อวี้เยี่ยนกล่าวเตือนสติว่า “องค์หญิง ถึงเวลากินอาหารเย็นแล้วเพคะ”

เธอนั่งอยู่ทั้งบ่ายโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย

อาหารวางอยู่บนโต๊ะ เฉินเสียนล้วนไม่มีความอยากอาหารเลย อวี้เยี่ยนรีบไปเชิญฉินหรูเหลียงมากินข้าวด้วยกัน ก็ดีที่จะได้เกลี้ยกล่อมองค์หญิงด้วย

แม่นมซุยอยู่ด้านข้าง กล่าวขึ้นว่า “องค์หญิงมากแค่ไหนก็กินสักหน่อยเถิดเพคะ กินอิ่มแล้วถึงจะมีแรงคิดหาวิธีช่วยใต้เท้านะเพคะ”

เฉินเสียนกล่าวอย่างราบเรียบว่า “เอ้อร์เหนียงวางใจ เวลานี้ข้าไม่มีทางทารุณร่างกายของข้าหรอก”

เธอเพียงแค่รอ รอให้ถึงค่ำคืนนี้อย่างรวดเร็ว

เฉินเสียนไม่สามารถทำให้สมองของตัวเองว่างเปล่าได้ มีท่าทางตึงเครียดและเตรียมป้องกันอยู่ตลอดเวลา เธอเกรงว่าพอตัวเองผ่อนคลายลงแล้ว ก็จะทำให้มีภาพบางอย่างที่เดิมทีเธอไม่สามารถจิตนาการได้ทะลวงเข้ามาในสมอง

เธอควบคุมตัวเองไม่ได้นึกถึงตอนที่ฉินหรูเหลียงเพิ่งจะออกมาจากศาลยุติธรรมต้าหลี่

เฮ่อฟั่งผู้นั้น ต้องไม่กรุณาแล้วใช้ความรุนแรงกับซูเจ๋อแน่

ซูเจ๋ออยู่ในคุก จะเปลี่ยนแปลงกลายเป็นอย่างไรล่ะ?

เฉินเสียนคล้ายดั่งแตกสลาย อีกด้านควบคุมไม่ให้คิดไม่ได้และอีกด้านก็หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ด้วย

เมื่อก่อนซูเจ๋อต้องเหมือนกับเธอที่แตกสลายและต่อสู้ดิ้นรนเป็นแน่ เวลานั้นเขาควบคุมตัวเองอย่างไรกันนะ? ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ฉินหรูเหลียงก็เดินเข้ามาทันที เพิ่งจะนั่งลงไม่ทันได้เอ่ยพูดสักกี่ประโยคพ่อบ้านก็ถือโอกาสแอบแฝงมาสวนสระวสันตฤดูตอนที่ฟ้ามืดลงได้ไม่นาน กล่าวกับเฉินเสียนว่า “องค์หญิง มีผู้มาส่งจดหมายพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนสีหน้าเปลี่ยน รีบเอื้อมมือไปรับมา เปิดออกดูอย่างรวดเร็ว สีหน้าเยือกเย็นลง

ฉินหรูเหลียงถามว่า “สรุปว่ามีการจัดการวางแผนอย่างไร?”

ผู้สอดแนมรีบแฉลบผ่านบริเวณมุมกำแพงด้วยความเร็วสูง พอมองดู แต่ทว่าปรากฏเห็นเป็นทางตัน

และฉินหรูเหลียงกับเฉินเสียนก็แฉลบอยู่ที่ทางตันนั้น หมุนตัวกลับมา มองพวกเขา

เวลาเดียวกัน มีเงาดำบินออกมาจากด้านหลังเรือนของอาณาประชาราษฎร์ สกัดกั้นทางหนีทีไล่ของคนเหล่านั้นจากทางด้านหลัง

นักฆ่าชุดดำบนมือมีกริช ในเวลานั้นกระโจนเข้ามาอย่างไม่ลังเลใจ เข่นฆ่าโรมรันกับผู้สอดแนมอย่างไม่ย่อท้อ

นักฆ่าชุดดำเหล่านี้ซ่อนตัวอยู่ตรงนี้นานแล้ว และผู้สอดแนมยุ่งอยู่กับการจับจ้องมองเฉินเสียนกับฉินหรูเหลียง เลยไม่ได้มีการเตรียมป้องกันตัวไว้ หรือเดิมอาจจะคาดไม่ถึงเลยว่า เฉินเสียนจะปฏิบัติลงมือกับพวกเขาได้

หากเมื่อก่อนกรณีที่เฉินเสียนมีจิตใจอำมหิต องค์จักรพรรดิรู้ จะต้องไม่อภัยเธออย่างแน่นอน และจะต้องสังหารเธอทันทีแน่

เพราะฉะนั้นเมื่อก่อนถึงแม้ว่าเฉินเสียนรู้ไม่ว่าทำสิ่งใดด้านหลังมักมีคนคอยตามเธอ เธอก็ทำเป็นเหมือนกับไม่เห็น

ไม่ว่าผู้สอดแนมหรือว่าองค์จักรพรรดิ คาดว่าล้วนนึกไม่ถึงว่าเฉินเสียนจะลงมือได้ เธอเป็นเพียงหญิงสาวผู้หนึ่ง ปัดฐานะที่เธอเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ก่อนหน้าทิ้งไป โดยพื้นฐานไม่มีค่าพอที่จะทำให้หวาดกลัว

แต่ค่ำคืนนี้ เธอเพิ่งจะแสดงอานุภาพที่โหดเหี้ยมให้เห็น ชัดเจนว่าต้องการนำผู้สอดแนมที่จ้องมองเธอดึงดูดมาโจมตีบริเวณนี้ รอตอนที่ผู้สอดแนมรู้ตัว ก็สายเกินไปเสียแล้วล่ะ

การกระทำของนักฆ่าชุดดำชัดเจนคล่องแคล่ว ศิลปะการต่อสู้ของเหล่าผู้สอดแนมนี้ไม่ได้ดีอย่างที่เฉินเสียนจินตนาการไว้เลย ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะกลายเป็นนักดาบหลวงหรอก เมื่อก่อนองค์จักรพรรดิได้สูญเสียนักดาบหลวงไปสองกลุ่ม คาดว่าคนที่เหลือไว้ใช้งานก็ไม่ได้มากแล้ว

ไม่นานนักฆ่าได้จัดการผู้สอดแนมจนเละตุ้มเปะไปหมด

เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงเพียงเฝ้าสังเกตทั้งสองฝ่ายสู้กัน

แต่คิดไม่ถึง มีผู้สอดแนมคนหนึ่งราวกับต้องการพิชิตเฉินเสียน สลัดนักฆ่าทิ้ง หันกลับมาโจมตีทางเฉินเสียน เขาคิดว่าเฉินเสียนไม่มีศิลปะการต่อสู้ และมือทั้งสองข้างของฉินหรูเหลียงพิการแล้ว แม้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บจัดการกับทั้งสองคนก็ไม่ได้เปลืองแรงอะไร

ที่ไหนได้พอถึงด้านหน้า เฉินเสียนหมุนตัวหลบดาบเขาอย่างคล่องตัว ตอนที่เขาชะงักงัน เฉินเสียนบีบมือเขาแน่น ออกแรงบีบพลิกมือแย่งชิงดาบ

ในแววตาของเฉินเสียนไม่มีความแวววาว เข้มข้นราวกับหมึก การเคลื่อนไหวบนมือไม่ช้าไปกว่านักฆ่าเลย เฉินเสียนก็เอื้อมมือยืดไปด้านหน้าผู้สอดแนม เวลาเดียวกันดาบที่อยู่ในมือได้ทะลวงลึกเข้าไปในหน้าอกของผู้สอดแนม

เธอเย็นชาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย