ความมืดมิดยามค่ำคืนตลอดสองข้างทางดูเหมือนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกเหมือนเท้าทั้งสองข้างกำลังลอยอยู่ในอากาศที่ว่างเปล่า

เมื่อมาถึงจวนของผู้พิพากษา ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ก็ลุกจากเตียงอันอบอุ่น เขาเปลี่ยนไปสวมชุดอย่างเรียบร้อยและออกไปที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่ในค่ำคืนนั้น

แม้ว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดใจ แต่ในเมื่อตัดสินใจยืนอยู่ข้างองค์หญิงจิ้งเสียนแล้ว เขาจึงไม่อาจถอนตัวออกมากลางคัน

ด้วยเหตุนี้ฉินหรูเหลียงกับเฉินเสียนจึงเปลี่ยนไปสวมชุดขององครักษ์ คอยคุ้มกันเกี้ยวของผู้พิพากษาซึ่งตรงไปยังศาลยุติธรรมต้าหลี่

หลังจากเข้าไปในศาลยุติธรรมต้าหลี่ ผู้พิพากษาจึงฝากให้คนสนิทที่ไว้ใจได้นำข้อความไปบอกผู้คุมที่กำลังจะมาเปลี่ยนเวร ว่าคืนนี้ไม่ต้องปฏิบัติหน้าที่และให้พวกเขากลับไปพักผ่อนได้เลย

ในไม่ช้าคนสนิทก็นำเสื้อผ้าของผู้คุมมาให้สองชุด

เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงเปลี่ยนชุดและรับตราคำสั่งสำหรับเปลี่ยนเวรเอาไว้ จากนั้นจึงฟังสิ่งที่คนสนิทของผู้พิพากษากำชับเรื่องจุดตรวจทั้งหมดที่ต้องผ่านระหว่างทางที่ไปยังคุก หลังจากนั้นทั้งสองคนจึงตรงไปที่นั่นด้วยท่าทีที่สงบ

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่มองแผ่นหลังของทั้งสองคนที่เดินจากไป เขายกมือขึ้นมาปิดปากหาวและกล่าวว่า “คืนนี้คงไม่ต้องนอนอย่างสงบกันแล้ว”

เขาเองก็ไม่กล้าออกไปจากศาลยุติธรรมต้าหลี่ หากมีบางอย่างเกิดขึ้นเข้าจริงๆ เขาจะต้องเป็นคนออกมารับหน้า ดังนั้นจึงต้องไปพักผ่อนเตรียมพร้อมที่ห้องรับรองชั่วคราวหนึ่งคืน เมื่อนอนลง เขาก็พูดกับคนสนิทที่อยู่ข้างกายว่า “พรุ่งนี้หากมีใครถาม ให้บอกไปว่าข้าทะเลาะกับภรรยาและถูกไล่ออกจากห้องกลางดึก ข้าไม่มีที่ไปจึงต้องมานอนที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่หนึ่งคืน”

โชคดีที่ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่มีภรรยาที่ดุๆ อยู่หนึ่งคน และนั่นไม่ใช่ความลับอะไร

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ด้านหน้าคุกของศาลยุติธรรมต้าหลี่มีลานจุตรัสที่กว้างขวางมาก ลานนี้มีพื้นที่ล้อมไว้ทั้งสี่ด้าน ป้องกันไม่ให้ใครแหกคุกหรือบุกเข้ามา และองครักษ์จะตีโอบเข้ามาจากทุกทิศทางได้ในทันที

แสงสว่างภายในลานจัตุรัสมืดสลัว เฉินเสียนและฉินหรูเหลียงเดินอยู่ในลานนั้นและก้าวเข้าไปใกล้ประตูคุกทุกทีๆ

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ องครักษ์เหล่านี้ไม่เคยเห็นเฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงซึ่งๆ หน้ามาก่อน โชคดีที่พอมองแล้วพวกเขาก็ก้มหน้าลงและไม่กล้าเหลือบมองอีก ทว่าต่อให้ตอนนี้จะเผชิญหน้ากัน แต่ทั้งสองคนก็ปลอมตัวอยู่ องครักษ์พวกนี้จึงไม่น่าจะจำพวกเขาได้อยู่ดี

เฉินเสียนผ่อนคลายมาก เธอก้มหน้าอย่างนอบน้อมถ่อมตน มองเผินๆ แล้วไม่มีทางรู้ได้เลยว่าภายในใจเธอคิดอะไรอยู่ ราวกับว่าเธอทำให้ตัวเองกลายเป็นผู้คุมจริงๆ ซึ่งตอนนี้กำลังจะไปเปลี่ยนเวรตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

เมื่อมาถึงจุดตรวจสุดท้าย อีกนิดเดียวก็จะไปถึงประตูใหญ่ของคุก เมื่อเข้าไปในประตูใหญ่ก็จะพบห้องขังที่อยู่ด้านใน

องครักษ์ที่อยู่ในจุดตรวจจุดสุดท้ายหยิบตราคำสั่งไปดู จากนั้นก็ปล่อยให้ทั้งสองคนเข้าไปโดยไม่พูดอะไร

ด้านหน้าประตูคุกเป็นบันไดทอดยาวลงไปใต้ดิน ฉินหรูเหลียงและเฉินเสียนเดินลงบันไดไปอย่างระมัดระวัง องครักษ์หันกลับไปมองแผ่นหลังของทั้งสองคนด้วยความรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ห้องขังภายในคุกเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ทว่าภายในแทบจะว่างเปล่าและมีนักโทษเพียงไม่กี่คน

เฉินเสียนมองสำรวจอย่างรวดเร็วและจำได้ว่านั่นดูเหมือนจะเป็นคนใช้ที่เรือนของซูเจ๋อ เธอชะงักอยู่แค่เดี๋ยวเดียวโดยไม่ได้หยุดนิ่งอยู่นาน

ปกติศาลยุติธรรมต้าหลี่แห่งนี้จะถูกใช้ในการตัดสินคดีของขุนนางตระกูลสูงหรือคดีสำคัญๆ ตอนนี้นอกจากซูเจ๋อก็คือเฮ่อฟั่ง จากนั้นก็ไม่มีผู้ต้องหาของราชสำนักอีก ดังนั้นโดยปกติคุกแห่งนี้จึงว่างเสียเป็นส่วนใหญ่

คดีของเฮ่อฟั่งเดิมทีจะต้องถูกไต่สวนที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่แห่งนี้ เพียงแต่ว่าเขาเคยเป็นประธานผู้พิพากษาในคดีของซูเจ๋อ หากทั้งสองคนถูกขังอยู่ในคุกของศาลยุติธรรมต้าหลี่ด้วยกัน คงจะเป็นอะไรที่ตื่นเต้นเร้าใจจนกลายเป็นเรื่องที่คนอื่นเอาไปพูดคุยเป็นเรื่องตลกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ดังนั้นคดีของเฮ่อฟั่งจึงถูกส่งไปพิจารณาคดีที่กรมอาญา

ยิ่งเดินลึกเข้าไปทางเดินก็ยิ่งแคบลง ยิ่งก้าวเข้าไปใกล้ บรรยากาศก็ยิ่งเย็นลง รู้สึกเหมือนอากาศใกล้จะเย็นจนกลายเป็นน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น

เฉินเสียนได้ยินเสียงพูดคุยและเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น

ทันทีที่เลี้ยวผ่านทางเดินก็พบว่าตรงหน้ามีพื้นที่ทรงกากบาทที่กว้างขวางไว้สำหรับนั่ง มีโต๊ะวางอยู่ตรงกลางและมีเตาถ่านวางอยู่ข้างๆ

ยังมีผู้คุมอีกสองคนที่กำลังรอเปลี่ยนเวรอยู่ที่นั่น

เฉินเสียนไม่สนใจจะทักทายพวกเขา เธอมองไปรอบๆ และสายตาก็พลันไปเห็นร่างของคนผู้หนึ่งอย่างง่ายดาย