ขอเพียงได้ยินบุตรชายอ่านตำรา นางก็พึงพอใจแล้ว

ซูเจ๋อกับเฉินเสียนก็รอทานข้าวเที่ยงอยู่ในลานบ้านอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย ถึงแม้ลานบ้านจะเล็ก หากแต่มีข้าวของจัดวางไว้มากมาย ที่มุมกำแพงยังเลี้ยงแม่ไก่ไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังพาลูกไก่ออกหาอาหาร

ซูเจ๋อได้ยินเสียงเด็กอ่านตำรา พลางขมวดคิ้วมุ่น

เห็นเด็กกำลังอ่านอย่างสนุกสนาม เขาก็ไปยืนด้านข้างเด็ก แล้วกวาดสายตามองหนังสือในมือเด็กชาย กล่าวว่า “อาจารย์สอนเจ้าอ่านเยี่ยงนี้หรือ?”

เด็กพยักหน้าหงึกๆ “อาจารย์บอกให้ฝึกอ่านบทความจนคล่อง พรุ่งนี้จะสอบในห้องเรียน”

ซูเจ๋อยกคิ้วไม่แสดงท่าทางใดๆ กล่าวว่า “เจ้าอ่านได้คล่องมาก หากแต่อักษรในหนังสือเจ้าอ่านถูกแล้วหรือ?”

เด็กเกาศีรษะ “ข้ารู้สึกว่าถูกอยู่นะ หากอ่านผิด อาจารย์ก็คงแก้ไขให้”

ปกติซูเจ๋อไม่ค่อยชอบอยู่กับเด็กสักเท่าไหร่ สาเหตุก็เพราะเขาชอบความเงียบสงบ และธรรมชาติของเด็กก็มักจะร่าเริง ซุกซนอย่างไม่หยุดหย่อน

แต่เขาไม่รู้สึกเช่นนั้นกับเด็กคนนี้ เด็กเบิกตาคู่สุกใสมองเขา ส่วนอารมณ์ของเขาก็ดีพิเศษ จึงแนะนำให้เด็กคนนี้อย่างเหมาะสมสองสามประโยค

เด็กชายฟังอย่างใจจดใจจ่อ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เมื่อได้ยินบทสนทนา สตรีเจ้าบ้านก็ชะเง้อมอง หลังจากเห็นซูเจ๋อกำลังแนะนำบุตรชายของตนพลันรู้สึกกึ่งกังวลกึ่งชื่นใจ

ชื่นใจที่มีคนสอนตำราบุตรของตน นางต้องอยากให้เกิดสิ่งดีๆอย่างนี้ต่อไป และสิ่งที่เป็นกังวลก็คือเขาสอนไม่เหมือนกับสำนักศึกษา ถ้าเกิดสอนผิดล่ะ ควรทำเช่นไรดี?

เฉินเสียนเห็นสตรีเจ้าบ้านมีสีหน้าสับสนซับซ้อน พลางยิ้มกล่าวว่า “ฮูหยินต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?”

สตรีเจ้าบ้านกล่าวอีกว่า “เพียงแต่ด้านนอกมีคนตามหาพวกท่าน พวกท่านเลยมาหลบในเรือนข้า?”

เฉินเสียนกล่าว “ดีที่ฮูหยินช่วยเหลือ พวกเราบุกเข้ามารบกวนฮูหยินในเรือน ต้องขออภัยจริงๆ”

สตรีเจ้าบ้านโบกมือกล่าวว่า “อืม ไม่ต้องเกรงใจข้า เรื่องเล็กน้อยเอง สมควรทำอยู่แล้ว ตอนนั้นข้าตกใจจริงๆ โชคดีที่ตอบสนองทันเวลา จึงไม่ได้ตะโกนร้องออกไป”

นางพูดพลางใช้แววตาคลุมเครือ ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “แม่นางกับคุณชาย……แอบหนีตามกันมาใช่หรือไม่?”

เฉินเสียนกระตุกมุมปาก

สตรีเจ้าบ้านกระซิบกล่าวว่า “เป็นสตรีต้องรู้จักรักษาความสุขในยามบั้นปลายชีวิตให้ดี มีเพียงได้อยู่กับบุรุษในดวงใจจึงจะมีความสุข พวกท่านตกลงเรื่องแต่งงานกันหรือยัง?”

เฉินเสียนเหงื่อซึมด้วยความเขินอาย “อืม ถือว่าใช่กระมัง”

“ยอดไปเลย” สตรีเจ้าบ้านกล่าวว่า “คุณชายท่านนี้หน้าตาหล่อเหลา บุคลิกสง่างาม ต้องเป็นคนไม่เลวเลย แม่นางต้องถนอมให้ดีนะ ด้านนอกมีนางจิ้งจอกแพศยามากมาย ท่านต้องดูให้ดีเชียว อย่าปล่อยให้สตรีพวกนั้นมาหมายปอง”

สตรีเจ้าบ้านกล่าวด้วยความจริงใจและถูกต้อง เฉินเสียนผงกศีรษะอย่างรับรู้ พลางกล่าวว่า “ขอบคุณฮูหยินที่เตือน ข้าจะไม่ให้สตรีหน้าไหนมีโอกาสครอบครองเขา”

สตรีเจ้าบ้านถามอีกว่า “งั้นต่อจากนี้พวกท่านวางแผนจะทำอย่างไรต่อ? คืนนี้จะออกจากเมืองหรือไม่ สามีข้าอาจช่วยพวกท่านได้นะ”

เฉินเสียนชะงัก ถามว่า “พี่ชายทำงานรับจ้างไม่ใช่หรือ แล้วจะช่วยได้หรือ? อีกอย่างพอฟ้ามืดประตูเมืองก็ปิดแล้ว อยากออกก็คงออกไปไม่ได้”

สตรีเจ้าบ้านกล่าวว่า “อืม เมื่อครู่ไม่ได้พูดละเอียด สามีข้าช่วยขุนนางซ่อมแซมประตูเมือง ถือว่าเป็นงานหลวงได้กระมัง ประตูเมืองขาดนี่เสริมนั่น จำเป็นต้องใช้คนน่ะสิ เช่นนี้ประตูเมืองถึงจะแข็งแรงทนทาน”

นางกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “เขาทำงานที่นั่นหลายปีจนกลายเป็นมิตรสหายกับทหารเฝ้าประตูเมืองแล้ว หากพวกท่านอยากออกจากเมืองในยามวิกาล พวกข้าก็ช่วยพวกท่านเอง ล้วนเป็นสามัญชนเช่นกัน ต้องคอยช่วยเหลือกันอยู่แล้ว ข้าจะให้เขาไปคุยกับทหารเฝ้ายามที่เป็นสหายของเขา ไม่แน่ว่าอาจจะแอบเปิดช่องประตูเมืองไว้ให้ก็ได้”