เจ้าน่องน้อยเงยหน้าขึ้นมาเห็นเฉินเสียน ก็ยิ้มแป้นให้เธอทันที เผยให้เห็นฟันน้ำนมที่ยังเรียงไม่ครบ เขาชูมืออ้อนให้เธออุ้ม

เฉินเสียนเดินเข้าไปหาช้าๆ อุ้มเขาขึ้นมากอดแนบแน่น รู้สึกเพียงว่าหัวใจหลอมละลายไปหมดแล้ว เธอพูดขึ้นพึมพำว่า : “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

เฉินเสียนปฏิเสธความคิดของเธอก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง

หากว่าองค์จักรพรรดิเป็นคนจัดแจงสร้างละครฉากนี้ขึ้นมาจริงๆ คนในวังล้วนเป็นคนของเขาทั้งสิ้น เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าน่องน้อยยังปลอดภัยดีแบบนี้ แต่หน้าวังกลับต่อสู้อย่างดุเดือด

เป็นไปได้ว่าอาจจะมีนักฆ่าจริงๆ

เวลาต่อมา เฉินเสียนก็ได้ไปสอบถามนางกำนัล นางกำนัลจึงเล่าว่า นักฆ่าคนนั้นเข้ามาในห้องของเจ้าน่องน้อย เขาตั้งใจจะพาเจ้าน่องน้อยไป แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ออกจากพระตำหนักไท่เหอแห่งนี้ ก็ถูกทหารเวรยามเจอเข้า นักฆ่าเห็นว่าสถานการณ์ถูกเปิดเผย จึงทิ้งเจ้าน่องน้อยไว้แล้วรีบหนีไปทันที

เฉินเสียนอึ้งไปในทันที

ไม่ได้มาเพื่อฆ่าเจ้าน่องน้อย แต่มาเพื่อจับเจ้าน่องน้อยอย่างนั้นหรือ?

เธอหันไปดูสีหน้าท่าทางของเจ้าน่องน้อย ก็เห็นว่าเขาไม่ได้มีอาการหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย จึงเริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมา

เพียงแต่ว่านางกำนัลเหล่านั้นต่างก็คุ้นชินกับสีหน้าท่าทางแบบนี้ของเขาไปแล้ว เพราะไม่ว่าสถานการณ์อะไร สีหน้าท่าทางของเจ้าน่องน้อยก็เป็นแบบนี้เสมอ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! แต่เขากลับไม่มีอาการกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่เฉินเสียนกลับรู้สึกว่าเจ้าน่องน้อยถึงแม้จะเงียบ แต่เขาไม่ได้โง่ เขาเองฉลาดมากต่างหาก หากว่ามีนักฆ่าที่เหี้ยมโหดเข้ามาเพื่อจะจับตัวเขาไป แม้ว่าเขาจะไม่ร้องไห้ ก็ควรจะส่งเสียงออกมาสักหน่อย

แต่แล้วเขากลับไม่ร้องไห้และไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลย ข้างนอกเข่นฆ่ากันขนาดนั้นแล้ว เขากลับร่าเริงปกติราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเฉินเสียนกลับเห็นว่าเขาดีใจขึ้นมาเสียอีก

จู่ๆ ในหัวของเฉินเสียนก็ปรากฏเงาของคนผู้หนึ่งขึ้นมา แต่แล้วเธอเองก็รีบปฏิเสธอย่างทันควัน

เป็นไปไม่ได้ เขาทำการมักลึกล้ำและแยบยลเสมอ บุกเข้าวังหลวงโดยวิธีเสี่ยงอันตรายแบบนี้ เขาไม่มีทางทำอย่างแน่นอน

ฉินหรูเหลียงไม่ได้ตามเข้าไปในห้องด้วย เขาตรวจสอบสถานการณ์ภายนอกอย่างละเอียดตามนิสัยความเคยชินของหน้าที่การงานเก่าที่เคยทำ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้เป็นท่านแม่ทัพใหญ่แล้ว และเขาเองก็ไม่ได้ทำงานให้กับองค์จักรพรรดิ เพียงแต่อยากจะตรวจสอบให้กระจ่างว่านักฆ่าเป็นใครกันแน่ ไม่แน่บางทีก็อาจจะหาเบาะแสเจอก่อนก็เป็นได้

องค์จักรพรรดิทรงมาพร้อมกับทหารรักษาพระองค์หนึ่งกองและได้มาถึงช้าที่สุด

เวลานี้เอง เฉินเสียนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ฉินหรูเหลียง เธอถามขึ้นว่า : “ท่านเจออะไรบ้างหรือเปล่า?”

ฉินหรูเหลียงนำเศษผ้าส่วนหนึ่งยื่นให้กับมือของเฉินเสียนอย่างเงียบๆ เฉินเสียนรู้สึกสะดุ้งไปทั้งใจ จากนั้นเธอก็นำสิ่งนั้นซ่อนไปยังแขนเสื้อของเธอ

เศษผ้าผืนนั้นถูกตัดขาดหล่นอยู่ที่พื้น นางกำนัลตกใจเป็นอย่างมาก นึกว่าเป็นเศษผ้าที่ถูกตัดขาดจากทหารเวรยาม เพราะยังมีเศษผ้าที่ขาดวิ่นที่ถูกจระเข้กัดแทะลอยอยู่บนผิวน้ำในทะเลสาบอีกมากมาย และไหนจะเป็นของที่ชุ่มไปด้วยเลือดอีก ใครจะไปกล้าเก็บ

บวกกับตอนนี้ยังไม่มีผู้เข้าตรวจสอบที่เกิดเหตุ จึงถูกฉินหรูเหลียงเก็บหลักฐานได้ก่อนหนึ่งชิ้น

แต่เนื้อผ้าของชุดที่ทหารเวรยามสวมใส่ ฉินหรูเหลียงรู้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นชุดเกราะทั้งแบบแข็งและแบบอ่อนที่ถูกจัดซื้อโดยกระทรวงกลาโหมทางทหาร เขาเป็นแม่ทัพใหญ่มานานหลายปีขนาดนี้ จะไม่คุ้นชินเป็นพิเศษได้อย่างไรกัน

เศษผ้าที่เขาให้กับเฉินเสียนนั้นไม่ใช่เศษผ้าที่มาจากเหล่าทหารเวรยาม แต่เป็นเศษผ้าที่ถูกตัดจากนักฆ่าต่างหาก

องค์จักรพรรดิได้ทรงเดินข้ามสะพานไม้มา เมื่อทรงทอดพระเนตรเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงทรงรับสั่งให้เหล่าทหารรักษาพระองค์และเหล่าทหารเวรยามตรวจสอบพื้นที่เกิดเหตุอย่างละเอียดโดยทันที เหล่าทหารในวังจึงออกปฏิบัติตามคำสั่งโดยทันที จะต้องจับนักฆ่าคนนั้นมาให้ได้

องค์จักรพรรดิทรงทอดพระเนตรไปยังเฉินเสียน แล้วทรงถามขึ้นว่า : “เด็กไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?”

“ทูลฝ่าบาท เด็กไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่ตกใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้ได้นอนหลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าผู้ใดคิดจะปลิดชีพของเด็กน้อยกันแน่ ถึงได้ลงมือเหี้ยมโหดเพียงนี้ ขอฝ่าบาททรงตัดสินใจเรื่องนี้ให้จิ้งเสียนด้วยเพคะ!”

องค์จักรพรรดิไม่ได้มีกะจิตกะใจมาสนใจเธอร้องห่มร้องไห้ เหล่าทหารเวรยามได้เดินสำรวจที่เกิดเหตุจนทั่วแต่กลับไม่พบร่องรอยเบาะแสอะไรเลย องค์จักรพรรดิไม่ได้ทรงสนพระทัยว่าเจ้าน่องน้อยจะได้รับบาดเจ็บและตกใจหรือไม่ ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว และเป็นเพราะทรงเบื่อหน่ายที่จะถามไถ่อย่างละเอียดอย่างเช่นเฉินเสียน

จากนั้นองค์จักรพรรดิก็ทรงตรัสขึ้นอย่างอดเสียไม่ได้ว่า : “คืนนี้ก็แค่นี้กันก่อน จิ้งเสียน เจ้าเองก็กลับไปเสียเถอะ ข้าจะให้เหล่าทหารเวรยามคุ้มกันแน่นหนายิ่งขึ้น และนักฆ่านั่นคงจะไม่กล้ากลับมาอีก ใครก็ได้ ส่งองค์หญิงจิ้งเสียนกลับไปหน่อย”