เธอจึงนึกขึ้นได้ เหตุการณ์ในครั้งนั้นที่เธอและซูเจ๋อซื้อหน้ากากจากร้านแผงลอยข้างทาง

ตอนนั้นทั้งคู่ที่พากันสวมหน้ากาก แล้วเดินเคียงคู่กันท่องเที่ยวไปทั่วตลาด

พวกเขาไม่ต้องกลัวว่าจะถูกคนจากบ่อนพนันจำได้แล้วตามมาทำร้าย และยิ่งไม่ต้องเป็นกังวลเข้าไปใหญ่ว่าใครจะเห็นพวกเขานั้นอยู่ด้วยกัน

เธอยังจำได้ ก่อนหน้านั้น ที่เธอถูกคนจากบ่อนพนันตามทำร้ายไปทั่ว ซูเจ๋อก็ปรากฏตัวในชุดดำสนิทข้างทาง เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและนุ่มนวล : “อาเสียน”

เธอไม่ทันได้พูดอะไร จู่ๆ ก็ดึงซูเจ๋อวิ่งหนีเข้าไปในตรอกด้วย

ปรากฏว่าทั้งคู่ได้พากันวิ่งเข้าไปในทางตัน ซูเจ๋อจึงช่วยจัดการคนกลุ่มนั้นจนน่วมเละไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน

ความทรงจำของเฉินเสียนค่อยๆ หวนคืนมา สิ่งเล็กๆ น้อยๆ จากอดีตค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเธอโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ทุกๆ ฉากทุกตอนเธอจำมันได้อย่างชัดเจน รวมไปถึงสัมผัสของการจับมือระหว่างเธอและซูเจ๋อ ผมที่นุ่มสลวยและชายเสื้อที่พลิ้วไหว ทุกคำพูดของเขา ทุกแววตาที่ใช้มองเธอขณะที่เขายืนคร่อมเธอชิดกับผนังกำแพง

ราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

เฉินเสียนจู่ๆ ก็รู้สึกว่าถึงแม้เมืองหลวงนี้จะเลวร้าย แต่อย่างน้อยๆ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะหลงรักเขา จนไปถึงหลังจากที่เธอรักเขาไปแล้ว

เฉินเสียนหันหลังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ย้อนกลับไปที่ปากทางเข้าตรอกเดิมอีกครั้ง ด้านหลังของเธอมีเจ้าของแผงลอยที่ขายหน้ากากกำลังพูดเชิญชวนว่า : “ลูกค้าซื้อหน้ากากสักชิ้นเถอะขอรับ”

เฉินเสียนจู่ๆ ก็หยุดชะงักไปทันที รู้สึกใจสั่นขึ้นมาทั้งใจ จากนั้นก็สาวเท้าเดินตรงเข้าไปในตรอกทันที

เธอไม่อยากจะยอมแพ้ทั้งแบบนี้ และไม่อยากกลับไปทั้งๆ แบบนี้ด้วยเช่นกัน

เธออยากจะลองอีกครั้ง

ฉะนั้นเฉินเสียนจึงย้อนความทรงจำอีกครั้ง เธอมุดผ่านช่องเล็กๆ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เลี้ยวเข้าตรอกทางด้านหลัง ราวกับภาพที่ค่อยๆ รวบรวมเป็นเล่มเดียวกัน

ยิ่งเข้าไปลึก ยิ่งไร้ผู้คนสัญจร

เธอยังหายใจหอบ ผ่านไปนานแล้วแต่ก็ไม่อาจจะสงบลงได้ จนในที่สุด ทางตันนี้ก็มีเพียงเสียงหายใจของเธอที่ดังก้อง

ซูเจ๋อยิ้มบางเบาพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านอย่ารีบวิ่งขนาดนี้ ข้าก็แค่รอนานขึ้นอีกหน่อยจะเป็นไรไป”

เฉินเสียนพูดขึ้นด้วยความแปลกใจว่า : “ท่านมั่นใจขนาดนั้นหรือว่าข้าจะตามหาท่าน? หากว่าข้าหาท่านไม่เจอล่ะ?”

“หากว่าหาไม่เจอ ก็คงต้องรอครั้งหน้ากระมัง”

เสียงของเขาอ่อนโยนราวกับหยก ที่ทำให้ใจหวั่นไหวกว่าลมที่พัดผ่านกำแพงนั่นเสียอีก

เฉินเสียนฟังแล้วก็รู้สึกหวั่นไหวไปทั้งใจ

ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมานั้น เธอได้สลัดสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวนั่นออกไปจนหมดสิ้น จ้องมองซูเจ๋อ ยิ้มขึ้นที่มุมปากบางเบา

เธอจะต้องห้ามโลภอย่างเด็ดขาด แค่ได้เจอหน้าก็อยากจะอยู่ด้วยชั่วชีวิต นั่นเป็นความเห็นแก่ตัวของเธอคนเดียว ที่อาจจะพลอยทำให้เขาลำบาก

ได้เจอะเจอแค่เพียงเสี้ยวนาที เท่านี้ก็ดีเกินพอแล้วไม่ใช่หรือ?

เฉินเสียนเก้าไปข้างหน้าอีกสองเก้า เธอก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้กฤษณาจากตัวเขา

มองเห็นเขาที่อยู่ตรงหน้าเธอ จู่ๆ เฉินเสียนก็รู้สึกไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอมากแล้ว

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเสียนก็ได้ยินตัวเองถามขึ้นว่า : “ท่าน สบายดีไหม?”

ซูเจ๋อตอบกลับว่า : “สบายดี”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วพูดต่อไปว่า : “ก่อนหน้านี้ที่ท่านป่วย หายดีหรือยัง”

ซูเจ๋อตอบกลับว่า : “ใกล้จะหายแล้ว”

“วันนั้นข้าอยู่นอกประตู ได้ยินเสียงท่านไอรุนแรงมาก” เมื่อเฉินเสียนพูดถึงคำนี้ จู่ๆ แค่หายใจก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ซูเจ๋อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบาบางว่า : “ทำท่านปวดใจ ข้าเองก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย”

มันเป็นความปวดใจแบบไหนกันนะ เหมือนจะไม่สามารถเข้าใจมันได้ ความเจ็บปวดที่เข้าลึกลงไปในกระดูก แพร่กระจายไปตามแขนขาของเธอ แต่เธอก็ยังต้องฝืนอดทนมันไว้

เฉินเสียนที่แทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ แต่กลับฝืนยิ้มออกมา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

จากนั้นบรรยากาศก็กลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง

ตั้งแต่ตอนที่เธอตีซูเจ๋อจนสลบ แล้วหนีกลับเมืองหลวงในกลางดึกนั่น เฉินเสียนก็ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลย