แน่นอนว่าองค์จักรพรรดิทรงรู้ดีอยู่แล้ว แต่ซูเจ๋อสามารถนำการเจรจาสันติภาพกับเย่เหลียงกลับมาได้นั้นถือว่าเป็นผลงานที่ทรงเกียรติ พระองค์จึงไม่ได้ทำอะไรเขาทั้งสิ้น

เฮ่อฟั่งจึงพูดต่อว่า : “และครั้งนี้ พอเหมาะพอเจาะกับองค์หญิงจิ้งเสียนที่ป่วยสาหัส ทางเป่ยเซี่ยก็ได้ส่งวารสารมา หากไม่ใช่เพราะมีคนส่งสารอย่างลับๆ กับทางเป่ยเซี่ย จะทันการแบบนี้ได้อย่างไรกัน ทั้งฝ่ายปกครองและฝ่ายค้าน ยังจะมีใครที่ไม่อยากให้องค์หญิงจิ้งเสียนตายดังเช่นเขาอีกเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

หลายปีมานี้ซูเจ๋อได้ริเริ่มที่จะยอมจำนนเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งทางอาวุธยุทโธปกรณ์ระหว่างยุคกลางมาโดยตลอด หลายปีที่ผ่านมานี้เขาพยายามประพฤติตนให้เหมาะสมและปฏิบัติตนด้วยความสงบเสงี่ยมเจียมตัวเสมอมา ไม่เคยข้องเกี่ยวเกินเลยกับเฉินเสียนแม้เพียงนิดเดียว

องค์จักรพรรดิใช่ว่าจะไม่เคยคิดมาก่อน หากบุคคลในความมืดที่คอยช่วยเหลือเฉินเสียนมาโดยตลอดเป็นเขาจริงๆ เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้จิตใจลึกลับซับซ้อนเป็นอย่างมาก ที่ปกปิดตัวตนและอดทนมาโดยตลอดเช่นนี้ได้

ถึงแม้ว่าในเวลานี้จะเป็นอย่างนี้ ซูเจ๋อก็ยังทำเช่นดังเดิม สอนหนังสือตำราในวิทยาการศึกษาไท่ ไม่ยอมเผยตัวตนออกมาแม้แต่นิดเดียว สรุปแล้วคนผู้นี้กำลังเฝ้าดูการเติบโตของจิ้งเสียนหรือไม่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจะเก็บเขาไว้ได้อีกต่อไป

เฮ่อฟั่งจึงพูดขึ้นว่า : “ปีนั้นเพื่อความเสถียรภาพของรัชสมัยก่อนหน้าและเหล่าขุนนางเก่า จึงไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะเก็บเขาไว้ได้ แต่บัดนี้รัชสมัยปัจจุบันเป็นที่มั่นคงดีแล้ว เขาก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป สู้เริ่มจากซูเจ๋อก่อนไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิไม่สามารถลงมือกับเฉินเสียนได้ หรือว่าเขาจะไม่สามารถทำอะไรซูเจ๋อได้ด้วยอย่างงั้นหรือ?

รอให้พระองค์ขุดดินใต้รากนั่นจนหมดสิ้นแล้ว เฉินเสียนเองเป็นเพียงแค่องค์หญิงของราชวงศ์ก่อนหน้านี้ เธอเป็นหญิงเพียงนางหนึ่ง ก็คงจะโอนเอนและสั่นคลอนอย่างแน่นอน ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! วิธีการที่ใช้นั้นอาจจะซับซ้อนและวุ่นวายกว่าบ้างก็เท่านั้นเอง

สีหน้าพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิดุจเมฆฝนที่หยุดโหมกระหน่ำลง พระองค์ทรงรับสั่งให้เฮ่อฟั่งไปจัดการเรื่องนี้ และไม่ได้สอบสวนเรื่องที่เขามักมากในหญิงงามต่อไปอีก ในท้ายที่สุดพระองค์เพียงแค่อบรมสั่งสอนเขา เมื่อเรื่องราวจบลง พระองค์ก็ไม่ลืมที่จะประทานลูกกวาดหวานให้กับเขาด้วย องค์จักรพรรดิได้ทรงพระราชทานนางระบำที่สวยสดงดงามของราชวังให้เขาถึงสองนาง และทรงอนุญาตให้เฮ่อฟั่งเป็นคนไปเลือกเอง

เฮ่อฟั่งน้อมรับด้วยความปีติดีใจ และตั้งใจจะใช้งานนี้เพื่อเป็นโอกาสในการเลื่อนตำแหน่งให้ตัวเอง จะต้องตั้งใจให้มากขึ้นกว่าเดิม

ในระหว่างที่เฉินเสียนกำลังพักรักษาตัวอยู่นั้น เวลาที่ไม่มีอะไรทำ เธอก็มักจะอ่านตำราอยู่เสมอ

ตรงไหนที่เธอไม่รู้ก็จะไปถามฉินหรูเหลียง บางครั้งก็ยังคุยปรึกษาเรื่องกลยุทธ์กับฉินหรูเหลียงอีกด้วย บางทีก็พากันคุยจนปาไปครึ่งค่อนวันได้ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เธอจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าทั้งเธอและฉินหรูเหลียงต่างเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน จึงไม่ได้รับรู้ความเคลื่อนไหวของยุคกลางเลย หรือว่ายุคกลางจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ

เธอไม่ได้เชื่อเรื่องกระแสสื่อจิตอะไรนั่น เพียงแต่รู้สึกว่าในใจมันหวิวแปลกๆ

ไม่ว่าจะเป็นในวังหรือนอกวัง มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ทำให้เธอเป็นกังวลใจ

คนหนึ่งคือซูเจ๋อ และอีกคนก็คือเจ้าน่องน้อย

เฉินเสียนพูดกับอวี้เยี่ยนว่า : “เจ้าไปเรียกฉินหรูเหลียง ให้เขาคิดหาวิธีเข้าไปสืบเรื่องในวังหน่อย ข้ากังวลใจไม่รู้ว่าเจ้าน่องน้อยกับเขาจะปลอดภัยดีหรือเปล่า”

อวี้เยี่ยนเห็นว่าจิตใจของเธอไม่อยู่กับร่องกับรอยเลย และก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ นางจึงรีบวิ่งออกจากสวนสระวสันตฤดูเพื่อไปหาฉินหรูเหลียง

แต่ยังไม่ทันที่นางจะออกจากสวนไป นึกไม่ถึงเลยว่าฉินหรูเหลียงจะมาหาเอง

เขาเดินเข้ามาในสวนช้าๆ เมื่อเข้าห้องมาแล้วก็เจอกับเฉินเสียน เขาที่กำลังจะอ้าปากพูด แต่กลับได้ยินเฉินเสียนพูดขึ้นก่อนว่า : “ท่านมาได้จังหวะพอดี ข้าอยู่ในสวนทั้งวันแล้ว และไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างนอกนั่นเป็นยังไงบ้าง ท่านไปสืบให้ข้าหน่อยได้หรือไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า”

เงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็ขมวดคิ้วแล้วจึงพูดขึ้นต่อว่า : “จู่ๆ ข้าก็รู้สึกเป็นห่วงซูเจ๋อกับเจ้าน่องน้อยขึ้นมา”

เมื่อเทียบกับเจ้าน่องน้อยแล้ว เธอเป็นห่วงซูเจ๋อมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เพราะเรื่องครั้งนี้ของเป่ยเซี่ย เธอจึงมีลางสังหรณ์ ว่าองค์จักรพรรดิทรงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

แต่ซูเจ๋อทำการรอบคอบเสมอ และบอกเธอว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอเชื่อว่าเขาจะสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างเหมาะสม

กลัวก็เพียงแต่สิ่งที่ไม่แน่นอนนี่แหละ

ฉินหรูเหลียงจ้องมองเฉินเสียนด้วยแววตาที่จริงจัง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นห่วงเรื่องพวกนี้ขึ้นมาล่ะ?”

เฉินเสียนส่ายหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “จิตใจของข้าไม่สงบ สิ่งที่จะทำให้ข้าเป็นห่วงได้ก็มีแค่พวกเขานี่แหละ”

ฉินหรูเหลียงเม้มปากเบาๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด เขาเดินออกไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักหน่วงว่า : “ข้าจะช่วยท่านสืบดู ท่านอยู่อ่านตำราต่อที่สวนอย่างสบายใจเถอะ”

เมื่อเดินจนไปถึงหน้าประตู เงาที่สูงใหญ่ของเขาก็หยุดชะงักลง

ฉินหรูเหลียงหันกลับมาจ้องมองเฉินเสียนตรงๆ จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาว่า : “หากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ท่านวางแผนจะจัดการอย่างไร?”