ไม่มีสิ่งใดตายตัว ต้องมีความเสี่ยงเป็นเรื่องธรรมดา หากสุดท้ายเขาไม่อาจเดินเป็นเพื่อนเธอถึงจุดหมายปลายทาง เขาหวังให้เธอมีที่พึ่งพิงและที่ฝากฝัง

เธอยังมีเจ้าน่องน้อย ยังมีลูกชายของพวกเขาเป็นความหวัง

“ซูเจ๋อ ข้าไม่ให้ท่านเกิดเรื่องเด็ดขาด” เฉินเสียนกล่าวด้วยความนิ่งและตั้งมั่น “อีกเรื่องก็คือ ในจดหมายข้าบอกให้แม่ทัพโฮ้วเตรียมตัวให้พร้อม รอให้ผ่านเหมันตฤดู พอถึงวสันตฤดูของปีหน้าเมื่อไหร่ก็ให้เขานำทัพมาตีในเมืองหลวงได้เลย”

ซูเจ๋อกล่าว “งั้นก็ใกล้แล้วนี่”

ปกติเฉินเสียนรู้สึกราตรีในเหมันตฤดูช่างหนาวเหน็บและยาวนานเหลือเกิน ทว่าคืนนี้เวลากลับผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เธออยากให้คืนนี้ยาวนานกว่านี้ เธอจะได้อยู่ข้างกายซูเจ๋อนานขึ้น

ฉินหรูเหลียงเห็นทั้งสองสวมกอดกัน ความรักทำให้พวกเขาทั้งสองรู้สึกอบอุ่นแล้วหรือไม่? เมื่อคิดได้ดังนี้ ฉินหรูเหลียงจึงย้ายเตาถ่านวางไว้ข้างทาง เพื่อให้ความอุ่นแก่ทั้งสองคน

ซูเจ๋อยื่นมือออกจากห้องคุมขังแล้วจับสิ่งของที่รองเตาถ่านไว้เบาๆ

เฉินเสียนมองตามจึงเห็นอะไรบางอย่าง กล่าวอย่างตกตะลึงว่า “สองอันนี้ไม่ใช่หุ่นกระบอกในเรือนท่านหรอกหรือ?”

ซูเจ๋อหัวเราะ กล่าวอย่างขี้เกียจว่า “ท่านเห็นแล้วจะแอบขโมยพวกมันกลับไปหรือไม่?”

เฉินเสียนลุกขึ้นไปยังริมทางเดินแล้วยื่นมือไปยกเตาถ่าน ซูเจ๋อเห็นจึงกล่าวเตือนว่า “อาเสียน ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ฉินหรูเหลียงเดินมาสองก้าวก็ถึง ก่อนจะดึงเฉินเสียนออกมา กล่าวว่า “อันนี้เป็นเตาหลอมโลหะ ท่านอยากเจ็บตัวหรือไง? หลีกไป”

ฉินหรูเหลียงใช้ปลายเสื้อตัวเองหุ้มรอบเตาแล้วก็ยกขึ้นมา ไม่ทันไรเฉินเสียนก็เอาหุ่นกระบอกที่ยังอุ่นและมีรอยไหม้อยู่มาครอบครองสำเร็จ

เฉินเสียนถาม “พวกมันอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ซูเจ๋อกล่าว “สมบัติในเรือนของข้าคงเหลือเพียงหุ่นกระบอกคู่นี้แล้ว ข้าฝากพวกมันไว้กับท่านด้วย หุ่นกระบอกนี้แทนความรักระหว่างท่านกับข้า”

เฉินเสียนเข้าใจแล้ว ตอนที่เฮ่อฟังยึดเรือน กระทั่งหุ่นกระบอกก็ไม่ละเว้น ตอนนี้ทิ้งมาเป็นตัวรองเตาถ่านเสียแล้ว

หลังจากหัวเราะพลันได้ยินเสียงของซูเจ๋อกล่าวว่า “อาเสียน ใกล้ฟ้าสางแล้ว”

ถึงแม้เธออยากยืดเวลาของค่ำคืนนี้เพียงใด ไม่นานฟ้าก็ต้องสว่างอยู่ดี รู้สึกเพิ่งได้พบเจอซูเจ๋อแค่ชั่วอึดใจ ทว่าก็ต้องจากกันเสียแล้ว

เธอรู้สึกว่ารุ่งอรุณหนาวเหน็บเป็นพิเศษ

“ซูเจ๋อท่านกอดข้าอีกหน่อยสิ”

ซูเจ๋อกอดรัดเธอไว้อย่างเหนียวแน่น

ฉินหรูเหลียงเตือนว่า “ไม่นาน ทหารเปลี่ยนเวรก็จะมากันแล้ว เฉินเสียน ท่านรีบออกไปเถอะ แล้วสวมหมวกดีๆด้วย”

ซูเจ๋อช่วยเธอจัดเรือนผมแล้วสวมหมวก กล่าวเสียงแผ่วเบาว่า “ออกไปเถอะ”

เขากะพริบตาพลันบดบังสีดำขลับของดวงตา กล่าวอีกว่า “หน้าประตูมีเสียงคุยกัน มีคนมาแล้ว”

เฉินเสียนจึงหยัดกายเดินออกจากห้องขัง ท่าทางฉินหรูเหลียงว่องไวมาก ตอนที่เธอออกมา เขาเอาฝ่ามือดันกุญแจ และแล้วก็ล็อคกุญแจห้องขังสำเร็จ ชั่วพริบตาก็แขวนลูกกุญแจไว้บนผนัง

ยามเฝ้าคุกทั้งสองคนเข้ามาถึงก็ดำเนินขั้นตอนสับเปลี่ยนเวรเสร็จสรรพ เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงก็ถึงเวลาออกไปแล้ว

เฉินเสียนเดินผ่านทางเดินไปเรื่อยๆ อิริยาบถของซูเจ๋อคล้ายกับตอนที่เธอมาไม่มีผิดเพี้ยน เขายังคงนั่งพิงประตูห้องขังด้วยเงาร่างจางๆและเงียบสงบ

เฉินเสียนกวาดสายตามองเขาแวบหนึ่ง ทว่าเขากลับตอบสนองไม่ได้

ระหว่างที่ทั้งสองเดินออกไปมีองครักษ์มาลาดตระเวน พวกเขาจึงหลีกทางยืนก้มหน้าอยู่ด้านข้าง รอให้องครักษ์เดินผ่านแล้วค่อยเดินไปด้านหน้าเพื่อออกจากคุกต่อ

หลังออกมาจากห้องขังก็ผ่านด่านตรวจอย่างราบรื่น เฉินเสียนยืนอยู่ที่มุมสุดของลานแจ้ง หยุดเดินแล้วหันไปมองแวบหนึ่ง

แสงจางๆในรุ่งอรุณทำให้ลานแจ้งกับคุกเกิดภาพพร่ามัวอย่างไร้ชีวิตชีวาและอากาศหนาวเย็นมาก

ฉินหรูเหลียงทำให้บึ้งตึง กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “กระหนุงกระหนิงครึ่งค่อนคืน ยังไม่พอหรือ?”