“ตกบ่อไปแล้วยังจะต้องไปซ้ำเติมอีกหรือ ข้าไม่เห็นจะสนใจเลยสักนิด”

เธอไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องความรักความสัมพันธ์ระหว่างหลิ่วเหมยอู่กับฉินหรูเหลียง ถึงยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่ดี จะจัดการกันอย่างไรนั่นเป็นเรื่องของฉินหรูเหลียง

ในที่สุดหลิ่วเหมยอู่ก็ทนต่อไปไม่ได้และจากไปอย่างเศร้าสลด

ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา เซียงหลิงเฝ้ามองหลิ่วเหมยอู่ค่อยๆ ซีดเซียวและเหี่ยวเฉาลงด้วยตาของตนเอง เมื่อเห็นท่าทางที่หมดอาลัยตายอยากของนางแล้วก็รู้สึกทนไม่ได้

ถ้าในอดีตนางเคยทำเรื่องชั่วช้าไว้มาก บัดนี้นางก็ได้รับผลกรรมแล้ว

เซียงหลิงกล่าวว่า “ในเมื่อท่านแม่ทัพไม่ยอมพบนายหญิง นายหญิงไปขอร้ององค์หญิงจะไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ”

หลิ่วเหมยอู่ตัวสั่นเทิ้มและจ้องมองเซียงหลิงด้วยสายตาที่ดุร้าย “เจ้าว่าอย่างไรนะ จะให้ข้าไปขอร้องนางงั้นหรือ”

เซียงหลิงกล่าวว่า “หากนายหญิงไม่เต็มใจบ่าวก็จะไม่พูดอะไรอีกเจ้าค่ะ เพียงแต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของนายหญิงกับท่านแม่ทัพมิได้แน่นแฟ้น ยากที่จะสั่นคลอนท่านแม่ทัพได้ แต่องค์หญิงกับท่านแม่ทัพค่อนข้างใกล้ชิดกัน ถ้าองค์หญิงพูดกับท่านแม่ทัพคำสองคำ…”

หลิ่วเหมยอู่เอ่ยอย่างเฉียบขาดว่า “จะให้ข้าไปขอร้องนางน่ะรึ ไม่มีทางเด็ดขาด!”

เซียงหลิงหว่านล้อมว่า “นายหญิง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านยังลังเลที่จะผ่อนปรนอีกหรือเจ้าคะ บ่าวเห็นว่าถ้านายหญิงอยากให้ท่านแม่ทัพกลับมาเห็นอกเห็นใจอีกครั้ง ท่านจำเป็นต้องทำให้องค์หญิงทรงอภัยให้ก่อน… หรือนายหญิงอยากให้ท่านแม่ทัพปฏิบัติกับท่านอย่างเย็นชาเช่นนี้ตลอดไปเจ้าคะ” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! นางเอ่ยอย่างเกลียดชังว่า “แต่ข้าก้มหัวให้ไม่ได้ ข้าทนเรื่องเช่นนี้ไม่ได้”

“เช่นนั้นนายหญิงยังต้องการขอร้องท่านแม่ทัพให้ไว้ชีวิตพี่ชายของท่านอีกหรือไม่เจ้าคะ”

หลิ่วเหมยอู่กำลังต่อสู้กับความเคียดแค้น

เซียงหลิงกล่าวอีกว่า “บ่าวจำต้องเตือนนายหญิงว่า ถ้าท่านจะไปขอร้ององค์หญิงจริงๆ ท่านควรทำอย่างจริงใจ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ท่านแม่ทัพอภัยให้นายหญิง”

ถึงอย่างไรเซียงหลิงก็คอยดูแลหลิ่วเหมยอู่มาเป็นเวลานาน นางไม่ต้องการทำผิดกับเฉินเสียนและไม่ต้องการให้เรื่องของหลิ่วเหมยอู่จบลงอย่างน่าสังเวช

ครอบครัวอยู่ร่วมกันอย่างปรองดองมันไม่ดีตรงไหน?

เฉินเสียนกล่าวว่า “ถ้าติดสินบนคนในวังและให้พวกเขาแอบพาเจ้าน่องน้อยออกมาล่ะ สิ่งสำคัญที่สุดในวังคือการดึงดูดความสนใจในที่ที่มีคนพลุกพล่าน เราใช้โอกาสจากความวุ่นวายได้”

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ในเวลานี้ คนที่ฉลาดซึ่งอยู่ในวังย่อมรู้ดีว่าไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องนี้ เช่นนี้แล้วจะมีใครยอมเสี่ยงกับการถูกตัดศีรษะเพื่อช่วยท่าน”

หัวใจของเฉินเสียนดิ่งวูบ “เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี”

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปากและกล่าวว่า “ท่านคงต้องรอให้ซูเจ๋อหายดีและหาโอกาสไปถามเขา”

ในตอนนั้นเอง อวี้เยี่ยนก็เข้ามารายงานว่า “องค์หญิง นายหญิงรองมาหาเพคะ นางบอกว่านางมาเพื่อขอโทษองค์หญิง”

เฉินเสียนที่กำลังเศร้าซึมเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันทีเมื่อได้ยินว่าหลิ่วเหมยอู่มาหา

เธอเอ่ยอย่างไม่ยินดียินร้ายว่า “ดูเหมือนเหมยอู่จะชอบวิ่งแจ้นมาที่เรือนของข้าจริงนะ”

ฉินหรูเหลียงลุกขึ้นและเตรียมจะออกไปข้างนอก โดยกล่าวว่า “ท่านไม่อยากพบนางก็ไม่ต้องพบ ข้าจะส่งนางออกไปเอง”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่เป็นไร คราวนี้หากนางยังไม่บรรลุเป้าหมาย คราวหน้านางก็กลับมาอีก น่าจะเป็นเพราะเรื่องของหลิ่วเฉียนเฮ้อ จะไปหาท่านก็มีอุปสรรค ดังนั้นจึงต้องมาหาข้าที่นี่เพื่อเสี่ยงดวง”

พูดจบเฉินเสียนก็มองฉินหรูเหลียงและกล่าวอีกว่า “หากว่าท่านกับนางไม่บาดหมางจนเมินเฉยต่อกัน เมื่อนางมาขอร้องท่าน ท่านจะให้อภัยหลิ่วเฉียนเฮ้อไหม”

ฉินหรูเหลียงตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ความผิดของหลิ่วเฉียนเฮ้อไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้หมดสิ้นไปได้ด้วยความรู้สึก”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านน่าจะลองอยู่ฟังว่านางจะพูดเช่นไร” เฉินเสียนยิ้มและส่งสัญญาณให้ฉินหรูเหลียงไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฉากกั้น “บางทีอาจจะมีเรื่องให้ประหลาดใจก็ได้”

ฉินหรูเหลียงเชื่อความคิดในแง่ร้ายของเฉินเสียนและไปซ่อนตัวอยู่ที่ด้านหลังฉากกั้น

เฉินเสียนกระตุกยิ้มจางๆ ที่มุมปากและบอกกับอวี้เยี่ยนว่า “เปิดประตู เชิญเหมยอู่เข้ามา”

อวี้เยี่ยนพยักหน้า ทันทีที่เปิดประตู ลมหนาวที่เย็นยะเยือกก็พัดเข้ามา

หลิ่วเหมยอู่ก้าวเข้าไปในประตูท่ามกลางลมหนาว เมื่อเห็นเฉินเสียน นางก็พยายามระงับความรู้สึกเอาไว้

“แค่โทษคราวก่อนยังไม่พออีกรึ” เฉินเสียนกล่าว

หลิ่วเหมยอู่จิกเล็บลงบนผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมืออย่างอัดอั้นพลางกล่าวว่า “ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะสู้กับองค์หญิง ข้ามาเพื่อขอโทษพระองค์”