เซียงหลิงออกตามหาหลิ่วเหมยอู่ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง และตอนนี้ก็บังเอิญมาตามหาอยู่ใกล้ๆ สวนสระวสันตฤดูพอดี

ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉินหรูเหลียงไม่ได้รู้สึกสงสารหลิ่วเหมยอู่ที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเลยสักนิด

นางคิดจะใช้อาการบาดเจ็บของตัวเองเพิ่มความเกลียดชังระหว่างฉินหรูเหลียงกับเฉินเสียน แต่ท้ายที่สุดก็ล้มเหลว

ฉินหรูเหลียงไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนที่ทนเห็นนางบาดเจ็บไม่ได้แม้เพียงเล็กน้อย เขาหันหลังให้และไม่คิดจะมองนางอีก

ตลอดครึ่งปีมานี้หลิ่วเหมยอู่เฝ้ารอคอยอยู่ทุกวัน แต่ท้ายที่สุดผลกลับไม่เป็นดั่งที่หวัง

มาถึงตอนนี้ หัวใจของนางเหมือนจะมอดดับลงไปจริงๆ

หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้ไปหัวเราะไปราวกับคนบ้า ปากก็พูดว่า “เอ่ยมาตั้งมากมายขนาดนี้ แต่แท้จริงแล้วท่านก็แค่ตกหลุมรักนางผู้หญิงแพศยานี่ ท่านก็เลยเลือกยืนอยู่เคียงข้างนาง ท่านทิ้งข้าแล้ว ไม่ต้องการข้าแล้ว…”

“เพราะข้ารู้มานานแล้วว่าท่านตกหลุมรักนาง ดังนั้นข้าจึงต้องกำจัดนางไงละ!” หลิ่วเหมยอู่เอ่ยอย่างเคียดแค้นและบ้าคลั่ง “เดิมทีท่านเป็นของข้า ข้าจะไม่ยอมให้นางมาแย่งท่านไปอีก! ในใจของท่านมีข้าได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงอิจฉา ข้าจงเกลียดจงชัง เกลียดชังผู้หญิงทุกคนที่อยู่รอบกายท่านยกเว้นข้า…”

ท้ายที่สุดตัวนางเองก็สิ้นเรี่ยวแรงและฟุบหน้าร้องไห้อย่างน่าสมเพชอยู่บนพื้น “ท่านเคยบอกว่าจะปกป้องข้าไปตลอดชีวิต คำพูดเหล่านั้น… ฉินหรูเหลียง ตอนนี้ท่านไม่รักษาคำมั่นแล้วหรือ”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ในอดีตฉินหรูเหลียงคิดว่าหลิ่วเหมยอู่อ่อนแอและจำเป็นต้องมีคนคอยปกป้อง ทว่าตอนนี้นางทำสิ่งเหล่านั้นลงไป จิตใจที่อำมหิตถูกห่อหุ้มอย่างแน่นหนาภายใต้หน้ากากที่ดูใจดีมีเมตตานั่น เป็นเช่นนี้แล้วนางยังจำเป็นต้องมีคนคอยปกป้องอีกหรือ

เป็นนางที่ทำร้ายคนอื่นก่อน แต่กลับเรียกร้องหาการปกป้องคุ้มครอง ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันสิ้นดี

เซียงหลิงเข้าพยุงหลิ่วเหมยอู่ขึ้นมาจากพื้นและกล่าวว่า “นายหญิงรองกลับไปหาหมอก่อนเถิดเจ้าค่ะ ตอนนี้นายหญิงเสียเลือดมากแล้ว…”

“ข้าไม่ไป! ปล่อยให้ข้าเลือดออกตายไปเลย ถ้าจะตาย ข้าจะตายที่นี่ ตายต่อหน้าพวกท่าน! ดูสิว่าพวกท่านจะมีมโนธรรมแค่ไหน!”

หลังจากนั้นอวี้เยี่ยนจึงนำช้าร้อนๆ มาให้และเอ่ยกับเฉินเสียนว่า “บ่าวไม่คิดเลยว่าคราวนี้ท่านแม่ทัพจะยืนเคียงข้างองค์หญิงอย่างถึงที่สุดเช่นนี้”

เฉินเสียนกล่าวว่า “เขาแค่ยืนอยู่ข้างข้อเท็จจริง”

“เช่นนั้นก็แสดงว่าท่านแม่ทัพกับองค์หญิงก็ปรับความเข้าใจกันแล้วใช่ไหมเพคะ”

อวี้เยี่ยนหันไปมองแม่นมซุยที่กำลังทำความสะอาดลานอยู่ข้างนอก สีหน้าของนางดูหม่นมัวลง จากนั้นจึงลดเสียงลงและเอ่ยว่า “เห็นได้ชัดว่ากลับมาคราวนี้ ท่านแม่ทัพปฏิบัติต่อองค์หญิงเปลี่ยนไปมาก บ่าวเห็นว่า ถ้าเขายอมเจ็บปวดเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดในอดีต เขาก็นับว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง เช่นนั้นองค์หญิง…”

เฉินเสียนกล่าวว่า “หมายความว่าเจ้าเปลี่ยนใจไปอยู่ข้างเขาแล้วงั้นหรือ”

“บ่าวเพียงแต่คิดว่าคนอย่างท่านแม่ทัพ หากจะยอมทำดีกับใครสักคนย่อมทำอย่างเต็มใจ ไม่ได้มีเจตนาแอบแฝง ไม่เหมือนกับใครบางคนที่ไม่มีรู้ว่ามีแรงจูงใจอะไรซ่อนไว้”

เฉินเสียนเหลือบมองนางและพูดว่า “เจ้าหมายถึงซูเจ๋อรึ เขามีจุดมุ่งหมายอะไร หาเรื่องเจ้างั้นรึ?”

ถ้าเธอจำไม่ผิด ทันทีที่ซูเจ๋อกลับมาเขาก็ล้มป่วยอยู่ที่เรือน อวี้เยี่ยนไม่น่าจะได้พบเจอกับเขาไม่ใช่หรือ

นอกจากนี้อวี้เยี่ยนจะรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างทาง จะรู้ได้อย่างไรว่าซูเจ๋อทำอะไรเพื่อเธอบ้าง

ถึงอย่างไรอวี้เยี่ยนก็มีอคติต่อซูเจ๋อ

อวี้เยี่ยนอยากจะพูดอะไรอีก แต่เมื่อเห็นแม่นมซุยกลับมานางจึงลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่พูดต่อแล้วหันไปบอกว่า “องค์หญิงทรงพักก่อนเถิดเพคะ บ่าวจะไปเตรียมอาหารกลางวันให้องค์หญิง”

สองสามวันต่อมา หลิ่วเฉียนเฮ้อก็ถูกคุมตัวกลับมาถึงเมืองหลวง

เขายังคงถูกขังอยู่ในกรงที่เฉินเสียนทำกุญแจหายและไม่มีใครคลายล็อกกรงนั้นได้

หากจะตามผู้ชำนาญด้านการปลดล็อกของเมืองหลวงมาคลายกุญแจก็ยังต้องใช้ความพยายามอีกเล็กน้อย ดังนั้นจึงตัดสินใจขังเขาไว้ในกรงเพื่อรอรับการตัดสินคดีจากราชสำนัก

ฉินหรูเหลียงเป็นแม่ทัพสูงสุดในการบัญชาการรบกับเย่เหลียงในเวลานั้น ทั้งยังได้ประจันหน้าฟาดฟันกับหลิ่วเฉียนเฮ้ออยู่หลายครั้ง เขาจึงคุ้นเคยกับหลิ่วเฉียนเฮ้อเป็นอย่างดี

ดังนั้นเขาจึงขอเป็นคนลงโทษหลิ่วเฉียนเฮ้อด้วยตนเอง และจักรพรรดิก็ทรงอนุญาต