อวี้เยี่ยนพูด “มีแค่นี้เพคะ”

“แต่ข้ายังจำได้ว่าตอนที่เจ้าพูดถึงเอ้อร์เหนียงช่างดูไม่มีความสุข และเหมือนมีอะไรจะพูด วันนี้มีโอกาสเจ้าพูดไม่ชัดเจน ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก”

เฉินเสียนยังอยากจะให้โอกาสนางอีกครั้ง เพื่อว่านางมีอะไรให้พูดออกมา

อวี้เยี่ยนกัดปากไม่พูดอะไร

เฉินเสียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย นิสัยนี้เอาแต่ใจยากกว่านางได้อย่างไร เมื่อให้นางพูดกลับไม่ยอมพูด

แม่นมซุยพูดว่า “องค์หญิง อวี้เยี่ยนนั้นถูกต้องแล้ว อาจเป็นเพราะบ่าวเองที่เป็นคนที่มารับใช้จากที่อื่น ดังนั้นอาจจะยังมีความไม่พอใจอยู่ โปรดขอให้องค์หญิงยกโทษให้อวี้เยี่ยนด้วยเพคะ”

เฉินเสียนพูด “ถ้าไม่มีความเข้าใจผิดอะไร พวกเจ้าทั้งหมดเป็นคนข้างกายข้า ต่อจากนี้ไปจะต้องไม่มีใครมาคุยเรื่องสั้นยาวต่อหน้าข้าอีก หากข้าได้ยินหนึ่งครั้งจะลงโทษหนึ่งครั้ง เรื่องนี้ได้พูดออกไปแล้ว ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก”

อวี้เยี่ยนกลับไปทำความสะอาดที่ห้องอย่างไม่มีความสุข

แม่นมซุยยืนอยู่ที่ลาน ยังคงกังวลเล็กน้อยจึงถามว่า “วันนี้แม่ทัพมีการ……ทำให้องค์หญิงลำบากใจหรือไม่เพคะ?”

เฉินเสียนหน้านิ่งพูดว่า “แค่กัดเท่านั้น ไม่มีอะไร”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ไม่ต้องไปบอกเขา”

แม่นมซุยพูด “องค์หญิงไม่ให้บ่าวพูด บ่าวก็จะไม่พูดออกไปแม้แต่คำเดียว”

ดูเหมือนว่าจะมีความผิดมากกว่านี้ แนวนอนแนวตั้งก็ไม่ถูกทั้งหมด เฉินเสียนอยู่ในอารมณ์ที่แย่มากวันนี้

นอนอยู่บนเตียงในตอนกลางคืน แต่ในหัวใจยังคงทุกข์ทรมานมาก

นางคิดถึงเพียงซูเจ๋อ เพียงแค่อยากนำทุกอย่างที่นางมีให้กับซูเจ๋อ

ไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้อง

อวี้เยี่ยนมองดูดวงตากลมโตและพูดว่า “เมื่ออาณาจักรองค์หญิงถูกทำลาย เขาได้นำขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของราชสำนักเพื่อไปสวามิภักดิ์ ซึ่งถือได้ว่าเป็นการทรยศต่อองค์หญิง”

“เรื่องนี้ข้าก็รู้เหมือนกัน ในตอนนั้นถ้าหากเขาไม่ทำเช่นนั้น ทั้งเขาและขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของราชสำนักก็จะจบลงอย่างน่าอนาถ”

อวี้เยี่ยนพูดอย่างตกตะลึง “เห็นได้ชัดว่า ก่อนหน้านั้นองค์หญิงก็ได้เกลียดเขามาเป็นเวลานาน”

เฉินเสียนพูดอย่างแผ่วเบา “เจ้ารู้แค่พวกนี้ แต่มีอีกมากมายที่เจ้าไม่รู้ ชายผู้นั้นไม่กลัวอะไรเพียงเพราะข้า เขาเคยเสียเลือดเสียเนื้อ ได้รับบาดเจ็บมากมาย และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

เขาหวังอยากให้ข้าอยู่ใต้แสดงแดด โดยไม่สนใจตัวเองเดินในทางมืด เขาหวังอยากให้ข้ามีชีวิตที่ดี และไม่สนว่าตัวเองจะแบกรับความอับอายหรือไม่

ดังนั้นทำไมข้าถึงต้องสนใจว่าก่อนหน้านั้นเขาเป็นใคร ก่อนหน้านั้นเขาเคยทำอะไร?”

“ผู้ชายแบบนี้ บนโลกใบนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่รักเขา ข้าเองก็ไม่ยกเว้น”

“ตอนนี้ข้าคาดหวังทั้งหมด ไม่ใช่ว่าเขาสามารถทำอะไรให้ข้ามากน้อยเพียงใด แต่ข้าหวังว่าเขาไม่ต้องได้รับบาดเจ็บ ไม่ต้องได้รับความอันตรายใดๆ อีก มีอายุที่ยืนยาวไร้ความกังวล ปลอดภัยร้อยปี”

อวี้เยี่ยนรู้สึกสับสนอยู่นาน ยังคงมองหาเหตุผลที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมเฉินเสียน “แล้วองค์ชายล่ะเพคะ? บ่าวรู้สึกว่าชายผู้นี้เป็นผู้ที่มีความคิดที่ลึกซึ้ง ใจไม้ไส้ระกำ ไม่แน่ทำดีกำองค์หญิงเป็นเพียงผิวเผิน องค์หญิงมองเขายังไม่ชัด ทั้งหมดนี้คิดเพื่อองค์ชายนะเพคะ”

นายและสาวใช้ทั้งสองเหมือนเป็นพี่น้องกัน กระซิบกระซาบพูดคุยกันในเรื่องนี้อย่างละเอียด

เฉินเสียนพูดว่า “ทำไมข้าจะไม่คิดเพื่อองค์ชายล่ะ? ชื่อก็ได้ตั้งแล้ว อีกทั้งเป็นเขาที่ตั้งให้”

อวี้เยี่ยนพูดด้วยปากปูด “นั่นก็เพื่อทำให้ท่านพอใจและทำให้ท่านสับสน! ต่อหน้าแสดงออกแกล้งทำเป็นชอบองค์ชายมาก เพื่อที่ท่านจะได้ยอมรับเขาอย่างมีความสุข!”

เฉินเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ชอบองค์ชาย?”

อวี้เยี่ยนพูดว่า “องค์ชายไม่ใช่ลูกของเขาเอง เขาจะชอบได้อย่างไร และยังช่วยเลี้ยงลูกคนอื่น? องค์หญิง บ่าวรู้เพคะว่าเขาไม่ชอบองค์ชายอย่างแน่นอน!”

“เจ้ารู้มาจากไหน?”

“ท่านคิดดูว่า ในอนาคตเขาจะเป็นพ่อเลี้ยงขององค์ชายจริงๆ นั่นคือพ่อเลี้ยง! จะมีพ่อเลี้ยงสักกี่คนที่จะจริงใจต่อลูกของคนอื่น? ต่อมาเป็นเรื่องที่พ่อเลี้ยงทำร้ายลูกเลี้ยงซะมากกว่า! เขาแกล้งทำกับองค์ชาย เมื่อท่านไม่อยู่ ก็จะทารุณเขา บางทีในอนาคตอาจจะต้องทอดทิ้งเขาไป! แบบนี้องค์ชายก็น่าสงสารมากสิเพคะ!”

เฉินเสียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพก็ดีมากรึ? ท่านแม่ทัพก็ไม่ใช่พ่อจริงๆ ขององค์ชาย”

อวี้เยี่ยนรู้สึกหดหู่อยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “บ่าวก็ไม่ได้สนับสนุนแต่แม่ทัพอยู่ตลอดนะเพคะ อย่างไรก็ตามจะหาพ่อเลี้ยงให้องค์ชาย บ่าวยังคิดว่าควรระวังไว้หน่อยก็ดี บ่าวไม่ชอบใต้เท้าซูเลยเพคะ”

เฉินเสียนลูบคางและพูดว่า “ดังนั้นตามที่เจ้าเล่ามาแล้ว ชีวิตครึ่งหลังข้าจะแต่งงานอีกครั้งก็เป็นเรื่องยากแล้วสิ?”