คนหนึ่งหนาวเย็นถึงขั้วกระดูก คนหนึ่งเริ่มหนาวเล็กน้อย ดูเหมือนตราบใดที่ฝ่ามือสัมผัสกัน ความอบอุ่นก็จะส่งถึงกันได้

ซูเจ๋อไม่ได้ถามอะไร เขาไม่แม้แต่จะมอง ทว่ากลับจำเฉินเสียนได้ทันทีที่สัมผัสกับความอบอุ่นบนฝ่ามือของเธอ

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ผู้คุมที่ไหนกัน อยู่ๆ ก็มาจับมือข้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ”

เฉินเสียนตอบว่า “ไม่มีทางเลือก ข้าเป็นผู้คุมที่มีความชื่นชอบบางอย่างเป็นพิเศษ”

ได้ยินเสียงของกันและกันราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

เฉินเสียนคลายมือออกและลุกขึ้น แต่ซูเจ๋อยังคว้านิ้วของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

เฉินเสียนเอ่ยกลั้วหัวเราะว่า “ข้าจะไปเอากุญแจมาเปิดประตู”

“อีกครู่หนึ่งองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกจะเข้ามาตรวจ ยังไม่ควรเคลื่อนย้ายกุญแจตอนนี้”

แม้ว่าส่วนมากซูเจ๋อจะไม่ค่อยได้พูดอะไรตอนอยู่ในคุกจนคนอื่นๆ คิดว่าเขาอาจจะหลับหรือสลบไป แต่เวลาเปลี่ยนเวรคือตอนไหน เวลาตรวจตราคือตอนไหน เขากลับรู้ทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกประตูใหญ่ก็เข้ามาจริงๆ พวกเขาพกดาบเข้ามาด้วยและเดินตรวจคุกอย่างเป็นระบบ พวกเขาตรวจห้องขังและทางเดินทั้งหมดแล้วรอบหนึ่ง และเพื่อความแน่ใจจึงกลับไปตรวจอีกรอบ

องครักษ์กลุ่มสุดท้ายหยุดตรวจอยู่ตรงจุดพักที่หน้าห้องขังของซูเจ๋อ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! พยายามเร่งไฟให้แรงขึ้น

องครักษ์พุ่งความสนใจไปที่ฉินหรูเหลียงและเฉินเสียน ในที่สุดก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเจ้าสองคนดูไม่ค่อยคุ้นหน้าเลย ไม่ใช่สองคนที่มาเปลี่ยนเวรเมื่อคืนก่อนนี่”

เฉินเสียนกดเสียงต่ำตอบไปว่า “ขอรับ พอตกค่ำแล้วอากาศหนาวจริงๆ นะขอรับ เมื่อคืนเสียวอู่กับหนิวชีปฏิบัติหน้าที่กลับไปแล้วเป็นไข้ เดิมทีข้ากับพี่ชายมิได้ประจำการที่นี่ แต่ถูกเรียกมาสมทบชั่วคราว” เธอพูดพลางกวักมือเรียกฉินหรูเหลียง “เร็วเข้า รีบหยิบเตาถ่านอันนั้นมาหน่อย ใส่ถ่านเพิ่มเสีย ไม่เช่นนั้นคืนนี้จะลำบาก”

เขาเอ่ยกับเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยนว่า “ที่นี่มีห้องขังหลายห้อง กุญแจจึงเยอะไปด้วย เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาปล้นคุกและหยิบกุญแจมาไขได้ทันที กุญแจจำนวนมากจึงถูกนำมาเรียงไว้รวมกันและจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบตามลำดับ เรื่องนี้มีแต่ผู้คุมเท่านั้นที่รู้

ทุกครั้งที่ใช้กุญแจนั้นเสร็จ กุญแจเหล่านั้นจะถูกใส่เก็บไว้ตามลำดับ ครั้งต่อไปจึงหากุญแจที่จะใช้ได้ตามลำดับนั้น”

เฉินเสียนแสร้งทำเป็นสงบและกล่าวว่า “ถ้าหากเจอโจรปล้นคุกเข้าจริงๆ ท่านแค่บอกโจรนั่นว่ากุญแจดอกไหนใช้เปิดประตูได้ เท่านี้ก็ได้แล้วนี่ ผู้คุมจะทำอะไรไปก็ไร้ประโยชน์”

ซูเจ๋อยิ้ม “ตอนที่ผู้คุมมาเปิดประตู เขาจะไม่ยอมให้ข้าเห็นว่าใช้กุญแจดอกไหน”

“แล้วเหตุใดท่านจึงรู้เยอะขนาดนี้” เฉินเสียนถามพลางทำตามคำชี้แนะของซูเจ๋อ เมื่อหากุญแจดอกที่แปดในพวงที่สามจากทางซ้ายจนเจอ เธอก็สอดเข้าไปในรูกุญแจ

เมื่อมีเสียงดังคลิก แม่กุญแจหนักๆ ก็เปิดออก

ซูเจ๋อเอ่ยช้าๆ ว่า “ถึงจะไม่ได้มอง แต่ข้ายังได้ยิน”

เฉินเสียนผลักประตูห้องขังเข้าไปและขังตัวเองกับซูเจ๋อไว้ข้างใน กุญแจแกว่งไปมาเบาๆ อยู่บนแม่กุญแจทองเหลือง ส่องประกายให้เห็นถึงความเก่าของโลหะ

เธอก้าวเข้าไปหาซูเจ๋อทีละก้าวและค่อยๆ นั่งลงบนหญ้าแห้งที่อยู่บนพื้น

เฉินเสียนก้มหน้าลง คว้าชายเสื้อของเขาขึ้นมาและจ้องมอง เธอไล่มองไปตามชายเสื้อของเขาจนกระทั่งถึงช่วงแขน จากนั้นจึงหันไปมองที่หน้าอก

เธอคิดว่าการที่เขาต้องอยู่ในคุกแห่งนี้ เขาอาจจะเพียงแค่หนาวนิดหน่อยและอาหารก็อาจจะไม่อร่อย แต่อย่างน้อยเขาก็คงไม่ถูกลงโทษรุนแรงนัก

ทว่าเสื้อผ้าสีขาวของซูเจ๋อซึ่งเฉินเสียนกำลังสัมผัสอยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยเลือด มันทำให้เธออยากจะสัมผัสเขา อยากจะกอดเขา แต่เธอทำไม่ได้

เฉินเสียนพยายามสะกดกั้นอารมณ์อย่างสุดความสามารถและบอกว่า “ข้าฝากฝังเฮ่อเซียงแล้วไม่ใช่หรือ ว่าให้ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ออกหน้ามาห้ามไม่ให้เฮ่อฟั่งทรมานท่าน แล้วเหตุใด… เหตุใดท่านจึงยังเสียเลือดมากขนาดนี้”

เธอเงยหน้ามองซูเจ๋อด้วยแววตาที่สั่นไหว “อา… ทำไม เฮ่อฟั่งยังทุบตีท่านหรือ เขายังทุบตีท่านอยู่ใช่หรือไม่”

ซูเจ๋อมองดูท่าทีที่หวั่นไหวของเธอ มองดูความร้อนใจและความเจ็บปวดในสายตาคู่นั้น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าความยุ่งยากซับซ้อนใดใดในโลกล้วนเป็นแค่สิ่งที่ผ่านเข้ามา ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

เขารู้สึกสงบ

ในโลกนี้มีเพียงผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น ที่นำความสงบเช่นนี้มาให้เขาได้