อวี้เยี่ยนเก็บข้าวของอย่างลุกลี้ลุกลน เก็บไม่เรียบร้อย แม่นมซุยถอนหายใจแล้วพูดว่า“อวี้เยี่ยน ให้ข้าทำเถอะ”

แม่นำมซุยรับช่วงต่อ เก็บข้าวของอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอวางเสื้อผ้าและเครื่องประดับของเฉินเสียนลงในหีบ เมื่อเห็นหีบยังเหลือที่ว่างอยู่ก็เลือกใส่สิ่งของคุ้มค่าที่น่าจดจำไม่กี่อย่างลงไปด้วย

เธอเก็บของไปด้วยพูดไปด้วยว่า“อวี้เยี่ยนยังเด็ก รับไม่ได้ที่จะต้องออกจากที่นี่ไปอย่างเศร้าเช่นนี้”

เฉินเสียนหยิบหน้ากากออกมาจากกล่องใบเล็ก ใช้นิ้วลูบลงไปอย่างเบามือแล้วส่งให้กับแม่นมซุย พูดขึ้นว่า“เอ้อร์เหนียง นำสิ่งนี้ไปด้วย”

จากนั้นเธอก็นำตุ๊กตาหุ่นกระบอกไม้สองตัวใส่ลงไปในชั้นล่างสุดของหีบ

หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว เฉินเสียนเดินออกจากประตูก็พบกับฉินหรูเหลียงที่ยืนอยู่ในเรือน ไม่รู้ว่าเขามารออยู่นานเท่าไหรแล้ว

เขามองมาอย่างนิ่งๆ แม่นมซุยนำสิ่งของที่เป็นความทรงจำของเฉินเสียนใส่ลงไปในหีบทีละเล็กน้อย เหลือไว้เพียงสิ่งของที่ไม่สำคัญ

เฉินเสียนเดินออกมานอกชายคาแล้วพูดว่า“เจ้ามาได้อย่างไร เจ้าวางใจเถิด ข้าจะไม่จากไปโดยไม่บอกลาเจ้าหรอก ก่อนจากไปข้าต้องไปบอกกับเจ้าอยู่แล้ว”

ฉินหรูเหลียงเงียบไปอยู่นาน จึงพูดขึ้นว่า“ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถขัดขวางท่านไว้ได้ ตอนนี้ข้าก็ไม่มีความสามารถที่จะรั้งให้ท่านอยู่ที่ได้”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว แต่กลับยิ้ม“เจ้าจะมาสะบัดสะบิ้งเช่นนี้ทำไม ข้าเพียงถูกองค์จักรพรรดิกักบริเวณให้อยู่ในพระราชวังก็เท่านั้นเอง”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนเม้มปากแล้วยิ้มอย่างเย็นชา

“อย่ามาพูดถึงข้าเลย ท่านไม่เหมือนกันรึ？”

“มันจะเหมือนกันได้อย่างไร ข้ากว่าจะค้นหาเส้นทางนี้เจอมันไม่ง่ายเลย แต่เจ้าพลาดโอกาสนั้นนานแล้ว ยืนกรานที่จะย้อนกลับไปในเส้นทางนั้น เจ้าควรจะต้องเดินหน้าต่อไป ถึงจะได้พบกับโอกาสที่ดีๆ”

“รอให้ข้าให้เห็นพวกท่านร่วมกันฝันฝ่าอุปสรรคและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เมื่อฟ้าหลังฝนแล้วก้าวต่อไปข้างหน้าได้ไม่สิ้นสุด ข้าถึงจะวางใจที่ก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างสบายใจ”

ฉินหรูเหลียงยื่นมือเข้าไปโอบกอดที่เอวของเฉินเสียน นำเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด

มันเป็นเพียงครั้งเดียวที่เฉินเสียนไม่ต่อต้าน และยื่นมือมากอดเขากลับ

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นเบาๆในขณะที่กอดเธอว่า“เฉินเสียน ข้ารู้ว่าทำผิดไปแล้ว ถ้าเกิดย้อนเวลากลับไปเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง ข้าฉินหรูเหลียงจะทุ่มเทความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเชื่อใจท่าน ปกป้องท่าน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีโอกาสที่จะย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่ได้ ไม่เป็นไร ข้าได้เพียงแต่ต้องถอยออกมา ขอท่านมีความสุขก็พอแล้ว ”

เฉินเสียนเบิกตาค้าง ในตาเริ่มชุ่มชื้นแล้วเอ่ยว่า“คำพูดที่พูดออกมาจากปากเจ้า ดวงอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว”

“ซูเจ๋อสามารถทำให้ท่านได้รับความสุข ท่านก็ไปกับเขาเถิด”ฉินหรูเหลียงพูด “แม้ว่าในตอนเริ่มแรกเขาจะคิดร้ายกับข้าและท่าน แต่สุดท้ายข้าก็ไม่ได้แพ้ให้กับเขา แต่ข้าแพ้ให้กับตัวข้าเอง เขาสามารถได้รับความรักจากท่าน เขาเป็นคนที่โชคดี ”

ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไร คำขอร้องของฉินหรูเหลียงนั้นก็กลายเป็นการขอเรื่องง่ายๆ จากจุดเริ่มต้นที่ไม่มีการยอมแพ้ไม่เลิกลาความคิดต่อกัน ก็ค่อยๆกลายเป็นความเข้าใจและการช่วยเหลืออย่างเต็มที่

บางทีการได้ช่วยเหลืออย่างเต็มที่ก็เป็นอีกหนึ่งวิธีที่ถูกต้องในการได้รักใครสักคน

เขารู้ว่าซูเจ๋อนั้นทุ่มเทเพื่อผู้หญิงคนนี้อย่างสุดชีวิต แล้วเขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ก็ทำเพื่อชายคนนั้นอยากไม่ห่วงชีวิตตัวเองเช่นกัน เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่ในเมื่อความจริงเป็นเช่นนี้ เขาไม่มีทางที่จะตามทันได้

ฉินหรูเหลียงพูด“รอภายหน้า ได้เห็นว่าท่านกับเขาอยู่ร่วมกันด้วยตาของข้าเอง ข้ารู้ว่าพวกท่านจะสามารถครองรักกันไปตลอดชีวิต เฉินเสียน ข้ารู้สึกสบายใจที่ได้ปล่อยมือจากท่านแล้ว”

เฉินเสียนยิ้มทั้งหน้าตาแล้วเอ่ยว่า “อืม ข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นวันนั้นโดยเร็วที่สุดแน่นอน ฉินหรูเหลียง ขอบคุณนะ”