลออย่างน่าสงสาร นางเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าเหมือนกวางน้อยที่ไร้ความผิด มองไปทางฉินหรูเหลียง “ท่านแม่ทัพท่านรู้ว่าเหมยอู่กลัวที่สุดก็คือความเจ็บปวดและเลือดไหล……เหมยอู่จะทำร้ายตัวเองได้อย่างไร ……ท่านแม่ทัพ ท่านช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้เหมยอู่ด้วย！”

ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

หลิ่วเหมยอู่เจ็บปวดใจ แล้วคลานเข้าไปหาฉินหรูเหลียง ยื่นมือที่เปื้อนเลือดเหมือนกับเป็นการต่อสู้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง “ท่านแม่ทัพ……ท่านช่วยชีวิตเหมยอู่ด้วย……ท่านแม่ทัพไม่รักเหมยอู่แล้วใช่หรือไม่ ไม่ทนุถนอมเหมยอู่แล้ว สามารถโยนเหมยอู่ให้คนเหล่านี้เหยียบย้ำ……เช่นนั้น เช่นนั้นเหมยอู่ก็ตายเสียดีกว่า …… ”

ฉินหรูเหลียงเม้มปาก สีหน้าประกายความพยายาม เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าอยู่ที่สวนดอกพุดตานอยู่ดีๆ แล้ววิ่งมาที่สวนสระวสันตฤดูทำไม？”