เฉินเสียนก้มหน้าลงต่ำ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ไม่ว่าอย่างไรข้าก็นึกไม่ออกเลย ว่านอกจากเขาแล้วเรายังมีคนช่วยเหลืออื่นใดที่กล้าบุกเข้ามาในพระราชวังเพื่อช่วยคนอีก”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาย่อมบอกกับท่านอยู่แล้ว”

เฉินเสียนพูดขึ้นเบาบางว่า : “ไม่ หากเป็นเช่นนั้นจริง เขายิ่งจะไม่ยอมบอกข้าเข้าไปใหญ่”

จากนั้นรถม้าก็เคลื่อนตัวไกลออกไปเรื่อยๆ ทิ้งไว้เพียงเสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างหลัง แต่จู่ๆ กลับมีกลุ่มคนตามหลังรถม้ามา

เป็นทหารเวรยามที่แยกกลุ่มวิ่งออกจากประตูวังตามหลังมาด้วย

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็มีทหารเวรยามนายหนึ่งวิ่งมาขวางทางรถม้ากลางถนน

เฉินเสียนเปิดม่านรถม้า แล้วถามขึ้นว่า : “เกิดอะไรขึ้น?”

หัวหน้าทหารเวรยามผู้นั้นจำเฉินเสียนไม่ได้ แต่น่าจะจำฉินหรูเหลียงได้ เพราะเป็นถึงผู้นำระดับสูงของพวกเขา

ทหารเวรยามจึงรีบประสานมือคารวะเพื่อทำความเคารพ ตอนนั้นเขาจึงรู้ได้ในทันทีว่าคนทั้งสองที่อยู่ในรถม้านั้นคงจะเป็นองค์หญิงและราชบุตรเขยที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลอง เขาจึงพูดขึ้นว่า : “กระหม่อมเพียงแค่ต้องการตรวจทานรถม้าขององค์หญิง ขอองค์หญิงทรงประธานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “จะตรวจทานรถม้า จำเป็นจะต้องวิ่งตามมาตรวจกลางถนนแบบนี้หรือ? เมื่อครู่นี้ตอนที่ยังอยู่ในวัง หากเดินมาบอกสักคำ ก็ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งตามมาไกลขนาดนี้แล้ว”

หัวหน้าทหารเวรยามจึงพูดขึ้นว่า : “คืนนี้ในพระราชวังมีนักฆ่าปรากฏตัวขึ้น กระหม่อมเพียงแค่กันไว้ก่อน มิอาจหลีกเลี่ยงการตรวจค้นได้” เมื่อเขาพูดจบ ก็ถอยหลังออกไปทันที เพื่อหลีกทางให้รถม้าเดินทางต่อ

เฉินเสียนรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว จึงไม่ถามอะไรมาก

และคนที่มีความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเสียนและเจ้าน่องน้อย นอกจากซูเจ๋อแล้ว ก็ไม่มีบุคคลที่สองอีก

ด้วยความสามารถของซูเจ๋อ และด้วยแรงจูงใจนี้ เฉินเสียนยังบอกอีกว่าสีหน้าท่าทางของเจ้าน่องน้อยดูแล้วชอบใจเป็นอย่างมาก

ฉินหรูเหลียงรู้ดี ว่าเจ้าน่องน้อยฉลาดหลักแหลม เก่งกว่าเด็กในวัยเดียวกันมาก เขามักเลือกปฏิบัติต่อผู้อื่นแตกต่างไม่เหมือนกัน เขาให้ความสนิทสนมกับแม่แท้ๆ ของเขาที่สุด และฉินหรูเหลียงเองที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเขา ไม่ว่าจะพยายามเข้าหาเขาแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าไปได้

คนที่จะสามารถทำให้เจ้าน่องน้อยชอบใจได้ เกรงว่าคงจะเป็นแค่พ่อแท้ๆ ของเขาเท่านั้น และคงจะเป็นผู้อื่นใดไม่ได้อีกแล้วกระมัง

ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่แค่ในใจของฉินหรูเหลียงเท่านั้น เขาเองไม่ได้พูดมันออกมา หากว่าเฉินเสียนมั่นใจว่าเป็นเขาอย่างแน่นอน และยังไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมาอีก ตามท้องถนนล้วนเต็มไปด้วยเหล่าทหารเวรยามทั้งนั้น ฉินหรูเหลียงจะยอมให้เธอไปทำอะไรเสี่ยงๆ ได้อย่างไรกัน

จู่ๆ เฉินเสียนก็นึกถึงเศษผ้าที่ฉินหรูเหลียงยื่นให้เธอก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ ก็รีบร้อนนำมันออกจากแขนเสื้อจนแขนขาพันกันไปหมด เธอวางเศษผ้าลงบนฝ่ามือแล้วสัมผัสอย่างละเอียด

เศษผ้าชุ่มไปด้วยคราบเลือด ไม่รู้ว่าเป็นของเหล่าทหารเวรยามหรือของนักฆ่า เธอวางมันลงบนฝ่ามือ มีความรู้สึกค่อนข้างเหนียวเหนอะหนะ พลอยทำให้หัวใจของเฉินเสียนรู้สึกบีบแน่นเข้าไปกว่าเดิม

ตอนนี้เธอได้ตรวจดูเศษผ้าผืนนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน เนื้อผ้าอ่อนนุ่มเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้ เธอสัมผัสไปยังขอบผ้าด้วยมือที่สั่นเทา และสะดุ้งไปทั้งตัว

“เป็นซูเจ๋อ เป็นเขาอย่างแน่นอน……” เฉินเสียนพึมพำเสียงเบา

เศษผ้าผืนนี้ถูกตัดขาดมาจากแขนเสื้อ ตรงขอบของผ้ามีลวดลายลับที่ค่อนข้างประณีตและละเอียดอ่อน ก่อนหน้านี้ในทุกๆ ครั้งที่เฉินเสียนกอดซูเจ๋อ เธอมักจะชอบสัมผัสและลูบไล้คอเสื้อของเขาอยู่เป็นประจำ ลวดลายที่ถูกบรรจงปักเย็บลงบนคอเสื้อด้วยปลายนิ้วที่ละเอียดอ่อน

แม้ว่าจะหลับตาอยู่เฉินเสียนก็สามารถจำผิวสัมผัสนั้นได้ ลวดลายลึกลับบนขอบของเศษผ้าผืนนี้ เหมือนกับลวดลายบนคอเสื้อของซูเจ๋อไม่มีผิด

เธอเบิกตากว้าง แล้วพูดขึ้นอีกครั้งอย่างมั่นใจด้วยน้ำเสียงที่เบาบางว่า : “ไม่ผิดแน่ เป็นเขาอย่างแน่นอน”

เมื่อพูดจบ เฉินเสียนก็เริ่มนั่งไม่ติดอีกต่อไป เธอเตรียมตัวจะลุกขึ้นในทันทีทันใด

รถม้ายังคงวิ่งอยู่บนถนนที่ว่างเปล่าและเงียบสงัดอย่างต่อเนื่อง

ฉินหรูเหลียงรีบคว้าเธอในทันที พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านคิดจะทำอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่าจะลงจากรถม้าเพื่อจะไปตามหาเขา!”